Everyone has their boundaries {Foxpaw}

_{Een zwart-witte kater liep richting de apprentice den. Vandaag zou de eerste training zijn van zijn nieuwe apprentice. Sharpsoul was benieuwd of zijn apprentice nerveus was of niet. De kater wist al zeker dat hijzelf wel nerveus was. Misschien zelfs meer nerveus dan zijn apprentice zou zijn. Sharpsoul was vooral bang om iets fout te doen, of dat hij Foxpaw niet genoeg zou leren. Dat is waarom hij nu voor de apprentice den stilstond. Hij wist dat hij eigenlijk naar binnen moest kijken en Foxpaw moest zeggen dat ze zich snel klaar moest maken. Maar eerst moest de kater zelf even ontspannen, straks zou hij zijn apprentice nerveus maken door zijn gedrag. Even sloot de grote zwart-witte kater zijn blauwe ogen, om vervolgens zijn spieren te spannen en diep in te ademen. Vervolgens liet de kater de lucht weer naar buiten terwijl hij zijn spieren ontspande. Het deed hem altijd goed om dat te doen, het ontspande hem. Toen zijn blauwe ogen weer open gingen stonden ze vol met nieuwe moed, en met diezelfde moed stak de zwart-witte kater zijn gevlekte kop de apprentice den binnen en liet hij zijn ogen over elke apprentice glijden, op zoek naar Foxpaw. Wanneer zijn ogen haar eenmaal hadden gevonden begon hij te spreken met een kalme stem. "Foxpaw, kom zo meteen naar de ingang van het kamp, vandaag krijg je je eerste training." Toen hij klaar was met spreken trok de kater zijn hoofd terug en liep hij naar de ingang van het kamp. Daar ging hij vervolgens zitten, sloeg zijn staart om zijn poten en wachtte op zijn apprentice. 'Dat ging al ene beetje oke, misschien gaat het wel meevallen?' Dacht de kater terwijl hij rustig afwachtte.

{Eerst Foxpaw}}

De rode kattin lag huiverend te slapen. Ze had het koud, wat geen wonder was. Het was pas net weer Newleaf en ze lag helemaal aan het begin van de den. Ongeveer. Nou ja, misschien was dat wel wat overdreven, maar daar hield ze dan ook van. Zuchtend keek ze op naar een grote kater die haar leek te wekken. Waarom dan? "Foxpaw, kom zo meteen naar de ingang van het kamp, vandaag krijg je je eerste training." Met een ruk schoot ze overeind. Training? Nu? Vandaag? Ze likte snel haar borst en rende als een gek de den uit, waarschijnlijk had ze onderweg wel meer dan tien anderen geraakt, maar dat maakte haar niet uit. "Sharpsoul?" Riep ze terwijl ze op hem afrende en vlak voor zijn neus stopte met een grote glimlach op haar gezicht. "Ik ben er klaar voor!" Hijgde ze half buiten adem en ze haalde even haar poot over haar kop heen, waar alle haartjes koppig overeind bleven staan.

Sharpsoul moest lachen toen hij de apprentice op hem af zag rennen. Het verbaasde hem hoe erg de poes hem aan zichzelf deed denken. Ze had dezelfde enthousiasme als hij had als apprentice. Hij hoopte maar dat ze even goed luisterde en oplette. Toen de poes hijgend aankwam glimlachte hij warm naar haar. "Rustig, rustig, spaar je energie we hebben veel lopen te doen vandaag. grinnikte de kater. Hij was van plan haar vandaag de grenzen te laten zien. Sharpsoul vond dat wel een goede eerste les. Al ws er natuurlijk altijd wat twijfel, wat als de poes het niet aankon? Nou j, dat zal hij moeten zien. "Ik ga je vandaag de grenzen laten zien. begon de kater "Maar voordat we vertrekken wil ik je een paar regels mededelen. Ze zijn voor je eigen veiligheid. Ten eerste moet je altijd naar me luisteren. Er zijn daar gevaarlijke dingen. Ten tweede moet je bij me in de buurt blijven zodat ik je de hele tijd kan zien. Dus als ik te snel ga moet je het zeggen want ik weet niet hoe jou conditie en snelheid is. En ten derde moet je het zeggen als je moe word, we kunnen altijd even stoppen als het te veel word. Er is niets mis met het toegeven van vermoeidheid, het is juist beter om het toe te geven dan het voor jezelf te houden." Informeerde de kater haar. Hij had nog steeds dezelfde glimlach op zijn gezicht maar in zijn stel was er nu ook weel een beetje strengheid te horen.

"Rustig, rustig, spaar je energie we hebben veel lopen te doen vandaag." Sharpsoul grinnikte en Foxpaw trok haar neus wat op. Eigenlijk had ze niet zoveel zin in lopen, maar oké, ze wilde haar allereerste training natuurlijk niet verpesten. "Ik ga je vandaag de grenzen laten zien. " Ze had het verwacht, en ze grijnsde toch wel vrolijk. De grenzen kende ze eigenlijk allemaal wel, ze had ze allemaal al wel is opgezocht, waar ze ook wel vriendjes aan over gehouden had. Hawkpaw en Forestpaw, al was Forest nog niet echt een vriend. Hawkpaw wel, maar die zag ze niet zoveel meer. "Maar voordat we vertrekken wil ik je een paar regels mededelen. Ze zijn voor je eigen veiligheid." Hierbij rolde de rode apprentice met haar ogen. Eigen veiligheid? Pf. Ze kon zichzelf prima beschermen. "Ten eerste moet je altijd naar me luisteren. Er zijn daar gevaarlijke dingen." Gevaarlijke dingen? Ha! "Ten tweede moet je bij me in de buurt blijven zodat ik je de hele tijd kan zien. Dus als ik te snel ga moet je het zeggen want ik weet niet hoe jou conditie en snelheid is. En ten derde moet je het zeggen als je moe word, we kunnen altijd even stoppen als het te veel word. Er is niets mis met het toegeven van vermoeidheid, het is juist beter om het toe te geven dan het voor jezelf te houden." Foxpaw knikte braaf en sprong op uit haar huidige positie, waarbij ze wat dansende pasjes zette. "Kunnen we beginnen?" Vroeg ze opgewonden en ze trippelde al wat van links naar rechts.

Sharpsoul zag hoe de jongere poes haar ogen rolde terwijl hij haar over zijn regels toesprak. Hij hd eerlijk gezegd niet ander verwaht, geen enkele apprentice vond het leuk op zich aan regels te moeten houden. Maar ze waten wel belangriji el dat zal de jonge apprentice hopelijk snel doorhebben. De kater vroeg zich af of zijn apprentice de grenzen eigenlijk al een keer had gezien. Nou ja, daar zal hij snel genoeg achter komen. Toen de poes opgewonden begon te trapellen en vroeg of ze konden beginnen kreeg de kater wat hoop. Misschien zal het niet zo moeilijk zijn als hij dacht? "Natuurlijk, volg mij." Vrij snel hees de kater zich weer op zijn vier poten en liep hij het kamp uit. Buiten het kamp bleef hij even staan, wachtend tot zijn apprentice door de tunnel was. Toen de poes verscheen en naast jem stond besloot de later het nog wat leuker te maken door de poes zelf te laten beslissen ik welke richting ze zouden gaan. "Jij mag kiezen welke richting we eerst opgaan." zei de kater zodra de poes naast hem stond, hij wou haar natuurlijk niet verwarren met waarom hij stil bleef staan

"Natuurlijk, volg mij." Foxpaw liet dat haar geen tweede keer zeggen en ze volgde Sharpsoul het kamp uit. "Jij mag kiezen welke richting we eerst opgaan." Nu twijfelde de jonge apprentice toch wel even. "Waarheen we gaan?" Vroeg ze ter bevestiging en keek toen wat onzeker om zich heen. Hm, waar zou ze heen willen? Windclan niet, dat waren vieze hazenvreters en ze wilde niet met hun stank in haar vacht rondlopen, aan eentje in hun clan hadden ze wel genoeg. Thunderclan waren poessies en die hoefde ze niet te bezoeken. Riverclan bleef over en haar gele ogen schoten de richting van Riverclan gebied op. "Riverclan," miauwde ze toen en ze grijnsde naar de zwart-witte kater.

Rustig wachtte de kater af tot de poes haar beslissing had genomen. Hij was wel benieuwd waar de poes eerst heen zou willen gaan. Zou ze de weg kennen of niet? Het verbaasde de kater om te zien hoe de poes er eigenlijk ook wel echt over na aan het denken was. Sharpsoul had verwacht dat ze gewoon ene richting uit zou kiezen, dat is ten minste wat de meeste apprentices zouden doen. Niet dat de kater dit erg vond, dit vertelde hem al vrij veel over de poes. Bijvoorbeeld het feit dat ze al eens langs de grenzen is geweest. Deze gedachte was al snel bevestigd toen de poes in de richting van de Riverclan grenzen keek en zei dat ze in de richting van de Riverclan wou gaan. Sharpsoul liet ene korte knik zien als bevestiging dat ze daar heen gingen voordat hij begon te lopen. Hij liep niet extra snel, of extra traag. De kater had ene rustig tempo aangenomen terwijl hij achterom keke om te zien of zijn apprentice volgde.

}Sorry voor de late reactie D:

Haar mentor knikte en ze glimlachte naar hem, waarna ze zijn zwart-witte vacht volgde en hem achterna liep. Na een tijdje te lopen begon ze wat te hijgen, hij ging wel een beetje snel voor haar, maar koppig liep ze door en toen ze eenmaal bij de grens waren liet ze zich doodmoe - tenminste, zo voelde ze zich, maar ze was natuurlijk een dramaqueen - vallen. "Wat nu?" Vroeg ze, nog steeds hijgend, en ze staarde hem met haar ongebruikelijke gouden ogen aan.

Hij had niet door gehad dat zijn tempo te snel was, en zodra ze bij de grens waren en hij naar haar hijgen keek voelde hij zich schuldig. Wat voor mentor was hij wel niet? Hij wist dat hij beter had moeten opletten! Alleen de woorden van de apprentice haalde hem uit zijn boze gedachten. "Nu wil ik dat je eens goed de geur in je opneemt en me vertelt wat je ruikt." Sharpsoul wist dat hij het makkelijk maakte, maar dat was ook de bedoeling, eerst zien hoe de poes zou antwoorden en dan zal hij verder gaan.

Het duurde even tot er een antwoord kwam, maar het was dan ook wel een leuk antwoord. "Nu wil ik dat je eens goed de geur in je opneemt en me vertelt wat je ruikt." Oeh, hier was ze goed in, ze wist het zeker! Ze snoof de geuren diep in, en trok toen een vies gezicht. "Ik ruik water, en vis, en de geur die er ook is als het net geregend heeft," er trok een bedenkelijke rimpel waarna ze nog een paar keer snoof. Nou, ze rook echt niets meer hoor. "Oh! En ons ook nog!" Zei ze met een glimlach, natuurlijk, stom als ze dat vergeten zou.