(open)Territory, something none of us care about when the hunger comes

Zijn zwarte poten landde lichtjes op de met sneeuw bedekte grond. De kater trok zijn neus op bij het idee dat hij nu officieel in het gebied van de Thunderclan was. Echter draaide hij zich niet terug om naar de twoleg place, in plaats daarvan trippelde hij verder het bos in.
Normaal gezien zou hij de clankatjes met rust hebben gelaten, er was immers genoeg eten bij de twoleg place en anders wel bij het rogue gebied. Maar deze winter was bijzonder streng, en een pijnlijk honger dwong hem verder het vijandelijke gebied in. Hij was op zijn hoede, maar deed niet heel erg zijn best om niet op te vallen voor de Thunderclanners. Hij kon het gewoon niet laten om een beetje met ze te motten, het was simpelweg te verleidelijk. Echter werd hij daar de duppe van, want voordat hij ook maar écht op jacht kon gaan, klonken er al kattenpootjes achter hem. De kater zuchtte en draaide zich zonder enige interesse om. "Wat?"

moest nog een beetje inkomen c: open voor alles en iedereen!

De geur van nat hout en rotte bladeren doordrongen de neusgaten van de jonge kater wanneer hij zijn kamp verliet. Gelukkig wist 'ie er net tussenuit te sluipen voor de dagenraad wanneer er nieuwe patrouilles werden gemaakt, dat betekende wéér in een groep jagen voor twee of drie magere muizen die vervolgens weer naar de oudsten of leerlingen gaan waardoor je de nacht opnieuw met een lege maag zou moeten doorbrengen. Nee dankje. De krijgscode zegt niets over alleen jagen, toch? Zachtjes liet hij zich zakken wanneer hij een bekende geur rook: konijn. Maar zijn hoop werd al snel verpulverd wanneer hij merkte dat de geur heel zwak was, oud of weggevaagd door de verse hopen sneeuw de laatste nacht. En geen konijn te bekennen. Het warme gevoel van frustratie en irritatie vulden z'n lichaam. Dit was zijn allereerste èchte ''strenge'' Leafbare en hij moet er maar niks van hebben, vooral niet omdat prooi altijd zo makkelijk te vangen was voor hem. Zuchtend liep de krijger verder totdat hij bij een kleine open plek kwam waar kleine heuvels beschermd werden tegen het witte sneeuw die achterbleef op de bomen. Hierdoor is het plekje groener dan de rest. Met een schok stond hij stil toen hij een heel klein, knabbelend geluidje opving en twijfelde er geen moment aan om zichzelf in de jachthouding te laten zakken. Z'n roetzwarte vacht valt op als een volle maan in een sterrenloze nacht, dus misschien dat hij hier in een wat beschutter plekje een betere kans had op slagen. Geconcentreerd sloop hij dichter en dichterbij, totdat hij de achterkant van de nietsvermoedende muis zag, knagend tussen de bladeren op het heuveltje. Met de prooi in zijn blijk wachtte hij geen tel meer af en sloeg bliksemsnel toe, waarbij hij in een seconde de nek van het beestje doorbeet en hem tevreden tussen zijn kaken pakte. Water liep hem al snel in de mond na eindelijk de smaak van verse prooi te proeven na zoveel hongerige dagen. Het is dan maar een muisje, maar beter iets dan niets. De woorden van de krijgscode fluisteren opnieuw in zijn hoofd, maar hij schudde het meteen af. StarClan zal het wel begrijpen, er is geen andere oplossing in zulke schaarse tijden.

Na zijn maaltijd leek het de ThunderClankat toch wel verstandig iets mee te nemen voor de hoop verse prooi, voor wanneer ze weer eens zouden vragen waar hij uit had gehangen. Hij sprong de heuvel af en ging recht vooruit door de Tallpines, waar zijn poten steeds dieper de sneeuw in zakte. Grommend probeerde hij door de sneeuw te zwoegen, zonder enige geur van prooi in de buurt. Hij ging dieper het bos in totdat hij vlakbij het einde van de bomen kwam en dichterbij de Twolegplace. Maar hij stopte met lopen en hief zijn kop op toen de wind een vreemde geur naar hem toe bracht. Het was zeker niet de typische geur van konijn of muis, en het rook ook niet naar de zure geur van ShadowClan of de natte geur van RiverClan. Inééngedoken in de sneeuw sloop hij dichterbij totdat hij meer en meer bij de rand kwam en een zwarte vlek in de sneeuw, identiek op zichzelf, zag lopen. Wantrouwend en een beetje nieuwsgierig liep Lusterflame zachtjes naar de kat toe in de hoop niet gezien te worden, maar tevergeefs: de zwarte kater had hem al gehoord. ''Wat?''
Lusterflame trok zijn kop naar achter en trok een wenkbrauw op bij de toon van de kat. Hij had nog nooit iemand zo tegen hem horen praten, de enige die zo'n toon aansloeg was meestal hijzelf. Zijn lange poten overdreven hoog stappend door de sneeuw en met zijn kop opgeheven liep hij op de kater af en gaf geen antwoord op zijn vraag, maar snuffelde wantrouwend de lucht om hem heen wanneer hij voor de kater stond. Niet onder de indruk en een beetje ongeinterresseerd, maar niet vijandig, keek hij de zwarte kater aan. ''Je weet dat je hier niet mag zijn, hm?'' Toch, hij stelde zich niet vijandig op. Eigenlijk is het best wel interressant om andere katten van buitenaf je Clan tegen te komen, meestal zijn ze niet zo naief dan de katten waar hij iedere dag mee op moet trekken. Zijn toon bleef neutraal toen hij rustig de kat observeerde. Hij leek ouder dan zichzelf, net zo zwart, maar met groene ogen en een meer langharige vacht. Hij leek totaal niet overdreven verzorgd maar ook niet op een Clankat. Rustig wachtte hij af op het antwoord van de oudere kater waarna hij hem in zijn scherpe blik vast bleef houden.

In zijn blikveld verscheen een zwarte kater. Hij leek behoorlijk op hemzelf, als had de vreemdeling oranje ogen en een veel minder lange vacht. Het verbaasde hem niet dat het een clankat was. En als hij het zich goed herrinerde was dit een thunderclanner.
de kater zijn houding was niet vijandig, iets wat hem verrasde. Hij was hier wel eens vaker geweest, en tot dan toe waren ze stuk voor stuk behoorlijk vijandig geweest. Het irriteerde hem mateloos. Behalve dan Littleface.... Oei, de gedachte aan die poes stak toch best wel.
" Je weet dat je hier niet mag zijn, hm?" sprak de andere zwaarte kater. Hij leek niet bijzonder geitereseerd en was waarschijnlijk een stuk jonger dan hem. De winter had ook zo zijn inpact op de clans, zag hij nu. De kater behoorlijk mager. Eigenlijk zou hij zich ergens schuldig moeten voelen voor het feit dat hij van plan was om de hardnodige prooi van de Thunderclanners te stelen. Maar om heel eerlijk te zijn, deed hij dat absoluut niet. "Zekers, meneer de Thunderclanner" sprak hij kalmpjes, en hij sprak het laatste woord een beetje spottend uit, maar was net als de andere kat niet vijandig opgesteld. Het beviel hem wel dat de kater hem niet meteen zo nodig weg moest jagen, zoals zijn clangenoten het liefst deden. "Maar jullie zijn niet de enige die honger hebben" Zijn woorden waren niet spottend, maar hingen er tegen aan. Hij maakte in iedergeval duidelijk dat hij niet onder de indruk was van de Clans.

Zitten waarschijnlijk veel fouten in, sorry :$ het is geschreven op mijn ipad

''Zekers, meneer de Thunderclanner''. De kat bleef kalm en hoewel het sarcastisch en uitdagend klonk, hij vond de manier waarop de vreemdeling sprak eerder grappig. Het was verfrissend een kat te zien die terughapt, in tegenstelling tot de katten in z'n eigen Clan die altijd doen wat ze gezegd werden zonder enig weerwoord.. daarom deed deze kat zich een beetje denken aan hemzelf.''Maar jullie zijn niet de enige die honger hebben''. Daar zat iets in. Hij wist dat ander Clans ook honger leden en dat voedsel schaars was in heel het woud. Maar hij trok zijn woorden toch een beetje in twijfel, aangezien deze kat geen kat leek die uit het woud kwam. ''Goed dan meneer de...'' hij stopte even, snoof de lucht nog een keer en hield zijn hoofd scheef. Maar nog kon hij niet zo goed opmaken wat voor kat het was. Zeker geen Clankat, dat is zeker. ''Wat je ook bent.'', zijn stem klonk iets hoger, alsof het tegelijkertijd een vraag was. Eigenlijk was 'ie best nieuwsgierig over de afkomst van de indringer. Maar hij wist dat er een patrouille op dit moment op jacht was en hij wist ook dat hij in de problemen zou komen als ze hem hier, onvijandig, met een indringer zagen praten. Andere ThunderClanners zouden deze indringer allang weggejaagd hebben en hadden zijn excuus zeker niet met genoegen genomen. Toch wilde hij redelijk blijven en waagde een poging om de kater op een wat sluwere manier proberen weg te halen zonder dat het lijkt alsof hij hem wilde wegjagen omdat hij in zijn Clanterritorium is, en ook zonder vijandig te lijken. ''Jammer genoeg ben ik bang dat je hier voor niks bent gekomen, aangezien er nog geen spitsmuis te vangen is.'' En dat was geen leugen, want hij wist dat de andere kater moest zien hoe mager hij leek in tegenstelling tot hemzelf. Het nieuws van tekort aan eten zou hem misschien afschrikken, hoopte hij.

T is gewoon goed hoor haha. Sorry dat ik zolaat antwoord btw, school he :c

De zwarte kater bleef de zwarte kater aankijken. Hij was een stuk jonger dan hem, maar zag ze gehard er niet al te soft uit. Iets wat de zwarte kater wel aanstond, samen met het feit dat hij gewoon luisterde, in plaats van meteen in het dolle rond te rennen en te schreeuwen dat dit zijn territorium was, zoals veel van zijn clangenoten deden. Bij die gedachte verscheen er onwillekeurig een klein grijnsje op zijn snuit. ''Goed dan meneer de...'' de vreemdeling snoof, maar leek er niet helemaal uit te komen. ''Wat je ook bent.'' zijn toon was een beetje vragend. Jinx trilde geamuseerd even met zijn snorharen. "Jinx is goed genoeg"stelde hij zich koeltjes voor. ''Jammer genoeg ben ik bang dat je hier voor niks bent gekomen, aangezien er nog geen spitsmuis te vangen is.''bracht de kater nu uit. Jinx bestudeerde de andere kat, hij had wel door dat het een bedoeling was hem weg te jagen. Maar zijn woorden klonken redelijk oprecht, samen met het feit dat hij behoorlijk mager was. Jinx greens naar hem. "En waarom hangt de geur van muis dan nog aan je poten en bek?"Vroeg hij ietwat spottend, maar hij wachtte niet op antwoord. "Goed dan, als jij dat graag wil zal ik wel weer gaan. Alleen omdat je me wel aanstaat, jij valt me tenminste niet meteen aan, uitschreeuwend dat dit je territorium is" Zijn laatste woorden dropen van de minachting. Hij stond op en keek de kater nog eens recht aan. "Waarom verlaat je dat zooitje niet en wordt een rogue? Geen stomme regels of clan code, of zoiets. Alleen vrij zonder andere katten die je vertellen wat wel en niet te doen."Vroeg hij. de kater wist niet zeker f hij echt om de blijdschap van de jonge vreemdeling gaf, of gewoon wilde dat de Thunderclan minder katten hadden, waardoor ze zwakker werden.

sorry deze ook laat D:

De rossige gedaante dwaalde behendig tussen de hoge bomen door. Leafbare had veel van de Clan gevraagd, en daarvoor ook van hem. Het overgrote deel van de dagen besteedde hij aan het jagen en patrouilleren. Zoveel mogelijk prooi vinden voor iedereen, en zoveel mogelijk buitenstaanders wegjagen die diezelfde prooi wilden stelen. Tijdens de jacht had hij echter de geur van zo'n buitenstaander op kunnen pikken. Normaal was hij gewend een Rogue of een ShadowClankat tegen te komen, maar deze keer bleek het de geur van een Kittypet te zijn. Vreemd, die waagden zich niet vaak op Clangebied. Vooral niet in deze kou. Ze zaten nou eenmaal in hun warme nestjes, waar ze hun eten voorgeschoteld kregen. Zwakke dieren waren het, en hij wilde ze hier niet hebben. Hij volgde het geurspoor, zigzaggend tussen de bomen door. Een tweede geur werd duidelijk. Die van een andere ThunderClankat, Lusterflame. Die zou de huiskat vast al wel weggejaagd hebben, toch? Briarleaf kwam dichterbij, en kreeg de twee nachtzwarte katten in het zicht. "Waarom verlaat je dat zooitje niet en wordt een rogue? Geen stomme regels of clan code, of zoiets. Alleen vrij zonder andere katten die je vertellen wat wel en niet te doen," hoorde hij één van de stemmen zeggen. Hiermee werd het allemaal een stuk interessanter. Hij zwaaide met zijn staart en stapte uit de schaduwen. "Wat weet jij nou over vrijheid, kittypet?" vroeg hij sarcastisch. Om onder het leiderschap van een twoleg te staan, was dat niet het laagste van het laagste?

Als een stilstaande reflectie bleef de kater hem aankijken. Dezelfde reflectie hoopte hij zoekend te zien in de ogen van de kat, maar hij vond niks. Geen duidelijke emotie, al was hij er zich van bewust dat er zeker geen sprake was van vijandschap, zelfs misschien wel een beetje bewondering. Wat zijn gedachten bevestigde toen hij een grijns zag. "Jinx is goed genoeg", zei hij losjes. De meeste betreders op ThunderClanterritorium stellen zich nooit voor, en het feit dat deze kat zich niet druk maakte om problemen gaf Lusterflame een tevreden gevoel. Zijn plan is duidelijk in werking, ookal heeft hij geen idee of Jinx het door had dat het een manier was om hem weg te krijgen, want zijn ogen waren nog steeds onleesbaar. "En waarom hangt de geur van muis dan nog aan je poten en bek?", nog voor Lusterflame antwoord kon geven ging hij verder: "Goed dan, als jij dat graag wil zal ik wel weer gaan. Alleen omdat je me wel aanstaat, jij valt me tenminste niet meteen aan, uitschreeuwend dat dit je territorium is"
Glinsterend probeerde hij een grijns te onderdrukken. De kater had blijkbaar zijn poging om hem weg te jagen door, maar stemde toch in. Zonder een gevecht en met misschien een mogelijke vriend! Hij was best trots en complimenteerde zichzelf. Als de rest van de Clan iets slimmer zou zijn en minder strijdlustig, zouden we nooit grote grensproblemen hebben. Maar de grijns die hij probeerde te onderdrukken kwam toch naar buiten wanneer Lusterflame zijn kop zachtjes boog en de kat weer aankeek. ''Dat waardeer ik, en het is voor het beste.''
De kater maakte aanstalten om weg te gaan, en ook Lusterflame maakte zich gereed om terug te gaan naar zijn kamp, nog voor dat ze zichzelf kunnen afvragen waar hij uithing, tot de vreemdeling zijn kop nog een keer omdraaide en hem recht aankeek. "Waarom verlaat je dat zooitje niet en wordt een rogue? Geen stomme regels of clan code, of zoiets. Alleen vrij zonder andere katten die je vertellen wat wel en niet te doen." De woorden klonken hard als staal, maar oprecht, alsof hij uit vriendschap wilde dat hij met hem mee zou gaan. En het zette hem echt aan het denken. De manier waarop de kater met hem had gepraat stond hem veel meer aan dan de manier waarop hij heel zijn leven met menig ThunderClanner heeft gepraat. En denk aan de mogelijkheden.. overal eten kunnen zoeken, de wereld aan je voeten, vrij om te gaan en staan waar je wil.. en nog het beste van al: geen regels. Maar nog voor hij antwoord kon geven, verscheen een nieuwe gedaante met een bekende geur vanuit de struiken, en blijkbaar had hij het gesprek gehoord want meteen snauwde hij "Wat weet jij nou over vrijheid, kittypet?". Briarleaf klonk sarcastisch en doordringend. Lusterflame schaamde zich om het feit dat zijn Clangenoot het gesprek, of een deel daarvan, heeft gehoord. Hij wilde alleen weten hoeveel hij daarvan had gehoord. Het was duidelijk dat Briarleaf geen zin had in vriendelijke zaken en Lusterflame was verward en wist niet goed welke kant hij moest nemen. Als hij Jinx in verdediging zou nemen, zou dat door de Clan spreiden als een muizengeur in Greenleaf, en als hij zijn Clangenoot bij zou staan zou hij een potentiele goede vriend kunnen verliezen. Hij wachtte af en keek naar het scenario voordat hij een goed moment zou kunnen vinden om iets te zeggen.

Sorry, was dit totaal vergeten en had het superdruk de laatste tijd. Vergeef me x_x maar ik ben actief nu

Jinx glimlachte oprecht naar de kater. Het was zelden dat zoiets gebeurde, maar ergens had hij wel respect voor de kater. Hij was slim, probeerde hem te manipuleren om weg te gaan. Jinx had dat wel door, maar besloot te doen wat de vreemdeling hem vroeg. Hij had geen rede om de kat tegen de haren in te strijken, het was prima zo. Hij zou zo vertrekken, hij wilde alleen antwoord op zijn vraag. Deze kater gedroeg zich niet als die stomme clankatten. Waarom liet hij hen niet voor wat het was? Het leven als een rogue was veel fijner, als je het hem vroeg.
Echter kwam er geen antwoord van hem, nee, in plaats daarvan kwam er een zeer vijandige poes, van dezelfde clan. "Wat weet jij nou over vrijheid, kittypet?"werd hem sarcastisch gevraagd. Jinx rolde overdreven met zijn ogen en zuchtte. "Misschien moet je iets minder snel conclusies trekken, hmm?"zei hij kalmpjes, met een spottende ondertoon. Hij keek hem giftig aan. "Ik ben niet zoals alle kittypets, slim."siste hij terug. Nee, als de vreemde kater goed had geroken had hij kunnen ruiken dat hij niet dezelfde stank als een kittypet droeg. Natuurlijk hing de geur van zijn mens om hem heen, maar veel lichter. Bovendien moest hij voor zichzelf zorgen, dat kreeg je als je mens een zwerver was. Jinx keek even verontschuldigend naar de kater.

geen probleem hoor ^^