There where voices in my head, they drove me crazy

Als er iets was wat Claw vaak deed, dan was het heen en weer ijsberen. Niet omdat dat nou zo’n fijne bezigheid was, maar omdat dat hem op een vreemde manier weer rustig kreeg. Ja, je kon het een tik noemen of een rare gewoonte, maar het maakte hem zoals hij was. Niemand had hem er ooit op aangesproken en je hoefde het ook niet te proberen om dat te doen, want hij zou dat zeker niet in dank afnemen. De grote klauw aan zijn rechterpoot bloedde, maar het leek hem niet te deren. Er liep een dunne snee recht over zijn poot richting zijn knie. Hij was zo handig geweest om tegen iets van de twolegs aan te rennen, geen idee wat het geweest was, het was in ieder geval scherp. Hij kon ook echt niet begrijpen waarom dat midden in het park had gestaan, maar het was vast om hun dwars te zitten. Dat was zijn gedachtegang ook, iedereen deed iets om hem dwars te zitten. Hij stopte met ijsberen toen de geur van een Rogue zijn neus binnen drong. Hij snoof minachtend terwijl de blik in zijn groengele ogen over de omgeving gleed. “Waar zit je Rogue, ik handel dit liever snel af want ik heb nooit zo veel zin in verstopertje.” Zijn stem klonk kil en zijn ogen stonde geïrriteerd, ongeduldig.

[First Merle]

Het was nog vroeg in de ochtend, toen Merle de grote zwarte kat voor het eerst spotte. Zijn vacht was nog vochtig van het ijskoude bad dat hij een tijdje geleden had genomen, en als hij ademde blies hij kleine condenswolkjes uit. Het was nog fris, maar de kater had wel ergere dingen doorstaan dan een beetje kou. De littekens verspreid over zijn lichaam herinnerde hem daar elke dag aan. Niet dat hij daar bang voor was, of dat hij er voor probeerde te vluchten. Hij droeg ze eerder mee als een trofee. Die littekens tekenden niet enkel zijn huid, maar alles wat hij was.
De zwarte kat zag er sterk uit, ook al had hij een duidelijke snee op zijn voorpoot. Hij ijsbeerde heen en weer, en zag er uit als een goede vechter. Dat was alles wat Merle opmerkte toen hij hem voor het eerst zag. “Waar zit je Rogue, ik handel dit liever snel af want ik heb nooit zo veel zin in verstopertje.” Zijn stem was kil, en daarbij klonk hij een tikkeltje geïrriteerd. Merle lachte, kort en spottend. Die kater dacht dat hij heel wat was. Zijn geur was vreemd. Het was geen clankat, maar ook geen rogue. Hij rook vaag de geuren van de twoleg place, maar de kater zag er zeker niet uit als een kittypet. 'I aint lookin' for trouble, my friend.' Mauwde hij met de spottende, vervelende grijns op zijn snuit die hij zo vaak droeg. Zijn stem was hees. Niet meisjes-hees, meer alsof hij die avond daarvoor iets te hard had staan schreeuwen.

------------------------------------
" there where voices in my head, they drove me crazy "

Het gelach die achter hem klonk was spottend. Hij draaide zich om zodat hij de andere kater recht aan kon kijken. Even gleed zijn blik over de vacht en de verschillende littekens die de Rogue droeg. Toen boorde zijn blik zich in die van hem, zijn groengele ogen begonnen sarcastisch te fonkelen. “Grappig dat dat meestal het eerste is wat de ander zegt.” Hij ging er nooit vanuit dat iemand geen problemen zocht, want vaak was dat juist wel zo. De littekens en de manier waarop de ander kater tegen hem sprak vertelde hem genoeg. Dit was geen doorsnee Rogue en hij had nou eenmaal niet veel goede ervaringen met Rogue’s, eigenlijk geen één. “Het spel is dan om er achter te komen wat die gene nou werkelijk bedoeld.” Hij hield zijn blik strak op de kater gericht terwijl hij een keer geïrriteerd met zijn staart zwiepte. “Dus vertel mij eens Rogue, wat is er zo interessant aan mij dat je de behoefde voelt om mij te bekijken?” Zijn stem klonk nog steeds kil, dat was niet veranderd.