The answer lies in the stars

De bruine tabby keek zuchtend naar de heldere, met sterren bezaaide hemel. Van de maan was er geen sprake die nacht, waardoor de sterren nog helderder uitkwamen. Mazepaw wist niet wat hij moest doen. Blackpaw gewoon vertellen wat hij voelde? Nee. Zolang zij nog een crush op die Ember-kwal had, zou ze hem gegarandeerd afwijzen. Toch? Misschien kon Starclan hem helpen, aangezien zijn gevoelens hem in de weg stonden om helderder te denken. Misschien konden zij hem vertellen wat te doen. Vast niet. Hij had geen band met Starclan. Hij was geen medicine cat. Toch tuurde hij met samengeknepen naar de sterren boven hem. Na een paar minuten besloot hij dat het hopeloos was. Hij verdeed zijn tijd.

open

Van slapen zou niet veel meer komen, de kattin was gewekt door geluiden en als ze eenmaal wakker was viel ze vaak niet meer in slaap. Dus besloot ze om naar buiten te gaan, haar oorspronkelijke plan was om naar Starlake te gaan. Maar toen ze een eenzame kater zag zitten besloot ze hem gezelschap gaan houden. "Hee." Miauwde ze zacht, toen ze op hem afgelopen kwam. "Mag ik erbij?" Vroeg ze voor ze op gepaste afstand ging zitten, de kater kwam haar bekend voor, misschien had ze hem in de den al eens gezien.

~If you don't mind c:

Mazepaw was zo diep in gedachten verzonken dat hij echt opschrok van het geluid van de andere kat. "Mag ik erbij?", Zijn blauwe ogen ontmoette die van een poes waar hij de naam Icepaw op kon plakken. "Euh, natuurlijk", miauwde de gestreepte kater. "Icepaw, toch?", hij was vrij zeker dat ze Icepaw heette, maar wilde niet graag voor aap staan als dat niet het geval was.

"Euh, natuurlijk", De kater was duidelijk geschrokken van haar aanwezigheid. Nu ze zijn stem gehoord had herkende ze de kater als Mazepaw, ze had hem wel eens gezien in de den. "Icepaw, toch?", Ze knikte kort. "Mazepaw hé?" Vroeg ze ook maar even voor de zekerheid, anders was het wel gênant. Ze keek naar de fonkelende sterren, oneerlijk vond ze het. Zij moesten zo'n moeilijke tijden doormaken en zij stonden daar maar ironisch aan de hemel te flikkeren. Een zucht ontsnapte aan haar bekje. "Kon je ook niet slapen?" Miauwde ze vriendelijk.

De bruine tabby knikte wanneer Icepaw zijn naam noemde. "Kon je ook niet slapen?", vervolgde de langharige poes. "Als ik kon slapen, zou ik nog altijd in mijn mosnest liggen", merkte de bruin-witte shadowclanner grijnzend op. "Waarom kan jij niet slapen?", vroeg Mazepaw vervolgens, waarbij hij zijn helderblauwe ogen over de hemel liet glijden. Starclan was best wel gemeen, als je er over nadacht. Zij wisten alles. Zij kenden alle geheimen die deze wereld te bieden had, maar deelden ze niet met de katten die ze in deze duistere tijd het beste konden gebruiken. Als hij stierf, en naar starclan ging, zoals hij hoopte, zou hij al deze kennis ook bezitten. Maar dan was het niet meer handig.

"Als ik kon slapen, zou ik nog altijd in mijn mosnest liggen", Ze lachte, dat was waar. Tevreden keek ze naar de hemel, het had haar altijd al aangetrokken. "Waarom kan jij niet slapen?", Ze keek hem aan met haar helblauwe ogen, "De gebruikelijke dingen, zenuwen, nachtmerrie's. Je weet wel." Miauwde ze met een schouder ophaal. Weer richtte ze haar blik op de hemel. "Het is toch oneerlijk hé?" De zachte fluistering verliet haar bekje, terwijl ze haar blik niet los kon krijgen van de sterren. "Ik wed, dat zij daar boven met ons zitten te lachen. Want we maken er soms toch een zooitje van." Ze glimlachte lichtjes. Een paar katten zouden zich boos omdraaien, nu Lionroar was opgenomen in hun clan. Maar haar kon het eigenlijk niet echt deren, hij had hun leider gered en daar was ze dankbaar voor.

"Ik wed, dat zij daar boven met ons zitten te lachen. Want we maken er soms toch een zooitje van.", miauwde de langharige apprentice. Mazepaw grijnsde. "Ze kennen al onze geheimen", sprak de gestreepte kater. "En de antwoorden op onze vragen", vervolgde hij. "En voor hun is het absoluut niet relevant, het zou toch mooi zijn moesten ze ons gewoon vertellen wat we moeten doen", hij wilde helderheid in dat met gedachten gevulde hoofd van hem. Hij wilde weten wat hij moest doen.

"Ze kennen al onze geheimen en de antwoorden op onze vragen. En voor hun is het absoluut niet relevant, het zou toch mooi zijn moesten ze ons gewoon vertellen wat we moeten doen", Ze maakte een instemmend geluidje. "Het zou handiger zijn als ze niet alleen de Medicine cat of de Leader vertelde wat ze moesten doen, maar ook de gewone katten met twijfels." Miauwde ze wijs, maar even later moest ze grinniken. "Sorry, ik had gewoon niet gedacht dat ik ooit met een kater, die ik nog maar net ken, over filosofische onderwerpen zou staan te praten midden in de nacht." Hopelijk had hij haar gelach niet serieus genomen, 's nachts was ze altijd wat losser. Hoe dat kwam wist ze niet.

"Het zou handiger zijn als ze niet alleen de Medicine cat of de Leader vertelde wat ze moesten doen, maar ook de gewone katten met twijfels.", Mazepaw knikte instemmend. Klopte helemaal. Ach ja, als ze hen toch heel de tijd vertelden wat te doen, zouden ze vast over iets anders klagen, toch? De witte apprentice begon te grinniken. "Sorry, ik had gewoon niet gedacht dat ik ooit met een kater, die ik nog maar net ken, over filosofische onderwerpen zou staan te praten midden in de nacht.", vervolgde ze. "Je kan ook niet niet alles zien aankomen", grapte de gestreepte apprentice.

"Je kan ook niet niet alles zien aankomen", Weer lachte ze. "Ik zit nu eenmaal nog niet in Starclan." Glimlachte ze naar de kat. Niet dat ze dat al wou, nee, ze wou nog zoveel doen; Een partner vinden -zoals in de verhalen-, samen kittens krijgen en hun zien opgroeien. Nee, ze was nog absoluut niet klaar om naar Starclan te gaan.

"Ik zit nu eenmaal nog niet in Starclan.", Mazepaw grinnikte. "Laten we hopen dat geen van ons bijden daar de komende tijd komt te zitten", eerst wilde hij nog aan zijn gevoelens uit geraken, en weten hoe het voelt om elk moment van de dag te weten dat er iemand is die van je houd. Hij was nog vrij onbekend met 'het land van de kloppende hartjes' -zoals Blackpaw het wel eens omschreef- en hoopte er tegen zijn dood wel meer ervaring mee te hebben. Ook leek het Mazepaw gewoon sneu om als apprentice te sterven. Veel te jong.

"Laten we hopen dat geen van ons bijden daar de komende tijd komt te zitten", Ze knikte instemmend, "Er is nog zoveel dat we moeten doen!" Miauwde ze opgetogen, eigenlijk had ze zin om nu direct het bos in te lopen en gewoon te rennen, te genieten. Maar dat kon nu eenmaal niet, en daar moest ze vrede meenemen. "Heb jij een bucket list? Zo een lijst met wat je nog wilt doen voor je je bij Starclan moet voegen?" Miauwde ze nieuwsgierig.

"Heb jij een bucket list? Zo een lijst met wat je nog wilt doen voor je je bij Starclan moet voegen?", miauwde de langharige apprentice vragend. "Euhh..", begon de gestreepte kater. Hij wou helderheid in zijn hoofd, maar die intieme gedachte wilde hij niet met een zo goed als onbekende poes delen. "Warrior worden", vervolgde Mazepaw. "En mentor worden",

"Warrior worden en mentor worden", Ze wist wel dat de kater zoiets niet met een onbekende kattin zou delen, het was te intiem, te privé. "Die van mij is langer hoor." Grinnikte ze, "Warrior worden, een apprentice krijgen, mijn kittens zien op groeien," Ze dacht kort na, natuurlijk had ze nu geen kittens, ze was apprentice! Maar later, als ze een partner had gevonden die zielsveel van haar zou houden wel, "De andere clangebieden eens zien, mijn clan trots maken en in slaap vallen onder de sterren bij Starlake. Dat is het wel een beetje." Vertrouwde ze de kater toe, meestal was ze niet zo open. Maar vandaag was ze in een goede bui en deerde het haar allemaal niet.

De witte poes was erg open over haar to-do-list. "De andere clangebieden eens zien, mijn clan trots maken en in slaap vallen onder de sterren bij Starlake. Dat is het wel een beetje.", eindigde ze. Mazepaw knikte, en voelde zich schuldig omdat hij de ander niet veel toevertrouwde. "Ik wil zo'n kat worden waar kittens in de nursery naar opkijken", grijnsde de gestreepte apprentice. Zelf had hij ook wel een aantal rolmodellen gehad.

"Ik wil zo'n kat worden waar kittens in de nursery naar opkijken", Ze lachte, dat wouden de meeste katten wel. "Dan zal je iets heel heldhaftig moeten doen, of juist iets heel slecht. Aan jou de keuze." Miauwde ze filosofies. Haar blik gleed langs de sterren, een geeuw verliet haar bekje. "Ik denk dat het maar eens tijd word dat ik mijn nest opzoek." Miauwde ze verontschuldigend richting de tabby.

Er groeide een grijns rond Mazepaws lippen. Liever iets heldhaftigs dan slecht. "Ik denk dat het maar eens tijd word dat ik mijn nest opzoek.", miauwde Icepaw, nadat een geeuw haar bekje had verlaten. "Slaapwel", miauwde de gestreepte apprentice, die nog steeds klaarwakker was, en dat waarschijnlijk ook zou blijven voor een zekere tijd. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen wanneer hij zijn blik voor de zoveelste keer over de met sterren bezaaide hemel liet glijden. Hij wilde antwoorden, maar enkel de toekomst leek die aan te kunnen bieden.