No colors {Arcanewish}

_{Alles was grijs voor hem, de bomen, het gras, zelfs de hemel. Natuurlijk was dit niet letterlijk, hij was niet kleurenblind. Maar alles voelde grijs aan. Hij ziet de hemel en al dat hij ziet is een grijze vlakte waar de zon soms zijn kans krijgt om te schijnen. Hij kijkt naar het water en al dat hij aan kan denken is wanneer het beekje uitdroogt en hoeveel katten het water wel niet hebben gebruikt om bloed van hun vacht af te krijgen. De zwart-witte kater wist het gewoon niet. Sharpsoul dacht dat hij erover heen was, dat hij door zijn problemen had gewerkt maar het blijkt van niet. Want elke keer dat hij 2 katten samen ziet voelt hij zich eenzaam en komen er allemaal scenes in zijn hoofd dat gaan over hoe je je vrienden of zelfs je geliefde kwijtraakt. Liefde.... Dat was nog zo ene ding, was het echt of ingebeeld? De kater wist het niet. Er waren blije koppels die kittens kregen en er waren koppels die uit elkaar gingen en elkaar pijn deden. Zou hijzelf ooit een speciaal iemand hebben, of zou hij voor altijd alleen zijn? Kon je wel van iemand gaan houden als je niet geloofde in liefde? Sharpsoul hoopte soms van wel, want wie wilt er nou niet verliefd zijn? Het bleek ene fantastisch gevoel te zijn. Maar tegelijkertijd hoopte hij het nooit tegen te komen, het bracht toch alleen maar pijn, right? De knappe zwart-witte kater wist het allemaal niet meer. Zou er ooit iemand langskomen die hem kleur bracht?

{Arcanewish}}

Ze moest toegeven dat ze de laatste tijd een stuk afweziger was dan normaal. Newleaf was weer begonnen, waarschijnlijk een van de redenen. In deze tijdperk van het jaar ging alles weer groeien en bloeien, en natuurlijk werden er meer kittens geboren dan normaal. Arcanewish hield van kittens, maar waarschijnlijk zou ze nooit het geduld hebben om ze zelf op te voedden. Mja, gelukkig hoefde ze zich daar niet druk om te maken nu, ze zou gewoon haar taken uitvoeren. Maar op dit moment had ze een beetje tijd voor zichzelf nodig. En daarom liep ze ook nu weer met elegante, zwierige passen door het woud heen. Haar langharige zwart met witte pels glom in het ochtendzonnetje van deze nog redelijk frisse ochtend, en haar ijsblauwe ogen stonden helder en levendig. Arcanewish was een slanke kattin, en dat maakte dus mogelijk dat ze met sierlijke passen vooruit kwam. Iets anders aan haar was haar heldere stem, die nu door het bos heen zwierde. "Please tell me I'm your one and only. Or lie and say at least tonight. I've got a brand new cure for lonely. And if you give me what I want, then I'll give you what you like.." Haar stem stopte weer eventjes terwijl ze sierlijk over een boomstam heen sprong en haar weg weer voortzette. "When you turn off the lights, I get stars in my eyes. Is this love? Maybe someday. So don't turn on the lights, I'll give you what you like.."

_{Grijs, dat is al hij zag toen zijn poten hem verder van het kamp brachten. 1 vriend, dat is al dat hij voor vroeg. 1 iemand om mee te praten, om zijn wereld ene beetje kleur te geven. Was dat nou echt te veel gevraagd? De kater wist het niet. Even bleef de kater stilstaan. Met zijn helder blauwe ogen gesloten spande hij even al zijn spieren aan. Met zijn stevig maar lenig gebouwd lichaam en de spieren onder zijn vel kreeg hij wel eens complimenten en soms wel eens een poes die achter hem aan ging. Toch was alles zo grijs. Was het een bruine poes die hem benaderde, zag hij een grijze kat. Zelf zijn moeder, die hij alleen van ver had gezien de afgelopen tijd was grijs voor hem. De kater wist niet meer wat te doen. Radeloos stond hij daar, stil en met zijn ogen dicht te luisteren naar de wind die door de bomen waaide. De rust deed hem goed, zijn hoofd was de laatste tijd te vol. De kater was net van plan om verder te gaan stappen, zien waar zijn poten hem brachten toen een melodie zijn oren bereikte. Het was anders dan hij ooit had gehoord. Natuurlijk had hij niet veel katten horen zingen maar toch. Er was iets aan deze stem, een stem zo helder en sierlijk en, hij was verbaasd dat deze gedachte hem binnendrong, kleurrijk. De stem van de onbekende poes klonk kleurrijk. Verbaasd draaide de kater zijn kop richting het geluid. Iets in hem zette zijn poten aan het werk en zonder het door te hebben kwam hij steeds dichter bij het geluid. Wat hij aantrof verbaasde hem. Bij de mooie en sierlijke stem behoorde een even mooie, als niet mooiere poes die net zo sierlijk was en haar ogen waren in kleur, ijsblauw om precies te zijn. Stil bleef de kater staan, luisterend naar het gezang terwijl zijn blauwe ogen de poes volgde, niet zeker wat te doen.}

Haar stem zwakte wat af en uiteindelijk stopte haar gezang, precies op het moment dat ze een wit met zwart gevlekte kater naar haar zag kijken. Arcanewish had hem nog nooit eerder gezien, maar dat kwam waarschijnlijk vanwege het feit dat ze zo eenkennig was. Er waren maar een aantal katten in deze clan waar ze mee optrok, al moest ze toegeven dat haar sociale skills de afgelopen tijd wel wat gevorderd. Maar goed, de kater had dus wel degelijk haar aandacht lichtjes getrokken met zijn gestaar. En omdat het nog ongemakkelijker zou worden als ze terug zou staren, besloot ze haar mond te openen. "Hey daar," mauwde ze voorzichtig naar de onbekende kater. Hij droeg de geur van ShadowClan met zich mee, dus het zou wel goed zijn, right?

_{Sharpsoul was zo gefascineerd met de zwart-witte poes met blauwe ogen dat hij niet eens merkte wanneer ze stopte met zingen, of zelfs toen ze naar hem keek. Al dat in zijn hoofd was was haar stem, de stem met kleur. Pas toen de poes begon te spreken sprong hij terug naar de realiteit. Snel schudde de kater zijn gevlekte kop om van al de verwarrende gedachten af te komen. Sharpsoul voelde het bloed naar zijn hoofd schieten toen hij besefte hoe idioot of zelfs stalkerig hij er wel niet had moeten uitzien. Wie staart er nou naar ene ander? En al zeker als je een onbekende bent? "O eehm...." Begon de kater wat onzeker. Alweer schudde de kater zijn hoofd, wat was er mis met hem? Het was maar blauw, het was maar een kleur. Het is niet alsof het de eerste keer is dat hij ooit kleur zag. Toen hij een kitten was en zelfs een deel van zijn apprentice tijd was hij omringt door kleur. Dus wat was hier zo raar aan? "Hallo, ik ben Sharpsoul" Miauwde de kater nadat hij zich had herpakt. Rustig zette hij een paar stappen richting de poes. Hij wou de poes niet ongemakkelijker laten voelen of afschrikken door te dicht te gaan staan maar het was nogal raar om van een paar meter afstand te praten, toch? De kater wist het niet zeker meer, het grootste deel van zijn gedachten werden getrokken naar die ogen, ijsblauwe ogen.

-Ik heb geen idee waar dit naar toe gaat XD}

Hij leek haar wat onzeker. Lichtjes verbaasd kantelde de jonge poes haar kopje een beetje en knipperde ze met haar ijsblauwe oogjes. Zou hij zich misschien niet op zijn gemak voelen bij haar? Had men soms vreemde roddels over haar verspreid? Het zou zomaar kunnen. Vervolgens stelde de kater zich voor als Sharpsoul, een naam die ze vast wel eens voorbij had horen komen, maar haar nooit echt opgevallen was. "Aangenaam dan, mijn naam is Arcanewish," zei ze met haar warme stem terwijl ze toekeek hoe de kater naar haar toe kwam. Ze liet haar achterwerk zakken en krulde haar redelijk pluizige staart rond haar pootjes, een glimlach opzettend en naar de kater werpend.

Hij zag hoe de poes die hij nu kende als Arcanewich ging zitten en al snel volgde hij haar voorbeeld. Even liet hij zijn blauwe ogen van haar af dwalen en richte hij ze op zijn poten, niet zeker wat hij nu moest doen. Normaal was hij niet zo onzeker, hij was alles behalve onzeker maar hij was zo een creep eerder dat hij niet zeker wist hoe hij verder moest gaan. Straks dacht de poes iets slechts over hem. De zwart-witte kater besloot dat hij zich maar moest verontschuldigen. "Eeuhm, sorry van eerder...dat ik zo staarde. Begon de kater wat onzeker. Gelukkig voor hem begon zijn zelfvertrouwen te groeien nu hij niet meer de hele tij naar die ijsblauwe ogen keek. "Je hebt een heel erg mooie stem." Na zijn woorden keek de kater weer op van zijn witte poten met het grijze gras ertussen. Alweer was hij even geshockt over hoe blauw de poes haar ogen waren vergeleken met de grijze wereld. Maar dit keer was de Sharpsoul er al een beetje aan gewend en had hij zich wat kunnen voorbereiden toen hij naar zijn poten had gekeken dus was de shock al best snel weg. Toch bleven ze even mooi, hij hoopte maar dat er meer kleuren in zijn leven gingen komen.

De kater volgde haar voorbeeld en ze glimlachte kort, terwijl ze een van haar gevlekte pootjes ophief en deze een paar korte likjes gaf met haar rozige tong. "Eeuhm, sorry van eerder...dat ik zo staarde." De toon van de kater was best onzeker, wat ze best wel schattig vond. De meeste katers waren erg macho, gaven dat soort dingen niet bepaald toe. "Je hebt een heel erg mooie stem." De glimlach werd ietsje breder terwijl ze naar hem keek. "Geeft niet hoor," zei de kattin toen, "en bedankt, mijn stem is iets dat ik van mijn moeder heb geërfd als ik de verhalen over haar mag geloven." Arcanewish was een mooie kattin om te zien, ook duidelijk een factor die ze van haar moeders kant had. Ook al was ze er achtergekomen dat ze enkel qua bouw op haar moeder leek. Wel had ze andere familieleden die de zwarte genen in zich droegen, zoals de broer van haar moeder, Frostlake. Veel sprak ze hem niet, omdat ze nooit echt een band met de oudere warrior had gehad. Arcane was altijd al een beetje eenkennig geweest, en zelfs de weinige vriendschappen die ze nu bezat kon ze amper goed onderhouden.

Sharpsoul zag hoe de poes haar glimlach een beetje groter werd na zijn compliment en dat gaf hem een goed gevoel. Het was al een tijdje geleden sinds hij iemand blijer had gemaakt. De poes vertelde hoe ze haar stem van haar moeder had geërfd en hij geloofde het direct. Nou, dan had je moeder een fantastische stem. Miauwde de kater blij met een hint van verlegenheid. Al snel besefte de zwart-witte kater dat hij zich nog niet eens had voorgesteld. Ik heet trouwens Sharpsoul. Even keek de kater weg van de poes, benieuwd of hij nog wat kleuren zag naast haar ijsblauwe ogen. Spijtig genoeg niet, al dat hij zag was grijs, grijs en nog eens grijs. Toch voelde de kater zich niet verdrietig, hij voelde zich zelfs een stuk beter dan eerder vandaag. Misschien was het omdat hij met een aardige poes sprak. Of het konden die ogen zijn, de eerste kleur die hij zag ik een lange tijd. Al snel keek de kater weer naar de poes voor hem en kwam hij tot het besef dat hij eigenlijk niet echt naar haar uiterlijk had gekeken, alleen naar die ijsblauwe ogen. Even liet de kater zijn blauwe ogen over haar heen glijden. Natuurlijk was het snel? Hij wou niet nog eens als een creep overkomen. Hij zag dat de poes slank gebouwd was met een zwart en witte vacht. De poes was elegant gebouwd en duidelijk erg knap. Of toch dat vond hij. De kater vroeg zich af of hij vrienden zou kunnen worden met deze poes. Ze leek hem erg aardig.

Toen de ander naar haar glimlachte verscheen er nog altijd die zachte glimlach rond haar lippen, terwijl ze een keertje met haar ijsblauwe ogen knipperde en haar oortjes wat bewoog. "Nou, dan had je moeder een fantastische stem." Dat waren de woorden van de kater, die was begonnen over een van de meest gevoelige dingen bij deze kattin, maar dit dan weer op een positieve manier. "Ik heet trouwens Sharpsoul." De kattin moest eventjes grinniken, want hij had zichzelf net immers ook al voorgesteld, als Sharpsoul. "Dat weet ik, ja," zei ze met een kleine glimlach rond haar lippen en ze keek de kater aan. "Heb je anders zin om iets te gaan doen, want hier zo zitten maakt ons ook weer zo nutteloos," stelde ze toen voor.

_{Pas toen hij de poes hoorde grinniken had de kater door dat hij zichzelf twee keer had voorgesteld. Even schaamde de kater zich en voelde hij het bloed naar zijn hoofd stijgen maar de kater zette zich er al vrij snel overheen. Waarom was hij zo nerveus? De kater wist het niet, maar haar voorstel stond hem wel aan. Het leek hem leuk om iets te gaan doen met de poes. Maar wat precies wist de kater niet. "Oke, lijkt me leuk." Antwoordde hij glimlachend "Wat wil je doen?" Even boog de kater zijn hoofd om zijn borstkas een paar likken te geven. Maar omdat het hem eigenlijk niet zo veel kon schelen op het moment keek hij al snel weer op. Hij zag er toch oke uit. Of dat hoopte hij ten minste. Hij wou namelijk niet onverzorgd overkomen bij de poes.}

De slanke kattin was ondertussen ook opgestaan en glimlachte lichtjes naar de kater, hij zag er best vriendelijk uit en misschien was het niet slecht voor haar om wat meer banden binnen de clan te leggen. "Oke, lijkt me leuk." Toen de kater glimlachte, glimlachte ze zelf een keertje terug en liet haar ijsblauwe ogen over hem heen dwalen, kort. "Wat wil je doen?" vroeg de kater haar vervolgens. "Ik weet niet, bedenk jij maar iets leuks," mauwde de jonge warrior en ze glimlachte weer vrolijk. Eventjes was ze stil, ze dacht na. "Jij bent een van Shrewstar en Wolftails zonen, of niet soms?" vroeg ze toen. Arcanewish kende een aantal van hun nageslacht wel. Onder andere Running natuurlijk, en Tallshadow niet te vergeten.

_{Nadat de poes had gezegd dat hij iets leuks moest bedenken wist hij even niet wat te doen. Ze konden gaan jagen? Mara misschien vond Arcanewish dat niet zo leuk. Ze konden natuurlijk gewoon gaan wandelen maar dat kon ook nogal saai zijn. Sharpsoul was zo hard aan het denken dat haar vraag hem bijna voorbij schoot. Ze vroeg hem of hij 1 van Shrewstars zonen was. Was het dan zo duidelijk? Dacht de kater terwijl hij antwoordde. "Ja, is dat dan zo duidelijk?" Toch had haar vraag iets gedaan, het had hem ene idee gegeven. Er was een plek die zijn broer Thrushdive hem een keer had getoond toen hij een apprentice was. Het was een mooie plek die rustig was en ook nog eens hele mooi. Niet veel katten kende het en er was ene grote kans dat deze poes het nog nooit gezien had.}

"Ja, is dat dan zo duidelijk?" vroeg de kater haar vervolgens. De kattin haalde haar schouders eventjes op. "Je hebt wel wat weg van haar," zei ze toen met een kleine glimlach en stond vervolgens ook weer op vier poten, hem nieuwsgierig aankijkend. Waar zouden ze nu heen gaan? Het was best wel bijzonder hoe verschillend broers konden zijn. Als je Sharpsoul en Tallshadow zou vergelijken, zou het niet eens bij je opkomen dat ze broers waren. Nu kende ze die tweede natuurlijk al sinds haar kitten periode, die eerste nog maar net.

Sharpsoul glimlachte bij haar woorden. Hij wist dat hij op zijn moeder leek, nou ja behalve zijn ogen dan. "Ik weet trouwens wel ene leuke plek waar we naar toe kunnen gaan. Het is ene plek die niet veel katten kennen, 1 van mijn broers heeft het me getoond toen dat ik een apprentice was." Even spande de kater zijn spieren om ze dan vervolgens weer los te laten. Hij keek nog heel even naar Arcanewish om zich vervolgens naar links te draaien en te beginnen te stappen. Toch keek de kater al snel naar achteren om te zien of de poes wel volgde. Hij zou natuurlijk niet zomaar weg willen gaan. Nee, dat zou onbeleefd zijn en daarnaast mocht hij de poes graag en wou hij zijn kans om vrienden met haar te worden niet verpesten. Hij wou de kat die kleur bracht naar zijn leven niet kwijtraken. "Welk liedje was dat trouwens, dat je daarnet zong?"

"Ik weet trouwens wel ene leuke plek waar we naar toe kunnen gaan. Het is ene plek die niet veel katten kennen, 1 van mijn broers heeft het me getoond toen dat ik een apprentice was." De gevlekte kattin glimlachte naar hem en knikte toen een keertje. Toen de kater begon te stappen, volgde ze hem op een klein drafje voordat ze hem inhaalde, en liep toen rustig naast hem mee. "Welk liedje was dat trouwens, dat je daarnet zong?" vroeg hij vervolgens. Arcanewish haalde haar schouders op. "Oh.. gewoon een suf liedje dat m'n moeder vroeger wel eens voor me zong," zei ze met een zachte glimlach en keek de kater kort met haar iet wat schuwe, ijsblauwe ogen aan. Hoe hij misschien een beetje zwaar liep, wat logisch was omdat katers immers altijd een ander loopje hadden dan kattinnen, liep zij zonder dat er ook maar één klein kraakje te horen was.

Glimlachend liep de kater verder toen hij zag dat Arcanewish naast hem was komen lopen. Hij keek er echt naar uit op haar die mooie plek te tonen. Toen hij vroeg over het liedje was hij verbaasd bij de woordkeuze. "Nou ik vind het helemaal geen suf liedje, het is mooi" Miauwde de kater blij waarna hij zijn ogen even op de poes richte. Haar stappen waren sierlijk en stil terwijl zijn minder stil waren. Hij was natuurlijk niet aan het stampvoeten maar zo stil als de poes liep hij ook niet. Sharpsoul zag hoe de zwart-witte poes haar ijsblauwe ogen ene beetje schuw stonden. Wat te begrijpen was, hij was namelijk nog steeds een vreemde, een vreemde die haar ineens naar ene plek bracht die ze niet kende. Alweer was de kater verbaasd door die ijsblauwe ogen. Alles was nog grijs, sommige dingen kregen al een wat kleurrijke tint maar het was nog steeds grijs, alles was grijs behalve die ogen. Snel keek de kater weg, bang dat hij aan het staren was.

"Nou ik vind het helemaal geen suf liedje, het is mooi." Een kleine, iet wat verlegen, glimlach kwam rond haar lippen te hangen terwijl de kater haar dat compliment gaf. "Bedankt," mauwde ze met haar vriendelijke stem, waarna ze haar ijsblauwe ogen weer op de weg richtte. Ouders leerden hun kittens om nooit met vreemden mee te gaan. Maar zo vreemd was hij toch immers niet? Hij was een zoon van Shrewstar, een broer van Runningvole en Tallshadow.. Tall.. Snel schudde ze de gedachte weg, dat moest ze maar laten rustten. Nee, ze wilden zich zeker niet opdringen tegenover de kater. Alles behalve dat, dan kon ze hem verliezen. Daar kwamen die paniekerige gevoelens weer, onderdrukken die handel. Zo gingen haar gedachten er op dit moment aan toe. Ze voelde hoe zijn blik weer op haar bleef hangen, en kon het niet laten om zachtjes te grinniken. "Dus.." begon ze toen maar, om het minder ongemakkelijk te maken, "zijn we er bijna?" Haar stem klonk zelfs een beetje nieuwsgierig.

Hij zag hoe de poes haar gevoelens veranderde. Natuurlijk was het niet overduidelijk maar hij zag het beetje extra spanning dat ik haar spiereb kwam. Echter wist de kater niet of dat negatief was of niet dus zei hij er maar niets over. Toen de poes vroeg of ze er al bijna waren werd de kater zijn glimlach wat groter. Hij kon amper wachten tot hij haar reactie zag. Zodra het opgewonden gevoel in afwachting op haar reactie kwam verdween het ook. Straks vond ze het niet leuk, wat als ze het niet leuk vond? Zou ze denken dat hij saai was? Of idioot voor het denken dat het een mooie plek is? Nee, dat wou hij niet. Sharpsoul wist niet echt waarom maar hij wou vrienden met haar zijn. Natuurlijk waren haar kleurrijke ogen deel van de reden maar dat was niet alles. Maar de kater kon niet precies bedenken waarom hij zo graag bevriend wou worden met haar. "We zijn er bijna." zei de kater met groeiende enthousiasme. Ondanks het feit dat hij onzeker was over haar reactie was de kater toch enthousiast om weer terug naar die plek te gaan. Niet lang nadat de kater haar had geïnformeerd over het feit dat ze er bijna waren kwamen ze eraan. "We moeten even tussen deze struiken door." Informeerde de kater haar. De plek was namelijk omsingeld door een dikke muur van bomen en struiken. Even zwiepte de kater met zijn staart richting de struiken om aan te geven dat zij eerst mocht, hij was namelijk met manieren opgevoed. Toen de poes door de struiken was volgde de kater. Toen hij aan de andere kant aankwam verbaasde het hem alweer hoe mooi de plek was. Het was de enige plek met kleur, al waren ze wat vervaagd over de tijd maar naast al het grijze was het nog steeds erg kleurrijk. Voor hem was een veld vol met gezond groen gras en hier en daar kleurrijke bloemen, van rood naar geel. En in het midden van het veld was een klein meertje met helder water, zo helder dat je de bodem van het meertje kon zien en wanneer het licht van de zon op het meer kwam kreeg het een mooie helder blauwe kleur. Dit was izts dat je nooit zou verwachten dat het in Shadowclan gebied zou zijn."Tada" Zei de kater, hopend dat ze het mooi vond

De kater meldde haar dat ze er bijna waren nu. Nieuwsgierig trippelde Arcanewish naast hem mee, oogjes op de omgeving gericht. Dit stuk territorium lag meer naar de grenzen van het land toe dat buiten het woud vielen. Hier kwam nooit een muis. De kater zei nu dat ze door de struiken heen moesten. Eerst twijfelde ze eventjes, was dit niet een of andere grap om haar voor schut te zetten vanwege haar goedgelovigheid? Ze besloot hem te vertrouwen en stapte voorzichtig door de redelijk dichte bebossing heen. Arcanewish had haar oogjes gesloten zodat er geen takjes in konden prikken, en toen ze haar ogen opende wist ze niet goed wat ze moest zeggen. Voor hen was een werkelijk waar adembenemend stukje natuur te vinden, die blijkbaar goed gebruikt maakte van het pas begonnen voorjaar. De bloemen bloeiden al en een schitterend, klein meertje kreeg een helderblauwe kleur onder het zonlicht. Kort grinnikte ze om het geluidje dat de kater slaakte, waarna ze hem met een grijnzende snoet aankeek. "Het is werkelijk waar prachtig, Sharpsoul," mompelde ze terwijl ze naar voren toe drentelde, en een keertje aan een van de geurige bloemen snoof. Jeetje, wat had ze die gemist de afgelopen paar manen zeg.