Mommy, and a great old memory. (Icecloud)

Even keek haar moeder naar de kitten en richtte toen haar ogen langzaam op de uitgang van de nursery. "Waarschijnlijk omdat iemand om wie hij gaf niet al te lang ervoor overleden was." De kitten knikte langzaam en zuchtte diep. Waarom moesten zo veel katten naar de Starclan toe? Haar oceaankleurige ogen keken haar moeder onrustig aan, ze was bang dat ze haar moeder ooit zou moeten missen. Haar moeder was in haar ogen de vriendelijkste kat ooit, ze kon er na op kijken. Ze duwde haar neusje tegen de poten van haar moeder aan en haalde diep adem. "Mam, is diegene nu dan ook in Starclan?" Vroeg ze zachtjes. Haar oortjes bewogen naar haar nek toe voordat ze haar kopje op haar moeders rug legde. Als ze goed tegen haar moeder aan lag kon ze er met haar kopje bij. Zacht spinde ze voordat haar ogen weer dicht gleden. Ze was veilig.

Bij de volgende vraag van de kitten wachtte ze even met antwoorden. De poes waar het om ging zou nu inderdaad in Starclan zijn, alleen dat liet haar gedachten juist weer even wegdwalen. Er waren namelijk al een hoop katten naar Starclan gegaan terwijl zij leefde en ook genoeg van de katten waren dierbaar voor haar geweest. Ze schudde de gedachte alleen even weg, want het had niet veel zin meer om er al te veel over na te denken. Het deed af en toe namelijk nog best pijn als ze eraan dacht, maar ze moest toch ook weer verder gaan terug kon ze namelijk niet. "Ja, ze is nu ook in Starclan, net zoals je vader." Waarom ze dat laatste erbij had gezegd wist ze niet goed, maar ze kon het nu ook niet meer veranderen. Vaak praatte ze namelijk niet over Sparkshade, tenzij ze erover gevraagd werd. Alleen deze keer had ze het uit haarzelf erover gehad.

Oceankit merkte op dat haar moeder lang nadacht over haar vraag, ergens maakte het dat de kitten lichte zorgen over haar moeder voelde. Toch wist ze dat haar moeder een sterke tante was en dus niet zo snel in de problemen zou raken. Ze duwde haar kopje tegen haar moeders schouder op het moment dat ze begon met praten. "Ja, ze is nu ook in Starclan, net zoals je vader." Oceankit knikte langzaam en legde haar kopje tegen haar moeder aan, ze was net weer bijna in slaap gesukkeld maar dit hield haar even wakker. "En Starclan is een mooie plek toch mama?" Vroeg ze in de hoop haar moeder wat op te vrolijken. Ze kon zich niet voorstellen dat katten het daar slecht zouden hebben, haar oceaankleurige ogen keken helder en oprecht haar moeder aan, ook al was ze ergens moe. Ze gaf haar moeder zacht spinnend een kopje voordat ze haar ogen even half dicht kneep. Even waren er geen zorgen meer voor de kleine kitten, nu ze over Starclan dacht in plaats van over Whitelion.

Ze merkte dat haar gedachten er alleen maar voor zorgden dat Oceankit zich zorgen begon te maken en dat wilde ze ergens niet hebben, dus toen ze de volgende vraag kreeg besloot ze met een lichte glimlach te antwoorden. "Dat klopt," Ze wilde alleen niet dat iemand er nog snel naartoe zou gaan. Het was dan wel een goede plek om naartoe te gaan, maar dat nam het gemis niet weg. Het werd alleen minder met de tijd, maar echt weg ging het niet, althans dat was wat ze zelf had meegemaakt. Het was al een aardige tijd geleden sinds haar broer was overleden, maar toch bleef het ergens wel iets dat ze miste, ook al was het wel minder geworden door de tijd. Ergens hoopte ze dat de kitten het nooit zou mee moeten maken, maar ze wist dat dat zo goed als onmogelijk zou zijn. Ze was nog zo jong en er kon nog zoveel gebeuren.

Het antwoord kwam met een kleine glimlach. "Dat klopt," haar moeder leek zich nog steeds niet optimaal te voelen, enkel negeerde ze het. Ze drukte haar neusje nog dieper in haar moeders vacht, ze was veilig zolang ze bij haar moeder was. Dat wist ze zeker, haar oceaankleurige ogen keken vrolijk naar haar moeder. "Mam, papa is veilig, en kijkt toch ook naar ons?" Piepte ze zachtjes, ze zag Whitelion zo nu en dan ook als een vader figuur, zeker voor de tijd dat hij haar had aangevallen. Een twijfelende blik was zichtbaar in haar ogen terwijl ze zachtjes spinde. Ze had een grote familie en dus ook veel te verliezen. Toch was ze blij zolang, Panther en haar moeder leefde. Al had ze Whitelion ook niet graag dood. Ze vond Snowbird een beetje een enge kat, ze wist niet wat er in haar zus' omging. Haar kop legde ze neer naast haar moeders voorpoten en met een dromerige blik staarde ze vooruit. Haar ogen vielen weer half dicht, terwijl haar kopje in de rondte draaide met allemaal gedachten. Ze was blij met haar moeder, enkel stak het haar een beetje niks over haar vader te weten. "Was papa een goede kat mam?" Vroeg ze bijna onzeker en verlegen.

Onderwerp: Re: Mommy, and a great old memory. (Icecloud)