In upendi {dawnpaw}

Met een glimlach keek de gevlekte poes naar links. Daar, links van haar liep Dawnpaw. Een heel erg knappe kater die op het eerste gezicht gemeen was maar een hart van goud had als je hem leerde kennen. Of dat vond de calico ten minste, ze vond hem perfect. Niet lang geleden, dezelfde dag eigenlijk had de poes aan zichzelf toegegeven dat ze voor de kater gevallen was. Niet letterlijk, al was dat ook al gebeurd, maar figuurlijk. Yep, Lovelypaw had een crush. Niet dat ze dat ooit aan iemand zou toegeven, laat staan aan Dawnpaw. Nee, dit was haar geheim en het zal geheim blijven. Al snel betrapte de poes zich op staren en keek ze weer recht voor zich heen. De twee apprentices waren in een comfortabele stilte richting een klein meertje aan het stappen. Lovelypaw had dat meertje leren kennen door Dawnpaw op 1 van hun eerste jachten samen. Het was de eerste keer dat Dawnpaw aardig tegen haar was geweest en sinds die dag was Lovely nog vaak naar dat meertje gegaan om over dingen te denken, vaak had Dawnpaw iets te maken met de dingen waar ze toen over nadacht.

{dawnpaw}

In stilte bewogen ze zich richting het meertje waar ze beide eerder waren geweest. Woorden waren overbodig; ze hadden genoeg aan elkaars aanwezigheid. Tenminste, hij had genoeg aan haar aanwezigheid. Haar vacht die af en toe tegen hem aanstreek als hij dan 'perrongelijk' even wat dichterbij kwam lopen. Het gaf een veilig, bijna warrig gevoel. Alsof hij zich net helemaal vol had gegeten na een hele dag jagen, zo'n roezig gevoel. Het liet de tijd zo snel gaan, al probeerde hij van ieder moment te genieten. Hij was blij dat ze elkaar weer spraken.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij het kleine meertje, meer een grote poel water eigenlijk. Dawnpaw keek haar aan, een twinkeling in zijn ogen. "Seems like we're here, my lady"zei hij, met nog steeds de gespeelde netheid. Hij liet zijn blik over het meertje glijden en ging zitten. Hoe je het ook wend of keerde, het bleef prachtig hier. "Iedere keer dat ik hier kom blijft de schoonheid me verbazen."er lag iets van bewondering in zijn stem.

Toen ze bij het kleine meertje aankwamen was het net zo adembenemend als dat de poes zich herinnerde. En ze waren net op tijd, in ene paar minuten zou de mooie show beginnen. Pas toen de kater naast haar begon te praten nam ze haar blik van het water af. Lovely moest even grinniken bij het feit dat Dawnpaw nog steeds zijn 'nette' toon gebruikte. "Yes, it seems that we are my good sir." Antwoordde ze even plechtig. Toen ze rode kater ging zitten kon de poes niet anders dan hetzelfde doen. Dus ging ze naast hem zitten, dicht genoeg om hun vacht een beetje te laten vermengen maar niet zo dicht dat ze tegen hem op zat. Met haar groene kijkers op het meertje gericht keek de kleine calico uit haar ooghoek, wachtend op hoe de kater zou reageren op het feit dat ze zo dicht bij hem zat. "Ja, het is echt adembenemend." Bekende de poes met een stem die net iets luider was dan ene fluister. Het voelde alsof de betovering verbroken zou zijn als ze te luid sprak. Vol met hoop wachtte de kleine calico af tot de ondergaande zon het meertje zou raken en de schoonheid van het meertje zal stralen, nog meer dan het al deed.

Zijn blik gleed over het meertje en diens schoonheid, het was bijna verleidelijk om er in te springen. Bijna, want hij hield nog steeds wel graag zijn poten en vacht droog. Zwemmen liet hij aan stomme viskoppen over. Die mochten wat hem betrof er allemaal in verdrinken.
"Ja, het is echt adembenemend." bekende de poes met een stem niet veel meer dan een fluistering. Dawnpaw knikte opnieuw. Even was het stil, maar toen besloot hij toch te vragen wat aan hem knaagde. "Hey, eh, Lovelypaw?"Begon hij eerst wat hakkelig, maar toen maakte hij zich sterk. Anders zou zijn imago er aan gaan. "Is het nog wat geworden tussen jou en Simplepaw? Zijn jullie, je weet wel, een koppel?"Vroeg hij zo ongeïnteresseerd mogelijk, maar haast onmerkbaar kneedde hij onzeker de grond met zijn grote poten.

De stilte voelde goed aan, het was niet ongemakkelijk of veel te stil. Het was net goed met de wind die door de bomen ging en het zachte geluid van bewegend water dat tegen stenen opbotst. De kleine calico kon hier nog wel uren zitten met haar vacht tegen die van Dawnpaw en het warme gevoel dat erbij kwam. Echter besloot de rode kater naast haar de stilte te verbreken. En het was raar, normaal was hij vloeiend in zijn woorden, vloeiend en arrogant. Maar dit keer waren zijn woorden alles behalve vloeiend en al zeker niet arrogant. De kleine poes vroeg zich af waarom. Dus draaide ze haar gevlekte kopje vol verwachting naar de kater, door haar nieuwsgierigheid had ze niet eens door hoe dicht haar kopje bij de zijne was. Toen de kater weer verder sprak deed zijn toon haar echter pijn. Hij klonk ongeïnteresseerd, dan had ze liever arrogant. Toch deden zijn woorden haar nog meer pijn, de kleine poes had zo haar best gedaan om alle gedachten die met hem te maken weg te duwen. En nu begon de kater naast haar over hem te praten. En het ergste was dat Lovely wist dat ze de vraag niet kon ontwijken, ze kon het niet laten om ene antwoord te geven. Dus richtte de kleine calico haar blik op het water voor zich terwijl ze zachtjes begon te antwoorden. "Euhm nee, ik en Simplepaw eehm hebben niets" De kleine calico haatte haar gestotter maar wat haar nog meer dwars zat was het kraken in haar stem dat ze niet weg kon krijgen. "I-ik heb hem gezegd dat...ik hem niet le-leuk vind op die manier en dat ik ie-iemand anders leuk vind en nu praat hij niet meer met me" Op het einde van haar woorden moest de poes goed haar best doen om geen gesnik te laten horen, nee, ze zou niet huilen. Niet met Dawnpaw naast haar en niet met het mooie meertje voor haar. Ondanks haar verdriet kon ze toch ene bloos op haar gezicht voelen komen. Ze had net bekent dat ze iemand leuk vond, en dat dan nog tegen de kater zelf.