I rule here {+Jafar}

Bonepaw staarde naar de twee, hij voelde de nagels over zijn huid heen krassen. Het deed hem niks, helemaal niet over zijn littekens heen. "Mijn vader is dood, honey." Begon de poes die op zijn mond leunde en daarna zijn lichaam begon te bewerken. Hij wist dat haar vader niet dood was, hij wist dat haar vader het erover had. Hij had geen zin in flauwe kul, deze poes wilde niet dat haar vader onthuld werd en ging uit woeden over zijn krassen heen. "Wacht even Yu. Misschien hebben we nog wel iets aan hem." Miauwde Jafar met zijn nonchalante grijns. "Weet je vriend," vervolgde de tabby kater die een stuk donkerde dan hem was, ook ging nu de kater langs zijn littekens. Er ontstond een ongemakkelijkheid, hij wist dat hij kon weg vluchten. Ook was Bone niet bang voor twee katten, helemaal niet voor hun. "Als jij nu eens aan die rotclan van je gaat vertellen hoe gevaarlijk wij wel niet zijn. Dan zal ik Yu wel even tegenhouden, anders laat ik haar gewoon gaan." Vertelde Jafar. Bonepaw begon te lachen, hij keek de kater uitdagend aan. "Oh please, meen je dit." Zei hij en had een grote grimas op zijn gezicht. Hij liet zijn tanden uit steken en beet zonder een enkele waarschuwing in Yu's poot, vlug deed hij een paar stappen achteruit. "Bang voor jullie, dit was vermaak. gevechten die ik totaal niet kan winnen, pijnlijden." Sprak Bone en sloeg weer zijn nagels uit, hij was weer klaar voor nog een gevecht. "Ik lijd zo vaak veel pijn en nog zelfs engere en sterkere katten dan jullie, jullie kennen de meeste nog niet eens." Vervolgde hij met een grimas en wreef met zijn poot langs zijn neus, bang was hij niet. Dood gaan zal hij niet, vechten zal hij altijd doen. Op leven of dood, het boeide hem niet meer.

"Wacht even Yu. Misschien hebben we nog wel iets aan hem." Yu gaf hem een kille blik. "Weet je vriend," Begon de kater, "Als jij nu eens aan die rotclan van je gaat vertellen hoe gevaarlijk wij wel niet zijn. Dan zal ik Yu wel even tegenhouden, anders laat ik haar gewoon gaan." Haar laten gaan? Ja ho es even, ze was geen hond. Ze haalde haar poot van zijn bek af, en keerde zich naar Jafar. Ze sprak geen woord, haar ogen waren genoeg. De apprentice was inmiddels opgestaan. "Bang voor jullie, dit was vermaak. gevechten die ik totaal niet kan winnen, pijnlijden." De zwart-witte kattin trok een wenkbrauw op. "Ik lijd zo vaak veel pijn en nog zelfs engere en sterkere katten dan jullie, jullie kennen de meeste nog niet eens." Wat wou deze kater opwekken? Angst? Medelijden? Wat hij ook wilde bereiken, het ad gefaald bij de poes. "Whatever big guy," Sprak ze sarcastisch. Wat konden ze nu doen? Ze konden hem laten gaan, hem vasthouden, hem naar Claw brengen. Ze konden hun namen op zijn flank krassen. Ze had Sushi dat ooit zien doen met een lijk. Ja, haar brein kookte met ideeën, maar ze moest goed kijken welke ze ook daadwerkelijk zou uitvoeren.

Die kater was duidelijk gestoord en echt fel gestoord. Wie leed nu pijn voor de lol? Hij kon er niet tegen dat de kater nog recht stond en was hem het liefst van al aangevlogen, maar hij moest eerst zijn strategie met Yu bespreken. Alleen ging dat natuurlijk wel moeilijk als het slachtoffer er persoonlijk bij stond. Hooghartige keek de rode kater uit zijn blauwe ogen op de kater voor hem neer. "Proficiat. Wil je nu een muis?" Miauwde hij sarcastisch, maar zonder zijn nonchalante grijns, er lag eerder een kille lach om zijn lippen. Hij keek de kattin met zijn blauwe ogen aan, die leken te zeggen: Wat doen we nu?

Bonepaw had een grijnsje rond zijn lippen hangen, de katten keken hem aan. Wel kwaad, het waren immers Bloodclanners. "Whatever big guy,"Antwoordde ze tegen hem, kennelijk was het hem gelukt om te bereiken. Ze vielen niet aan, dat was 1. 2 Was dat ze een beetje nu in de war waren, "Proficiat. Wil je nu een muis?" Miauwde Jafar. Bone knikte vrolijk, hij kon altijd mee spelen met het gevaar. Hij had weleens Claw uit gedaagd en de kater kwaad op hem gemaakt, hij was meer een uitdagende kater. Hij keek de twee aan en zag hoe ze blikken wisselde, hij wiebelde met zijn oren. "Mag ik nu gaan, jullie hebben me al genoeg wonden opgeleverd maar als je meer wilt opleveren doe maar." Zei hij met een vriendelijke glimlach, dood doe maar de rest was echt niet zo verschrikkelijk erg. De dood leek hem de minst erge wat hem kon gebeuren, hij ging zitten en begon het bloed van zijn klauwen af te lebberen. Vast had hij ook de twee katten voor hem wat wonden uitgedeeld, misschien geen vreselijke wonden maar wel gewoon wonden. Bone had ook maar zo hier en daar wondjes, hij rook de vieze Bloodclanners geur in zijn neus prikken. Hij zou willen weten wat zijn eigen Clan van hem zou denken, trucjes had hij namelijk wel in Store.

Nog steeds een beetje duizelig van de woede, kon Yu maar de helft van wat er om haar heen gebeurde oppikken. Ze zag wel dat Jafar haar een blik schonk. Wat moeten we met hem? "Mag ik nu gaan, jullie hebben me al genoeg wonden opgeleverd maar als je meer wilt opleveren doe maar." Vervolgens begon hij zijn bebloede klauwen af te likken. Met een blik van walging keek Yu naar hem. En ze zeiden dat bloodclanners erg waren. "Nee," Snauwde ze uiteindelijk. Ze had schoongenoeg van dit katertje, maar kon hem ook niet zo maar laten gaan. Ze wou het even met Jafar bespreken, maar wou haar rug niet naar hem toe wagen. Tijd voor tactiek twee, afleiding. Ze liep op hem af, en ging recht voor hem zitten. Ze zorgde dat ze oogcontact had, en hield haar kopje schuin. Charmes."Hey, zou je even hier willen blijven zitten? We zijn zo klaar, en we zullen je geen pijn meer doen." Dit was misschien de waarheid, misschien een leugen. Yu glimlachte nog een keer lief en liep terug naar de kater. Ze verlaagde haar toon tot fluisteren. "Oke, dus we kunnen hem naar Claw brengen, we kunnen hem vermoorden, of we kunnen hem terug sturen." Ze wierp weer even een blik op de kat. "We kunnen iets in zijn flank krassen en hem terug sturen, we kunnen hem laten gaan, met voorwaarde dat hij de kat erover verteld." De poes keek Jafar indringend aan. Dus, wat zou het worden?

De kater begon het bloed van zijn poten te wassen, jakkes. Hoe durfde die clankatten te zeggen dat zij erg waren, als hun eigen soort het ook deed. De zwart-witte poes sloeg plots helemaal om en ging lief voor de kater zitten. Direct snapte hij wat haar bedoeling was en bracht zijn vriendelijk masker weer on point. "Ik denk dat je nu wel genoeg pijn hebt geleden." Zijn stem klonk medelevend en zijn ogen stonden onschuldig, het blauw hielp alleen maar. Zijn liefelijke glimlach bleef op zijn gelaat plakken en zijn ogen verrieden niks van wat de kattin hem voorstelde. "We kunnen in zijn flanken krassen nadat we hem bij Claw hebben afgeleverd en zorgen dat hij daarna verteld hoe epic wij dit wel niet gedaan hebben." Zijn fluistertoon was zachtjes en zijn stem was behoorlijk kil, maar met zijn glimlach leek het alsof hij Yu gewoon wat rustgevende woordjes toe fluisterde -al had de kattin dat absoluut niet nodig.

Bonepaw keek naar de katten, hij wilde het bloed van zijn poten af hebben. Hij was immers ook geen echte Thunderclanner, hij zag hoe de kattin naar hem toe liep. Gelijk nam hij afstand en ging naar achteren, "Hey, zou je even hier willen blijven zitten? We zijn zo klaar, en we zullen je geen pijn meer doen." Zei Yu vriendelijk. Al aan haar toon vertrouwde hij niks, zijn klauwen waren gelijk uit geklapt. Hij wilde geen liefde meer, hij nam gelijk weer een paar stappen afstand en zag hoe ze weg liep. Hij wist dat hier iets slechts aan was dus besloot achterste voren weg te lopen, stap voor stap. Weg te sluipen van de katten, "Ik denk dat je nu wel genoeg pijn hebt geleden." Zei Jafar daarna. Hij kreeg nog grotere verbaasde ogen, oké ik ben hier weg. Hij glimlachte moeilijk en bleef even staan, vlak daarna dat ze niet meer keken draaide hij zich om en rende de bosjes in. Hij wist dat ze iets met hem wilde doen alleen had hij er liever geen zin meer in, hij kon beter deze informatie aan Skinny vertellen voordat hij vermoord zou worden. Niet dat hij het erg zou vinden maar toch, hij bleef sprintte helemaal doordat zijn zintuigen aan stonden. Toen hij merkte dat ze niet meer in de beurt waren besloot hij maar te lopen, "Slijmballen." siste hij zacht. Nu moest hij een weg zoeken naar de Thunderclan, hij zou verdwalen. Hij zou echt wel gaan verdwalen, misschien liep hij wel in rondjes.

"We kunnen in zijn flanken krassen nadat we hem bij Claw hebben afgeleverd en zorgen dat hij daarna verteld hoe epic wij dit wel niet gedaan hebben." Yu keek hem aan, maar haar blik sprak genoeg. Ze wou niet een wit voetje gaan halen, zeker niet bij haar eigen vader. Ze waren niet Epic, ze deden slechts wat er gedaan moest worden. Intussen hoorde ze pootsptappen. In een ruk draaide ze zich om, naar de verwonde apprentice die nu wegrende. "Hey!" Brulde ze, en zette een achtervolging in. Al snel realiseerde ze zich dat het nutteloos was, en liep terug naar Jafar. "Great. Just amazing." Mauwde ze nijdig, en zwiepte haar staart in Jafar z'n snuit. "C'mon." De zon kwam bijna op, en ze hadden nauwelijks geslapen, plus er liep een of andere enge stalker rond. Ze had genoeg van deze plek, van het allemaal.

Yu zag zijn tactiek precies niet echt zitten, maar voor een van hen daarop kon reageren, hadden ze allebei door dat de kater weg sloop. Foxdung. Net zoals de zwart-witte young one, zette de rode kater de achtervolging in. Al had het niet echt veel zin. Een staart werd in zijn gezicht geduwd en met een lichte grauw draaide hij zijn snuit. "Ach, weer een les geleerd." Probeerde hij zo nonchalant mogelijk te miauwen, maar dat de kater hen bespied had, zat hem niet echt lekker. Een geeuw rolde uit zijn bekje, waarschijnlijk zouden de Elite vandaag niet veel aan hem hebben. "Bekijk het positief," Miauwde hij, toen hij naast de kattin kwam trippelen, "We weten nu tenminste dat hij niet te vertrouwen is. Plus, als we hem de volgende keer tegen komen, maken we hem af." Zijn laatste woorden waren kil, maar dat maakte hem niks uit.

›› 5 Pagina's, zot xD