Er waren weer enkele dagen voorbij gegaan sinds hij weer terug was gegaan naar zijn clan. Inmiddels was hij flink aangesterkt en weer gezond. In die dagen had hij zich opgehouden in en bij het camp, te zwak voelend om verder te gaan. Silhouetteheart had verbaasd het laatste nieuws aangehoord, maar had zich er niet mee bemoeit. Lionroar was blijkbaar niet zo goed als ze dachten, misschien was zijn rang hem naar de kop gestegen. Silhouetteheart zou vroeger alles gedaan hebben om de kater te vinden en hem over te halen. Die tijd leek voorbij te zijn. Waar hij verlangde naar macht, verlangde hij nu naar rust. Vrede wou hij niet, dat nooit. Toch leek het alsof hij op pauze was gegaan. Silhouetteheart vond het eerst fijn, maar de laatste dagen merkte hij enkel nog maar meer waarom hij zo geworden was. Waarom hij slecht was geworden. Nu wachtte hij tot zijn lichaam en geest weer te kracht hadden om samen te werken en hij weer de oude kon worden. De kater liep bij de grens, zonder het door te hebben was hij daar naar toe gedwaald. Toen hij het zag stond hij stil en keek over de grens heen. Het was Roguegebied, toch voelde hij zich even onzeker. Hij had geen fijne ervaringen meer gehad met vreemdelingen. Silhouetteheart bleef stilstaan en tuurde het gebied over, niet wetend wat te doen. Het leek gevaarlijk daar. Hij had een tijdje als rogue geleefd en die levenswijze had hem niet bevallen. Teruggaan naar dat korte leven was als een nachtmerrie. Misschien was dat de reden waarom hij zo kalm was geworden, de angst om te worden verbannen en als Rogue te moeten gaan leven was blijkbaar groter dan zijn lust naar wraak en macht. Hoe loste hij dat op. Voor welke moest hij kiezen. Silhouetteheart was geen kat die vaak in tweestrijd in zich zelf zat, aangezien hij alles al wist van te voren. Ooit was hij een zekere kat geweest die alles al had uitgedacht. Als kitten was hij een hel geweest. Nu...nu was hij niks meer. Een zwakkeling en dat was...haar schuld. Wat had hij fout gedaan? Hij hield van haar, maar nu waren ze gezworen vijanden. Ze had hem verlaten en de laatste keer dat hun wegen hadden gekruist was ze zwanger geweest. De kittens zouden wel gebeuren zijn inmiddels. Silhouetteheart zag Silvergale niet als een moeder, hij had geen idee hoe ze dat ooit ging doen. Hij zag haar inmiddels enkel als een ijdele poes die te trots was om te luisteren. Silhouetteheart besefte dat hij nog steeds zat te staren en wou zijn kop afwendde om terug te gaan in het territorium, toen hij een bekende vacht zag. Alsof je het over de duivel had. Daar was ze. Silhouetteheart wou haar bijna roepen, maar hield zich in. Nee, ze zocht het maar uit. Hij snoof en draaide zich om.
Onderwerp: I am picking up the pieces{Silvergale+open} 
di 24 maa 2015 - 8:49