Breathe, let go and remind yourself that this very moment is the only one you know you have for sure

Het stonk zo erg en het vulde haar kleine neusje. Het maakte de geur van haar moeder zo anders, zo verkeerd. Toch werd ze nog verder naar buiten getrokken, waardoor de kou haar omsloot. Ze werd meteen opgetild en drooggewreven, waardoor de geur van haar moeder verdween. Nog meer vieze geuren, nog meer paniek. Ze wilde haar moeder, haar instinct zei haar dat ze daar heen moest. Ze ontspande daarom ook pas weer toen ze de warmte van haar moeder voelde en de warme melk vond. Dat vulde haar met zo veel warmte en liefde, dat ze de rest om haar heen vergat. Dat was niet het enige wat ze wilde vergeten, want ze deden haar pijn. Wie waren die rare wezens die ze niet kon zien, alleen maar kon horen. Ze hoorde hoe haar moeder zachtjes iets zei. “Hinde,” Een woord die haar op dat moment niets zei. Woorden begreep ze nog niet en ze hechte er geen waarde aan. Langzaam zakte ze weg in een diepe slaap. Haar leven bestond de eerste weken uit geroezemoes en slapen. Soms werd ze opgepakt en dat waren de ergste momenten, ze wilde gewoon bij haar moeder blijven. Eindelijk toen haar oogjes open gingen verdwenen de vieze geuren. Ze merkte wel dat ze opnieuw opgepakt en vervoerd werd, maar dat was ze inmiddels wel gewend. Toen ze weer wakker werd lag ze in een ander nest. Ze knipperde met haar bruine ogen en keek om haar heen. Het was warm hier, maar ze rook nog steeds de vreemde wezens. “Mama?” Het was de eerste keer dat ze wat zei en haar moeder keek haar zowel blij als bezorgd aan. “Ja, lieverd?” Ze had haar kaken weer op elkaar gezet omdat ze niet wist hoe ze verder moest praten, ze had de taal van katten nog niet vaak gehoord. Te weinig om zinnen te kunnen maken. Ze legde haar kopje weer op haar voorpoten en viel in slaap.

Voorzichtig keek ze met één oog naar haar ouders, die beide lagen te slapen. Tenminste dat hoopte ze. Stilletjes stond ze op en sloop hun nest uit. Het nest was mooi, verscholen onder wortels van een boom die boven de grond gegroeid waren. Buiten hun nest wachtte ze even of ze wat hoorde, maar allebei haar ouders gaven geen kik. Er kwam een grijnsje om haar lippen terwijl ze haastig wegglipte. Ze was een hele kleine kattin. Ze leek eerder één moon oud, dan twee moons. Ze wist dat haar ouders zich daar zorgen om maakten en zelfs haar tante, ook al zeiden ze het niet hardop. Ze had geen flauw benul waar ze heen liep, het was de eerste keer dat ze stiekem wegglipte en ze zou vast op haar kop krijgen als haar ouders er achter kwamen. Ze was koppig en ergens interesseerde haar dat niet eens. Ze wilde weg bij die bezorgde blikken, bij al die angst. Ze zou laten zien dat ze het best zou redden en dat ze sterk was. Ook al voelde ze dat haar poten licht onder haar lijf trilden en ze haar vacht echt op moest zetten om warm te blijven. Ze stopte verrast met lopen toen het gras opeens op leek te houden. Wat was dit, waarom rimpelde het zo? Was dit water, de sterren stonden erin… Water met sterren? Haar bek was een stukje open gevallen terwijl ze vragend met haar oren bewoog. Ehm…

[open]

Met een glimlach zette hij zijn pas voort naar de/het Starlake. Het was een prachtige plaats, die hem tot rust bracht en elke keer een glimlach op zijn gezicht toverde. Wat deze keer ook slaagde gezien hij een kleine kitten verward naar het water zag staren. "Beetje verdwaald?" Glimlachte hij, waarna hij neerplofte naast de kitten. Het zou vast wel verhaaltijd zijn...

Ze schrok zich rot toen er opeens een andere kat naast haar kwam zitten. Ze klapte snel haar kaken weer op elkaar en staarde hem iets wat verward aan. Hij rook zo vreemd, zo anders. Hoe kon dat nou weer? Ze probeerde de woorden die de kater gesproken had te ontcijferen terwijl ze wat gespannen met haar oortjes bewoog. “Hal…hallo meneer.” Zei ze voorzichtig, met haar jonge piepstemmetje. “Wat verdwaald is?” Ze wist niet zo goed wat ze van deze kat moest denken. Ze kende hem niet, kon ze hem wel vertrouwen. Zou hij haar pijn willen doen en zou mama haar dan komen redden? Ze wist niet eens dat ze weg was, dus natuurlijk niet… Ze richtte haar blik wat angstig op haar voorpoten. “Jij lief?” Ze kon er niets aan doen, maar keek toch nieuwsgierig op in zijn ogen. Toen werd haar blik weer naar het rare oppervlak getrokken. “Is water?” Vroeg ze opnieuw wat terughoudend. Moest ze eigenlijk niet gewoon wegrennen?

Hij moest een beetje grinniken toen de kit schrok, het zag er aandoenlijk uit. "Hallo," Antwoordde hij, rustig om haar niet bang te maken. "De weg kwijt. Dat je niet weet waar je bent." Hij was verschrikkelijk met kittens, hij werd al zenuwachtig bij zijn eigen. "Ja, ik ben lief. Je hoeft niet bang te zijn." Hij glimlachte, hij hield niet van eigendunk maar soms moest je dat wel gebruiken bij katten van jongere generatie. "Ja, heel mooi water. Glinsterend!"

De kalme stem van de kater stelde haar een beetje gerust, maar nog niet helemaal. Er lag nog steeds wat wantrouwigs in haar reebruine ogen. Niet meer weten waar ze was. Ja, dat had haar moeder wel eens verteld. Ze wist wat dat betekende, dus daar was het woord verdwaald voor. “Ja, ik denk wel, ik verdwaald zijn.” Ze knikte iets te hard, waardoor ze bijna met haar neusje op haar voorpoten viel. Ze kon nog maar net overeind blijven. “Mama zeggen altijd kijken iemand lief.” Ze hield haar kopje schuin terwijl er een klein glimlachje om haar lippen verscheen. “Bang ik vreemde katten.” Haar oortjes kwamen aarzelend wat verder naar voren. “Rimpel water is? Glinster sterren is?” Ze keek de kater weer aan. “Ikke Hinde.” Ze smakte even met haar bekje, omdat ze nooit zoveel praatte. “Jij naam?” Er kwam iets nieuwsgierigs in haar ogen wat de plaats in nam van de wantrouwigheid. Misschien was deze kater wel aardig, mama vond dat vast ook wel.

Hij kon de glimlach van zijn gezicht niet weg toveren, deze kitten van gewoon weg aandoenlijk. "Oh, dan zullen we zo de weg terug naar papa en mama vinden oké?" Hij vond het knap dat de kitten niet bang was, alleen in de nacht, zonder ouders. Wanneer eigenlijk bijna geen kat rondliep. "Oh, voor mij hoef je niet bang te zijn hoor." Hij keek haar geruststellend aan, het leek haar namelijk wel te kalmeren. "Hinde. Mooie naam hoor! Ik ben Highfive. En nu je mijn naam weet, ben ik geen vreemde kat meer, toch?" Hij sprak met enthousiasme, kittens brachten echt iets bij hem naar boven.

Ze knikte met een klein fronsje in haar voorhoofd. “Goed dat is.” Zei ze nog steeds iets bedenkelijk. “Jij geen mee gaan papa en mama, dan papa en mama boos.” Ze keek de kater verontschuldigend aan. “Jij wel zoeken help?” Meteen ontstond er een lachje om haar lippen. “Goed idee ik vind.” Langzaam begon ze het koud te krijgen, omdat ze bijna geen vet op haar botjes had en haar vacht slecht ontwikkeld was. “Warm jij?” Vroeg ze daarna aarzelend terwijl ze wat dichter naar hem toeschoof. “Jou naam ik ook mooi vind.” Riep ze daarna vrolijk. “Nee Highfive niet vreemd.” Ze hield haar kopje weer wat schuin terwijl ze hem daarna aankeek. “Jij anders geur, waarom?” Hij rook zo anders dan haar ouders, zo anders dan haar. Hoe zou dat kunnen? “Waarom jij alleen?” Haar reebruine ogen kregen een nieuwsgierige gloed.

Hij had wat moeite om haar manier van praten te verstaan, waardoor het wat langer duurde voor hij antwoorde. "Ach, ze worden vast niet boos! Ze zijn dan toch blij dat jij terug bent?" Het kostte wat moeite om langzaam te praten zodat de kit het zou verstaan, normaal gepsroken ratelde hij aan een stuk door. Hij glimlachte toen ze wat naar hem toe schoof, dus ze vertrouwde hem meer... "Ik leef in een grote groep met veel meer katten, onze manier van leven is heel verschillend met die van jou. Daardoor word onze geur ook aamgetast."

Ze keek opnieuw bedenkelijk toen hij weer begon te praten, daarna haalde ze haar schoudertjes op. “Ik niet weet.” Zei ze toen nog steeds wat bedenkelijk. “Blij ik terug ben. Niet blij ik weg was met jij.” Ze knikte overtuigd van haar antwoord. Ja, zo was het waarschijnlijk. Ze zouden blij zijn dat ze terug was, maar niet met een vreemde kater. Ze waren erg beschermend naar haar toe, omdat ze nog niet zoveel kon. Het ging steeds beter, maar ze was nog steeds snel moe. “Groot groep?” Ze keek Highfive vragend aan. “Met mama en papa en tantes? Of meer katten?” Ze vond het maar gek, waarom in een grote groep? Je was toch alleen maar de katten nodig waarvan je hield. “Ik klein groep.” Vervolgde ze daarna, terwijl ze zachtjes met haar staart op de grond begon te kloppen.

Hij knikte op bijna alles dat ze zei, wachtend tot ze uitgepraat was. "Meer dan papa en mama. Ook geen familie," Sprak hij, glimlachend. "Dat weet ik... Dat kan ik ruiken. Dat jij ook leren." Tenminste, hij hoopte dat ze het zou leren. Maar dat gebeurde op het gegeven moment toch gewoon? Hij kan zich anders niet herinneren dat het hem aangeleerd was...

Ze luisterde aandachtig naar hem en je zag aan haar dat ze over zijn woorden nadacht. Het was interessant wat hij vertelde en het boeide haar echt. Ze was nieuwsgierig aangelegd, met een grote drive om over haar omgeving te leren. “Geuren lastig zijn. Heel veel geuren verschillend. Ikke vanzelf leren mama zegt.” Zei ze toen. “Jij blij zijn?” Vroeg ze daarna weer iets wat voorzichtig.

Hij knikte op haar woorden, hij was een stuk ouder en zelfs hij vind het soms wel lastig om geuren uit elkaar te houden. "Klopt allemaal! Jou moeder is slim." Hij glimlachte, ze had waarschijnlijk meer verstand van kittens opvoeden dan hij.

We gaan steeds korter what what

Ze glimlachte toen hij zei dat haar moeder slim was. “Mama slim, papa slim, tante slim, jij slim.” Ze begon vrolijk om hem heen te trippelen. “Allemaal slim.” Ze stopte met rondjes lopen en ging weer naast hem zitten. Ze trilde een beetje op haar poten, omdat haar lijf moe begon te worden.

OOC: Haha ja, maar geeft niks.

Hij vond het een geweldig gezicht toen ze rond ging stappen, maar hij kon ook duidelijk merken dat ze moe was. "Inderdaad. En wat het slimste is om nu te doen is dat jij gaat slapen." Hij wou niet van haar af, hij vond het nog best leuk. Maar haar gezondheid ging voor, hoewel haar ouders misschien wel gerust waren.

Ze stak meteen haar borstje naar voren, wat een erg grappig gezicht was. “Ik niet moe helemaal.” Zei ze meteen. “Ik hier blijf willen.” Ze stampte een keer drammerig met haar pootje op de grond, daarna keek ze hem aan met een sip gezichtje. “Ik echt niet moe zijn.” Vervolgde ze terwijl ze nog steeds wat op haar poten trilde. “Ik Highfive leuk vindt.” Zei ze nog steeds met een sip gezichtje.

Ze was aandoenlijk, iets waardoor hij bleef glimlachen. "Je kan ook bij Highfive zijn." Sprak hij, waarna hij ging liggen. "Kom maar, je kan slapen. Morgen gaan we wel weer wat leuks doen en je ouders vinden, deal?" Stiekem was hij zelf ook wel moe, iets wat normaal was, hij was de hele dag al op de benen.

Ze aarzelde maar eventjes, maar ging toen toch bij hem liggen. Ze wist niet zeker of haar ouders dit zo leuk zouden vinden en of ze bezorgd zouden worden, maar het leek haar toch een goed idee om ze de volgende dag op te gaan zoeken. “Oké.” Zei ze daarom ook. Ze kroop tegen hem aan, zodat ze het niet te koud had en sloot toen haar reebruine ogen. Ja, ze vond deze kat echt aardig.

Hij glimlachte toen de poes aarzelend ging liggen, hij voelde zich raar, maar aan de andere kant, wat was er nou zo erg aan? Hij had geen kwade bedoelingen, dus er was niks mis. Eenmaal gerustgesteld dommelde hij weg, iets wat hij eigenlijk niet wou doen.

Highfive was eerder wakker dan het poesje, maar wou deze niet wakker maken, dus wachtte hij geduldig af.