So, want to lose all of your blood?

De dag was slecht begonnen, veel tr laat was ze wakker geworden en was de heft van de dag al weg. Ze was gestruikeld over een paar irritante kittens en was vervolgens onderweg naar de highstones gestruield en in de modder gevallen. En nu, nu ze met boze stappen doo het gras ploeterde, was ze ontzettend chagarijnig. Iets wat Walnut zelden overkwam, maar de poes was gewoon gefrustreerd en niet alleen door het feit dat ze vandaag niet veel geluk had. Ook omdat ze gevoelens had gekregen voor een kater in een andere clan, ze hield niet van hopeloos op de achtergrond te wachten terwijl ze niks kon ondernemen. Het was klaar. Achter haar hoorde ze wat gekraak en boos draaide ze zich om, zonder te zien wie het was begon ze te grommen en zette ze haar haren op. Wie het ook mocht zijn, hij of zij zou de uitlaatklep zijn voor haar frustraties.

+Cinderpaw* :DDDD en open ^^

Met haar hoofd zat ze ergens anders, maar haar poten droegen haar naar Highstones. Oorspronkelijk was ze van plan geweest om de grot van haar en Lurking terug te zoeken, maar nu wou ze eigenlijk de planten eens bestuderen. Zonder erbij na te denken liep ze door het gebied, het was niet dat dit gebied echt van iemand was, dus het maakte niet zoveel uit. Haar blik stond op oneindig en ze hoopte maar dat ze nergens tegen botste. Brandnetel is bloedzuiverend en bloedstelpend. Duizendblad ontsmet. Maar haar gedachten gang werd al vlug verstoord door een kattin die zich vlak voor haar bevond. Ze schudde kort met haar kopje, waardoor haar pels als leeuwenmanen om haar snoetje danste. "Hallo." Miauwde ze kort, maar vriendelijk.

De poes die tevoorschijn kwam zag er niet uit alsof ze een chagrijnige tegenstander verwachtte. In tegenstelling miauwde ze een nogal vriendelijke miauw. Walnut rolde geïrriteerd haar ogen en was geen enkel moment verbaasd over haar eigen vijandelijkheid. Normaal gesproken was ze net zo vriendelijk het gesprek aan gegaan, met in haar achterhoofd dat op deze plek toch niks gebeurde als je elkaar tegen kwam, maar zodra ze chagrijnig was veranderde ze totaal. Als een soort beest dat even haar 'frustraties' kwijt moest. Gelukkig was dit pas de tweede keer in haar hele leven geweest dat ze chagrijnig was. Als je het nog zo kon noemen. 'Hay Hay,' Miauwde ze met een oprechte vriendelijkheid terug. Haar persoonlijkheid was zo tegenstrijdig met wat ze nu was, dat het alleen maar natuurlijk was dat ze oprecht vriendelijk deed. Al schuilde er een hoop onder wat niet deerde.

"Hay hay." De kattin klonk oprecht, maar haar buikgevoel vertelde haar iets heel anders. Daar had ze zo langzamerhand wel een zesde zintuig voor gekregen, onoprechte katten. Maar voor nu besloot ze het te negeren. "Dus..." Miauwde ze waarbij ze de 's' behoorlijk uitrekte. "Wat breng jou hier?" Vervolgde ze, met een glimlach op haar gezicht. Dat de kattin niet helemaal oprecht was, betekende niet dat zij niet oprecht mocht zijn.

Even was ze uit het veld geslagen door het antwoord van de andere poes. Het leek alsof ze zich totaal geen zorgen om maakte, was ze dan zo niet eng? Al was haar 'dus' redelijk ongemakkelijk, Walnut begreep dat het geen zin had om de poes als punching bag te gebruiken. "Wat breng jou hier?" De poes haalde haar schouders op en ging weer zitten, haar staart tikte nog licht geïrriteerd de grond, maar de zin om iemand in elkaar te meppen was afgenomen. Het paste toch niet bij haar. 'Ik kom hier wel vaker,' miauwde ze simpel terug. De eerste keer dat ze zich hier gewaagd had was geëindigd met een gat in haar kop, een reden om niet terug te komen. Al had ze zich daar niet aangehouden. Op deze plek was ze er namelijk ook achter gekomen dat ze meer voor Creamy voelde dan zou moeten. De rode poes rook duidelijk naar Schadowclan, de enige clan in het gehele woud die Walnut verafschuwde. De valse beledigingen van Shrewstar had haar clan uit het veld geslagen. Oké, ze hadden niet de meeste gure types rond lopen maar zelfs haar clan had hun trots. Ook al was Lionroar over gelopen, Windclan bleef stevig op de grond staan. Of zo deed tenminste Walnut

Het was raar, met een Windclanner praten na zo'n groot gevecht. Maar volgens de rode kattin verdiende elke kat een eerlijke kans, dus deze zou ze ook aan de kattin geven. 'Ik kom hier wel vaker,' Ze volgde het voorbeeld van de tabby en ging ook zitten. Ze hield haar kopje schuin en keek rond. "Het is hier mooi hé." Miauwde ze simpel, haar harde stem probeerde ze te verzachten, zonder succes. Het voelde oneervol aan, zo hard praten op een plek waar Starclan het dichtstbij hun was. "Ik ben Cinderpaw." Miauwde ze zonder haar blik los te maken van het imposante gebergte voor hun. Het was raar, dat iets zo simpel, zo mooi was en al zoveel eeuwen bestond. Waarschijnlijk zouden die bergen hier blijven staan, tot het einde der tijden.

Walnut, die nogal altijd chagrijnig was, draaide slechts haar ogen bij het zoetsappige gepraat van de vuurrode apprentice, maar diep van binnen wist zij ook hoe mooi zij het gevonden had. Alsof het de plek was waar je Starclan kon aanraken. En daarom begreep Walnut ook waarom de poes iets zachter ging praten. Het was net of je anders de zuivere lucht tussen hun verbrak. Het leek allemaal zo breekbaar en iel, terwijl je niks kon zien. "Ik ben Cinderpaw." Ze knikte en slaakte een kleine zucht, eigenlijk had ze deze ochtend voor zichzelf gewild, maar dat was toch al verpest dus kon ze net zo goed mee gaan in het gesprek. 'Walnut is de naam, Walnutpaw.' Eindelijk spatte er een klein vriendelijk glimlachje vanaf. Het moment dat je nieuwe katten ontmoette was altijd goed, vond Walnut. De apprentice keek naar de rode vlam voor haar en grinnikte, het leek wel de vrouwelijk Jafar, een kat die ze eigenaardig genoeg niet mocht, maar toch ook weer wel. Ach Walnut mocht eigenlijk iedereen wel, nee bijna iedereen.

'Walnut is de naam, Walnutpaw.' Ze knikte en glimlachte terug toen de kattin haar een zeldzame glimlach schonk. Het paste wel bij haar, bij de kleur van haar vacht. "Hoe is het nu in de Windclan? Nu jullie deputy verbannen is." Die vraag brandde al lang op haar lippen, maar ze had nog geen Windclanner tegen gekomen waar ze het aan had kunnen vragen. Misschien kwam het ook omdat ze deze normaal zorgvuldig ontweek. Mede door het gevecht, maar ook omdat ze het niet eerlijk vond hoe Lionroar verbannen was. Haar leek het een vriendelijke kater, niet iemand die een andere kattin zou kunnen vermoorden. Stiekem hoopte ze dat de kattin er net zo over dacht, zodat ze toch niet alleen was.

Haar vraag overdonderde haar, maar Walnut had een antwoord klaar. Iets wat ze al een tijdje had willen zeggen, maar niet had gedurfd. 'Het is oneerlijk dat hij is verbannen, toch vind ik het geheel juist omdat hij jullie pad heeft gekozen. Hij had ook terug kunnen stappen en kunnen vechten voor zijn plaats in de Windclan.' Ze miauwde zachtjes maar duidelijk. Eerst had ze nog verwacht dat Lionroar terug zou komen, zou gaan vechten voor zijn gerechtigheid, maar de witte kater was overgelopen naar Shrewstar. Het had haar geraakt en ze had voor een tijd aan haar eigen loyaliteit getwijfeld. Zou zij bijvoorbeeld naar Riverclan overstappen om Cream vaker te zien? Bij deze gedachte begon Walnut met haar staart over de grond te slepen. De cream kleurige kater wist niet eens wat zij voor hem voelde, het hoorde niet en misschien zou ze het ook wel gewoon nooit zeggen. Dan was er ook geen enkele reden om over te stappen naar de Riverclan, maar die was er sowieso al niet.

'Het is oneerlijk dat hij is verbannen, toch vind ik het geheel juist omdat hij jullie pad heeft gekozen. Hij had ook terug kunnen stappen en kunnen vechten voor zijn plaats in de Windclan.' De kattin dacht er duidelijk net hetzelfde over. "Ik denk dat het slim is van hem om niet terug te keren, dan was hij waarschijnlijk vermoord. Was het niet door Everstar dan wel door Whitelion." Ja, ze volgde de roddels, zelfs die van de Windclan. Ergens was ze blij de de ex-deputy zich bij hun had aangesloten. In your face, Everstar. Die kattin had ze nooit echt gemogen, ook al had ze haar nog niet persoonlijk ontmoet. Het was gewoon.. Ze kon het niet uitleggen.

Er was altijd al een soort van onnatuurlijke haat geweest tussen de clans. Het hoorde gewoon zo, een haat die nooit hardop werd uitgesproken, maar alleen maar leidde naar verschrikkelijke daden. "Ik denk dat het slim is van hem om niet terug te keren, dan was hij waarschijnlijk vermoord. Was het niet door Everstar dan wel door Whitelion." Walnut vernauwde haar ogen en schudde met haar kop. 'Wie denk je dat Everstar is? Zoiets zou ze nooit doen!' miauwde ze zonder na te denken, maar ze had vertrouwen in haar leidster en iets vertelde haar dat Everstar dat gewoon niet zou doen. En Whitelion had geen enkele reden toe, al had het wel geleken dat de kater iets verborg. Toch twijfelde de poes niet aan de besluiten van haar geliefde leidster en ging ze overal mee in zee. Zij was niet degene die verbannen was after all.

'Wie denk je dat Everstar is? Zoiets zou ze nooit doen!' Ze kon haar glimlach niet inhouden bij de wilde reactie van de kattin. "Denk je nu echt dat een kattin, die haar eigen deputy heeft verbannen, daar voor zou terug schrikken?" Miauwde ze met een schouderophaal. Als Shrewstar zo iets zou doen, zou het haar ook niet veel uitmaken. Oké, ze zou niet willen dat de kattin dat deed. Maar je weet nooit, katten zijn tot veel dingen instaat.

"Denk je nu echt dat een kattin, die haar eigen deputy heeft verbannen, daar voor zou terug schrikken?" Walnut sprong op bij die reactie en keek de vurige poes verwijtend aan. 'Dacht je soms dat het makkelijk voor haar was? Dat ze het zo een twee drie heeft gedaan! Wauw als jij zo over leiders denkt, moet die van jou wel heel harteloos zijn!' snauwde ze tegen de kattin. Walnut kon veel hebben, maar zodra een kat haar clan, of zelfs haar leidster zwart maakte konden ze een mep verwachte. En de apprentice kon verwachten dat ze die zou krijgen als ze nog meer door zou drammen. Zelfs Walnut twijfelde niet aan andere leiders, oké misschien een beetje aan Shrewstar, maar dat had ze toch echt aan zichzelf te danken.

OOC: XDD Ruzie!

'Dacht je soms dat het makkelijk voor haar was? Dat ze het zo een twee drie heeft gedaan! Wauw als jij zo over leiders denkt, moet die van jou wel heel harteloos zijn!' Ze legde haar oren plat. "Shrewstar is niet harteloos, ze is juist heel vriendelijk." Grauwde ze met vuurspuwende ogen. "Leiders moeten doen, wat leiders moeten doen!" Miauwde ze boos. Iedereen had zijn menig toch? Waarom deed die tabby daar zo vijandig over? Ze had toch gelijk? Als ze haar clangenoten moest geloven was Everstar harteloos en deed ze dingen zonder genaden!

De reactie van de poes was al net zo vurig als haar vacht. Natuurlijk, zo hoorde een clankat ook te reageren, maar op dat moment pikte Walnut het niet. De tabby maakte zich groot en keek zo op de poes neer die maar door bleef gaan over haar leidster. 'Ja super vriendelijk, tuurlijk. Leugenaar is jullie tweede naam of niet?' Spuwde ze richting de poes. Normaal zou Walnut nooit zo een discussie aan zijn gegaan, maar door haar úber slechte humeur werd ze er vanzelf in mee getrokken. Ze had Shadowclan nooit gemogen, maar ze had wel iedere kat een kans gegeven, als een clan vervelend was betekende het niet dat iedere clankat daar vandaan vervelend was. Integendeel, soms vond je er juist de meest interessante katten. Nadat de poes besefte wat ze de ander had toegesnauwd trok ze zich terug. 'Ah, sorry..ik bedoelde het niet zo,' Het was een mager excuus, maar beter dan niks. Een rot dag gebeurde iedereen wel eens of niet?

De kattin maakte zich groot, maar had niet gerekend op de grote bouw van de vuurrode kattin, die zich helemaal uitstrekte. 'Ja super vriendelijk, tuurlijk. Leugenaar is jullie tweede naam of niet?' "Pardon! Moeten jullie juist zeggen, angsthazen!" Grauwde ze kwaad, maar even later had ze er al weer spijt van. Nja, pech. 'Ah, sorry..ik bedoelde het niet zo,' De kattin liet zich weer zakken. Haar ogen stonden terug kalm. "Het spijt mij ook." Ze zou zich niet verontschuldigen voor de dingen die ze over Everstar had gezegd, daar voelde ze zich absoluut niet schuldig over. Maar dat ze zo gemeen was geweest tegen de kattin zelf, was nieuw voor haar en ze vond het absoluut niet leuk.

Even heerste er een rare spanning tussen de twee en het liefst had Walnut zonder een woord te zeggen zich omgekeerd, maar zij had ook zo haar trots. Dus bleef ze zitten waar ze zat. Nog steeds mocht ze Shadowclan niet, en was deze poes verre van haar 'vriendin,' dus keek ze een beetje om zich heen. Geen idee waar ze het over moest hebben. 'Wil je een stukje muis?' Miauwde de kattin zachtjes terwijl ze de muis die ze eerder deze ochtend had gevangen richting de vuurrode kattin schoof. Het was beter dan niks, en je mocht katten niet veroordelen op iets waar ze deel uit maakte. Wie weet was deze poes wel diep van binnen een boezemvriend. Al betwijfelde Walnut dat, het was ook maar de vraag of ze elkaar ooit nog zouden zien.

Er hing een onaangename spanning tussen die twee. 'Wil je een stukje muis?' De kattin schoof een stukje muis naar haar toe. Twijfelend bekeek ze het, ze vertrouwde de kattin niet. Maar was het ook niet ontzettend onbeleefd om dat te weigeren? "Een klein stukje maar." Miauwde ze dus maar als gulden middenweg en met haar klauw haalde ze een mini stukje vlees eraf. Glimlachend stak ze het in haar mond. "Njammie." Miauwde ze uit pure beleefdheid, het was gewoon weg gênant. Nadat ze uitgekauwd was keek ze de kattin aan. "Nou hmm, dan ga ik maar weer eens?" Haar vrolijke bui had plaats gemaakt voor een uiterst beleefd en voorzichtige manier van doen.

Walnut trok haar wenkbrauwen omhoog. Net had de poes nog vurig lopen snauwen en nu deed ze zo beleefd als een kleine kitten die voor als eerst de leider ontmoet. Raar. 'Wat is er met jou aan de hand? Ik eet je heus niet op als je zegt dat het smerig is,' miauwde de poes terwijl er een kleine lach begon te ontstaan rond haar snoet. Als poezen of katten beleefd tegen haar deden voelde ze zich net een elder. Niet dat Cinder ouder was dan haar, dus sommig katten zouden beleefdheid zeker tolereren, maar voor Walnut was het beter als ze net zo hun gedachte uitspraken als zij deed. Wist je meteen met wie je te maken had. 'Ik ben geen 50 Moons,' plagend stak ze haar tong uit en greep de rest van de muis. Snel stopte ze deze in haar mond aangezien ze deze ochtend ook al een haas had geveld en bij de stapel had neer gegooid. Het was lente, dus dit kleine beetje kon de clan best missen.

'Wat is er met jou aan de hand? Ik eet je heus niet op als je zegt dat het smerig is,' De kattin at de muis zelf op. Maar de rode kattin bleef nerveus naar de grond staren, hoe kon ze vriendelijk zijn tegen een kattin die net haar clan zo'n beetje had afgesnauwd? 'Ik ben geen 50 Moons,' Ze grijnsde. "Oh, zo zie je er wel uit." Plaagde ze de kattin terug, met glimmende ogen. Dat vond ze wel leuk, plagen. Het was niet gemeen bedoeld, maar wel leuk om elkaar op stang te jagen.