Lyrical murders [Dauntrose + spt]

[Evt. Blackpaw daarna open]

Haar ogen stonden bloeddoorlopen zoals het een gewoonte is geworden afgelopen dagen. Dankzij de duisternis van de nacht, en haar ogen die net zo zwart waren als haar vacht kon je de tranen moeilijk onderscheiden. Tot op een bepaald punt. De poes likte wat restjes bloed van haar klauwen. Wat gebeurde er? Waar was ze mee bezig? De tranen welmden op evenals de adrenaline die door haar bloed kolkte. Woedend draaide ze zich om waarbij haar nekharen overeind gingen staan toen haar ogen die van een clangenoot bereikten, maar amper herkende.

♥ "Wicked is good" they say.

Dauntrose dook ineen. Voor haar zat een muisje te knabbelen op een zaadje. Ze rook dichtbij een ShadowClankat, maar negeerde de geur zodat ze hem niet echt herkende. Haar spieren spanden zich. Ze stapte licht wiegend naar voren en sprong toen. De zwarte nacht suisde rond haar heen terwijl de muis met een zachte piep werd gedood. Ze keek op. Haar blauwe ogen keken recht in de zwarte van Slender. Daunrose bleef kalm, maar vanbinnen hamerde haar hart tegen haar borstkas. Ze legde de muis aan haar poten. "Slenderstep?", het klonk niet angstig eerder kalm.

Haar gedachten raasden als een gek tekeer. Het was niet dat ze de poes niet wilde herkennen, maar om alle herinneringen op een rijtje te krijgen was echt het laatste waar de warrior aan dacht. 'Slenderstep?' Het klonk niet bang. Kalm zelfs. Maar dat zou van korte duur zijn. De poes zette een stap dichter totdat ze vlak voor de calico poes haar snuit stond. Haar poot sloeg uit waarbij ze over de poes haar snuit klauwde en haar omver duwde. Haar blik stond nog steeds vriendelijk onder deze actie. Hoewel dat dankzij de nacht niet goed zichtbaar was.

♥ "Wicked is good" they say.

Daunt kreeg een paar klauwen over haar neus heen. Ze deinsde achteruit en voelde hoe haar vacht plakkerig werd. Vaag zag ze vanonder haar blik een rode schijn. Niet meer wit, zwart of ros, maar rood. Ze bewoog ongemakkelijk met haar snorharen, maar keek vriendelijk terug. "Ik wil wel praten, als jij daar voor in de stemming bent natuurlijk." Ze wist heel zeker dat ze nooit zal vechten tegen een clangenoot, zeker niet tegen Slenderstep.

Het kleine straaltje bloed die van de poes haar snuit liep negeerde ze. Het kleverige spul bedekte haar poten en klauwen, maar dat was het laatste waar ze nu mee bezig was. Ze liet wat ruimte tussen de calico en zij zodat deze kon opstaan, maar zodra ze de kans kreeg schoot de warrior naar voren waarbij ze de poes in haar nekvel greep en haar klauwen door de borst van haar vriendin haalde. 'Ik wil wel praten, als jij daar voor in de stemming bent natuurlijk.' De zwarte warrior schudde haar kop. Ze zouden dit als echte shadowclanners uitvechten. Met daden, niet met woorden.

Ooc; Zo kwaad dat ze Black niet eens ziet staan :'D

♥ "Wicked is good" they say.

Dauntrose voelde hoe nagels diep in haar borst groeven. Pijn schoot door haar gezicht, ze was niet echt goed in het verbergen van emoties. Slender schudde haar kop. Op dat moment zag ze Blackpaw zitten. Haar ogen vlogen open en met die blik probeerde ze duidelijk te maken dat ze niet moest wagen om aan te vallen. "Slenderstep." Ze schudde traag haar kop. 'Nee,' vormde haar lippen. Ze keek bijna smekend. Haar blauwe ogen keken terug in de zwarte. Ze liep achteruit zodat Slenderstep wel moest loslaten. "Ik vecht niet tegen clangenoten Slenderstep. En helemaal niet tegen jouw..."


Ghehe xD~

Het geduld in haar lichaam begon langzaam op te geraken. De inpact van haar daden; ook al wist ze dat het niet veel zou voorstellen; brachten weinig pijn bij de poes teweeg. De zwarte warrior perste haar klauwen samen in de aarde waarbij ze zich van Dauntrose afwende en de aarde in haar poten strak samen kneedde. 'Ik vecht niet tegen clangenoten Slenderstep. En helemaal niet tegen jouw...' In een ruk draaide ze zich woedend om waarbij ze haast geruisloos; maar nog net met genoeg kabaal zodat ze niet te verwarren werd met een schaduw in de verte; op de poes afstapte. De geur van haar ex-partner werd steeds sterker naarmate ze dichter kwam.

Verblind door de woede en het verdriet die de herinneringen bij haar teweegbrachten duwde ze zo weer de poes voor haar tegen de grond. Deze keer al dan niet met een grotere kracht als voorheen. De calico haar poten blokkeerde ze door haar klauwen door haar poten in de grond te pinnen. Er waren geen woorden voor, maar vlak voordat ze kon toeslaan om de poes haar luchtpijp dicht te knijpen richtte ze haar aandacht op de kat in de verte die haar leek te roepen. Meteen richtte ze haar levensloze ogen op de gevlekte apprentice in de verte. "Bl..ack..." Meteen schoot haar blik weer naar de calico onder haar poten. Ongeloof. Haar kop schudde ze waarbij ze achteruit deinsde. De blik op haar bebloede poten richtend. Althans dat was wat zij ervan dacht.

Ooc; Even wat meer drama erin gooien ;p

♥ "Wicked is good" they say.

Slender leek compleet gestoord. Ze had haar laatste woord nog niet gezegd of de poes vloog haar aan. Even donker als een schaduw zodat ze niet goed de snelheid kon inschatten. Dauntrose wilde nog net wijken toen ze met haar schouder tegen de grond werd geramd. Adrenaline verdoofde de pijn. Met nagels ingetrokken probeerde ze Slender van zich af te duwen. Ze voelde hoe nagels door haar vel boorden en haar poten aan de grond hield. De calico poes duwde nu met alle kracht, maar dat deed Slender ook. En dan voelde ze nagels in haar nek, druk. Niet veel, maar de nagels leken haar keel... "Bl..ack..." En de woorden werden waarheid...


Ghehe xD Me to <3~

Ravenheart was in het kamp. Maar iets in hem vertelde dat iets niet goed zat, hij kon alleen niet plaatsen wat. Dauntrose, Slenderstep en Blackpaw waren allemaal niet in het kamp. Al kon Dauntrose en Blackpaw samen aan het trainen zijn en Slenderstep leek haar eigen dingen te doen. Toch voelde het niet oké. Hij zou wel een stukje gaan lopen om zijn gedachtes tot rust te laten komen. Hij windde zich teveel op.
Niet veel later rook hij geuren. Blackpaw en Dauntrose. Maar ook een vage lucht van Slenderstep. Zijn gevoel was juist geweest! De grote zwarte kater versnelde en kwam al snel aan op de plek des onheils. Hij zag Blackpaw, Dauntrose met Slendestep bovenop zich staan. Zijn blauwe ogen werden groot. "Wat de fúck is dit." gromde hij boos naar Slenderstep. Hij was echt laaiend. Hoe durfde ze zomaar katten aan te vallen. "Je maakt er wel lekker een gewoonte van hé? Clanmates aanvallen?" Ravenheart stapte naar voren, eigenlijk klaar om zichzelf te verdedigen mocht dit nodig zijn. "Je raakt Dauntrose of Blackpaw niet aan. Met geen nagel meer. Want ik zorg er persoonlijk voor dat al je nagels uit je poten getrokken worden."

Heel even bleef de poes naar haar poten kijken. Wat is dit, wat was er aan de hand? Meteen schoot haar blik weer naar Dauntrose. Waarom deed ze dit? Daarna keek ze Blackpaw weer aan. Blijkbaar was zij de enige aan wie ze GEEN slechte herinneringen had.

De warrior liet haar kop en staart hangen waarbij ze tot op de calico afstapte en toen weer opkeek. Haar ogen reikten die van de calico poes voor het eerst. "S-Sorry" Murmelde ze. 'Je raakt Dauntrose of Blackpaw niet aan. Met geen nagel meer. Want ik zorg er persoonlijk voor dat al je nagels uit je poten getrokken worden.' Meteen schoot haar kop weer omhoog waarbij ze de ogen reikte van Ravenheart. Dat verklaart waarom Daunt naar hem ruikt! De poes gromde licht. Ze draaide zich om naar Dauntrose waarbij ze teleurgesteld haar kop schudde en verdween. Deze plek mocht dan vol zijn met clangenoten die ze wou vergeven, ze wilde hen niet langer meer aanvallen.
Aangekomen in de dichtsbijzijnde schaduwen hield ze zich verborgen om het tafereel van dichtbij te volgen. Toen kwamen de flashbacks.

Ooc;Ze is niet weg (en tevens is ze ook weer gek ^^) dus jullie zijn gewaarschuwd ;p

♥ "Wicked is good" they say.

De stilte om haar heen leek haar rust te brengen. Ze wist niet eens zeker of ze dood was of niet. Het was leuk de stilte, het zwart... zelfs al deed ze haar ogen open. Het enige irritante gevoel was het kleverige spul dat uit haar nek liep. Ze wist niet wat het was, of wilde het niet begrijpen.
Nog iets anders dat ze niet wist was dat Ravenheart begon te schreeuwen en dat Blackpaw in de buurt was. Dat Slender wegliep met een 'Sorry' en dat haar lichaam stil lag. Amper ademhaalde, terwijl de grond rood kleurde. Dat er soms een schok leek door te gaan terwijl Ravenheart woest zijn laatste zinnen eindigde.
Het zwart was zo rustgevend...

Niet dood, bewusteloos >3~

Ravenheart had zijn blauwe ogen gefixeerd op de blauwe poes, die verdween in het donker. Hij had nog niet eens gezien hoe erg Dauntrose er aan toe was. "Nee, Daunt!" hoorde hij toen. Met een ruk draaide zijn kop en hij zag Dauntrose net stil liggen. Het was alsof ze dood was. Ravenheart stoof op haar af en drukte zijn kop op haar borst en luisterde. Er was nog een hartslag. "Pap, help! Je moet wat doen!" Serieusheid schoot nu binnen bij hem en zijn blik schoot naar Blackpaw. "Jij gaat rennen. En jij gaat zo hard rennen terug naar het kamp dat je je poten voelt branden en je haalt Innerghost of Shrewstar hier nu naar toe." meldde hij Blackpaw. Het was eigenlijk meer op Blackpaw van de scene af te krijgen en te zorgen dat ze veilig was. "Ik zorg voor Daunt, haar overkomt niks." stelde hij Blackpaw - en zichzelf - gerust. Daarna draaide hij zich om. Hij bleef bij Dauntrose staan. Hij kon zijn rug niet draaien naar de tegenstander, dan stelde hij zich zwak op. Maar waar was Slenderstep?

De waas was nog steeds niet van haar ogen verdwenen. De duisternis die ervoor zorgde dat ze geen steek voor ogen meer kon zien, begon langzaam weg te ebben, maar liet haar verontwaardigd en bevend van de schrik achter. Haar kop hangend en diep in en uit ademend probeerde ze om zo weinig mogelijk geluid te maken. Tot slot had ze haar beste vriend ; en clangenoot; net vermoord. Als ze het nu op een rennen zette, kon ze deze hele tragedie gewoon achter zich laten. En hoe mooi die oplossing ook leek, toch zette ze haar poot uit de schaduw en kwam in een enkele sprong op de nek van Ravenheart terecht. Haar klauwen bewerkten alle zwakke plekken die ze wist te vinden, en terwijl haar tanden zich door zijn nek dringden zette ze nog wat meer kracht op haar poten om hem tegen de grond te krijgen.

Ooc; Nou da's nu es een voorbeeld van een krankzinnige ex-partner :')

Ravenheart hield zijn ogen gericht op de struiken, waarvan hij dacht dat Slenderstep zich bevond. Ondertussen hoorde hij de wegvagende voetstappen van Blackpaw. Tenminste een kat die nu veilig was en veilig terug zou komen. Nu moest hij alleen nog voor Dauntrose zorgen. Het duurde niet lang voordat hij wat hoorde, omkeek en meteen een klap in zijn nek kreeg van Slenderstep. Ravenheart grauwde en haalde met zijn nagels uitgetrokken uit naar haar kop terwijl hij met haar viel. Hij werkte zich los en kwam omhoog, boorde zijn tanden in haar nek en beet zich vast. Hij zou haar krijgen!

Met haastige stappen volgde Innerghost Blackpaw naar de plek waar Slenderstep haar verstand was verloren. Naarmate ze dichterbij kwamen werd de geur van bloed sterker. Starclan verdomme, het was nog eens echt ook. Ze zou de fox-heart krijgen. Innerghost kwam dichterbij en drong door de struiken door, waar ze zag hoe Slenderstep de nek van Ravenheart aanviel en de kater zichzelf verdedigde. Innerghost aarzelde geen moment en sprong op Slenderstep. Innerghost was groter dan de jonge poes en geheid sterker. Ze probeerde haar vroegere apprentice tegen de grond te drukken. "Jij gaat mee terug naar het kamp en Shrewstar en ik zullen eens goed met jou praten, Slenderstep!" Grauwde Innerghost woedend. Ze was haar tweelingzus verloren en nu durfde de poes ook nog eens een poging tot doodslag op haar zoon én een van haar warriors te wagen?