Journey Of The Stone

Zijn korte pootjes trippelden met een vlot pasje over het gebied van de ThunderClan. Vrolijk zwaaide zijn staartje heen en weer met zich mee en zijn ogen straalden helemaal. Met Steen onhandig in zijn bek geklemd, leidde Patchkit Littlekit naar Fourtrees. Ookal wist hij zelf niet eens waar dat precies was. Zijn gevoel vertelde hem dat het niet al te ver weg meer was. Overal stonden hier bomen, nou alleen nog de goede vier vinden, of niet? Er werd hem wel verteld dat de Fourtrees niet door hem bezocht mochten worden. Het zou er heel gevaarlijk kunnen zijn, en bovendien was het nog eens heel ver weg ook. Maar Patchkit vond het best meevallen. Zo ver was het helemaal niet! Ze hadden hem gewoon maar wat aangepraat. Of ze waren allemaal zo verschrikkelijk lui. Zelfs te lui om dit kleine eindje te lopen, maar hij en Littlekit hadden het maar weer voor elkaar gekregen. Hij keek achterom, naar Littlekit die met hem mee was gekomen. Hij glimlachte even naar haar, wat amper lukte met Steen in zijn bekje. Zo liep hij nog een tijdje verder, totdat ze bij een kleine open plek kwamen met een stel bomen in het midden. Patchkit keek even om zich heen, zou dit het dan zijn? Hij legde Steen even op de grond en liep een rondje over de open plek. In het midden stonden inderdaad wel bomen, maar hoeveel? Patchkit begon ze te tellen. "Één. Twee. Vier. Het zijn vier bomen!" riep hij vrolijk. Hij kon niet tellen, wist hij veel dat er maar drie bomen op de open plek stonden. "Dit moet Fourtrees zijn!" riep hij tegen Littlekit. Vrolijk draaide hij zich om en keek haar aan. Daarna liep hij richting de steen, pakte hem op en legde hem vlak voor de voorste boom. "Oké Steen. Je blijft hier tot je je excuses aanbied," zei hij weer op strenge toon. Hij liep weer naar Littlekit toe. "Fourtrees is helemaal niet zo gevaarlijk! Er is hier geen kat!" zei hij minachtend. Ze hadden gelogen over Fourtrees. Er was niemand die hen kwaad kon doen, en ook was het totaal niet ver geweest. Nou ja zeg!

~ Eerst Littlekit :3 Daarna mogen er ook anderen komen.

Met grote blauwe ogen die leken te schitteren als diamanten, stapte Littlekit de varentunnel uit. De tunnel die een ingang voor het kamp vormde, en die zij voor de eerste keer achter zich zou laten. Nog nooit eerder had ze zich buiten het kamp gewaagd, ze was hier immers nog te jong voor geweest. Maar, nu moest het wel. Zij en Patchkit moesten een gevaarlijke vijand wegbrengen, weg van het kamp. Steen was heel stout geweest, zo alsook respectloos. Vandaar dat ze hadden besloten hem naar Vierboom te brengen, als straf. Nooit zou hij nog terug mogen keren naar het kamp, tenzij hij zijn welgemeende excuses zou aanbieden. Zij en Patchkit zouden als echte warriors handelen. Littlekit snorde vermakelijk en zette zich toen weer in beweging. Omdat ze even had halt gehouden, had Patchkit een lichte voorsprong en moest ze rennen om hem weer in te halen. Haar kleine pootjes maakte nog onhandige passen op de bosgrond, maar ondanks dit had ze het zwart/witte katertje opmerkelijk snel weer ingehaald. Een brede grijns sierde haar koppie, en omdat Patchkit tijdelijk niet kon praten, had ze des te meer reden om het bos eens grondig te gaan bekijken. Prachtig vond ze het. Het warm schijnende zonnetje wierp haar stralen door de gaten van het bladerdek en deed het vele bladgroen schitteren. Vogels zongen hun lied met volle teugen en ze meende zelfs hier en daar een bloem te spotten. Littlekit's vacht tintelde van opwinding, maar ze bleef braaf in Patchkit's kielzog. Ze hadden een missie, en konden nu niet gaan spelen. Een warrior kon zijn aandacht op de vijand net verliezen. Vrijwel meteen schoot Littlekit's blik weer terug naar Patchkit. Steen, de vijand, zat nog altijd gevangen tussen zijn kaken. Mooi zo, Patchkit was een goede warrior. Hij was aardig, had goede ideeën en wist bovendien de weg naar Vierboom. Littlekit was blij dat ze zo'n vriend had en bij die gedachte begon ze breeduit te grijnzen. Plots hield Patchkit halt, en Littlekit moest snel stoppen met haar beweging, wilde ze niet tegen hem op knallen. Vol verwachting stak ze haar kop opzij en wierp ze een blik op Patchkit. Die keek even heen en weer, legde toen steen neer op de grond en kwam vervolgens weer in beweging. Hij onderzocht de plek, terwijl Littlekit waakzaam bij steen bleef. Want, stel je voor dat hij zou ontsnappen! 'Één. Twee.' klonk Patchkit's stem. Nieuwsgierig wende Littlekit haar blauwe ogen richting de bomen in het midden, zou dit Vierboom zijn? 'Vier. Het zijn vier bomen! Dit moet Fourtrees zijn!' werd er vrolijk geroepen. Van blijdschap slaakte Littlekit een juichende kreet. Ze wachtte totdat Patchkit de steen had opgepakt, en liep toen met hem mee naar de voorste boom. Steen werd hier weer neergelegd, er er streng op gewezen dat hij hier moest blijven, totdat hij zijn excuses had aangeboden. Met een knikkend beweging keek Littlekit het levenloze voorwerp aan en ging zitten. "En waag het niet ooit nog stout te zijn!" voegde ze er zacht sissend aan toe. 'Fourtrees is helemaal niet zo gevaarlijk! Er is hier geen kat!' zei Patchkit vervolgens. Littlekit keek op en knikte instemmend. Nee, het zag er hier inderdaad niet gevaarlijk uit, alleen wat kaal. Er waren hier niet zo veel bomen als in het vorige bos. Toch leek het haar hier nog een leuke plek om te spelen, maar ze wist niet echt of ze dit kon doen. Moesten ze bij steen blijven totdat die zijn excuses had aangeboden, of hem gewoon hier aan zijn lot overlaten?

Patchkit was nog steeds niet zeker over dat dit de juiste plek was, maar toen hij het zei, slaakte Littlekit een juichende kreet. Dat was voor hem goed genoeg. En al zou dit niet Fourtrees zijn, dan... Dan... Nou ja, dit was ook wel een goede plek om Steen te dumpen. Of het nou hier of bij Fourtrees was, Steen zou een nacht of twee alleen moeten zijn, en doodsbang worden. Daarna zou hij Patchkit smeken hem te vergeven, dat was dan zijn plan. Patchkit hief zijn kleine kopje vol trots. Hij vond het best een goed plan, en hij had het zoëven in zijn eentje bedacht. Zijn moeder zou vast trots op hem zijn dat hij al zo verantwoordelijk was! Als je zijn zwarte vachttekeningen wegdacht, leek hij eigenlijk precies op zijn moeder. Witte vacht met blauwe ogen. Zijn moeder had de uitstraling van een engel, serieus. Een poederwitte vacht, met hemelsblauwe ogen. En ze was ook altijd zo lief! Dat was het, zijn moeder was gewoon een engel op aarde. Jaja, had hij haar toch even betrapt. Patchkit grijnsde breed naar zijn nieuwe vriendin, Littlekit had ook een hele mooie vacht. Patchkit zou het liefst meteen zijn neus in haar vacht duwen en haar geur opsnuiven, maar dat was onbeleefd. "En waag het niet ooit nog stout te zijn!" voegde Littlekit er zacht aan toe. Patchkit kon het nog maar net horen, en knikte goedkeurend naar de kitten. Naar de steen wierp Patchkit nog een laatste, strenge blik, voordat hij zich omdraaide. "Dus..." mompelde hij naar Littlekit. "Nu we hier toch zijn, wat gaan we doen?" vroeg hij met een big-smile op zijn gezichtje. Patchkit keek nog even om. Wat nou als de steen zijn excuses wilde aanbieden, maar zij al wegwaren? Dat was dus niet handig. Dat betekende dat ze hier moesten blijven. In zijn gedachten stelde hij voor zichzelf maar een regeltje op: Als Steen zijn excuses voor zonsondergang niet had aangeboden, zouden ze hier weggaan. De volgende dag zochten ze hem weer op, om te kijken of hij al sorry ging zeggen. Jep, een waterdicht plan. Bijna dan. Misschien moesten ze hier wel de hele nacht blijven, want Steen kon ook s'nachts pas zijn excuses aan willen bieden. Maar ze konden hier niet blijven, dat was een soort straf. En zei hoefden niet gestraft te worden. Toch maar terug naar Plan A. Vragend keek het jonge Clankatje zijn vriendin aan.

~ Sorry voor laat & kortheid T-T

Pathkit vroeg wat ze nu gingen doen en Littlekit zwiepte even bedenkelijk met haar staart. Ja, die vraag had ze zichzelf ook al gesteld. Konden ze nu gaan spelen, of moesten ze wachten totdat Steen zijn excuses had aangeboden? Haar blauwe ogen gleden bedenkelijk richting het gestrafte levenloze voorwerp. Plots viel haar iets op. Steen had geen mond! "Wacht eens.." miauwde ze tegen Patchkit, "Misschien kan Steen wel helemaal niet praten!" Littlekit boog door haar voorpootjes en plantte haar donkere oor tegen Steen. Ze luisterde, maar er drong niets haar gehoorgang binnen. "Ik hoor niks," vervolgde ze verbaasd, terwijl ze zich weer omhoog hees. Ze keek Patchkit weer aan. "Wat als hij geen sorry kàn zeggen, zijn we dan niet heel gemeen nu?" Steen verdiende een straf, maar ze vond het ergens ook wel zielig. Hij had nu vast wel zijn lesje geleerd, zij had dat ook altijd na een paar strenge woorden van haar ouders. Littlekit streek even over haar donkere snoet toen een zachte windbries haar snorharen kietelde. Het duurde niet lang of ze had alweer een idee. Breed grijnzend liet ze haar blik op Patchkit vallen. "Laten we vrienden voor Steen gaan zoeken. Dan wordt dit zijn nieuwe woonplaats en is hij niet alleen," miauwde ze enthousiast. Goh, wat gingen ze goed vandaag. Ze kwamen met het ene briljante idee na het andere. De clan zou vast trots op hun zijn! Littlekit grijnsde. Het leek haar erg leuk om vriendjes voor Steen te gaan zoeken, zo kon ze het bos ook een grondig onderzoeken. Maar, de vraag was natuurlijk of Patchkit het hier ook mee eens was. En als hij dit niet leuk vond, konden ze altijd nog verstoppertje of krijgertje spelen..

- Die van mij is korter. xd -

Patchkit keek vrolijk naar Littlekit terwijl hij een paar hyperactieve sprongetjes maakte. Ook Littlekit wist blijkbaar niet echt wat ze nu moesten doen. Zijn staartje zwiepte achter zich vrolijk heen en weer, en een grote glimlach stond op zijn gezichtje. Hij was vrolijk en hyper tegelijk door Littlekit's aanwezigheid. Zijn eerste, echte vriendin. Niet dat hij, behalve zijn broers en zussen, voor de rest nog andere kittens kende. Achja, voorlopig had hij genoeg vrienden aan Littlekit alleen. Ergens voelde hij dat Littlekit echt een hele goede vriendin van hem zou gaan worden. "Wacht eens.. Misschien kan Steen wel helemaal niet praten!" zei Littlekit. Patchkit keek haar even met een vreemde blik aan, en keek daarna naar Steen. Hij en Littlekit en alle andere katten miauwden, dat deden ze met hun mond. Maar Steen, die had helemaal geen mond. En hij had ook nooit gemiauwd, of gesponnen. Daarom zij hij natuurlijk niets tegen Patchkit, hij kón niet eens wat zeggen. Patchkit's ogen werden groot. Hij had Steen vals beschuldigd. Hij vroeg hem iets te doen wat hij niet eens kon, en toen Steen dat niet deed, had hij hem gestrafd. Arme Steen! Hij voelde zich vast heel erg rot, net als Patchkit nu. Hoe had híj zo gemeen kunnen doen tegen Steen? Hij keek beschaamd achterom, naar steen. Hoe kon hij Steen nu nog onder ogen komen. "Wat als hij geen sorry kàn zeggen, zijn we dan niet heel gemeen nu?" zei Littlekit, wat nog meer op Patchkit's schuldgevoel werkte. Patchkit knikte alleen maar. Hij had een grote fout begaan. Hij kon nu wel sorry gaan zeggen, dat was ook het minste wat hij kon doen, maar Steen zou hem vast niet zomaar vergeven. Hij beet zenuwachtig op zijn lip, wat moesten ze nu? "Laten we vrienden voor Steen gaan zoeken. Dan wordt dit zijn nieuwe woonplaats en is hij niet alleen," zei Littlekit opeens. Patchkit liet even de woorden bezinken, en keek haar toen met grote ogen aan. "Little... Dat is een geweldig idee!" zei hij, hij sprong een paar keer enthousiast op en neer. Hij keek om zich heen, meteen op zoek naar meer stenen om Steen gezelschap te houden. "Maar... Ik moet eerst mijn excuses aanbieden aan Steen," zei Patchkit met hooggeheven kopje. Hij liep naar Steen toe en ging voor hem liggen. "Steen. Het spijt me. Je kan niet praten, en daarvoor heb ik je gestraft. Maar Little en ik gaan vriendjes voor je zoeken om het goed te maken!" Patchkit begon een klein holletje te graven, en legde Steen erin. Zo, nu had hij alvast een plekje om in te slapen. Hij trippelde weer naar Littlekit toe. "Tijd om stenen te gaan zoeken," zei hij, en begon de plek alvast te checken.

(mag ik ? ^^)

Trippelende pootjes over het gras , als een klein wit donsbolletje trippelde Orchidkit door het Thunderclanteritorium . Het was een mooie dag en er was bijna geen wolkje aan de hemel . Orchidkit had Patchkit en Littlekit het kamp zien verlaten , ze vroeg zich af wat ze gingen doen dus was ze naar hen op zoek gegaan . " Ik ga hun geuren volgen als een echte krijger " murmelde Orchidkit tegen zichzelf , en ze snuffelde met haar roze neusje over de grond . Ze kende hun geuren van in de kraamkamer dus kon ze ze vaag volgen . Na een tijdje zoeken had ze hen gevonden , " Hallo Littlekit , hallo Patchkit ! " mauwde Orchidkit vrolijk " Wat zijn jullie aan het doen ? "

Patchkit's grote ogen en vervolgens geweldige reactie lieten Littlekit voelen alsof ze echt iets had bedacht waar ze trots op kon zijn. Dit gaf haar een fijn gevoel, en de twinkeling in haar ogen was dan ook voorlopig niet meer weg te krijgen. Eerst was ze nog even bang geweest dat ze wat verkeerds had gezegd, omdat Patchkit ietwat verdrietig had gekeken, maar zijn antwoord maakte het weer helemaal goed. Littlekit snorde en boog door haar voorpootjes, haar nageltjes uitgestoken, toen Patchkit vrolijk op en neer begon te springen. Ze werd helemaal blij van dit clankatje. Ze had ook wel eens lol met haar broeders en zusters, maar die waren lang niet zo leuk als Patchkit. Patchkit durfde tenminste het avontuur op te zoeken, had de wil om een echte krijger te worden, net als zij.
'Maar... Ik moet eerst mijn excuses aanbieden aan Steen,' zei Patchkit. Littlekit kwam weer omhoog en knikte. Het was heel lief van hem dat hij dit wilde doen. Je kon het nobel noemen, maar Littlekit was nog te jong om dat woord te begrijpen. Wel snapte ze dat het een goede daad was en dat ze niet eerlijk waren geweest tegenover Steen. Met een zo serieus mogelijk gezicht volgde ze Patchkit's voorbeeld en zei ze tegen Steen een oprechte "Sorry." Ook hielp ze Patchkit met het innestelen van Steen in een warm holletje, door er met haar poot een losgevallen blaadje in te slepen en hem toe te dekken. 'Tijd om stenen te gaan zoeken,' zei Patchkit, en weer maakte Littlekit een knikkend gebaar. Ze grijnsde en doorzocht net als Patchkit de omgeving. Er was genoeg te vinden in het bos, merkte ze op, en bij elke nieuwe ontdekking begonnen haar ogen te stralen. De kleine kegels die in de hoogsparren groeide, het mossige gras onder haar pootjes, de kleine nieuwbladbloemen die hier en daar hun prachtige kleur toonden.
Littlekit ontdekte een grote wortel - meer een grote tak die uit de grond stak - en besloot hier overheen te klimmen. Daarachter lag inmiddels iets waarvan ze dacht dat het een steen was. Ze was nog maar net op de helft, toen ze een stem hoorde roepen. 'Hallo Littlekit, hallo Patchkit!' klonk er. Door de verrassing verloor ze haar grip op het pootje waarop ze op dat moment leunde en hierdoor belande ze op haar buik, met haar voor- en achterpoten bungelend aan weerszijde van de wortel. Ze tilde nieuwsgierig haar kop op en draaide die zo ver mogelijk naar links, zodat ze kon kijken wie er achter haar stond. Het was Orchidkit, één van de kittens uit de Nursery. 'Wat zijn jullie aan het doen?' vroeg deze. "Stenen zoeken," antwoordde Littlekit droog. Ze probeerde weer omhoog te komen, maar doordat ze over de wortel heen hing kon ze geen grip meer vinden. Zodra ze haar voorpoten optilde, verloor ze haar evenwicht en gleed ze van de tak. Ze belandde bovenop haar kont en viel toen achterover in het gras. Polletjes vlogen omhoog en Littlekit grinnikte vermakelijk. Oké, die wortel moest ze nog maar eens proberen.
Littlekit wende haar helderblauwe ogen naar de witte kitten die ze nu, doordat ze op haar rug lag, op zijn kop zag. Dat zag er stom uit! Ze lachte en vouwde haar voorpootjes op haar borst. "Haay," zei ze toen, nogmaals op een droge toon. Vervolgens veegde ze met haar kop heen en weer over de grond, om naar haar maatje Patchkit te zoeken. Zou die al een steen gevonden hebben?

- Orchidkit, mag ik vragen waarom je ieder keer een spatie tussen je leestekens doet? ^^ Het leest best irritant namelijk. -

Patchkit was vrolijker dan ooit. Hij had bewezen dat hij geniaal was, en Littlekit was ook brilljant! Ze kwamen vandaag allebei met geweldige ideeën, al moest hij toegeven dat die van Littlekit toch stukken beter was dan de zijne. Dat gaf hij natuurlijk niet hardop toe, ergens, diep in zijn gedachten. Littlekit was gezelliger dan al zijn broers en zusjes bij elkaar! Hij wist zeker dat ze een hele goede vriendin van hem zou gaan worden. Of dat was ze al, in zijn ogen. Misschien, met een beetje geluk, dacht ze net over hem, en zag ze hem ook als een goede vriendin. In haar ogen, haar hemelsblauwe ogen. Patchkit schudde zijn kopje en grinnikte. Littlekit zag er mooi uit, zeker weten. Maar hijzelf was ook hartstikke knap! Nadat hij zijn excuses aan had geboden, volgde Littlekit zijn voorbeeld. Dat was goed van haar, en toen ze klaar was, gaf hij haar een goedkeurend knikje. Ze waren gemeen geweest tegen Steen, en hij hoopte maar dat hij hen wel kon vergeven. Patchkit was nu druk bezig met het zoeken naar stenen, als gezelschap voor Steen. Misschien vond hij wel heel toevallig een leuk Steenvrouwjte, waar Steen verliefd op zou worden. Of misschien vond hij ook wel een verloren familielid van Steen! Enthousiast zocht hij verder. Maar geschikte stenen zoals Steen vond hij niet. Alleen kleine kiezels. Hij zocht naar een mooie steen! Speciaal voor Steen! "Hallo Littlekit, hallo Patchkit!" hoorde hij een bekende stem zeggen. Hij keek achterom, en keek in de blauwe ogen van Orchidkit. "Hé Orchidkit," zei de kleine kater vrolijk. Hij kende Orchidkit nog niet zo goed, maar dat zou nog wel komen. Orchidkit vroeg wat ze deden, en Patchkit wenkte naar Steen, die veilig in zijn holletje lag. Littlekit gaf ook al antwoord op Orchidkit's vraag, en Patchkit besloot er verder maar niets aan toe te voegen. . Met stenen zoeken was zo'n beetje alles gezegd. Om dat hele verhaal te vertellen, nee, daar had hij geen zin in. Hij keek naar Littlekit, die vaag aan een tak hing te bungelen. En Patchkit kon het niet laten even te grinniken. Gelukkig kon Littlekit er zelf ook om lachen. Patchkit kreeg opeens nóg een briljant idee. "Orchidkit! Wat nou als je ons meehelpt met stenen zoeken," zei hij vrolijk. Meer pootjes maakten nou eenmaal licht werk!

Littlekit schrok zo van Orchidkit dat ze van een boomwortel afviel , "Stenen zoeken," antwoordde Littlekit . "Hé Orchidkit," mauwde Patchkit vrolijk toen hij Orchid zag , "Orchidkit! Wat nou als je ons meehelpt met stenen zoeken," zei Patchkit . "Oke"mauwde Orchidkit blij,ze verveelde zich zo in het kamp dat ze blij was met elke taak de ze zou krijgen. Snel begon Orchidkit te zoeken. Ze liep met haar oogjes naar de grond gericht want als er een steen zou liggen zou ze hem wel zien. Even keek ze omhoog om te kijken of de andere al een steen hadden gevonden. En ....Boem ! Ze was gestruikeld , ze had even naar boven gekeken en ze was al gevallen . En toen ze keek waarover ze gevallen was , zag ze een steen! "Patchkit, Littlekit ! Ik heb een steen gevonden! "mauwde Orchidkit opgewonden.

Patchkit kwam ook aangewandeld en stelde aan Orchidkit voor om ook mee te helpen met stenen zoeken. De witte kitten antwoordde vrolijk dat dit goed was, en ging meteen aan de slag. Littlekit, de siamese kitten die nog altijd op haar rug lag, grinnikte vrolijk. Een zacht windbriesje kwam opzetten en kietelde haar snorharen. Ze nieste, rolde zich vervolgens weer terug op haar buik en krabbelde toen overeind. De vacht op haar rug was nu bezaaid met aarde en takjes, maar die wist ze voor het grootste gedeelte eraf te schudden. Het beetje aarde dat wel koppig op haar vacht bleef liggen liet ze maar, ze werd toch weer zo vies. Bij het kamp zou ze zich wel weer grondig laten wassen door haar moeder. 'Patchkit! Littlekit! Ik heb een steen gevonden!' werd er opeens geroepen. Snel keek Littlekit opzij en zag ze Orchidkit, liggend op de grond. Ze was blijkbaar gestruikeld over de steen die ze zojuist had gevonden. Wat waren die dingen toch vervelend. Met een opgeheven staartje trippelde Littlekit naar Orchidkit toe en pakte ze de steen van haar over. "Goewd zow! Iwk lweg hewm bijw Fwoortwees!" sprak ze bijna onverstaanbaar met de steen in haar bek. Ze draaide zich om en rende snel naar 'Fourtrees', want de steen was toch best wel zwaar. Zo'n hard koud ding was ook niet echt een lekker gevoel, vooral niet aan je tandjes. Snel legde Littlekit Andere Steen bij Steen neer in de kuil. Ook die dekte ze een beetje toe met wat aarde en vervolgens keek ze trots naar het resultaat. Nu had Steen al één vriend! Nog een paar, en hij zou zich nooit meer vervelen.

Littlekit opende haar bekje en streek even met haar tong langs haar gehemelte, in de hoop de vieze smaak die Andere Steen in haar bekje had achter gelaten hierdoor weg te krijgen. Het lukte niet echt, dus bedacht ze zich dat als ze terug zouden keren naar het kamp, ze ook maar om wat voedsel moest bedelen. Maar, eerst moesten ze nog wat stenen vinden. Snel rende Littlekit weer terug naar de wortel waar ze nog maar kort geleden vanaf was gegleden. Ze besloot er nu onderdoor te kruipen, dit ging veel gemakkelijker. Toen ze zich zo goed als het kon onder de tak door had gewurmd, pakte ze de steen op die ze eerder had zien liggen. Hij was kleiner dan die van Orchidkit, en ronder, maar nog wel goed om als vriend te dienen. Voor een tweede keer rende Littekit terug naar de plek waar Steen en Andere Steen lagen. Eveneens legde ze Kleine Ronde Steen erbij. Toen dit klaar was liet ze haar achterwerk moe op de bosgrond vallen. Een zacht gehijg ontsnapte uit haar bekje, omdat ze zoveel gerend had. Nu was ze vies, hongerig èn moe. Maar, nog steeds wilde ze niet terug naar het kamp, dat kwam straks wel. Ze had het hier veel te leuk. Nieuwsgierig wierp ze haar blik op de omgeving, zoekend naar die bekende zwart/witte vacht. "Patchkit! Heb jij al een steen gevonden?" miauwde ze vrolijk.

Patchkit glimlachte weer toen hij hoorde dat Orchidkit mee wilde helpen met het zoeken naar stenen. Het zou met meer katten alleen maar makkelijker worden, en hopelijk zou Steen hem zo weer kunnen vergeven. Hij keek Orchidkit na totdat die aan de gang ging, en ook Littlekit krabbelde overeind. Patchkit wilde net zijn zoektocht naar stenen beginnen, toen hij Orchidkit's stem alweer hoorde. "Patchkit, Littlekit! Ik heb een steen gevonden!" Patchkit draaide zich meteen weer om om de andere kitten op te zoeken. Hij trippelde richting de plek waar het geluid van Orchidkit's stem vandaan was gekomen, en zag daar Orchidkit op de grond liggen. Ze was vast gestruikeld ofzo. Over een steen! Hij grinnikte even, en keek toen naar Orchidkit. Zou ze zich hebben bezeerd? "Gaat het wel?" vroeg Patchkit. Haar ogen stonden opgewonden, waarschijnlijk omdat ze de eerste steen had gevonden, dus veel zal er wel niet mis zijn. Littlekit kwam er ook aangelopen, en pakte de steen over. Ze zei wat onverstaanbaars, Patchkit kon het althans niet goed verstaan zo met die steen in haar bek, maar het kwam erop neer dat ze de steen bij 'Fourtrees' neer zou zetten. Patchkit knikte goedkeurend naar zijn vriendin, en draaide zich om om zijn zoektocht naar stenen weer rustig op te pakken.

Enthousiast keek hij de plek rond, zijn felblauwe ogen op zoek naar stenen. Maar je zag ze niet zo één, twee, drie. Het enige wat hij zag waren de gigantische sparren die meters boven hem uittorenden. Hij voelde zich toch wel wat klein hier. Het viel hem op dat er bar weinig katten waren hier, voor een belangrijke plek als Fourtrees. Nou ja, ze hadden nu tenminste geen last van volwassen katten die hun zoektocht zouden afkraken of zouden dwarsbomen. Ze hadden zelf de leiding, en dat ging prima. Patchkit focuste op één van de sparren. Er was weinig te zien, behalve de gigantische boomstam, gras, mos en enkele naalden die van de bomen waren gevallen. Hij keek even achterom, en zag Littlekit naar Steen's huis lopen, met een nieuw vriendje in haar bek. Nee! Hij was de enige die nog geen steen had gevonden! "Patchkit! Heb jij al een steen gevonden?" miauwde Littlekit naar hem. Hij fronsde even voor hij antwoord gaf. "Neehee," zei hij geïrriteerd. Waarom had hij nou toch geen steen, en de rest wel! Chagrijnig stampte hij op de grond. Auw! Hij trok zijn pootje terug. Hij was ergens op gestapt, en het deed zéér! Hij keek boos naar beneden, en zag daar een grijns puntje uit de aarde steken. Nieuwsgierig begon hij te graven, en hij vond een steen. Hij was best groot, en aan de bovenkant zat een scherpe punt. Patchkit grijnsde breed, en pakte de steen op. De smaak van zwart zand trok in zijn gehemelte, en zijn gezicht vertrok even. Niet bepaald lekker, maar toe maar. Vrolijk liep hij naar Steen's huis, en legde de nieuwe steen erbij. "Bob!" zei hij vrolijk. Hij ging de steen Bob noemen! Trots keek hij naar zijn opbrengst voor Steen.

~ Bob is een stomme naam x'3

Winterstorm keek naar de kittens. Het leek allemaal rustig te zijn, bijna té rustig. Het gevoel dat er iets mis was kwam in haar op en ze keek naar de kittens en begon ze weer eens te tellen. Ze merkte dat niet alle kittens er waren en ze wist ook wie er mistte. Patchkit was er niet. Ze stond op met een zucht en rook in de lucht. Ze kon nog net de geur van Patchkit ruiken en begon die te volgen, ze baalde er aan de ene kant van toen het haar richting de ingang van het kamp leidde en ze dacht er meteen aan dat hem misschien wel iets was overkomen. Ze begon de geur nu verder te volgen en merkte eigenlijk nu pas dat er ook nog een andere kitten geur bij was, het was overduidelijk de geur van Littlekit. Wat deden die twee buiten het kamp? Wisten ze dan niet dat ze het kamp niet uit mochten? Ze zuchtte even een keer, maar ze was niet alleen geïrriteerd doordat de kittens buiten het kamp waren gegaan, ze was ook bezorgd. Wat nou als hun iets overkomen was? Ze schudde haar kop, ze moest helder denken, want anders zou ze helemaal niks bereiken. Ze volgde de geur verder het bos in en merkte dat er nog een andere geur was. De geur van weer een andere kitten. Was het een kitten bijeenkomst ofzo? Als kittens dachten dat ze zomaar het kam puit konden gaan en dat ongestraft konden doen, dan hadden ze toch echt een verkeerde aan haar. Ze liep verder en het duurde niet lang voor de geur van de kittens sterker werd en ze wist dat ze nu dichtbij was. Ze besloot dat ze misschien wat stiller moest zijn, misschien was de kittens de schrik van hun leven geven een idee. Ze sloop verder, proberend om niet gehoord te worden, want gezien zou ze toch wel worden als de kittens een beetje op zouden letten, dus probeerde ze geen aandacht naar haar te trekken.
Niet veel later had ze de kittens in zicht en blijkbaar had geen van hen haar nog door, dus ze drukte haar lichaam tegen de grond en wachtte tot de kittens allemaal met de rug naar haar toegedraaid waren. Ze stapte uit de bosjes en wachtte even. "Wat denken jullie aan het doen te zijn buiten het kamp?" Vroeg ze de kittens op een strenge toon. "Jullie weten hopelijk toch wel dat jullie niet buiten het kamp mogen zijn? Er had jullie van alles kunnen overkomen, waarom denk je anders dat kittens in het kamp moeten blijven? Het is voor jullie eigen veiligheid." Zei ze. Ze probeerde om niet te boos te klinken, want ze wist wel dat kittens graag buiten het kmap wilden gaan, maar ze kon het ook weer niet toestaan, want dan zouden ze het nooit leren. Ze was het aan de ene kant ook wel een beetje zat dat er altijd maar kittens het kamp uitgingen, maar ze had er ergens ook wel begrip voor, maar op dit moment moest ze het begrip ervoor aan de kant schuiven en wachten op de reacties van de kittens. Ze hoopte dat de kittens niet iets in hun hoofd hadden gehaald, maar ze kon er niet zeker van zijn en ze zou het moeten horen van de kittens. "Is alles goed met jullie?" Vroeg ze uiteindelijk aan de kittens, ze kon het niet laten gaan als één van de kittens misschien toch gewond zou zijn.

Patchkit's antwoord was een geïrriteerde nee, maar hij kwam uiteindelijk toch met een steen aangelopen. Littlekit begon te grijnzen en gaf hem een speels setje met haar kleine klauw. "Goed zo!" prees ze hem, "Nu hebben we genoeg vriendjes voor Steen." Een lieflijk gegrinnik verliet haar bek, waarna ze haar blauwe kijker op de keurig neergelegde stenen liet vallen. Andere steen, Ronde steen, Steen en Bob, die vier zouden zich niet meer vervelen. Littlekit knikte even goedkeurend en draaide zich toen weer om richting Patchkit en Orchidkit. "Oké, zullen we nu verstoppertje spelen?" vroeg ze vrolijk. Verstoppertje was één van haar favoriete spelletjes, evenals krijgertje.
Met een licht schuddend achterste, het doorzakken van haar poten en een zo krachtig mogelijke afzet sprong ze op de grote uitstekende wortel. Ze zette haar nageltjes in het schors, zodat ze er niet weer vanaf zou glijden. "Ik begin wel met zoeken," zei Littlekit vervolgens, in haar dolle enthousiasme niet echt luisterend of Orchidkit en Patchkit wel mee wilde doen. Ze zakte door haar voorpootjes en kneep haar ogen stijf dicht. "Één, twee, vi-" verder kwam ze niet, want ze werd onderbroken door een strenge stem. 'Wat denken jullie aan het doen te zijn buiten het kamp?' klonk er vlak achter haar. Lichtelijk geschrokken, maar vooral verbaasd dat de poes opeens bij hun stond, opende Littlekit haar ogen. 'Jullie weten hopelijk toch wel dat jullie niet buiten het kamp mogen zijn? Er had jullie van alles kunnen overkomen, waarom denk je anders dat kittens in het kamp moeten blijven? Het is voor jullie eigen veiligheid,' vervolgde de nu iets minder strenge stem. Littlekit helde zo ver mogelijk naar voren en boog haar kop, zodat ze onder de wortel door kon kijken. Daar stond Winterstorm, de mama van Patchkit. Littlekit herkende haar meteen aan haar sneeuwwitte vacht en helderblauwe ogen. 'Is alles goed met jullie?' vroeg ze, dit keer bezorgd. Alhoewel Littlekit niet echt snapte waar al deze oponthoud over ging, maakte ze een knikkende beweging met haar kop. "Ja hoor, en met u?" vroeg ze, terwijl ze haar kop weer omhoog hees, zich omdraaide en van de wortel afsprong. Keurig nam ze voor Winterstorm plaats op de grond en zette ze een zo onschuldig mogelijke blik op. "We gingen alleen maar Steen naar Vierboom brengen, want die was ons kamp binnengedrongen," besloot ze te verklaren. "Maar, we bedachten ons dat we hem misschien iets te streng hebben gestraft, dus gingen we vriendjes voor hem zoeken." Er totaal niet van bewust wat ze nou verkeerd hadden gedaan bracht ze haar blik naar Patchkit. "Patchkit heeft heel goed op me gepast. Hij wist zelfs de weg naar Vierboom!" vertelde ze helemaal onder de indruk. Winterstorm zou nu vast trots op haar zoon zijn, en misschien werd ze dan wat minder boos. Littlekit hoopte het maar, want het was toch niet zo heel erg dat ze naar Vierboom waren gegaan? Alle katten van de clans gingen er heen, was haar verteld, dus was het heus niet gevaarlijk. En, anders hadden ze goed bewezen dat ze zich prima konden verdedigen, kijk maar naar steen.

Nog steeds was Patchkit's trotse blik gericht op zijn aanwinst aan Steen's familie: Bob. Hij zou Bob goed opvoeden. Tot een goede en loyale steen. Littlekit gaf hem een speels setje, wat hem nog trotser maakte. Stenen zoeken deed wonderen voor Patchkit's ego. Hij werd geprezen door Littlekit, die ook opmerkte dat dit genoeg vriendjes waren. Patchkit knikte instemmend naar zijn nieuwe vriendin. Vier stenen hadden ze nu in totaal, en dat was genoeg. Ze hadden allemaal letterlijk hun steentje bijgedragen: Littlekit, Orchidkit en hijzelf. Voor de laatste keer keek hij met vrolijke blik naar het groepje stenen in het kuiltje, toen hij Littlekit's stem hoorde. "Oké, zullen we nu verstoppertje spelen?" stelde Littlekit voor. Patchkit knikte vrolijk naar haar. "Goed idee! We barsten vandaag van de goede plannen!" miauwde hij vrolijk. Littlekit sprong behendig op een uitstekende wortel, en kondigde aan dat zij zou beginnen met zoeken. Littlekit begon met tellen, en Patchkit begon haastig naar een goede verstopplaats te zoeken. Littlekit wilde net de vierde seconde aftellen, toen ze werd onderbroken door een strenge stem. "Wat denken jullie aan het doen te zijn buiten het kamp?" Het was de stem van... Zijn moeder!? Patchkit draaide zich met een ruk om. Met zijn grote cyaankleurige ogen keek hij zijn moeder geschrokken aan. "Eh... We wilden versoppertje gaan spelen, mam." Met een schuldige blik keek hij naar de grond. Het was niet zijn bedoeling, hij wilde Steen alleen maar helpen. "Jullie weten hopelijk toch wel dat jullie niet buiten het kamp mogen zijn? Er had jullie van alles kunnen overkomen, waarom denk je anders dat kittens in het kamp moeten blijven? Het is voor jullie eigen veiligheid," vervolgde zijn moeder. Haar stem klonk deze keer minder boos, maar Patchkit voelde zich toch schuldig. Hij was zich niet bewust van wat voor gevaar er hier allemaal wel niet was. En hij had Littlekit er zomaar in meegesleept. Met een jammerlijke piep beet hij op zijn lipje. Hij was stout geweest, en nou moest híj gestraft worden. Wat zou zijn moeder doen? "Is alles goed met jullie?" vroeg zijn moeder daarop. Littlekit gaf antwoord, en Patchkit knikte heftig. Hij moest zijn moeder laten weten dat er niets aan de hand was, en dat hij prima voor zichzelf zou kunnen zorgen! Littlekit begon uit te leggen over wat ze hier aan het doen waren. Over Steen zijn straf - zijn onterechte straf, dan - en over het hol dat ze voor hem gemaakt hadden, en de vrienden die ze voor hem hadden gezocht. "Patchkit heeft heel goed op me gepast. Hij wist zelfs de weg naar Vierboom!" vertelde Littlekit. Patchkit grijnsde breed naar zijn moeder, hij wilde dat ze trots op hem was. "Ja! Ik heb ze helemaal naar Vierboom gebracht!" riep hij trots uit. Hij had nog steeds geen idee dat dit Vierboom helemaal niet was. Zijn moeder kon toch onmogelijk boos zijn? Ze hadden Steen geholpen, en dat was helemaal niet slecht? Of wel soms..?

Patchkit legde de laatste steen bj de rest ,"Bob!" mauwde hij vrolijk nu hadden ze genoeg vrienden voor steen gevonden.Littlekit stelde voor om verstoppertje te spelen , ze sprong terug op de grote boomwortel waar ze eerder al was afgevallen maar nu bleek ze haar evenwicht te bewaren.Littlekit begon te tellen,maar ze raakt niet echt ver want ze werd onderbroken door een strenge stem."Wat denken jullie aan het doen te zijn buiten het kamp?" mauwde Winterstorm op een strenge toon,het was de mama van Patchkit ,orchidkit kende haar van in de nursery "Jullie weten hopelijk toch wel dat jullie niet buiten het kamp mogen zijn? Er had jullie van alles kunnen overkomen, waarom denk je anders dat kittens in het kamp moeten blijven? Het is voor jullie eigen veiligheid."mauwde ze boos .Maar ze kon niet lang boosblijven, "Is alles goed met jullie?" Vroeg ze uiteindelijk aan de kittens."ja hoor alles is goed met ons,"We gingen alleen maar Steen naar Vierboom brengen, want die was ons kamp binnengedrongen," mauwde littlekit. "Maar, we bedachten ons dat we hem misschien iets te streng hebben gestraft, dus gingen we vriendjes voor hem zoeken." Er totaal niet van bewust wat ze nou verkeerd hadden gedaan bracht ze haar blik naar Patchkit. "Patchkit heeft heel goed op me gepast. Hij wist zelfs de weg naar Vierboom!" vertelde ze helemaal onder de indruk. Winterstorm zou nu vast trots op haar zoon zijn, en misschien werd ze dan wat minder boos. Littlekit hoopte het maar, want het was toch niet zo heel erg dat ze naar Vierboom waren gegaan? Alle katten van de clans gingen er heen, was haar verteld, dus was het heus niet gevaarlijk. En, anders hadden ze goed bewezen dat ze zich prima konden verdedigen, kijk maar naar steen."Ja , we zijn heel de dag in de weer geweest om vrienden voor steen te zoeken !"mauwde Orchidkit trots tegen winterstorm.

Winterstorm keek de kittens aan, afwachtend op hun antwoorden. Wat dachten ze wel niet dat ze hier aan het doen waren? Beseften ze nou echt niet dat ze niet buiten het kamp hoorden te zijn? Ze zuchtte zachtjes en keek de kittens één voor één aan. Wat er in hun hoofd omging wist ze niet en wat de reden was dat ze hier waren wist ze al helemaal niet. "Eh... We wilden versoppertje gaan spelen, mam." Antwoordde Patchkit terwijl hij naar de grond staarde. "Verstoppertje kun je ook in het kamp doen, daar hoef je het kamp niet voor uit te gaan." Vertelde ze hem. "Ja hoor, en met u?" Vroeg Littlekit. Ze keek haar aan, opgelucht dat het in ieder geval goed ging, maar ze kon de woede niet uit haar lichaam weg laten gaan. Waarom dachten kittens toch altijd dat ze het kamp uit mochten? Ze schudde haar hoofd even. "Met mij gaat het goed voor zover jullie me niet de stuipen op het lijf hebben gejaagd toen ik merkte dat jullie het kamp uit waren gegaan." Antwoordde ze, ze kon de strenge toon niet uit haar stem halen, want anders zouden ze het nooit leren, het leek wel alsof kittens nooit konden luisteren. Littlekit kwam voor haar zitten en ze keek de kitten aan. "We gingen alleen maar Steen naar Vierboom brengen, want die was ons kamp binnengedrongen," Vertelde Littlekit. Ze hield haar hoofd iets schuin. Steen? Wie was dat nou weer? Waarschijnlijk gewoon een doodgewone steen. Ze snapte ook al niet waarom de kittens dachten dat dit vierboom was, er waren tenslotte maar drie bomen en vierboom was hier nog een heel stuk vandaan. "Maar, we bedachten ons dat we hem misschien iets te streng hebben gestraft, dus gingen we vriendjes voor hem zoeken." Ging Littlekit verder. Winterstorm richtte haar blik op de plek waar een aantal stenen lagen, ze waren dus bezig geweest met stenen verzamelen. "Patchkit heeft heel goed op me gepast. Hij wist zelfs de weg naar Vierboom!" Miauwde Littlekit. Winterstorm richtte haar blik op Patchkit. "Ja! Ik heb ze helemaal naar Vierboom gebracht!" Riep Patchkit trots. "Ja, we zijn heel de dag in de weer geweest om vrienden voor steen te zoeken!" Miauwde Orchidkit er nog bij. Ze sloot haar ogen even. "Jullie hadden moeten weten dat jullie het kamp niet uit mochten, ook al was het jullie bedoeling om steen het kamp uit te brengen." Zei ze. "En jullie zijn niet eens bij vierboom, vierboom is hier nog een heel eind vandaan, want dit zijn sowieso maar drie bomen." Vertelde ze hun. "Hebben jullie daar nog iets tegenin te brengen? Want anders gaan we nu terug naar het kamp." Zei ze terwijl ze de kittens één voor één aankeek.

Patchkit ondersteunde haar woorden door trots te zeggen dat hij hun helemaal naar Vierboom had gebracht. Littlekit knikte heftig, toch leek Winterstorm niet blij te worden. Integendeel, haar stem was nog altijd aan de strenge toon. 'Jullie hadden moeten weten dat jullie het kamp niet uit mochten, ook al was het jullie bedoeling om steen het kamp uit te brengen,' miauwde ze. Littlekit keek de witte poes ongelovig aan. Ze snapte het niet. Waarom mochten ze het kamp niet uit? Alles was toch goed gedaan? En, wat moesten ze dan doen als er een vijand in het kamp was binnengedrongen? Gewoon in het hol blijven zeker, en wachten totdat een warrior die taak van hun overnam. Nors bracht Littlekit haar blik naar de grond. Hmpf, wat hadden kittens dan een zwaar leven, als ze niet eens de pracht en praal van het woud mochten ontdekken.
'En jullie zijn niet eens bij vierboom, vierboom is hier nog een heel eind vandaan, want dit zijn sowieso maar drie bomen,' vervolgde Winterstorm. Littlekit keek weer op, met nog altijd die ongelovigheid in haar blauwe ogen. "Is het bos dan nog groter?" vroeg ze vol verwondering, terwijl ze haar poten begonnen te tintelen van opwinding. Als zij oud genoeg was om het kamp uit te mogen, nam ze zichzelf voor door het héle bos te trekken, en zo alles te ontdekken wat er maar te ontdekken viel. Misschien was zij wel de eerste poes die een geheime plek ontdekte. Een geheime plek helemaal voor haarzelf, en dan mocht Patchkit er ook in. Littlekit's blik viel op Orchidkit. Oké, en dan misschien ook Orchidkit, om dat die had geholpen met steen.

'Hebben jullie daar nog iets tegenin te brengen? Want anders gaan we nu terug naar het kamp,' sprak de mama van Patchkit weer. Littlekit keek haar net zo doordringend aan als dat zij haar aankeek, ook al had ze geen flauw benul wat 'tegenin brengen' betekende. Nu moesten ze terug naar het kamp, en alhoewel ze hier totaal geen zin in had, moest ze naar Winterstorm luisteren. Wat die was de baas, net zoals de andere volwassen katten. "Mogen we nog wel doeg zeggen tegen steen?" miauwde ze toen, terwijl haar uitdrukking overging tot een smekende blik met een pruillipje. "Anders denkt ie straks dat we hem zomaar achterlaten, en dat is zielig." Nee, dat wilde ze niet hebben. Ze hadden het dan wel goed gemaakt door vrienden voor hem te gaan zoeken, nog steeds voelde Littlekit zich schuldig tegenover het eigenlijk levenloze object.

[[ Orchidkit, wil je in het vervolg niet meer mijn halve post kopiëren? Dat noem ik geen RPGen meer namelijk. ]]

Patchkit keek vol verwachting naar zijn hagelwitgekleurde moeder. Zijn blik was vrolijk, hij dacht dat zijn moeder hem, Littlekit en Orchidkit nu zou gaan prijzen. In tegendeel, er kwam nog een teleurstellende preek achteraan. De stem van zijn moeder was nog steeds even streng als hiervoor, en Patchkit keek teleurgesteld naar de grond. Wat had hij fout gedaan? "Verstoppertje kun je ook in het kamp doen, daar hoef je het kamp niet voor uit te gaan," zei zijn moeder. Patchkit snapte het wel, maar ze waren hier ook niet echt voor het spelen van verstoppertje. Hij begreep het nog steeds niet helemaal. Wat was er nou zo erg aan dat ze even uit het kamp waren gegaan? Er was toch niets gebeurd? Patchkit had hier geen kat gezien, behalve Orchidkit, Littlekit en zijn moeder natuurlijk. Wat kon er nou eenmaal misgaan? "Met mij gaat het goed voor zover jullie me niet de stuipen op het lijf hebben gejaagd toen ik merkte dat jullie het kamp uit waren gegaan," antwoordde zijn moeder op Littlekit's vraag. Patchkit beet op zijn lip, nou had hij zijn moeder ook nog eens laten schrikken. 'Lekker bezig Patch!' hoorde hij een stemmetje in zijn hoofd zeggen. Geërgerd schudde hij zijn kopje. Het was niet zijn bedoeling om zijn moeder bang te maken, of wat dan ook. Hij wist het echt niet... Patchkit had na een paar seconden zijn eer weer bij elkaar geschraapt, en zijn moeder aan te keken. Ze leek het niet te snappen toen Littlekit over Steen begon. Misschien moesten ze zijn moeder aan Steen voorstellen? "Jullie hadden moeten weten dat jullie het kamp niet uit mochten, ook al was het jullie bedoeling om steen het kamp uit te brengen. En jullie zijn niet eens bij vierboom, vierboom is hier nog een heel eind vandaan, want dit zijn sowieso maar drie bomen," sprak zijn moeder hen toe. Patchkit's ogen openden zich tot ongekend groot formaat. Dit was niet Fourtrees? Waren dit niet eens vier bomen? Maar hij had toch goed geteld..? "Hebben jullie daar nog iets tegenin te brengen? Want anders gaan we nu terug naar het kamp." Patchkit luisterde niet, en bleef met grote ogen voor zich uit staren. Hoe kon hij nou... Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Littlekit stelde voor om nog afscheid van Steen te nemen. Patchkit maakte zich los van zijn loze moment, en knikte naar zijn moeder. Zonder te wachten op toestemming, liep hij naar Steen toe. "Dag Steen, we moeten nu weg. We zijn stout geweest, net als jij eerst." Patchkit's blik was verontschuldigend, en hij gaf Steen nog een laatste likje voordat hij zich weer omdraaide en naar zijn moeder liep.