Goodbye little lion

Ze voelde de zware pootstappen van het dier achter haar aan komen, gevolgd door een soort klap. De zwart witte poes keek achterom en zag nog net het moment waarop de das Lionroar een flink klap gaf op zijn zij. Het beest leek er genoeg van te hebben en stormde weg, in het territorium waar die beesten van haar wel mochten blijven. Hijgend liep ze naar de kater toe en gaf hem een knikje. "Bedankt." Kwam er met veel tegenzin uit en ze richtte haar groene kijkers op de kater. "Waarom eigenlijk?"

Zijn blik werd pas van de gedaante afgescheurd toen de poes naast hem, hem bedankte. Verontwaardigd staarde hij haar even voor een moment aan, want hij had niet van haar gedacht dat ze zo'n woordje uit kon spreken. Niet tegen hem in ieder geval. Hij staarde haar een denkend aan toen de vraag waarom naar hem werd toegeworpen. "Indirect heb je mijn leven gered door mij als gevangene op te nemen in het kamp, en waar ik niet graag bedankt zeg.." Hij klemde zijn kaken even op elkaar, vooral niet tegen een poes die hij altijd als een vijand had gezien. Het was een hele deuk in het kleine beetje ego dat hij nog over had, namelijk. "Laat ik er graag een wederdienst voor terugzien." Hij knikte zacht. Hij had haar niet bedankt voor het bieden van onderdak en desondanks dat ze hem als gevangene daar had gehouden, kon hij er niet omheen draaien dat ze zijn leven had gered door dit te doen. Hij was anders misschien wel doodgebloed, aangevallen door een das of gestorven van de honger omdat hij niet had kunnen jagen. Nu stonden ze weer quitte.

"Indirect heb je mijn leven gered door mij als gevangene op te nemen in het kamp, en waar ik niet graag bedankt zeg.." De woorden waren moeilijk voor hem om uit te spreken, maar hij deed het toch. "Laat ik er graag een wederdienst voor terugzien." Ah. De poes knikte en wilde zich omdraaien, maar iets hield haar tegen.
Haar groene ogen gleden weer naar het windclan gebied en vervolgens weer naar de kater voor haar. Hij had haar met een redelijk indrukwekkend staaltje vechtkunst gered en de das vervolgens in het gebied van zijn oude clan geduwd. D'r leek geen schrijntje van loyaliteit meer in te zitten jegens die hazenvreters. "Lionroar," Haar stem klonk serieus. "ik kan je een thuis aanbieden." Sprak ze, oprecht en hief haar kop op. "Je bent een waardig warrior en je hebt dit getoond, ik kan je een plek aanbieden in mijn clan." Haar groene kijkers glommen. "Als je dat wilt natuurlijk." Het was een aanbod. Alleen nu. Take it of leave it.

Hij knikte kort naar haar en had zijn spieren er al toe gezet om zich van haar weg te draaien en te vertrekken. Hij kon maar beter snel zijn, want een aanval van zijn oudclangenoten wilde hij het liefst voorkomen. Windclan kennende, zouden ze over een tijd een patrouille uitsturen om de borders te checken. Die wilde hij niet tegenkomen. Echter, midden in zijn draai, werd hij gedwongen om te stoppen door de plotselinge stem van Shrewstar die tot hem doordrong. Zijn blauwe kijkers gleden even naar haar toe toen ze zijn naam zei, maar het was vooral haar serieuze klank die hem ertoe dwong om te stoppen. Hij keek haar even verrast aan, want als er iets was wat hij niet verwacht had was het dit wel. Een thuis? De poes bood hem een thuis aan? In haar clan? Hij klemde zijn kaken even kort op elkaar en keek langs haar door. Shadowclan, zou hij zich daar ooit thuis voelen? Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de uitgestrekte velden van Windclan, waar hij nooit meer thuis zou mogen komen. Hij had altijd in een clan geleefd, het had hem altijd het gevoel gegeven dat hij nuttig was. Dat hij iets betekende. En nu was hij een rogue, het type dat hij altijd het meest had veracht. Hij richtte zijn blik weer op Shrewstar en zacht knikte hij. Zijn leven zou niks waard zijn, als hij zijn instincten om loyaal aan iets te zijn, niet kon volgen. "Dat aanbod neem ik graag aan," Zei hij, waarna hij zich weer tot haar toedraaide. "Bedankt." Het kwam er als een windvlaag uit, een fluistering alleen voor haar bestemd om te horen. Immers moest hij nog steeds een dapper leeuwtje blijven.

"Dat aanbod neem ik graag aan," Een tevreden gesnor kwam uit haar keel tevoorschijn, toen de kater, na een korte verbaasde blik en een redelijke bedenktijd, toch ja had gezegd op haar aanbod. "Bedankt." Ze knikte en draaide zich nu wel om. "Laten we dan maar terugkeren en het aan de clan melden." Zei ze strak en begon te lopen, eenmaal door de eerste laag struiken zijn gewurmd, draaide ze zich half om. "Welkom in je nieuwe thuis, Lionroar." Sprak ze met een grijns. Oh wat zou die Everstar hier toch van balen!

De poes zei dat ze beter terug konden gaan nu en het aan de clan te melden. Hij knikte en volgde haar toen ze zich had omgedraaid. De struiken in die leidden tot het bos dat Shadowclan hun territorium noemde, hun thuis en nu ook dat van hem. Zachtjes grijnsde hij toen ze hem welkom heette in zijn nieuwe thuis. Toch lichtelijk nerveus over wat haar clan hiervan zou denken, hij wist wel 100% zeker dat hij niet meteen geaccepteerd werd. Door niemand. Hij wierp nog even snel een blik over zijn schouder heen. Windclan was zijn thuis niet meer, Everstar had zijn laatste beetje eer de grond in gedrukt en had hem verbannen uit haar clan - oh, wat ging ze daar toch spijt van krijgen.