Did you see that?

De lucht was grijs en de sneeuw kraakte, net toen ze dachten dat leafbare bijna over was, was er weer een vers pak gevallen. De witte vacht van de kattin viel niet op in de sneeuw, enkel haar pootafdrukken waren te zien. Haar staart hing laag bij de grond en haar neus was hoog de lucht in, zodat ze geen enkele geur over het hoofd zag. Ze hadden prooi nodig, en dringend. De leafbare was deze keer ontzettend zwaar geweest en niet alle katten zouden het redden. Vele waren al fel vermagerd, maar ze waren te trots om het toe te geven. Dankzij haar dikkere vacht zag je haar vermagerde lichaam niet, maar dat betekende niet dat zij het niet voelde. Het gekraak van de sneeuw overstemde alle geluiden. Stiekem hoopte ze dat de tweebenen wat hadden achtergelaten, was ze zo laag gezonken? Het leek alsof er gekraak was achter haar, maar ze had niemand geroken. Direct stond ze stil en hield ze haar adem in. Ja hoor, daar was het weer. Haar helblauwe ogen stonden gevaarlijk, wie er ook was, hij zou moeten oppassen.

~Otterpaw first

De grote poes liep door het territorium, achter de witte apprentice aan. Was die nou van plan om naar de twolegs toe te gaan? Ze hoopte het echt niet, want dan moest ze de ander wel verraden bij Shrewstar. De sneeuw trok wat zwaar aan haar poten en erg comfortabel was het niet. Toch tilde ze nog met gemak haar poten op en het leek haar niet te verlangzamen, wat wel zo het geval was bij de witte. "Hé!" Riep ze, toen de ander stil was gaan staan. "Wat denk jij wel niet aan het doen te zijn?!" Zei ze terwijl ze dichterbij liep naar de ander, die ze nu herkende als Icepaw.

+ Flutje, sorry.

Een bruine apprentice kwam op haar af. "Hé! Wat denk jij wel niet aan het doen te zijn?" Ze ontspande, eventjes. Verward keek ze op, dit was toch nog steeds Shadowclan territorium? "Jagen, wat anders?" Miauwde ze dus een tikkeltje verward. Ze bekeek de kattin eens goed en herkende haar, Otterpaw. Ze had de apprentice wel eens in het kamp gezien, maar nooit echt mee gepraat. Haar witte oortjes bewogen nog altijd fel op en neer, proberend een geluid van een prooi op te vangen. Maar het was iets heel anders wat ze opving, geschrokken stak ze haar neusje in de lucht en gebaarde naar de andere kattin dat ze stil moest zijn. Haar oren waren gespitst op het geluid en even dacht ze dat ze het gedroomd had. Toch hoorde ze het weer en de geur kwam haar nu ook akelig bekend voor, das. In een snelle, geluidloze draf liep ze op de andere apprentice af. "Das, niet ver van hier. Ik denk niet dat hij ons geroken heeft maar we moeten toch uit kijken." Ze had haar woorden nog niet uitgesproken of voelde de wind draaien. Hun geuren waaide zo richting de das en geschrokken sperde ze haar oogjes open. Rennen, mimede ze met haar mond. Achter het grote dassenlijf waaide sneeuw weg en de zwarte oogjes waren op hun gericht. Ze hadden een probleem!

"Jagen, wat anders?" Antwoordde de witte poes verbaasd en opgelucht haalde de bruine apprentice adem. Ze wilde geen ruzie, maar ze kon natuurlijk ook niet medeplichtig zijn aan iets. Want ja, als je het doorhebt maar je zegt niks dan ben je ook medeplichtig! "Nou, ik dacht dat j-" Icepaw gebaarde naar haar dat ze stil moet zijn en abrupt hield ze haar mond dicht. Ook zij stak nu haar neus in de lucht en ze rook vrijwel meteen de das. "Das, niet ver van hier. Ik denk niet dat hij ons geroken heeft maar we moeten toch uit kijken." Een harde windvlaag ging door haar korte vacht en Otter rilde kort, door de kou en door de spanning. "Kon je klimmen?" Miauwde de bruine birmees en ze knikte naar alle bomen om zich heen. Als ze konden klimmen en wachten tot de das weg was, zouden ze het vast wel overleven.

"Kun je klimmen?" Verward schudde de jongere apprentice haar hoofd. Ze had nog niet echt een mentor en klimmen had ze ook nog niet geleerd. De geur van de das werd steeds indringender en angstig keek ze rond. Ze zouden snel een oplossing moeten vinden of de gevolgen zouden verschrikkelijk zijn. Het gekraak dat de passen veroorzaakte werd steeds luider en het zou niet lang duren of de das zou de hoek omkomen. "Klim jij de boom alvast in! Ik doe mijn best om te volgen!" Miauwde ze dus in lichte paniek. Als de das zou komen was toch één van hun in veiligheid. Ze zag een poot van het zwart-witte beest verschijnen en even later volgde het lichaam.

Icepaw reageerde niet en Otter vreesde het ergste. Natuurlijk, zij zat weer opgescheept met de poes die niet kon klimmen en zuchten rolde ze haar ogen. "Klim jij de boom alvast in! Ik doe mijn best om te volgen!" Zei de apprentice tegen haar en vrijwel meteen schoot ze de boom in. Ze klauwde met haar nagels in de stam en klom steeds hoger, tot ze bijna bovenin zat en ze keek naar beneden naar de andere poes. "Ga je het halen?" Schreeuwde ze nu lichtelijk in paniek naar Ice en haar gele ogen schoten naar de das toe, en daarna terug naar Icepaw. "We hebben hulp nodig!"

Zo snel als ze kon schoot ze de boom in. "Ga je het halen? We hebben hulp nodig!" Miauwde de kattin. Ze zou haar best doen om het te halen, dat zeker. Ze probeerde de bruine apprentice na te doen en stak haar klauwen in de stam. De das had hen ondertussen opgemerkt en kwam op hun afgelopen. Paniekerig probeerde ze sneller naar boven te klimmen, schors viel op de grond en kwam in de ogen van het zwart-witte beest. Wat het dier alleen maar kwader maakte. Foxdung, foxdung, foxdung! Schoot het door haar hoofd toen ze zag dat de das met zijn klauw zwaaide. Ze hoopte met heel haar hart dat ze hoog genoeg zat, zodat die pijnlijk lange nagels haar niet zouden raken. Maar het was ijdele hoop geweest, een brandende pijn trok door de onderkant van haar poot. Oh starclan, laat me dit alstublieft overleven! Dacht ze in paniek. In haar ogen was pure doodsangst te zien en door een laatste adrenaline boost hees ze haarzelf op de tak bij Otterpaw. "Is het erg?" Miauwde ze naar de kattin, zelf durfde ze niet te kijken. Toch won haar nieuwsgierigheid het en keek naar haar poot, bij de onderkant van haar poot zat een rode streep die wel erg rood opwelde. Op het eerste zicht leek het wel dat er geen pezen of spieren waren geraakt, dus dat was al een goed ding.

Nope, de ander ging het niet halen, en met een ietwat bezorgde uitdrukking stak ze haar poot uit; al kon de poes daar nog lang niet bij. Wat was dat een slechte klimmer zeg! De das kwam dichter en dichterbij, en na een heel korte tijd was de ander allang geraakt. Het leek niet heel erg, aangezien ze gewoon door kon klimmen, maar ze durfde niet zelf te kijken. Otterpaw keek met een neutrale blik naar de wond en keek niet heel geïnteresseerd toe hoe er wat bloed opwelde uit de wond en naar beneden viel. "Nah, volgens mij niet." Miauwde ze, en ze prikte er even in. "Doet dat pijn?" Vroeg ze met een grijnsje en keek naar Icepaw.

"Nah, volgens mij niet. Doet dat pijn?" Miauwde de apprentice voor ze in haar wondje prikte. Even kromp ze lichtjes ineen, maar toen miauwde ze stoer. "Niet echt." Een grijns kwam op haar lippen en ze liet een lach horen. Typisch haar om weer door een das verwond te worden. "Alles goed met jou?" Miauwde ze nog na hikkend van haar lachbui, waarschijnlijk vond de kattin haar nu behoorlijk raar, maar dat maakte haar niet zo uit.

Ze zag dat de poes ineen kromp, ook al was het maar een heel klein beetje, en snel trok ze haar poot terug. "Niet echt." Klonk het toen en Otterpaw keek nu alweer grijnzend omhoog. Ook Icepaw begon te lachen. "Alles goed met jou?" Vroeg ze, en Otter knikte. Ze bekeek haar bruine vacht even en gelukkig zag ze nergens ook maar iets en ze voelde ook geen pijn. "Mja, ik ben ook wel oké," miauwde ze stoer en ze keek over de tak naar beneden naar de das. "Wat nu?"

"Mja, ik ben ook wel oké," Opgelucht zuchtte de witte apprentice. "Wat nu?" Ook Icepaw keek naar beneden. Een vertrouwde glinstering kwam in haar ijsblauwe ogen. "Als we hem kunnen wegjagen hebben we kans. Misschien met wat dennenappels?" Ze had kleine kittens dat ook wel eens zien doen, dennenappels pakken en op warriors gooien. Alleen zouden zij het nu doen op dassen. De witte apprentice pakte een dennenappel tussen haar klauwen en liet hem naar beneden vallen. Rechtop de kop van het lelijke mormel. Grinnikend keek ze haar partner in crime aan.