Cold head (Ganzenbord)

Met een ijzig koude grijns op haar kop keek ze toe hoe de poes voor haar op de grond kletterde en de vacht op haar buik rood begon te kleuren. Helaas stond de blinde poes nog wel op. Ooh wel, misschien was het ook wel leuk als haar speeltje een beetje antwoord gaf. Er was ook niets aan als die zonder enige tegenaanvallen op de gron zou zakken zoals Quietnight had gedaan. Al hoewel die klappen kwamen later toen van Everstar. 'Oh darling, there is so much more' grijnsde ze en sprong naar haar staart toe om die vast te pakken, eraan te trekken and dan haar kop om te draaien zodat hij brak. Nou maar hopen dat het ook echt volgens plan ging.

De riverclanpoes schreeuwde op het moment dat ze een knak hoorde in diegen haar staart. Het toverde een grijns op haar kop. Zij kon er ook niets aan doen dat ze van hety geluid van schreeuwende katten heerlijk vond. Zolang ze maar schreeuwde in pijn. En toch kreeg de poes haar kop te pakken. Even dacht ze dat het van woede kwam maar al snel begon de hitte naar beneden te lopen. Kort liet ze haar poot over haar kop gaan. Ze had haar wang open getrokken. Grommend strotte ze zich op de poes. Nu was het voorbij, ze had er genoeg van. Grommend greep ze de keel van de poes vast maar merkte al snel dat ze de luchtpijp niet goed van had dus greep ze opnieuw waarna ze haar tanden de luchtpijp in boorde en begon te trekken en te schudden met haar kop om die zoveel mogelijk te scheuren en naar buiten te trekken.

Het zou niet eerlijk zijn als je zou zeggen dat je niets voelt als je sterft. Iedereen voelt wel iets.. Verlangen naar vroeger. Vrijheid.. opluchting? Of de meest intenste pijn die je nooit hebt willen voelen. Het weten dat wat je achterlaat zo veel beter is dan wat er op je te wachten staat. Het niet willen loslaten en daarom angstvallig vastklampen terwijl je leven al zo lang geleden over was. De dag dat ik blind werd was de dag waarop ik stierf. Ik wist alleen nog niet dat dezelfde persoon die mijn zicht af nam mijn leven ook zou nemen.. Oh Starclan.. Als ik dat geweten had..

Hijgend stond ze sterk haar ogen vernauwd tot spleetjes. Er was een rede geweest waarom ze haar kittens weggestuurd had. Ze hoefde niet te zien hoe hun moeder zou sterven. Geen enkele kitten hoefde dat te zien en ze hoopte dat ze ze tijd genoeg had gegeven om een warrior te waarschuwen. Nogmaals sloeg ze haar klauwen uit maar dankzij een verkeerde berekening miste ze en voelde ze plots hoe het gewicht bovenop haar kwam. Haar ogen lockte zich met die van haar aanvaller en een snauw gleed over haar lippen al stokte deze zodra haar luchtpijp vastgegrepen werd. Dit was het.. Dit was het eind..

Toch was er geen angst op haar gelaatstreken te lezen en wist een kleine glimlach zich te ontvouwen op haar lippen. Voor even leek het alsof ze kon zien. Ze kon zich precies inbeelden hoe de kattin nu boven haar neer zou staren. Hoe het beest dacht dat het kon winnen maar dat zou het niet kunnen. Dit was simpelweg ht begin van haar einde en het einde van Breaking's begin. Ze kon geen woord meer over haar lippen verkrijgen terwijl haar spieren zich begonnen te ontspannen. Nog altijd een glimlach op haar lippen. Ze opende haar mond nog een maal maar adem stokte in haar keel en haar ogen gleden dicht. "Flameclaw.." Was het laatste wat ze nog een maal over haar keel wist te werken voor haar hart stopte een glimlach op haar lippen liggend. Het begin van het einde voor Sushi.. Het einde van het begin voor Breaking.. Starclan riep haar tot zich en eindelijk zou ze rust kunnen voelen. Rust waar ze al haar hele leven naar snakte..

Hoewel Smokekit snel weg was gerend had zij toch halt gehouden en wellicht was dat haar grootste fout ooit geweest. Een schreeuw gleed over haar lippen zodra ze haar moeder nog krampachtig de naam van haar vader hoorde uitspreken en zo snel haar pootjes haar konden dragen schoot ze naar voren om zichzelf tegen de kattin aan te duwen tranen over haar wangen stromend. "Laat mama met rust!" schreeuwde ze huilend naar de kattin die onder haar mama's bloed zat het niet snappend. "Laat haar los!" Haar schelle stemmetje was hoog van angst dat haar mama pijn had en ze staarde naar de grijze kattin trillend op haar korte pootjes. "Laat haar los monster!"

Toen ze de luchtpijp eenmaal goed te pakken had gehad begon ze te trekken en te schudden met haar kop. Ookal had de poes niet erg veel nodig gehad. Het duurde sterker nog maar heel even voor het lichaam van de bruine poes op de grond gleed. Rustig liet ze het lichaam los. Klaar om haar te laten sterven. Kil staarde ze naar het lichaam terwijl een van de kittens tegen haar op begon te springen. De ander was al gevlucht. De kitten was in tranen maar zou ze wel echt snappen wat er gebeurde. Zij had haar moeder gedood. Dit zou voor altijd een litteken op de kitten achterlaten. Een grijns streek over haar kop terwijl ze naar het lichaam keek dat langzaam haar laatste ademhaling uitblies, haar laatste, zacht een naam fluisterend, de kitten negerend. De naam kende ze niet maar dat hoefde ook helemaal niet.  Het was voorbij. De poes, die ze een aantal moons geleden blind had gekrabd, ze was niet langer degene die weg was gekkomen uit Sushi's greep. Ze had haar taak afgerond. 'I'm very thankfull you saved my life' fluisterde ze in het levenloze oor terwijl ze even op keek naar de lucht met een grijns. Ze krasde nog een T en een C in haar flank, het teken van de Terror Claws. Weer een slachtoffer aan de kant van de clans. Met kalme bewegingen richtte ze zich weer naar de kitten. 'Be warned by this little kit, never be the one hunted, always be the hunter' sprak ze tegen de kitten voor ze zich afwende van de kitten en het levenloze lichaam van haar moeder. Even haalde ze diep adem voor ze rennende passen in begon te zetten. Ze had niet de moeite genomen op enig spoor van haar te verwijderen, ze mochten weten dat zij degene was die het leven had genomen. Het redden van haar leven was waarschijnlijk de grootste fout die de poes ooit begaan was. Snel verdween ze tussen de bosjes opweg naar haar eigen gebied.

Never be the one that got away

{ Topic uit }

Haar ogen stonden wijd open trillend van angst toen de grijze kattin haar aansprak. Ze trilde hevig en kroop iets naar achteren terwijl ze probeerde te blazen naar de kattin maar al wat er uit haar kwam was een zielig piepje. Ze keek trillend toe hoe de kattin verdween en al even snel hoorde ze een lage stem die haar al helemaal liet gillen. Ze schoot weg tegen haar moeder aan en blies naar de kater terwijl ze hevig trilde nog bedenkend hoe een kater haar bijna had aangevallen toen ze niets verkeerds had gedaan. "ZE IS NIET DOOD!" Schreeuwde ze huilend tegen hem vertrokken tussen haar angst voor mannen en haar angst voor de kattin. Ze krulde tegen haar moeder aan en trilde hevig. Ze was niet dood. Nee haar mama was niet dood.

Halverwege tussen shock en woede staarde ze naar het grote creme kleurige beest. Hoewel hijeen kater was net als het monster dt haar nachten lang wakker had gehouden was hij velem alen rustiger, gaf hij echt om haar.. Wou hij haar verzorgen.. Nee datkon niet, dat was niet waar dat was ee ngrote leugen voor hij haar op at. " Mama is niet dood." Piepte ze nog en deed een stap naar hem toe haar ogen gevuld met pijn keek ze toe hoe hij haar mama op zijn rug nam en trilde haar mama's staart bijtend om die vast te kunnen houden. Met mama er bij zou de grote enge kater niets durven toch..?

-skipje tot in kamp?