Little burning flame

Soms vroeg ze zich gewoon af waarom het kon dat het leven zo ingewikkeld was. Niet alleen ingewikkeld, maar ook hard en koud. In elk geval, dat was vrijwel de enige kant van het leven die ze tot nu toe had mogen beschouwen. Het enige moment dat ze die warme zonnestralen had gevoeld, was het moment dat ze moeder werd van die vier prachtige dochters die op dit moment de enige heldere vlammen waren in haar leven. Die vier prachtige dochters die haar overeind hadden gehouden, zelfs toen ze nog te klein waren om hun oogjes te kunnen openen en ze dat dus niet eens bewust hadden gedaan. Soms was dat gewoon niet nodig. Toch waren er dingen in haar leven die de moeite waard waren geweest, paden die aanlokkelijk waren om te betreden, maar telkens had StarClan andere dingen voor haar in gedachten. Keer op keer. Het pijnlijke pad.
Een koude wind speelde met haar redelijk lange, zwarte vacht terwijl ze door het iet wat duistere territorium van ShadowClan heen trippelde. Zo nu en dan gleed haar neusje langs de grond, kijkend of ze een vijandige geur te pakken kon krijgen, maar die waren er nu niet. Fawnstep had niet door dat ze zowat geschaduwd werd door een kater die in haar begin manen een van haar beste vrienden was geweest, waar ze later nog meer voor had gevoeld, maar dat zijn pad al bewandeld werd door een ander voordat ze zelfs maar met haar ogen had kunnen knipperen. In elk geval, plotseling werd ze tegen de grond gekegeld en lag ze onder de gestreepte kater die ze maar al te goed herkende: Thrushdive. In eersten instantie had een geschrokken kreetje haar mond verlaten, maar dat schakelde al snel om in een grinnik, waarna ze met haar pootje naar zijn oor probeerde te slaan.

De kater stapte al grinnikend weer van haar af, waarna ze meteen overeind krabbelde en haar vacht die nu vol zat met plukjes aarde, oude blaadjes en zand uit begon te schudden. "Had ik je even te pakken, niet?" grijnsde de kater toen naar haar. De zwarte kattin snoof een keertje nep-geïrriteerd, wat wel duidelijk was dat ze het niet echt bedoelde omdat er een grote grijns rond haar snuit hing. "Wacht maar, meneertje Thrushdive, die krijg je binnenkort vier keer zo hard terug!" zei ze grinnikend en keek toen omhoog. De toppen van de dennenbomen zwiepten de hele tijd wild heen en weer, maar raakten elkaar net niet, alsof ze elkaar aan wilden vallen. De kattin grinnikte eventjes en richtte haar blik toen weer op de gestreepte kater. Het was goed om haar vriend terug te hebben. "In elk geval, heb jij niks beters te doen dan onschuldige kattinnen stalken?" vroeg ze toen plagerig, een keertje uitdagend zwiepend met haar staart.

Een grijns kwam rond haar lippen te liggen, en ze schudde haar kopje een keer. Wacht maar, ze pakte hem vroeg of laat wel terug. Geduld was een schone zaak, en zoals wel eens vaker was gebleken, had ze dat wel degelijk.
"Daar heb je gelijk in, er zijn ook echt geen dassen aanwezig in het woud... Tevens hoeft er ook écht geen prooi te komen," mauwde de kater toen. Ondanks hij zijn sarcasme best goed serieus wist te laten klinken, kon de zwarte kattin de spot er wel uithalen. Daar kende ze hem net ietsje te goed voor. "Anders zin om op dassenjacht te gaan?" vroeg ze toen, lichtjes uitdagend. "Het is lang geleden dat we samen iets.. spectaculairs gedaan hebben," grinnikte ze toen, hem nog altijd lichtjes uitdagend en speels aankijkend. Samen konden ze alles aan, toch? Net zoals vroeger.

Wat had ze dit soort gesprekken gemist, zeg. "Geen haar anders dan vroeger, hé?" mauwde de kater toen, en er verscheen een kleine grijns rond haar lippen. "Gewoon even het gevaar opzoeken en schijt hebben aan de regels," mauwde hij toen nonchalant. De kattin knikte een keertje als goedkeuring, nog altijd met dezelfde blik rond haar snuit.
De kater keek haar aan met een blik waardoor er een ondeugende blik in haar ogen kwam te liggen. "Inderdaad ja!" stemde de kater toen met haar in, waarna ze zijn staart op haar rug voelde. "Lets do it!" De brede grijns hing nog altijd over haar gezicht heen. "So, where are we waiting for, tiger." Een plagerige grauw ontsnapte uit haar keel, waarna ze hem met twinkelende oogjes aankeek en een sprongetje naar voren toe deed, verdwijnend in de struiken. Haar neus was gericht op de dassengeur, maar haar blik werd zo nu en dan over haar schouder heen geworpen om te zien of hij al volgde.

De kattin had even de hoop dat ze sneller was dan de gestreepte kater, maar jammer genoeg was hij plotseling al naast haar te vinden. De kater beukte lachend tegen haar aan, waardoor ze kort grinnikte en probeerde hem terug te beuken, ook lachend, om vervolgens haar pas te versnellen en voor hem uit te schieten. Op dit moment lette ze niet op de geur van das, maar als ze zo redelijk luid door het bos heen denderden, zouden die beesten hen wel vinden als ze er waren. De zwarte kattin richtte haar ijsblauwe blik weer op het pad. Er kwam een omgevallen boomstam in zicht, ze versnelde een beetje. "Boomstam!" waarschuwde ze hem op het laatste moment, toen ze zelf al afgezet was van de grond en eroverheen zweefde.

De kattin keek over haar schouder heen en zag hoe de gestreepte kater onder de boomstam doorschoot, waarna hij haar bij een naampje noemde waar ze haar tong voor haar hem uitstak. Ze had wat vaart geminderd op dit moment, want anders ging praten niet zo goed. "Nou, ik dacht dat vogeltjes hoorden te vliegen, niet te kruipen," plaagde ze hem toen grinnikend terug. Wat had ze dit soort gesprekken gemist. Simpele, gezellige bezigheden waar ze zichzelf kon zijn. Niet waar ze de perfecte moeder- of dochterhouding aan hoefde te nemen. Gewoon Fawnstep zijn zoals ze dat het liefst wilde.

De kater kwam haar kant weer op snellen, wat hem een grijns van haar kant opleverde. Fawnstep hield halt toen de gestreepte kater plotseling bij haar wegrende. Snel ging ze er achteraan, anders zou ze iets leuks kunnen missen natuurlijk. Ze zag nog net hoe de kater soepeltjes in één van de bomen klauterde. Blijkbaar nam hij haar opmerking wel héél serieus. Ze kon het niet laten om eventjes te grinniken. Hierna begon hij van tak naar tak te springen. "Oh ja, echt heel erg!" moedigde ze hem plagerig aan. "Wacht maar, herten zijn betere boomspringers," zei ze grijnzend en zette nu haar eigen nagels in de bast. Binnen een paar tellen had ze zichzelf naar boven gehesen, en balanceerde ze op een van de takken vlak bij de kater. De kattin grinnikte eventjes. "Zie je het al voor je, een hert in een boom?" Hierna zette ze zich weer af en kwam op dezelfde tak terecht als de kater, die nu wat wild heen en weer zwiepte en ze haar nagels er dus in moest slaan om niet te vallen. Oepsie.

De kattin grinnikte eventjes en knikte toen, waarna ze hem achterna sprong en op een andere tak landde. Bij haar ging het er een stuk stunteliger aan toe, het was wel duidelijk dat de slanke kater erop geoefend had. De woorden das en opgemerkt bereken haar oren, waardoor ze eigenlijk vrijwel meteen naar beneden keek. Nope. "Ik lette eventjes niet op," bedacht ze snel een excuus. "Want ik werd afgeleid door een vliegende kat." Haar klauwen haakten zich weer in een nieuwe tak en kort keek ze naar de gestreepte kater, waarna ze een keertje met haar staart zwiepte en toen naar het puntje van een wat minder stevige tak toe liep, dan had ze een beter zicht op de grond.

De kattin kon het niet laten om kort te grinniken toen de kater zijn tong naar haar uitstak, waarna ze kort haar kopje schudde. Hierna klom de kater soepeltjes weer naar beneden via de stem. De zwarte kattin sprong eerst een paar dunne takjes naar beneden, voordat ze zich in één keer afzette en het laatste beetje naar beneden sprong. Bijna geruisloos, enkel met een kleine plof, kwam ze naast de kater op de grond terecht. "Nou, ik denk niet dat we nog een das gaan vinden," mauwde ze toen lichtjes spottend, waarna ze de kater vragend aankeek. Er was geen geurspoor te bekennen. Misschien kwam het wel gewoon omdat de meeste al verjaagd waren en nu weer op het territorium van de hazenvreters zaten.

De gestreepte kater zei dat hij hetzelfde vermoedde, waarop de zwarte kattin lichtjes naar hem glimlachte en haar ogen toen op de zon plotseling wat doffer leek te schijnen. Een regendruppel kwam neer op haar neusje en uit reflex schudde ze haar kopje een keertje uit. Verdorie, dan liep ze straks weer met een lange vacht vol met bagger en blaadjes. Een groep donkere wolken kwam hun kant op, blijkbaar vond StarClan dat het tijd was om het woud weer te voeden met een stevige regenbui. "Zullen we ergens schuilen?" vroeg ze toen en wierp een korte blik op Thrushdive.