I rule here {+Jafar}

"Dat kan ik geloven, maar geef toe; Je leven is zo veel beter nu je mij hebt ontmoet bij de Elite." "Hou je mond, jij stomme haarbal." Grinnikte ze, en duwde hem speels. Wat hij eerder had gezegd, over hier slapen was geen slecht idee. In de young-ones tower was het altijd druk en haast nooit stil. "Maar je idee was niet slecht." Yu strekte haar poten uit en ging liggen op de tak, net als vroeger; Een poot naast haar kop, een poot hangend. "Ik ga hier pitten vanavond!" De zwart-witte poes wist niet hoe ze over Jafar dacht; hij was van enorme eikel naar een oke kater gegaan. Arrogant en irritant, ja, maar oke. Als hij maar neit zo stoer deed, was hij prima te doen.

"Hou je mond, jij stomme haarbal." Ze gaf hem een duw. Hij stak zijn neus de lucht in. "Correctie, Knappe haarbal." Grijnsde hij vrolijk. "Maar je idee was niet slecht." De kattin maakte het zich gemakkelijk en ging liggen. Het zag er ongemakkelijk uit, zo een poot naar beneden hangend, maar waarschijnlijk lag het wel comfortabel. "Ik ga hier pitten vanavond!" hij strekte zijn voorste poten en toen zijn achterste, waarna een enorme geeuw ontsnapte aan zijn bekje. Daarna kroop hij één tak hoger en ging hij vlak boven de kattin liggen, waarna hij zijn kopje naar beneden liet hangen. "Ik heb net besloten dat ik hier ook ga slapen vannacht." Miauwde hij met een grinnik. De kattin was de slechtste nog niet, eerst was ze irritant geweest, dat wel. Maar hij moest toegeven, zelf was hij niet veel beter geweest. Niet dat hij dat ooit zou toegeven, dat was een stap te ver.

"Correctie, Knappe haarbal." Ze rolde haar ogen, maar niet zo hatelijk als eerst. Ze volgde hem met haar ogen toen ze zag dat hij een tak omhoog klom. "Ik heb net besloten dat ik hier ook ga slapen vannacht." Ze wierp een geamuseerde blik naar boven. "Heb je dat?" Ze sloeg tegen de hangende roodbruine poot. "Gatverdamme, nu ben je nog steeds mijn bovenbuur" Ze grijnsde. Dit was best gezellig, alsof iemand kwam logeren. Yu grinnikte, en draaide zich om op haar rug. "Hey mousebrain, you're not that bad." Dat was een mooie naam voor hem, en best accuraat. Als er geen tak boeven haar zat kon ze nu de lucht zien. Maar Jafar's lichaam zat ervoor. "Als je maar niet van die tak afrolt en mij plet. Dan ben je je oren kwijt." Haar groene ogen staarde naar boven, terwijl ze het gladden hout onder haar rug voelde. Het had zich bijna gevormd naar haar lichaam. De kater moest echter op een knoestige, ruwe tak slapen. Die gedachte liet haar grijnzen.

"Heb je dat?" Een poot raakte de zijne en speels sloeg hij zijn nagels in en uit. "Gatverdamme, nu ben je nog steeds mijn bovenbuur" Hij grijnsde, daar had hij ook al aan gedacht. "Wat kan ik zeggen, meant to be?" Grinnikte hij, al zou de kattin dat waarschijnlijk niet zien. "Als je maar niet van die tak afrolt en mij plet. Dan ben je je oren kwijt." Hij glimlachte, "Ik denk niet dat je nog zo gevaarlijk bent als je geplet bent." Zijn dikke vacht voelde warm aan, als een deken. De tak was op sommige plaatsten wat knoestig, maar hij bleef wurmen tot hij goed lag. "Zullen we het eens testen?" Hij deed of hij uit de boom ging vallen, maar net op tijd sloeg hij zijn klauwen terug in de tak. Waardoor hij als een luiaard aan de tak hing. Hij sloeg zijn kopje achterover, waardoor hij recht in haar groene ogen keek, onderste boven uiteraard. "Holaa." Grijnsde hij, waarschijnlijk zag het er behoorlijk raar uit, zo ondersteboven.

"Wat kan ik zeggen, meant to be?" Ze maakte een minachtend geluidje. "Ik denk niet dat je nog zo gevaarlijk bent als je geplet bent. Zullen we het eens testen?" "Nee!" Riep ze toen ze zag dat de kater zich liet vallen. Hij haakte zijn klauwen echter in de stam, waardoor hij niet als een baksteen viel. Hij hing boven haar, ondersteboven. Hij keek haar recht aan. "Holaa." "Mousebrain." Mompelde ze, en keek weg. Ze lag niet steeds om haar rug, maar besloot om rechtop te gaan zitten. "Of moet ik je vleermuis noemen?" Plagend trok Yu aan zijn oor. "Je bent een rare, mousebrain." Ze hield haar kopje schuin, maar verbrak geen oogcontact. deed dit geen pijn aan zijn nagels? Een vals idee sloop haar hoofd in. Grijnzend gaf ze een duwtje tegen zijn flank, waardoor hij heen en weer zou schommelen. De kattin grinnikte. Ze zag hoe de zon steeds lager klom. Yes, zo zou ze een zonsondergang zien.

De kattin noemde hem een mousebrain en gevaarlijk liet hij zijn tanden zien. "Of moet ik je vleermuis noemen?" Miauwde ze waarna ze plagend aan zijn oor trok, ondertussen was ze rechtop gaan zitten. Kramp verspreide zich langzaam in zijn poten en net toen hij los wou laten gaf ze hem een duwtje. "Je bent een rare, mousebrain." "Excuse me?" Miauwde hij quasi-gekwetst. "Dat moet jij zeggen, sweetheart. Als ik jou was had ik dit plekje nooit verlaten." Zelfs onderste boven zag het er geweldig uit. Nu begonnen zijn poten wel echt pijn te doen en onhandig liet hij zich vallen. Met een kleine klap lande hij vlak voor de poes, maar tijdens zijn korte val had hij zich vliegensvlug omgedraaid. "Professioneel, niet?" Miauwde hij met wiebelende wenkbrauwen. De zon zakte langzaam richting de zon en de hemel kleurde al roze. "Schuif eens op." Miauwde hij waarna hij haar een plagend duwtje gaf. De zonsondergang had hij altijd al mooi gevonden, waarschijnlijk was de zonsopkomst even mooi. Maar meestal lag hij dan nog te slapen en zijn slaap ging hij er mooi niet voor vergooien.

››Ik geniet teveel van dit topic xD Jafar is zo cute zonder zijn 'masker' xD

"Excuse me?" De kater keek gespeeld gekwetst. "Dat moet jij zeggen, sweetheart. Als ik jou was had ik dit plekje nooit verlaten." Hij had een punt. "Ik had mijn redenen." Maar ze kon hier slapen als ze member was. In de schuur was er toch bijna nooit plaats. Yu zag hoe de nagels van Jafar weggleden, en kort daarna viel hij op de stam. Even snel stond hij weer op. "Professioneel, niet?" "Ik dacht dat katten altijd op hun pootjes terecht kwamen," Mauwde de zwart-witte poes geamuseerd. "Schuif eens op." Ze kreeg een duwtje en schoof gewillig weg. Yu keek naar de lucht en naar de zon. Het was bijna hypnotiserend, hoe de kleuren in elkaar overliepen en de wolken prachtige kleuren verfden. Yu zuchtte van ontspanning. "Hey mousebrain," Zei ze, zonder hem aan te kijken, "Kijk je vaak naar de zonsondergang?" Zo meteen zouden ze moeten slapen. Het zou misschien wat kouder zijn dat een nest in de tower, maar het was newleaf! Ze zou niet doodvriezen. Bovendien had ze haar vacht, al was hij kort, om de kou buiten te houden. Even keek ze jaloers naar de dikke en lange vacht van Jafar, die had het vast nooit koud.

De kattin schoof gewillig op en daar maakte hij gebruik van door vlak langs haar te komen zitten. De schuld gaf hij aan de smalle tak en hun vachten raakten elkaar lichtjes. "Hey mousebrain," Hij draaide zijn kopje haar richting uit. "Ja, sweetheart." Miauwde hij met een lichte grijns. "Kijk je vaak naar de zonsondergang?" Het was een grappig vraag en zeker toepasselijk. "Enkel als ik tijd heb helaas. Jij?" Vroeg hij vragend, zonder zijn ogen los te maken van het prachtige spektakel voor zijn neus. De kleuren vloeide van lichtpaars over naar zachtroze en toen naar het zonrode-oranje. Dadelijk zouden ze beide in slaap vallen, hier,samen. Normaal zou hij van de gedachten alleen al gegruweld hebben, maar nu vond hij het minder erg, eigenlijk niet echt erg. Enkel haar korte vacht bezorgde hem rillingen en een raar gevoel, een soort van bezorgdheid? Wat als ze het te koud zou hebben? Ziek zou worden? Van die dingen had hij geen last, met zijn dikke vacht, maar zij? Het was raar en het bezorgde hem de rillingen, dat vreemde gevoel.

Ze voelde dat ze zijn vacht aanraakte, maar negeerde het. "Ja, sweetheart." Misselijkmakend eigelijk, die bijnamen. "Enkel als ik tijd heb helaas. Jij?" "Als rogue elke avond." Antwoordde ze. "Nu alleen als ik niet moe ben." Ze zwegen een tijdje, en keken samen naar de show. Langzaam zakte de vuurschijf achter de horizon, om ergens anders de wereld te verlichten. Yu rekte zich uit, en ging liggen. Het was fijn om weer als rogue te slapen, de vertrouwde bries. Toch was ze blij dat ze in de winter iemand had om tegen aan te liggen. Vinal was misschien een chagrijnige haarbal, maar hij was wel warm. Ze krulde zich nu op in plaats van languit te liggen, en sloeg haar staart om zich heen. "Trusten Mousebrain." Ze negeerde de koude, en maakte het zich gemakkelijk. Ze was best moe, ondanks dat ze niet heel veel had gedaan. Maar ze zou makkelijk slapen, ze had immer een volle maag en veel gerend. Even deed ze haar ogen nog open, en keek Jafar aan. Hij ging nu naar boven klimmen, niet?

De kattin krulde haar staartje om haar heen en ging liggen. "Trusten Mousebrain." Hij miauwde iets instemmend terug, maar bleef gewoon op zijn plek zitten. Hij was nog niet moe en hij had geen zin om weer helemaal omhoog te klauteren. Maar langs Yu liggen wou hij dan ook weer niet direct. Zuchtend keek hij naar de lucht, waar sterren aan verschenen. Zijn pluizige staart lag nog steeds rond zijn poten en met een schuine blik op de zwart-witte kattin verplaatste hij een beetje. Slapen zou hij waarschijnlijk nog niet direct doen, het was te mooi buiten.

De kater maakte geen aanstalten om te slapen. Yu trok een wenkbrauw op, en keek nog even zwijgend. Ja, hij deed echt helemaal niks. Zuchtend ging ze weer rechtop zitten, en keek hem aan. "Wat is er? Bang voor het donker? Nachtmerries? Bang om alleen te slapen?" Het was plagend, maar ze was wel nieuwsgierig. Cloud leek het allemaal te hebben, en hij was niet bepaald de dapperste van het nest. De zwart-witte poes gaf Jafar een por. "Nou?"

De kattin plaagde hem, iets wat haar een grijns op leverde. "Wat is er? Bang voor het donker? Nachtmerries? Bang om alleen te slapen?" Zijn blauwe ogen stonden zielig en hij legde zijn poot op zijn hart, waarna hij heel dramatisch naar boven keek. "Ja, ik durf niet. Ik heb schrik dat de grote monster mij gaan grijpen." Theatraal legde hij zijn andere poot op zijn voorhoofd, waardoor hij op zijn twee achterpoten wankelde.

Dramatisch legde de kater een poot op zijn borstkas. "Ja, ik durf niet. Ik heb schrik dat de grote monster mij gaan grijpen." "Bedoel je mij?" Grijnsde Yu geamuseerd. De kater was echter gevaarlijk bezig, op twee achterpoten wankelend. Niet het beste plan in een boom. "Maar even serieus." Mauwde ze. "Ik weet nog steeds niet waarom je niet wil slapen, en ik weet ook nog niet waarom je mijn achtergrond wilde weten." Ze staarde even naar de inmiddels donkere hemel. "Je hebt geluk dat ik zo lief voor je was, die nieuwsgierigheid gaat je nog een keer de kop kosten," Grapte de poes. Ze keek nog een keer naar de tabby, en gaf hem een pets op de rug. "En stoppen met die achterpoten, je gaat vallen." Ze keek hem recht aan, licht geïrriteerd. Deze kat was een rare snuiter.

"Bedoel je mij?" Zijn enige antwoord was een mysterieuze grijns. "Maar even serieus. Ik weet nog steeds niet waarom je niet wil slapen, en ik weet ook nog niet waarom je mijn achtergrond wilde weten." Hij zuchtte, maar zo op twee benen zitten was eigenlijk best wel cool. Alleen zou het minder cool zijn als hij viel. "Morgen gaan we terug naar het kamp en dan zet ik mijn verdomde masker weer op, maar het was juist zo fijn om het even allemaal te laten vallen." Miauwde hij zachtjes, hij haatte zwakte, hij verafschuwde het. "Je hebt geluk dat ik zo lief voor je was, die nieuwsgierigheid gaat je nog een keer de kop kosten," Hij grijnsde. "Tja, dan sterf ik tenminste mooi." Hij wiebelde plagend met zijn wenkbrauwen. Haar vraag over zijn nieuwsgierigheid naar haar achtergrond zorgvuldig ontwijkend. "En stoppen met die achterpoten, je gaat vallen." Hij ontving een pets in zijn rug. Plagend ging hij nog rechter staan, waarna hij 'zijn evenwicht verloor'. Zwaaiend met zijn poten leunde hij achterover, alsof hij elk moment kon vallen.

"Morgen gaan we terug naar het kamp en dan zet ik mijn verdomde masker weer op, maar het was juist zo fijn om het even allemaal te laten vallen." Dat was niet iets wat ze van hem had verwacht, en het amuseerde haar wel. Zo werkt het nou eenmaal. Geen kat was zonder zwakte. Anders konden ze niet voortbestaan. "Het kan ons geheim zijn." Grijnsde ze. Ze realiseerde zich nu pas hoe alleen ze wel niet was geweest als jonge poes. Ze had nooit vrienden gehad behalve haar siblings. "Tja, dan sterf ik tenminste mooi." Hier rolde ze haar ogen dan weer op, die eeuwige grapjes. Ze had heel goed door dat hij haar andere vraag had ontweken, maar ze zou hem sparen. Jafar grijnsde. Hij gaat iets dom doen. En, zoals verwacht, 'viel' hij naar achter. Een moment schoot hem door haar kop om hem nog een duw te geven. Yu schudde snel haar kop. Jeez, wat was er mis met haar? Dit was een vriend. Nog een beetje ongemakkelijk door haar eigen gedachte greep ze een van zijn poten, en trok hem terug. De zwart-witte poes was nu heel dichtbij, en staarde hem indringend aan. Groen tegen blauw. "Don't." Siste ze. Ze was niet per se boos op hem, maar meer bang van de plotse wrede gedachte van net. Ze wou het niet riskeren.

Geheimen, daar was hij wel voor in. Een poot greep de zijne, waarna diezelfde kat hem diep in de ogen staarde. "Don't." Siste Yu, arrogant trok hij een wenkbrauw op, zich niks aantrekkend van de plotselinge kleiner wordende ruimte tussen hen. "Wat? Bang om me te verliezen?" Grijnsde hij plagend, dat hij zijn masker niet op had, betekende niet dat hij zijn grapjes achterwegen zou laten. Hij maakte zijn poot los uit haar moordende greep en zette een stap naar achter. Zodat de ruimte tussen hen weer wat groter werd, zonder het te merken haalde hij opgelucht adem. Waarom wist hij niet, maar hij besloot er niet teveel aandacht aan te besteden. Van overthinking kwam alleen maar drama, vond de rode kater.

"Wat? Bang om me te verliezen?" Yu maakte een spottend geluid. Jafar deed aan stap naar achter en maakte zich los uit haar greep. Ze zag dat hij ademhaalde, bijna opgelucht. De poes trok een wenkbrauw omhoog, maar zei er verder niks van. "Ik zie er enkel niet heel veel naar uit om een lijk bij Claw te brengen." Antwoordde ze simpel. Ze blikte op de lucht, en zag dat het al maanhoog was. "Als we morgen nog fatsoenlijk willen opstaan, moeten we nu slapen." Mopperde ze. Het voelde soms alsof met een kit omging. Ze keek de rossige kater aan. "Nou?" Ze keek ven hem naar de tak boven hen, met een vragende blik. Yu had al gemerkt hou goed deze kater was in het ontwijken van vragen; Hij had het immers al meerdere keren gedaan.

"Ik zie er enkel niet heel veel naar uit om een lijk bij Claw te brengen." Hij rolde met zijn ogen en toen ze voorstelde om te gaan slapen, liet hij zich met een grijns vallen. Hard kwam hij op de tak neer, waar Yu zo-even nog gelegen had. "Ik denk dat dit wel lekker ligt." Hij glimlachte zoetjes. Waarna hij zich kort uitstrekte en zijn ogen sloot. Maar al gauw ging één oog lichtjes open, waardoor hij door zijn wimpers naar de poes kon kijken. Hij deed net alsof hij sliep en snurkte expres heel hard. Wat was het toch geweldig om de zwart-witte kattin te plagen, haar reactie's waren altijd zo onvoorspelbaar.

››Mooie os xD

Hij zette die vervelende grijns weer op, wat betekende dat hij iets vervelends ging doen. Yu vroeg zich af hoe deze haarbal zo lang had overleeft. Met een plof liet hij zich vallen op haar tak. Haar plek. "Ik denk dat dit wel lekker ligt." Zei hij pestend. Voor ze kon protesteren, hoorde ze gesnurk van de hoop vacht. De poes fronste. Uiteindelijk probeerde ze de bovenste tak uit; hij was knoestig, en lag helemaal niet lekker. Dankzij haar dunne vacht kon ze net zo goed op een cactus gaan slapen. Geërgerd klom ze weer naar beneden, en ging zitten, naast Jafar. Ze keek de kater even aan. Hij sliep. Ze zou voor hem wakker worden, voor hij er iets van zou merken. Ja, dat was een goed idee. "Here goes nothing." Yu schoof de kater een stukje op, en draaide een paar rondjes. Vervolgens ging ze liggen. Nou, nu nog proberen te slapen. Dat was moeilijk met haar snurkende elitemate. Het moeilijk om zich zo te ontspannen, maar no-way dat ze op de harde tak boven ging slapen. In haar gedachte mopperde de zwart-witte kattin nog door. "Jafar zou er toch niets van voelen met zijn dikke vacht. Dan gaat die eikel hier liggen." Yu zuchtte, en sloot haar ogen.

-Nog niet topic uit c;

Door zijn wimpers zag hij hoe de kattin het vertikte om langs hem te komen liggen en de bovenste tak dus maar uit probeerde. Hij moest ontzettend hard zijn best doen om niet in lachen uit te barsten, maar wonder boven wonder merkte de poes niks. Toen ze terug naar beneden kroop was hij lichtjes verbaasd, wat was ze van plan? Soms wist hij echt niet wat die kattin dacht. Ze mompelde wat, schoof hem opzij en ging langs hem liggen. Een stiekem plan vormde zich in zijn hoofd. 'Onschuldig' draaide hij zich om, zodat hij vlak langs de kattin lag. Zijn dikke, rode vacht raakte die van de kattin, waarna hij geheel 'per ongeluk' zijn poot net wat te ver uitstrekte. Waardoor deze recht op de neus van de kattin kwam. Slapen zou er nog niet van komen, daar was het plagen veel te leuk voor.