Mommy, and a great old memory. (Icecloud)

Oceankit kwam met een noodgang op haar moeder afgerend. Haar oceaankleurige ogen stonden vrolijk terwijl ze haar kopje tegen haar moeder aan duwde, een zachtjes spin verliet haar mond terwijl ze zachtjes mauwde. "Mama!" Haar oortjes bewogen tevreden heen en weer, terwijl ze om zich heen keek, de afgelopen manen was ze steeds vaker op onderzoek in het kamp uit gegaan, net nog was ze even langs de medicine cat den geweest, Sparrowfeather was een best wel aardige kater. Ze mocht hem wel en ze hadden een kort gesprekje gehad. De kitten glimlachte even naar haar moeder. "Mam, zou ik soms naar Sparrowfeather mogen, van hem mag ik hem soms wel gezelschap houden in zijn den, alsjeblieft?" Vroeg de kitten zachtjes, in plaats van uit het kamp te willen zoals elke andere kitten wou ze soms op bezoek bij Sparrowfeather. Ze wist wel dat die kater haar geen pijn zou doen, ze had nog nooit gehoord van een medicine cat die anderen pijn deed, nee, medicine cats maakten andere beter. Het enthousiasme sprong van de kitten af, ze hield haar kopje even schuin. Gelukkig had ze niet al te veel mee gekregen van het gevecht tussen Shadowclan en Windclan. Ze ging langzaam zitten en keek haar moeder aan. Wachtend op haar antwoord.

~Eerste post voor Icecloud!

Icecloud lag in het kamp vlak bij de ingang van de nursery te kijken naar wat er allemaal aan de gang was in het kamp. Ergens miste ze het wel en wilde ze het liefst weer terug naar het warrior zijn, maar ze moest daarvoor nog even geduld hebben. Ze hoorde hoe een paar snelle pootstappen op haar afkwamen en ze draaide haar kop in de richting van het geluid om Oceankit op haar af te zien stormen. Het was voor haar al snel duidelijk dat de kitten in een goede bui leek te zijn en ook enthousiast over iets, alleen waarover kon ze zo snel niet bedenken. Ze gaf de kitten dan ook een likje over haar kop toen deze uiteindelijk tot stilstand was gekomen naast haar en keek met een zachte blik naar haar dochter. Alleen bij de vraag die aan haar werd gesteld keek ze even lichtelijk verbaasd naar de kitten. Ze wilde toestemming om bij de medicine cat op bezoek te mogen gaan? Misschien was ze er dan al wel vaker geweest. "Vind Sparrowfeather het echt goed?" Besloot ze te vragen. Ze kon zich wel voorstellen dat de kitten misschien in de weg zou lopen voor de Medicine cat, maar misschien kon het ergens ook wel geen kwaad. "Je moet hem dan in ieder geval niet in de weg lopen." Het zou vast niet veel kwaad kunnen om haar wat vaker met de Medicine cat om te laten gaan, maar ze kon zich niet voorstellen dat dit zonder reden was. "Is er eigenlijk een reden waarom je ineens bij hem op bezoek wilt gaan?" Ze was er wel nieuwsgierig naar als de kitten er een reden voor had.

Haar moeder had haar kop naar haar gedraaid en gaf haar een lik. Met een zachte blik keek haar moeder haar aan en Oceankit spinde even. Toch leek haar moeder lichtelijk verbaasd over het feit dat ze zo iets vroeg. Was het een gekke vraag? In haar kopje leek het een goede en doodnormale vraag te zijn. "Vind Sparrowfeather het echt goed?" Besloot ze te vragen. De kitten knikte meteen. "Ja ik heb hem om toestemming gevraagd, hij zei dat ik niet alleen in het achterste deel van zijn hol mag komen." Zei de kitten triomfantelijk. "Je moet hem dan in ieder geval niet in de weg lopen." Zei haar moeder, de kitten knikte weer. Ze zou zich goed gedragen. "Ja mama, ik zal hem niet in de weg lopen." De kitten keek zelfs een beetje braaf naar haar moeder. Ze kon misschien eens in de zoveel tijd een grap uithalen maar luisterde wel bijzonder goed naar de ouderen. Een klein glimlachje sierde de kop van de kitten. "Is er eigenlijk een reden waarom je ineens bij hem op bezoek wilt gaan?" De kitten haalde haar schouders langzaam op. Er waren genoeg redenen waarom ze het wou maar ze wou ze niet allemaal noemen. Ze kneep heel even haar mooie oceaankleurige ogen samen voordat ze antwoorde met nog steeds een lichte piep in haar stem. "Het leek mij gewoon eenzaam om alleen in zo'n grote den te zitten, dus vroeg ik aan hem of ik hem wel eens mocht bezoeken. En toen zei hij dat het mocht zolang ik niet zonder toestemming in het achterste deel van zijn den kom." Dat laatste herhaalde de kitten geduldig. Ze keek haar moeder rustig aan, al zat er een klein verdrietig glansje over haar ogen heen.

De Medicine cat vond het blijkbaar goed, dus dat zou niet het probleem zijn gelukkig en Oceankit zei ook dat ze niet in een bepaald gedeelte van de den zou mogen komen. Waarschijnlijk was dat het gedeelte waar de kruiden lagen en dat was dan ook het gedeelte waar ze haar dochter niet wilde vinden. "Het is goed als je maar van de kruiden en dat soort dingen afblijft, want wie weet wat die met je kunnen doen." Ze wist dat sommige kruiden best gevaarlijk konden zijn voor katten en juist meer voor kittens, maar ze kon Oceankit ook niet echt verbieden om naar de Medicine cat toe te gaan, terwijl Sparrowfeather het er zelf mee eens was. "Maar je bent dus al een keer eerder naar hem geweest?" Ze wist niet of de kitten het hier wel over wilde hebben, maar ze kon een lichte nieuwsgierigheid niet onderdrukken voor waarom ze naar de Medicine cat was geweest. Ze besloot alleen nu nog niet verder te vragen en op het antwoord van de kitten te wachten.

"Het is goed als je maar van de kruiden en dat soort dingen afblijft, want wie weet wat die met je kunnen doen." De kitten knikte meteen, ze schoot zachtjes in de lach omdat Sparrowfeather hetzelfde had gezegd. De kitten piepte opgewekt. "Zal ik niet aankomen, Sparrowfeather zei al dat je nooit zomaar aan kruiden mag komen omdat je er ziek van kan worden." Ze hield haar kopje even schuin. "Maar je bent dus al een keer eerder naar hem geweest?" De kitten knikte, ze had de nieuwsgierige blik van haar moeder wel door en keek naar haar poten voordat ze recht naar haar moeder keek. "Ja, vannacht toen jij en Panther sliepen.." Zei ze zachtjes. Ze wist niet of haar moeder er zo blij mee zou worden dat ze s'nachts naar Sparrowfeather was gegaan. Ze wist zelf ook wel dat Sparrowfeather slaap nodig had. Ze kneedde met haar pootjes in de grond, een ding was duidelijk ze wou niet veel los laten. Haar blik stond verdrietig en onrustig toen ze weer op keek naar haar moeder. Ergens wou ze ergens anders over beginnen maar in haar ogen zou dat nogal opvallen. Ze wou niet dat haar moeder bezorgd zou worden, laat staan boos!

Zoals ze ergens ook al wel had verwacht had Sparrowfeather hetzelfde gezegd over de kruiden en daar was ze wel blij mee, gezien je nooit goed wist wat de kruiden konden doen en ze zou zeker niet weten wat te doen als Oceankit iets zou overkomen doordat ze wat van de kruiden had genomen. Bij het antwoord op haar volgende vraag keek ze even naar de kitten. Ze was vannacht bij Sparrowfeather geweest? Dat was niet het eerste tijdstip waaraan ze zou denken dat de kitten er naartoe zou zijn gegaan. De blik waarmee de kitten haar dan ook aankeek leek niet heel vrolijk te zijn. Was er misschien wat gebeurd? En waarom had ze het dan niet eerder gezien? "Is er wat gebeurd?" Vroeg ze dan ook. Als er wat was gebeurd wilde ze dat liever weten, want misschien kon ze er dan wat aan doen en liever wist ze er ook vanaf als iemand haar kitten wat had aangedaan. Ook al was het natuurlijk aan Oceankit of ze het wilde vertellen, maar ze kon de bezorgdheid voor de kitten toch niet zo makkelijk wegdrukken.

"Is er wat gebeurd?" Vroeg haar moeder aan haar. Oceankit keek haar aan en haalde haar schouders kort op. Ze wou het wel vertellen aan de ene kant, maar aan de andere kant had ze geen zin in drama. Ze zuchtte zacht en stond langzaam weer op terwijl ze haar moeder een onrustige blik wierp. Haar ogen richtte ze even naar de grond gewoon om na te denken. Langzaam begon ze rondjes om haar moeder heen te lopen, het ijsberen werd rustiger na mate de tijd verstreek. Uiteindelijk naar het zoveelste rondje ging ze bij haar moeder zitten. "Laatst, was ik heel even op zoek naar Whitelion en vond ik hem in de Warriors den en hij huilde. Ik wou hem opvrolijken...en..." Ze stopte met praten terwijl ze naar de grond deed, waarom had ze het gevoel dat ze iets fout had gedaan? Zij was toch niet degene geweest die hem had aangevallen? Zij trilde even bij de gedachten aan wat er was gebeurd en ging langzaam weer naast haar moeder liggen, net zoals haar moeder had gedaan voordat ze daar kwam staarde ze voor zich uit en hield ze de andere katten in de gaten. Ze zuchtte zacht.

De kitten had even kort haar schouders opgehaald, waarna ze was begonnen met een rondje om Icecloud heen te lopen. Het was misschien voor de kitten kalmerend of niet, maar voor haar zorgde het alleen maar voor een grotere bezorgdheid, want wat zou de kitten laten ijsberen? Normaal zou je toch niet zolang over iets na moeten denken? Was er dan toch iets ergs gebeurd terwijl ze er niks van had meegekregen? Uiteindelijk na een aantal rondjes was Oceankit weer bij haar komen zitten en begon ze met iets te zeggen. Ze was dus op zoek geweest naar Whitelion, welke aan het huilen was geweest in de Warriors den. De kitten vertelde verder, maar stopte toen ineens met haar zin en eerlijk gezegd gaf het haar het gevoel dat wat er echt was gebeurd nog niet verteld was. Ze wist namelijk echt wel wat er allemaal aan de gang was geweest met Whitelion en wie weet wat hij zou hebben gedaan, ook al dacht ze dat hij het wel goed kon vinden met Oceankit, dus was ze er niet bang voor geweest, maar wat als hij nu wel wat had gedaan? "Is er daarna nog iets gebeurd?" Probeerde ze een beetje aan te dringen. De kitten was ondertussen bij haar komen liggen en had haar blik op het kamp gericht. Ze had een gevoel dat er iets was gebeurd en het liefst wilde ze het weten, vooral als Whitelion iets had gedaan, maar als Oceankit het haar niet wilde vertellen, dan zou het nog lastig worden.

"Is er daarna nog iets gebeurd?" Probeerde haar moeder een beetje aan te dringen. Oceankit keek naar Icecloud en zuchtte diep. Haar kopje knikte langzaam en ze kneedde met haar pootjes onrustig in de grond. "Ja, ik wou hem iets op vrolijken..en ineens sloeg hij mij met zijn poot hard weg. Ik had vannacht een nachmerrie dus...dus ging ik naar Sparrowfeather. Ik wou jullie niet wakker maken." Zei ze zachtjes met een kleine piep in haar stem. Ze keek haar moeder nu niet meer aan. Ze wou niet dat haar moeder boos zou worden op Whitelion, want de grootste deel van de tijd was hij een goede broer voor haar geweest. Hij had de andere katten duidelijk laten blijken dat ze haar niet in het nauw moesten drijven en eigenlijk had ze zich best veilig rondom hem gevoeld. Maar nu wist ze niet meer waar ze veilig was en had ze zichzelf bezig gehouden met het kamp verkennen, en uit de buurt blijven van Whitelion. Al was dat niet al te moeilijk, warriors moesten veel jagen in deze tijd. Toch had ze niet verteld dat de klap hard was geweest, en haar rechter flank nog steeds pijn deed met bepaalde bewegingen. Haar oceaankleurige ogen richtte ze langzaam een klein beetje angstig weer op haar vertrouwde moeder.

Een kort knikje van de kitten vertelde haar dat er inderdaad nog iets gebeurd was. Alleen eerlijk gezegd wist ze niet goed of ze had verwacht wat haar nu verteld werd. Whitelion had blijkbaar uitgehaald naar Oceankit en haar ook nog geraakt. Hoe kon hij dat tegen een kitten doen en laat staan tegen zijn zusje? Ze hoorde de woorden over de nachtmerrie nog wel en dat dat de reden was dat de kitten naar Sparrowfeather was gegaan, maar haar focus lag volledig op de woorden die ervoor waren gezegd. Whitelion kon dan wel haar zoon zijn, maar hij moest afblijven van haar kittens. Lichte woede borrelde dan ook bij haar op en waarschijnlijk was het voor kort ook wel in haar ogen te zien, maar ze besefte dat dit de kitten waarschijnlijk alleen maar bang zou maken, dus drukte ze het gevoel voor nu weg en liet ze haar blik op Oceankit vallen. "Heb je je daarbij bezeerd?" Ze zei de woorden ze rustig mogelijk, om het gevoel dat ze nu had te verbergen. Oceankit zou er niet vanaf hoeven weten dat ze met Whitelion wilde gaan praten, want misschien zou dat de kitten alleen maar bang maken. Ze hoopte alleen wel dat de kitten geen pijn eraan had overgehouden, maar ze zou sowieso wel even met Whitelion gaan spreken, want dit kon ze niet toestaan. Het maakte haar niet uit hoe hij zich op dat moment had gevoeld, dit was gewoon iets wat niet door de beugel kon.

Haar moeder keek heel even woedend, waardoor de kitten haar oortjes wat onwennig bewoog. Haar moeder zou het toch niet met Whitelion door willen spreken? Dan zou Whitelion vast boos worden, angstig keek de kitten naar de grond, totdat haar moeder haar aan keek. "Heb je je daarbij bezeerd?" Vroeg haar moeder zo rustig mogelijk. De kitten keek haar aan, en knikte. Ze wou eerst niet praten maar kon zich voorstellen dat haar moeder dan nog bezorgder werd. Nu was haar moeder toch al boos misschien zou het haar iets minder bezorgd maken als ze uitlegde waar ze pijn had?! Tenminste dat hoopte de kitten. Haar ogen keken verdrietig en bang recht in die van haar moeder terwijl ze antwoorde. "Ja.., mijn rechterflank doet soms nog zeer.." Ze hoopte maar dat haar moeder rustig zou blijven, want dat was wat de kitten nu nodig had. Haar kopje duwde ze voorzichtig tegen haar moeder aan, in de hoop voor wat geruststelling. Ze slikte even terwijl ze tegen haar moeder aan kroop, als een nog jongere kitten die bescherming nodig had, en bang was voor een groot monster. "Je...Je gaat toch niet met Whitelion praten?" Piepte de kitten angstig, ze wist wel dat haar moeder haar broer wel aan kon. Zeker als ze boos was, maar was er wel bang voor dat Whitelion er later met haar op terug zou komen. Een rilling schoot door haar heen en ze kneep haar blauwe ogen samen. Ze had natuurlijk ook kunnen liegen over het feit dat haar flank soms nog zeer deed, maar ze wist dat haar moeder er dan waarschijnlijk via Sparrowfeather wel achter zou komen. Haar oortjes bewogen onrustig naar haar nek terwijl de herinnering in haar kopje afspeelde. "Ga weg, had ik je toch gezegd, jij nutteloze kitten!" Grauwde de stem van haar broer weer, ze kneep haar ogen nog steviger samen. Vervolgens kwam haar geschrokken piepstemmetje weer boven, "Ik heb je helemaal niets misdaan!" Ze was toen bang en teleurgesteld geweest in haar grote broer. "Whitelion, kom terug..alsjeblieft.." Misschien had ze toch moeten luisteren. Ze had hem alleen willen opvrolijken, was dat dan fout geweest? Haar ogen opende ze weer terwijl ze tegen haar moeder aan kroop en haar spieren probeerde te ontspannen. De herinneringen werden erger met de dag, en ze wist dat als zijzelf of Sparrowfeather het nu niet zouden vertellen, dat haar moeder er in de komende dagen wel achter zou komen. Haar oren stonden nu plat in haar nek. "Mama..." Piepte de kitten zachtjes.

Ze wist dat het nu het beste was voor de kitten om kalm te blijven, maar ergens voelde ze zich vanbinnen toch langzamerhand kwader worden. Het werd er dan ook niet beter op toen Oceankit haar vertelde over het feit dat haar flank er nog wel pijn van deed. Ze merkte dan ook hoe ze kort haar spieren aanspande, maar ze besefte zich bij de volgende woorden van de kitten dat ze haar eerst gerust moest stellen voor ze iets zou kunnen doen. Ook al betekende dat dat ze waarschijnlijk moest liegen. "Maak je daar maar niet zo druk over." Zei ze en gaf de kitten nog een lik over haar kop. Het deed haar ergens pijn dat de kitten zo bang leek te reageren op wat de warrior had gedaan, het was misschien ook geen wonder gezien de kater veel groter was dan haar. Ze krulde haar staart langzaam om de kitten heen en duwde de kitten daarmee dichter in haar vacht. "Je hoeft je geen zorgen om Whitelion te maken." Ze zou er wel voor zorgen dat hij haar niet snel meer iets aan zou doen. Alleen de kitten hoefde niet te weten dat ze van plan was om alsnog met Whitelion te gaan praten, ook al wist ze niet hoe het praten zou aflopen met de kater, maar dat zou ze nog moeten zien.

"Maak je daar maar niet zo druk over." Zei haar moeder en gaf de kitten nog een lik over haar kop. De kitten keek haar dankbaar aan, een klein beetje gerustgesteld. Haar moeder leek in gedachten verzonken maar dat negeerde de kitten. Haar moeder krulde haar staart langzaam om de kitten heen en duwde de kitten daarmee dichter in haar vacht. "Je hoeft je geen zorgen om Whitelion te maken." De rustige stem van haar moeder kalmeerde de kitten voldoende voor nu. Ze keek haar moeder aan en gaf haar langzaam een kopje. "Oke..Mam.." Piepte de kitten toen waarna ze opstond en speels haar moeder aan keek. "Mam?" Vroeg ze met een speelse glimlach. Voordat ze in elkaar dook en op haar moeders staart af sprong, dit was haar favoriete spelletje bij haar moeder. Het jagen op haar moeders staart. De kitten vrolijkte gelukkig snel weer op en besloot het hierbij te laten rusten. Zolang ze maar uit de buurt van haar broer bleef zou er toch niets kunnen gebeuren. Ergens had ze het gevoel dat haar moeder nog wel eens met hem kon gaan praten maar negeerde het. Het was haar moeder, ze zou haar beschermen. De kitten probeerde nog steeds haar moeders staart te pakken te krijgen. Uiteindelijk had ze genoeg van het spelletje en ging ze weer rustig naast haar moeder liggen en kroop ze tegen haar moeder aan met een korte gaap.

Het leek erop dat Oceankit zich al wat meer gerustgesteld voelde en daar was ze wel blij mee, want ze wilde niet hebben dat de kitten zich er teveel zorgen over zou maken. Ook al kon ze het wel begrijpen als de kitten een tijdje bang was voor Whitelion, maar dat zou nog moeten blijken. Toen de kitten ineens op haar staart sprong glimlachte ze even kort, voordat ze haar staart wat van de kitten weg begon te bewegen en hem uit het bereik van de kitten probeerde te houden. Dit ging door voor een tijdje tot Oceankit er uiteindelijk mee stopte en weer tegen haar aan kwam liggen. "Ben je moe?" Vroeg ze dan ook aan de kitten toen deze een korte gaap liet merken. "We kunnen anders ook wel de nursery ingaan?" Stelde ze voor en keek even kort naar Oceankit. Het lag eraan wat de kitten wilde, want voor nu zou ze Whitelion nog maar niet opzoeken, maar snel zou ze het zeker wel gaan doen. Ze wilde het alleen doen als het voor Oceankit niet zou opvallen, ook al zou dat nog lastig worden.

"Ben je moe?" Vroeg Icecloud aan de kitten toen deze een korte gaap liet merken. "We kunnen anders ook wel de nursery ingaan?" Stelde haar moeder voor en keek even kort naar Oceankit. De kitten vond het op dit moment buiten de Nursery toch interessanter. Ze schudde haar kopje onschuldig en hield met moeite een gaap in. "Nee hoor.." Haar twinkelende ogen gaven aan dat ze de waarheid niet sprak. Een leugentje voor bestwil, zo zag de kitten het. Ze wou nog niet gaan slapen, want wat als de nachtmerrie terug kwam? Heel even spande de spieren van Oceankit zich aan totdat ze zacht zuchtte en tegen haar moeder aan leunde. "Mam?" Vroeg ze nu zachtjes. Haar oceaankleurige ogen stonden onschuldig, ze was dan ook nog een kitten, die deden meestal niet expres iets fout. Haar oren bewogen even ongemakkelijk naar achteren. Voordat ze zich er over heen leek te zetten en haar kopje op de rug van haar moeder neer legde.

Het antwoord dat ze terugkreeg was ergens wel te verwachten geweest, gezien Oceankit misschien nog wel wat langer buiten de nursery wilde blijven, maar toch leek de kitten wel moe te zijn. Ze besloot het er voor nu alleen bij te laten zitten. Als ze in slaap zou vallen, dan zou ze de kitten altijd nog de nursery in kunnen dragen. Bij een vraag liet ze haar blik weer even nar de kitten gaan. Het leek er namelijk op dat ze iets wilde vragen, ook al kon het natuurlijk ook wat anders zijn. "Wat is er?" Besloot ze te vragen en wachtte dan ook af wat de kitten zou gaan vragen of zeggen. Het zou namelijk van alles kunnen zijn, maar het zou natuurlijk ook niks kunnen zijn. Ook al zou het ook nog best kunnen gaan over Whitelion, maar ergens hoopte ze dat de kitten het snel zou vergeten. Alleen schatte ze de kans daarvan niet groot in, dit zou namelijk nog best wel even kunnen duren voor het echt over zou gaan. Vooral de nachtmerries, want daar was meestal niet veel tegen te doen.

"Wat is er?" Vroeg haar moeder al gauw. De kitten tilde haar kopje weer op en keek haar moeder aan. "Mam, je gaat toch niet weg als ik slaap?" Vroeg de kitten zacht. Wetende dat de nachtmerries terug zouden komen op het moment dat ze in slaap viel. Aan de ene kant wou de kitten maar al te graag apprentice worden, maar aan de andere kant had ze het nog naar haar zin in de nursery. Gezellig met de andere katten om haar heen. Een korte gaap maakte dat ze even op stond om zich uit te rekken. Haar oren bewogen vluchtig heen en weer terwijl ze haar moeder een blik wierp. Ze besloot weer te gaan liggen en gaf haar moeder een zacht neusje tegen haar schouder. Haar ogen vielen al langzaam dicht al deed ze haar best ze open te houden. Haar lichaam ontspande zich waardoor haar kop op haar voorpoten belande en ze snoof zachtjes. Ze wou niet gaan slapen, maar toch was de vermoeidheid sterker dan de kittens wil en viel ze binnen een korte tijd in een diepe slaap.

De vraag die de kitten stelde was ergens wel begrijpelijk, want als er weer een nachtmerrie zou komen, dan zou zij ook niet alleen willen zijn, ook al was het maar de vraag of het echt zou helpen tegen de nachtmerrie. "Ik zal bij je blijven." Ze moest nog wel een moment vinden om met Whitelion te praten, maar voor nu zou ze bij Oceankit blijven. Oceankit leek wakker te willen blijven, maar langzaam merkte de poes dat de kitten steeds meer moeite ervoor moest doen en voor ze het wist viel de kitten dan ook echt in slaap. Even bleef ze liggen en hield ze haar blik op Oceankit, waarna ze toch voorzichtig opstond en de kitten bij haar nekvel oppakte. Ze deed het zo voorzichtig mogelijk om de kitten niet wakker te maken en ook om haar geen pijn te doen. Ze liep de nursery binnen en ging direct naar haar nest toe waar ze de kitten neerlegde en er zelf weer naast ging liggen. Ze had namelijk gezegd dat ze bij haar zou blijven en dat zou ze dan ook voor nu doen.

"Ik zal bij je blijven." Was het laatste wat de jonge kitten van haar moeder hoorde. Haar oortjes bewogen nog wat in haar slaap, en haar snorharen trilden. De dromen namen langzaam aan de macht over van de kitten. Ze begon iets sneller te ademen omdat ze wist waar de droom haar zou brengen en haar staart zwiepte zo nu en dan heen en weer. Nog voordat het vervelendste stuk kwam, schrok de kitten wakker en keek haar moeder met haar grote oceaankleurige ogen aan. Haar kopje legde ze weer neer, dit keer op het mos nest waar haar moeder haar had neer gelegd. De witte vacht die ze in haar ooghoeken nog steeds waar nam, stelde haar op haar gemak. Gelukkig leek haar moeder niet al te veel op Whitelion, behalve dat ze beide een witte vacht hadden. Whitelion had net zoals haar lange haren, terwijl haar moeder kortharig was. Met een zachte zucht krulde ze zich weer op tegen haar moeder aan, zonder ook maar een woord te spreken. Haar ademhaling leek weer iets te verlangzamen voordat ze een vraag stelde. "Mam, waarom was Whitelion eigenlijk verdrietig?" De dood van Icyrose was half langs de kitten heen gegaan. Een korte gaap verliet haar mond voordat ze haar moeder recht aan keek.

Rustig legde ze haar kop ook neer op haar voorpoten en sloot haar ogen voor even, maar echt in slaap viel ze niet. Ze zat er meer over na te denken hoe ze Whitelion hiermee zou moeten confronteren. Waarschijnlijk zou ze eerst de reden waarom vragen, ook al kon ze al wel een klein beetje inschatten waarom hij aan het huilen was geweest. Icyrose was tenslotte vlak daarvoor overleden, maar dat gaf hem ergens nog niet de reden om zomaar een kitten aan te vallen en al helemaal niet haar kitten. Toch had hij blijkbaar genoeg van de poes gehouden om aangedaan te zijn. Toen ze weer een stem hoorde hief ze haar kop op en keek ze naar waar ze Oceankit had neergelegd. Even keek ze naar de kitten en richtte toen haar ogen langzaam op de uitgang van de nursery. "Waarschijnlijk omdat iemand om wie hij gaf niet al te lang ervoor overleden was." Ze had het zelf ook al een aantal keren meegemaakt en de laatste keer was twee katten kort achter elkaar geweest, ook al had ze niet echt de kans gehad om zich daar verdrietig over te voelen. Ze was toen tenslotte al zwanger en ze had geweten dat ze sterk moest zijn voor de kittens. Ook al was het nooit makkelijk om iemand om wie je geeft te verliezen.

Onderwerp: Re: Mommy, and a great old memory. (Icecloud)