We're all living the good life

Whether it's hail, rain or it's sunshine
De passen die hij liep waren niet al te snel, maar trots, zijn blik tevreden over de ruggen van de katten naast hem glijdende. Ze hadden gewonnen, ofwel, in zijn opzicht dan. Ja, er waren gewonden, vele katten liepen kreupel of hadden grote plekken bloed waarvan hij zich afvroeg of het goed zou komen. Vast wel, Starclan had hen de overwinning geschonken, dan zouden ze ze ook wel in leven houden toch? Leek hem persoonlijk wel logisch, en de kater had eigenlijk ook nog helemaal geen zin om dood te gaan. Zou ook niet gebeuren, lang gewond zijn hopelijk ook niet. De passen werden echter wel steeds zwaarder, en de flinke wonden die Whitelion in zijn rug en buik had weten te krijgen bloedden flink. Ook zijn borst, normaal parelwit, was rood van zijn bloed vermengt met dat van de vijand.

- Littlestream

De hele tijd had ze staan wachten bij de kamp uitgang, hopende dat ze ieder moment de gestaltes van de gaan strijdende katten zou zien verschijnen. Maar de tijd tikte langzaam voorbij en de secondes begonnen aan te voelen als uren. Zodra ze in de verte beweging hoorde schoot ze overeind en staarde ze met haar groene blik naar buiten. Haar ogen waren gevestigd op de kater die ze stiekem had opgewacht, Tallshadow. Ze ging dan ook, om het nog simpel te houden, enorm bezorgd kijken toen ze diens wonden zag. Zonder hem tijd te geven om alles te laten bezinken, schoot ze op hem af en sprong ze om hem heen. "Wat hebben ze je aangedaan?!" Begon ze aan haar storm van woorden. "Jij MOET meteen behandeld worden! Ik zal wat eten gaan pakken, oké? En doe vooral rustig aan! Of nee.. ga zo snel mogelijk naar de medicine cat... Of nee wacht! Jij moet eerst eten..!" Af en toe struikelde ze over haar eigen woorden en zo snel als ze gekomen was sprong ze weer naar de prooistapel toe. Hier griste ze er snel een vette muis uit en sprintte ze weer naar de kater toe. "Eewt op!" Beval ze hem waarna ze het dier liet vallen en hem aanstaarde met haar grote groene ogen.

Tall was het kamp nog niet volledig in of er sprong al een bezorgde poes om hem heen, het duurde even voor de kater een visual on her had, zo snel ging ze, maar zodra hij Little herkende begon hij te grinniken. "Het gaat prima," Probeerde hij de poes te sussen zodra ze begon met losbarsten, maar gaf het al snel op aangezien ze het toch wel van hem zou winnen. "Jij MOET meteen behandeld worden! Ik zal wat eten gaan pakken, oké? En doe vooral rustig aan! Of nee.. ga zo snel mogelijk naar de medicine cat... Of nee wacht! Jij moet eerst eten..!" De kater keek haar met warme ogen na, en legde zich er maar bij neer dat ze wel gelijk had. Hij hield er niet van aan zichzelf te denken, maar de grijze poes deed het nu voor hem, en om haar nu nóg gestrester te maken door de bevelen niet op te volgen leek hem niet optimaal. Vandaar dat hij braaf knikte zodra ze terugkwam met de muis, te moe om te protesteren verder, en een kleine hap nam. Zo liggende op de grond kon ze de wonden op zijn buik ook niet zien, en zou ze zich daar ook geen zorgen over maken.
"Hoe ging het hier?" Vroeg hij uiteindelijk, na wat gegeten te hebben. Al leek het meer een fluistering omdat, nu hij zat, de vermoeidheid een weg naar zijn lichaam gevonden had. De vele sneeën en bloedingen begonnen nu pas pijn te doen, en ook het praten was niet zonder de nodige martelingen. Toch hield de kater zich groot, want dat zou zij ook voor hem doen.

De kater had geen reclamaties, en dat was maar goed ook. Littlestream had nog steeds het opdringerige karakter van een medicine cat; haar patiënten moesten en zouden doen wat zij aan hen vroeg te doen.
'Hoe ging het hier?' Vroeg de kater uiteindelijk, waardoor de poes eventjes opkeek en haar grote groene ogen in die van hem priemde. Hoe het hier ging? Als ze eerlijk moest zijn.. Was het hier abnormaal druk voor haar geweest, voor haar alleen dan. En daar bedoelde ze mee dat ze geen seconde stil had gezeten, constant denkende aan de katten die op dat moment hun leven gaven voor de Clan. Maar goed, om hem niet nog vermoeider te maken door al haar zorgen op te noemen, glimlachte ze slechts. "Kalmpjes," Antwoordde ze eerlijk terwijl ze even haar smalle schouders ophaalde. Opnieuw rolde er een zucht over haar lippen en sloeg ze haar heldere blik weer neer op de grond. "Ik was wel echt bezorgd hoor.. De volgende keer ga ik zeker mee!" Sprak ze zowel emotioneel als vaststellend. Ze ging zo goed doortrainen om ervoor te zorgen dat ze de volgende keer naast diens zijde kon vechten, daar was ze zeker van!

Hij deed zijn best niet te grinniken toen het duidelijk het tegenovergestelde was geweest van wat de poes hem zei, grinniken deed pijn en hij wilde niet dat ze dacht dat hij haar niet serieus nam. Zeker niet toen ze hem vermeldde dat ze de volgende keer ook mee wilde vechten! "Ik denk dat ze dan allemaal heel hard de andere kant oprennen," Spinde de kater, zijn ogen vechtende tegen de slaap die hem in bezit leek te nemen. Zin om te slapen had hij echter niet, natuurlijk, bij Little was er altijd zo'n vreemd veilig gevoel alsof het wel kon, maar men zei toch altijd dat in slaap vallen met vele wonden slecht was? Hij wist het niet meer.

'Ik denk dat ze dan allemaal heel hard de andere kant oprennen,' De poes glimlachte even bij die woorden. Het was fijn dat hij haar serieus nam, dat dacht ze tenminste toch.. Maar velen zouden gezegd hebben dat haar doelstellingen onmogelijk zijn, maar Tallshadow zei dat niet. In tegendeel zelfs. En daarbij kende hij haar, hij wist namelijk dat ze geen opgever was. Ze was een vechter, al was dat niet meteen duidelijk geweest.
En net zoals hij haar kende, kende zij hem. Dus zag ze ook dat hij werkelijk tegen zijn slaap aan het vechten was. Een grijns sierde even haar lippen, eentje die niet al plagend bedoeld was maar eerder een warme uitstraling had. "Kom even mee naar de Medicine den. Dan kan je daar even rusten terwijl ik je wonden behandel. Ik denk namelijk dat Acefray een beetje hulp nu wel kan gebruiken." Mauwde ze rustig terwijl ze hem aankeek, wetende dat de kater niet snel toegaf dat hij moe was of pijn had.

Hij was blij dat de poes leek te merken dat de kater ondanks dat hij dan wel half in slaap viel, toch er alles voor zou doen haar vrolijk te houden. Dan was ze zo lief, boos ook, maar boos moest hij haar troosten en dat deed de kater met alle liefde, alleen wilde hij er dan ook zo graag zich er volledig voor in kunnen zetten en dat kon nu niet. "Kom even mee naar de Medicine den. Dan kan je daar even rusten terwijl ik je wonden behandel. Ik denk namelijk dat Acefray een beetje hulp nu wel kan gebruiken." Eerst keek hij haar aan, amusement in de ogen, iets weghouden van Little was vrijwel onmogelijk zo leek het. Daarna deed de kater al zijn mond open om te protesteren waar hij snel het fijne van dacht. "Oke," Mauwde hij zwakjes, en hees zich met moeite overeind. Auw.

Busted! Misschien had al die tijd medicine cat zijn toch iets goeds gedaan aan haar kattenkennis. Niet alleen op het medische vlak maar ook op het innerlijke gebied. Of nouja, het hing er vanaf wat je daarmee bedoelde.. 'Oke,' Sprak de kater uiteindelijk waarna hij opstond. Algauw schoot ze hem te hulp en leunde ze met haar vele malen smallere schouders tegen de zijne. "Niet te hard leunen, dan ben ik bang dat ik omval." Grapte ze, doelende op het feit dat hij een stuk groter dan haar was. Littlestream had altijd al het gestalte van een kleine kat gehad, maar naast Tallshadow viel dat nog harder op. En dat gewoon dankzij dat hij zo groot was, misschien wel een van de grootste katten in de Clan.

De kater grinnikte alsnog even toen de poes de voor de hand liggende grap maakte, wat overliep in een lichte hoest met een klein beetje bloed. De kater bleef echter stoïcijns doorlopen, expres niet naar Little kijkende, hij moest juist sterk zijn voor haar, en wat deed hij? Het omgekeerde. Great. Dat was misschien wel een van de dingen die de kater het meest vreselijke vond aan gevechten, hij deed zo zijn best en in het gevecht blonk hij uit, dan kwam hij thuis en dan kon hij plots niet meer de sterkste zijn, moesten anderen voor hem zorgen. Vooral bij Little, die hij zo graag wilde laten zien dat hij haar beschermen kon, was dat irritant om mee te maken.

De poes schrok lichtelijk toen ze zag dat de kater bloed ophoestte, en kon het dan ook niet laten hem aan te staren met een paar bezorgde ogen. Dat was niet goed.. Nee, dat kon niet goed zijn.. Maar voor nu zei ze er nog niets over. Tallshadow leek het er nu al moeilijk mee te hebben dat zij hem moest helpen. Als ze nu nog ging duwen met haar nagels op die ene gevoelige wonde, dan kwam het al helemaal niet goed. En ze gaf niet alleen om hem als strijdobject van de clan, maar ook als vriend. Ze wou niet meer dan dat hij terug beter werd, zodat ze weer samen iets leuks konden gaan doen. Echter moest de krijger wel snappen dat dat alleen maar kon gebeuren als hij zijn rust nam, en zich niet te vroeg terug aan het werk ging zetten.
Zodra ze aan haar voormalige den arriveerden, keek ze even naar binnen om op te merken dat Acefray er niet was. Misschien dat hij nog achterblijvende katten hielp.. "Er is niemand, dus je kan ook eventjes slapen als je wilt." Mauwde ze kalmpjes, haar nog steeds warme blik op hem gooiende. Hierna keek ze terug even rond in de den, om uiteindelijk de benodigde kruiden op te merken. "Ga jij maar al eventjes liggen, dan kan ik de kruiden pakken." Sprak ze vervolgens, wetende dat Acefray hier niet kwaad om ging worden. Dat hoopte ze tenminste dan toch.

De kater bedankte haar in stilte voor het niet hardop uitspreken van dat wat maar al te duidelijk te zien was, bloed ophoesten was niet goed nee. Gelukkig wist Little ook wel dat hij te trots was om goed te kunnen reageren op zo'n opmerking, en ook wel te moe. De kater probeerde de watjes uit zijn hoofd te halen door eens een paar keer duidelijk te knipperen, maar faalde enorm. Uiteindelijk gaf hij zich over aan wat de poes had voorgesteld, en liet zich rustig neerzakken op het mos in de den. Kruiden.. Kruiden waarvoor precies? Voor het feit dat hij niet wakker kon blijven, steeds afgeleid raakte doordat er een bepaalde gedachte in zijn hoofd speelde of voor de wonden. Die zouden wel weer genezen, en hij zou ook wel weer zijn vrolijke zelf worden, daar had hij zelf de hand in en echt tijd om vrolijkheid te verbannen uit zijn leven was het niet. Niet nu het geluk hem letterlijk toeglimlachte in de gestalte van een grijze waas, die langzaam aan zwart werd.

Tallshadow accepteerde al snel haar aanbood en licht glimlachende keek ze toe hoe hij zich neerlegde. Echter schudde ze hierna al snel haar kopje en kwam in een mum van tijd een serieuze uitdrukking op haar gelaat. Oké, aan de slag! Het was al een tijdje geleden dat ze dit soort werk gedaan had.. Beginnen bij het begin dus; het schoonmaken van de wonden die hij opgelopen had. Ze wist dat als ze goudsbloem hiervoor ging gebruiken, de vochtigheid het bloed terug kon doen lopen, dus misschien was wat spinrag ook handig. Papaverzaadjes had hij nu duidelijk niet nodig; hij viel zo al bijna in slaap. Al was ze er zeker van dat hij straks ging kermen van de pijn eens hij wakker werd. Ze greens even bij die gedachte, ergens wetende dat Tallshadow dat niet ging doen vanwege zijn eer.. Opnieuw schudde ze haar kopje. Ze was zich zo concentreren duidelijk niet meer gewend.
Algauw trippelde ze naar de kruidenstapel toe en haalde ze wat goudsbloem eraf, eveneens wat spinrag. Met deze twee spullen in haar bekje ging ze terug naar haar gewonde patiënt. Eens ze bij hem gearriveerd was liet ze het spinrag op de grond vallen en liet ze met haar tanden het sap van de goudsbloem op de wonden druppen. "Dit kan even prikken," Murmelde ze, waarna ze gauw wat spinrag pakte met haar voorpoot en het op de wonden drukte. Zo kon ze voorkomen dat het sap over zijn pels liep. Door lichtjes druk uit te oefenen bleef het sap ook beter op de wonde zelf, met als gevolg dat het beter ging schoonmaken. Eens ze hier klaar was, trippelde ze om het nest heen om aan de andere kant te beginnen. Om eerlijk te zijn schrok ze van zijn hoeveelheid opgelopen wondes. Met wie had hij wel niet gevochten?! "Heb je nog ergens anders wonden? Op je buik bijvoorbeeld?" Ze keek hem bezorgd aan, hopende dat hij eerlijk ging zijn. Ze kon namelijk alleen maar op diens eerlijkheid behandelen.

{Wow dit is echt lang geleden xD}

De kleine glimlachjes en het hoofdschudden van de grijze poes ontgingen hem niet. Zijn ogen mochten dan wel dicht zijn, maar hier in de den was het rustig, doodstil, en de kater kon het de poes haast horen doen. Een prima afleiding van de pijn. Toen Little uiteindelijk even wegging moest Tall zijn best doen wakker te blijven, en dus waren toen ze terugkwam zijn ogen weer open. Erg helder waren ze niet, maar wel open en dat telde wat hem betrof. "Dit kan even prikken," De kater kon een geamuseerde grijns niet onderdrukken, de stem die ze nu gebruikte was in zekere mate anders, meer zakelijk. Haar medicine cat stem, en nog steeds had het die lieve warme ondertoon. Het grootste verschil was misschien de hoeveelheid gezag die plots nu in haar intonatie zat. Niets was open ter discussie nu, een van de dingen die de kater juist het liefste deed. "Heb je nog ergens anders wonden? Op je buik bijvoorbeeld?" De grijns verdween niet, al helemaal niet toen hij zich bedacht dat ze hem te goed kende om nee te zeggen. Dus knikte hij eens, en rolde om zodat ook de wonden op zijn buik verzorgd konden worden. Was ook wel nodig zo te zien. "Hij vond me denk ik niet zo aardig," Grapte Tall, de pijn verbijtende.

De bruine kater leek maar al te goed te begrijpen dat Littlestream op dit moment the big boss was, en draaide zich keurig om. Een kleine grijns sierde haar lippen. Ergens voelde het goed aan dat Tallshadow naar haar luisterde. 'Hij vond me denk ik niet zo aardig,' Sprak de krijger toen de poes haar blik over diens wonden liet glijden. Een overdreven zucht verliet haar bekje terwijl ze zich omdraaide om wat meer kruiden te gaan halen. Eens ze dit gedaan had en ondertussen weer terug bij hem was, herhaalde ze de vorige procedure tot alles goed en wel verzorgd was. "Zo, klaar is kees." Mauwde ze, lichtjes glimlachende. Haar groene blik ontmoette eventjes de zijne, maar algauw draaide ze zich opnieuw om zodat ze de overschot van de kruiden kon verzamelen en terug kon leggen. De rest zou ze later wel wegdoen. "Als je wilt mag je hier slapen, ik zal tegen Acefray zeggen dat je mijn toestemming hebt gehad." Sprak ze vervolgens, ergens een licht mentor gevoel hebbende jegens Acefray. Veel kon de redelijke fluffy kater er niet op zeggen, aangezien ze hem nog steeds hielp met enkele dingen. Al waren dat héél kleine dingen. Maar goed. Geluidloos kwam ze naast hem zitten, haar blik op de grond gevestigd. "Oké, vertel me nu maar eens hoe het gevecht verlopen is. Zijn we gewonnen? Ja toch?!"

De kater moest lichtjes grinniken om haar zucht, kom op, hij was zelfs gewond nog redelijk grappig right? Hijzelf vond in ieder geval van wel, en bleef dan ook vrolijk glimlachen terwijl de poes hem vertelde dat hij Ace maar moest zeggen dat het van haar had gemogen. De kater rolde eens dramatisch met zijn ogen, "Alsof 'ie me eruit zou gooien," Hij dacht dat Ace juist wel blij zou zijn met de mooie afleiding in zijn Den, die arme kater, alleen maar kits en apprentices die de hele tijd door kwamen vragen. Tall zou geen goede medicine cat zijn, vooral niet met spinnenwebben. "Oké, vertel me nu maar eens hoe het gevecht verlopen is. Zijn we gewonnen? Ja toch?!" Het enthousiasme in de stem ontging hem heus niet, en de kater keek even enthousiast naar de poes. "Denk je dat ik hier zo dramatisch over mijn verwondingen zou doen als ik verloren had? Verliezen staat niet de woordenschat van Shadowclan my dear," En hij deed even zijn beste 'ik-ben-geweldig' impressie. Waarna hij knikte. "Gewonnen ja, al zijn er ook aan onze kant verliezen geleden,"

Met gespitste oortjes volgde de poes aandachtig het verhaal van de kater. Af en toe kwam er nog een grinnik vanaf, maar toen de kater zei dat ook Shadowclan verlies geleden had, gingen haar groene ogen wat wijder open staan. Wat? Doden toch niet?! "Hoezo?" Vroeg de grijze poes, proberende om een gaap te onderdrukken. Echter lukte dit haar niet, alles behalve zelfs, en verliet de grote hoeveelheid lucht haar bekje. Haar groene kijkers stonden dan ook een tikkeltje slaperig. Vechtende tegen de slaap schudde ze haar kopje, hem nog steeds aankijkende. Ze zag in haar ooghoeken dan ook dat de zon ondertussen zich al aan het verstoppen was. Maar omdat ze interesse wou tonen in diens woorden, weigerde ze om nu al in slaap te vallen.

Haar vraag was logisch aangezien de kater dat een beetje vaag in het midden had gehouden, maar zodra hij zag dat ze moe was glimlachte hij warm en kroop wat dichter naar haar toe, zijn staart om de poes heen leggende. "Niets wat niet kan wachten," Luidde zijn antwoord, waarna hij zijn kop bij haar poten legde en zijn ogen sloot. Het was altijd zo lekker warm en veilig bij Little, ook wel bij Ace als je niet verdronk in de fluff.

Onderwerp: Re: We're all living the good life