Lost tales

Het was donker en alleen de heldere sterrenlucht bood iets van zicht, maar natuurlijk, de maan was de grootste bron van licht. Slaap had hij niet kunnen vinden in zijn nest, dus werd hij vanzelf naar buiten getrokken. De twoleg place had hij wel een keertje gezien, natuurlijk niet alles, en hij wist dat hij in zijn eentje geen schijn van kans zou maken in clangebieden. Nee, zo dom was hij niet.
Dus trok hij maar naar een verlaten gebied, waar geen enkele clan heerste. Niet meer dan. Langs de oever van een klein meer, wat vroeger waarschijnlijk prachtig was geweest toen het nog niet werd omringd door puin, liep de langharige kater, wiens zilveren ogen emotieloos voor zich uitkeken. Misschien vond hij wel iemand die hier ronddwaalde, het liefst iemand die afstamde van de verloren clan. Dolgraag zou hij wel wat verhalen willen horen.

OOC; Icepaw eerst!

Iedereen sliep nog in de den toen de witte apprentice naar buiten sloop. Ze kon niet slapen en maakte met haar gedraai enkel de andere apprentices wakker. Behendig sloop ze het kamp, waar ze heen ging wist ze nog niet. Als vanzelf voerde haar poten haar mee naar het oude territorium van de Skyclan. Ook al was de ramp voor haar geboorte geweest, ze had zich altijd ontzettend aangetrokken gevoeld tot dit gebied. Haar sneeuwwitte vacht glansde onnatuurlijk in het maanlicht en hoewel de nacht al ver gevorderd was, stonden haar helblauwe ogen nog helder. De aarde onder haar poten knerpte lichtjes, maar er was hier waarschijnlijk toch niemand. Diep vanbinnen voelde ze een drang om te rennen, zo hard als ze kon. En ze liet het toe, haar poten startte een zachtje looppas die al snel overging in spurten. De wind woelde door haar haren en ze voelde zich vrij. Ze sloot haar ogen en liet zich meevoeren door de wind. Haar sprint kwam snel tot einde toen ze hard tegen iemand aan botste. Ze herkende de geur, de bloodclanner van laatst bij de grens. "Oh starclan, sorry! Heb ik je pijn gedaan?" Het laatste was waarschijnlijk nogal moeilijk gezien haar kleine gestalte, maar ze vroeg het toch maar voor de zekerheid.

Hij genoot van de rust die dit gebied met zich meedroeg. Het was wel eens een verandering, geen brommende twoleg geluiden of van die monsters, of.. van die blazende clankatten bij de grenzen. Chillpill needed, much. Plots voelde hij iemand tegen hem aan knallen en de kater verloor zijn evenwicht en viel met zijn bovenlijf in het water. Geschrokken deinde hij achteruit. "Oh starclan, sorry! Heb ik je pijn gedaan?" Hoorde hij een bekende stem zeggen en de kater schudde zich, in de buurt van haar, uit. "Ugh nee, maar wel nat." Bromde hij en als wraak, met een vrolijke grijns, veegde hij zich af aan haar vacht.

De kater was met zijn bovenlijf in het water gevallen. "Ugh nee, maar wel nat." Maar als wraak veegde hij zijn vacht af aan haar, met een vrolijk grijns er boven op. Even stond ze verbijsterend stil maar toen duwde ze hem vliegensvlug terug naar achter, zodat hij met zijn poten weer in het water kwam. Haar ogen twinkelde gevaarlijk, hij had haar net nat gemaakt, hij zou er voor boeten. Dat ze hem zelf eerst nat had gemaakt vergat ze voor het gemak.

Hij werd naar achteren geduwd en weer voelde hij het koude water aan zijn vacht gehecht worden. Gadver! "Had je niet moeten doen!" Grauwde hij en draaide zich om en begon met zijn achterpoten haar richting op te trappen, zodat verscheidene lagen van water op haar terecht kwamen.

"Had je niet moeten doen!" Hoorde ze voor ze bespat werd met water. Ze rilde kort maar sprong toen al gauw op de bloodclankater en duwde hem onderwater. "Let op je woorden, kater!" Miauwde ze, toen ze hem even boven liet voor wat lucht.

Whiep! Ze sprong nu op hem en hij werd met zijn hele kop onder water geduwd, heel even kreeg hij weer lucht en van dit moment maakte hij ook gebruik. Hij nam een diepe hap lucht en dook vrijwillig onder en rolde toen over, nu moest ze wel haar voeting zijn kwijtgeraakt. De kater kwam overeind en probeerde haar nog een duw te geven.

De kater rolde onder haar door en probeerde haar nog een harde trap te geven. Geschrokken dook ze opzij, hierdoor verloor ze haar evenwicht en viel ze languit in het water. Toen ze terug boven kwam, moest ze lachen. Waarschijnlijk lag ze nu ontzettend charmant in het water met een gans doorweekte vacht.

Hijgend bleef hij op zijn plek, half onder water staand en een plek vacht voor zijn zilveren kijkers. De witte poes begon te lachen en Lecter grijnsde voorzichtig. "Zo charmant, pfieuw, geen idee of een poes dat ooit zou kunnen toppen." Floot hij.

Zo charmant, pfieuw, geen idee of een poes dat ooit zou kunnen toppen." Floot de kater. "Echt heel mooi hé!" Miauwde de grinnikend. Ze probeerde recht te staan maar dat zorgde er enkel voor dat ze nog een keer viel. "I maybe need some help." Miauwde ze verslagen.

Hij moest lachen toen ze overeind probeerde te komen, maar weer viel. Ah, ze gaf toe dat ze hulp nodig had, dat was weer eens een verandering! De kater stapte voorzichtig op haar af en pakte haar bij haar nekvel beet, zo probeerde hij haar omhoog te hijsen, zodat ze haar poten op de grond kon plaatsen.

Ze voelde enkele scherpe tanden in haar nekvel en werd omhoog gehesen. Als een kitten bungelde ze even boven de grond voor ze haar poten diep in de modder stak. Druipend van het water stond ze op de kant, een wind stak de kop op en liet een rilling over haar rug lopen. De bloodclankater stond nog aardig dichtbij en de witte kattin schudde al het water van haar af, zodat een deel recht op zijn hoofd belande. "Had jij ook een slapeloze nacht?" Miauwde ze met een grijns.

Ze wist overeind te komen en beide kropen ze op de kant, hij werd als eerste nat gesproeid, maar toen had Icepaw haar kruit verschoten. Hij schudde zichzelf ook uit in zijn buurt en ging vervolgens zitten om zichzelf wat droog te likken. "Nah, ik had gewoon zin om dit gebied te verkennen. Overdag komen er altijd van die katten die denken dat hun territorium is." Murmelde hij met een schouderophaal. "Al heb ik geen idee wat er met dit gebied gebeurd is."
"Kon jij niet slapen dan?" Waren er misschien zorgen die haar wakker hielden?

"Nah, ik had gewoon zin om dit gebied te verkennen. Overdag komen er altijd van die katten die denken dat hun territorium is." Ze knikte, overdag kwamen hier vaak oude skyclan katten en die hadden niet zo graag dat je rondsnuffelde op hun terrein. "Al heb ik geen idee wat er met dit gebied gebeurd is." "Volgens mij was het iets met een brand, of een aardbeving. Maar ik ben niet zeker." Ze had wel verhalen gehoord toen ze een kitten was, maar veel was er haar niet meer bij gebleven. "Kon jij niet slapen dan?" Ze schudde haar hoofd. De laatste tijd raakte ze moeilijk in slaap, al snapte ze niet waarom. "Het is nog al wennen om in een den vol snurkende katten te slapen." Ze deed er luchtig over, zelf wist ze namelijk ook niet wat het probleem was.

"Volgens mij was het iets met een brand, of een aardbeving. Maar ik ben niet zeker." Het was geen volledige waarde, maar hij zou het er maar mee moeten doen. Wie weet zou het ooit van pas komen. "Misschien wel beiden, maar goed, wat een zonde van zo'n groot gebied, er groeit niets meer."
"Het is nog al wennen om in een den vol snurkende katten te slapen." Wennen? "Liggen jullie dan zo dicht op elkaar?" vroeg hij met een frons. Bij hen was het meer boven elkaar en het geluid kwam dan nooit zo hard aan.

"Liggen jullie dan zo dicht op elkaar?" "Meestal wel, maar vaak heb je ook gewoon katten die mega hard snurken!" Miauwde ze, plots klapte ze haar bekje dicht. Had ze hem nu net kostbare informatie gegeven? Foxdung!

"Meestal wel, maar vaak heb je ook gewoon katten die mega hard snurken!" Hij hoorde het dichtklappen van haar mond, maar deed alsof hij niets had gemerkt. "Ah, dat ken ik." Ging hij soepel verder, een of ander mousedung verhaal opzettende met een ijzeren gelaatsuitdrukking. "Maar irritantste vind ik, wanneer een kat eerder moet opstaan en dan niet oplet waar hij loopt." Om de act nog wat geloofwaardigheid bij te zetten, flufte hij zijn vacht geïrriteerd op, maar goed, hij vond dat ook gewoon vreselijk irritant.

"Maar irritantste vind ik, wanneer een kat eerder moet opstaan en dan niet oplet waar hij loopt." Hij zette geïrriteerd zijn vacht op, even kneep ze haar ogen samen. Er was iets wat ze niet kon thuis brengen, het lag op het puntje van haar tong maar ze kon het niet vinden. "Meestal ben ik degene die op andermans staarten trap." Miauwde ze zachtjes. "Niet expres natuurlijk!" Miauwde ze er nog vlug achteraan.

"Meestal ben ik degene die op andermans staarten trap." Amusant hief hij zijn wenkbrauwen op. "Niet expres natuurlijk!" Ongelovend schudde hij zijn kop. "Ja vast," grijnsde hij. "Misschien doe jij je wel heel lief voor, maar ben je eigenlijk heel stiekem gemeen." Plaagde hij haar. "Maar natuurlijk span ik de kroon, want oeh.. ik ben gemeen!"

"Misschien doe jij je wel heel lief voor, maar ben je eigenlijk heel stiekem gemeen. Maar natuurlijk span ik de kroon, want oeh.. ik ben gemeen!" Plaagde de kater haar. Met een speelse grom sprong ze op hem, "Je hebt me door! Ik ben de gemeenste kattin van heel de Shadowclan." Plaagde ze met een theatrale stem en een valse grijns. "En nu je dit door hebt zal ik je helaas moeten vermoorden."