Trouble

Met kleine stapjes verplaatste de zwart grijze poes zich door het gras, haar amberkleurige ogen waren gevestigd op een muis die zich door het gras heen bewoog. Het was windstil, tot Shadow’s genoegen. Ze zakte door haar poten heen, en sloop dichterbij toen het diertje omkeek. Shadow verstijfde en wachtte. ’Kom op, Kom op, kijk voor je, loop door’ Spoorde ze haar prooi in gedachten aan. De muis bleef staren naar een plek links van Shadow, doodstil bleef ze staan. In een in één gedoken houding. Het duurde enkele tellen voor de muis maar besloot dat ze beter naar haar holletje kon terug keren, het diertje schoot pijlsnel weg. Shadow reageerde te laat en dook, maar de muis schoot tussen haar maaiende klauwen door. Shadow schoot overeind en deed een poging het achterna te gaan, maar het zat al veilig in haar holletje. Geërgerd draaide ze zich om en besefte nu pas waar ze zich bevond, dicht bij de Tweebeen plaats. Ze rilde even toen ze terug dacht aan de naam die haar moeder haar gegeven had, Lucy. Haar amberkleurige ogen versmalde zich, walgelijk. Ze kon zich niet bijster veel herinneren van haar leven als huiskat, maar alles wát ze wel kon herinneren irriteerde haar mateloos. Shadow keek op toen er een geur haar neus binnen kwam, met een zenuwachtig gevoel draaide Shadow zich om maar zag niets. Ze had nu twee keuzes, wegrennen of blijven staan. Ze wist dat hier wilde katten leefde, ze had al vaak genoeg eentje gezien maar dan was ze meestal of meteen vertrokken, of had ze zich verstopt. Dat laatste was nooit effectief, want deze katten die hier woonde leken een uitstekende neus te hebben. Shadow had zich ook behoorlijk ontwikkeld maar om zich nu echt te richten op de geur van prooi, of zich te concentreren op kracht training deed ze niet. Ze leefde hier gewoon, en daar, ook daar. Ze kwam en ging. Zo sterk in gedachten verzonken ging ze zitten om abrupt op te schrikken uit haar gedachten, de geur was sterker geworden. Shadow schoot overeind en spitste haar oren, verdorie waar zat die kat toch? Shadow voelde de aandrang om om te keren en weg te gaan, maar ergens wilde ze wel eens een wilde kat van dichtbij zien. Een praatje maken misschien, al besefte ze dat ze misschien wel als indringer hier rondliep… Even overwoog ze om gewoon te wachten tot de kat zich liet zien, en dan de weg te vragen- maar dat idee klonk heel erg stom in gedachten. Laat staan dat hij hardop uitgesproken niet veel beter zou klinken…

&'nd Bluestar. Ik heb toestemming!

Het beginnende zonlicht tuurde door het dichtbedekte bladerdak, en deed een rood/oranje gloed over het woud verspreiden. Op ochtende als deze voelde Bluestar zich gemakkelijk genoeg om even op stap te gaan door het territorium. Ook vandaag zat ze in één van haar favoriete bomen, een zacht briesje gleed over de puntjes van haar vacht en deed een rilling veroorzaken, die zich vantussen haar schouderbladen verspreidde naar de rest van haar ledematen. Het wemelden van de kleine diertjes die tussen de bosbladeren paradeerden, ook de vogels deden hier gezellig aan mee.
Na flink uitgerust te zijn, zette Bluestar haar nagels in de boom, en kroop voorzichtig via de stam naar beneden. Haar pas versnelde zich en toen ze nog een aantal staartlengtes van de grond was verwijderd maakte ze een sprong waarna ze op de grond belandde.
Ze spitste haar oren opzoek naar wat prooi, wat niet moeilijk te vinden was. Ze ving de geur van een muis op, en schatte de richting waar deze vandaan kwam. Toen ze zich door haar voorpoten liet zakken, voelde ze hoe haar buikvacht tegen de stukjes grond aan kriebelde. Haar kristalblauwe ogen keken strak voor zich uit, waarneer ze verder sloop. Haar hartslag versnelde automatisch, elke jacht herbeleefde ze als de eerste jacht die ze had meegemaakt.
Een moment dat ze weliswaar nooit zal vergeten. Haar gestroomlijnde lichaam bewoog zich voort, toen ze het op een rennen zette zag ze in haar ooghoeken hoe de bomen razendsnel aan haar voorbij schoten.
Met een klap van haar poot haalde ze de muis onder het gebladerte vandaan, ze ving hem soepel op tussen haar kaken, en klemde deze strak rond de strot. Tot ze voelde hoe het diertje stopte met spartelen. Ze porde met haar nagels in de grond, en groef een klein gaatje waar ze het beest in verstopte om het later op te halen. Een klein zuchtje ontsnapte uit haar keel, waarna ze haar lippen aflikte.
Ze keerde terug naar de boom waar ze de dag was begonnen, en zuchtte. Een bekende geur vulde haar neusgaten, dezelfde die ze al een tijdje geleden had bestuudeerd. Het was de jonge kat weer, haar grijs/zwarte vacht glom in het vroege zonlicht. Ze kraakte een takje onder haar voetstappen, maar het gaf niet want de onbekende had haar aanwezigheid op een slechte manier opgemerkt.
Bluestar kwam achter haar te voorschijn, zodat ze tegen de rug aan keek. Ze opende haar mond, en sprak met een heldere stem; 'Wat doe je op Thunderclan territoria?'

Haar nekharen schoten overeind toen er een stem achter haar weerklonk tussen de bomen, ze draaide zich om en blies maar ontspande vrijwel meteen. De vraag klonk neutraal en doodnormaal. Shadow slikte eventjes en opende haar bek om antwoord te geven, maar sloot hem weer. Dit was haar territorium, juist. Ze opende haar bek weer en sprak nu wel; “Ik ben geen bedreiging voor je clan, ik ben gewoon een poes die hier op doorreis is” Half waar. Ze was niet echt op doorreis, ze reisde wel veel maar dat was meer omdat ze nooit een plek kon vinden om te slapen. Ze rekte zichzelf eventjes uitgebreid uit, niet wetend dat ze in feiten voor de clanleider van een clan stond. Het kon iedereen zijn, een gewoon lid misschien wel. Shadow wist niets van de indeling van rangen, ze had zich er niet in kunnen verdiepen want wie kon het haar ook vertellen? Ze ging even zitten en trok nerveus met haar oren toen er in de verte een vogel opvloog. “Mijn naam is Shadow” Voegde ze aan haar eerste zin toe zodat een gesprek op gang kon komen, ze glimlachte eventjes opgelaten. Shadow begon honger te krijgen, nog meer dan net aangezien ze haar prooi verloren was. “Als ik vragen mag, bent u de leider van een bepaalde clan?” Thunderclan voegde ze er in gedachten aantoe. De vraag kwam er nieuwsgierig uit. Ze wilde dolgraag iets weten over alle clans, of ze bij eentje kon leven was natuurlijk uitgesproken. Ze lieten waarschijnlijk geen buitenstaanders erbij. Maar waarom ze deze vraag nu stelde was haar niet echt duidelijk, ze had wel eens woorden opgevangen van clankatten die het over ene Bluestar hadden, en aangezien deze poes blauwe ogen had… Shadow besefte dat ze misschien het heel erg fout kon hebben, maar proberen kon altijd. Shadow keek waakzaam op toen in de struiken geritsel klonk, en verschoot toen er een koolmeesje uit opvloog. Haar klauwen waren al ontbloot van de schrik, maar ze besefte vrij snel dat het gewoon een vogeltje was geweest. Ze ging gauw weer zitten, maar bleef iets waakzamer om zich heen kijken zo nu en dan, met haar amber kleurige ogen strak op de poes voor haar gericht.

Bluestar kon nog net een geamuseerde snor onderdrukken, toen ze hoorde hoe de kat loog. Even leek ze een glimp van nerveuse uitstraling op het gelaat van de kat te zien, maar deze verdween zo snel als deze was gekomen. Zelfzeker keek de kat naar Bluestar toe, iets wat haar nieuwsgieriger maakte dan ze al was. Voordat Bluestar de kans kreeg om te antwoorden, hoorde ze het stemgeluid van de kat opnieuw in haar oren vullen.
De jonge poes vertelde haar dat ze Shadow noemde, een naam die veel voorkwam in de clan. Zo ook Shadowrose, ze dacht terug aan de van voorheen kittypet, maar nu waardig warrior.
De kristalblauwe ogen van Bluestar observeerde de vreemdeling van top tot teen, waarna de kat vroeg of ze van een clan was. If she only knew.. Een glimlach sierde de lippen van de clanleider als ze terugdacht aan haar oh zo geliefde clan. ''Ten eerste liegen is niet je sterkste punt, en wordt niet getolereerd.'' Begon ze, misschien een tikkeltje streng maar het bleef een een vriendelijke ondertoon.
Haar ogen gleden weer even over het gelaat van de kat, 'ik ben Bluestar leidster van de Thunderclan.' Begon ze vriendelijk, 'maar voor ik verdel vertel over de Clan die ik leid, wil ik graag je jaagkunsten observeren. Net had je die muis bijna, maar dat was op een haar na gemist. Zoek maar een andere prooi, ik zal graag zien wat je kan.'
Het gemiauw van Bluestar kon de nieuwe kat misschien overvallen, maar ze was oprecht nieuwsgierig naar wat deze jonge kat kon. Ze had haar vaker gezien, en ze was ook goed gevoed, maar als ze haar eten bij twolegs vandaan haalde, was ze geen geschikte kat.
Thunderclan had misschien een te veel aan Apprentices, maar nieuwe waren altijd een geluk. Ookal was haar wil wet, een gevoel van schuld knaagde aan haar. Dit zal de derde niet clan-geboren kat zijn, die in de clan werd opgenomen. Fireheart was een goed uitziende kat, en zal misschien wel een mate vinden. Zo had Shadowrose, Graystripe als mate, en misschien deze kat ookal.
De clan zal het niet fijn vinden, dat de genen van een kittypet in de clan vloeide. Nog nadenkend over het besluit, wachtte ze ook twijfelend wat de jonge kat er op zal reageren.

Shadow grimaste toen Bluestar zo door haar leugen heenkeek, zenuwachtig grinnikte ze eventjes. Liegen was inderdaad nooit haar sterkste punt geweest, wat wel eigenlijk? Shadow dacht daar een halve tel over na, slapen. Ze snorde in gedachte om haar eigen grap. Shadow verstijfde toen ze hoorde dat de poes voor haar Bluestar heette en de leidster was van een clan. Fijn. Net als ze blunderde en loog, - Al was de leugen ook wel doorzichtig – kwam ze voor de leider van een clan te staan. Shadow zuchtte maar keek geïnteresseerd op toen Bluestar haar het voorstel deed. Shadow dacht er even over na, ze kon wel wat laten zien ja- maar ze was erg bang om te falen. Ze ging even verzitten en staarde naar haar voorpoten, om vervolgens op te kijken en te knikken. “Goed” Zei ze vastberaden, zonder op antwoord te wachten schoot ze overeind. “Ik ben zo terug!” Riep ze bijna uit van pret, ze draaide om en verdween in het struikgewas. Dolblij dat ze zich kon bewijzen aan een clan leidster trippelde ze door het gras heen, opzoek naar prooi. Pas na ongeveer vijftien passen stopte ze en stak haar neus in de lucht, en snoof. Niets. Ze fronste en keek omhoog naar de bomen, ze rook wat… En inderdaad zat daar een dikke duif, op een hoge tak. Shadow keek verbaast naar het dier, die lag te soezen. Met een frons bekeek ze de opties die ze had. 1. De duif eruit jagen. Maar dan zou ze de boom in moeten. 2. Andere prooi zoeken. Ze kon wel klimmen, maar dan zou die verdomde duif haar opmerken. Shadow vertikte het om een ander dier te gaan zoeken, die duif zag er sappig uit, dik en hiermee kon ze zich goed bewijzen. Met een grijnsje sloop ze naar de boom toe, en sprong naar de stam. Ze boorde haar nagels er in en klom onhandig naar boven, als verwacht merkte de duif haar op. Die vloog op, maar Shadow sprong al uit de boom en volgde het dier op de voet. Ze schoot de struiken en wachtte, de duif zag haar niet meer en streek neer in een andere boom. Shadow vloekte zacht en kroop de struiken uit, met gespitste oren. Ze bleef daar zitten, wachtend. Het leek eeuwen te duren, maar uiteindelijk vloog de duif op en landde op de grond. Met haar zintuigen op scherp, sloop ze de struik uit. Het was nog maar enkele meters, ze zou eventueel kunnen rennen nu. Maar te laat, want de duif had haar al opgemerkt. Het dier vloog verschrikt op, en Shadow schoot haar schuilplaats uit. Ze sprong omhoog en dook op de duif, met maaiende poten hield ze het dier beet. Triomfantelijk dat ze eindelijk iets gevangen had liet ze het dier bijna ontsnappen, maar ze wist hem nog net vast te grijpen en te vermoorden. Met moeite, hijgend en kreunend kwam ze overeind en bekeek haar trofee. Ze grijnsde breed en keek om zich heen, Bluestar zou hier in de buurt moeten zijn, toch?