So long. (Comeback Silhouetteheart )

Als hij moest kiezen voor nog een dag in de kou en viezigheid te leven of de veiligheid van zijn clan, dan koos hij toch voor het laatste. Ondanks alles. Na zijn vrijlating bij de Shadowclan was de kater gevlucht voor alles wat op hem drukte en had hij zich teruggetrokken in het Rogue territorium. Dagen, misschien wel weken had hij zich verstopt voor de rest. Een pauze genomen, rust. Hij had nagedacht, maar het kwam altijd op een ding terug. Wraak. Wraak voor de pijn die hij moest voelen, al zijn hele leven. Hij verzwakte echter, want hij had niet de mooiste schuilplek uitgekozen. Gebrek aan prooi werd bijna zijn ondergang. Een muisje per dag, soms per twee dagen maar. Nee, hij was flink vermagerd. Dat hij de kracht om te lopen nog had, was al bijzonder. De reis had lang geduurd, hij moest vaak uitrusten onderweg of proberen iets te vangen.

Toch had Silhouetteheart het uiteindelijk wel gehaald, maar hoe wist hij niet. Het was maanhoog geweest toen hij het territorium van de Windclan overstak. Hij rook verwilderd en had zijn clangeur verloren. Misschien had hij geluk gehad dat hij geen clangenoten was tegengekomen, ze hadden hem voor een Rogue kunnen aanzien en hem aan te kunnen vallen. Hij wist niet zeker of hij dat overleeft had. Halverwege zijn reis in het territorium moest Silhouetteheart toegeven aan de slaap. Gelukkig werd hij wakker, want zijn angst om niet meer wakker te worden was groot geworden. Nu, nu stond hij aan de rand van het camp. De zon was al een tijdje op, maar het was nog steeds vroeg. Hij wrong zich door het struikgewas naar binnen, geen zin om de normale ingang te nemen en de aandacht op zich te vestigen. Zijn botten waren te zien en hij wist dat hij iets te eten nodig had. De proooistapel was niet vol, maar vergeleken met wat hij afgelopen tijd had gehad was het een overvol iets. Silhouetteheart bedacht zich geen moment en rende met zijn allerlaatste krachten naar het voedsel en pakte een klein konijn. Vlug begon hij met eten. Eerst lag het zwaar op de maag bij de eerste hap en vulde hij zich misselijk worden. Hij slikte echter nog een keer en at verder. De kater wist nergens iets van en hij was benieuwd wat er gebeurd was in zijn afwezigheid. Maar niet nu. Nu wou hij uitrusten en aansterken. Hongerig had hij verder van het konijn, niet in gaten hebbend dat er enkele blikken naar hem dwaalden.

(Silhouetteheart is terug. Hij is waarschijnlijk enkele weken weg geweest en weet niet van het gevecht of van de verbanning van Lionroar. Hij ruikt sterk naar Rogue en is extreem vermagerd)

Met een ietwat verbaasde blik liep de kleine kater het kamp binnen. Had Everstar soms een rogue gevangen of zoiets? Het hele kamp stonk ernaar! Hij trok wat met zijn neusje en hij trippelde naar de prooistapel, waar hij zijn twee gevangen prooien neerlegde en een kleinere prooi pakte. Hij keek om zich heen waar hij zou zitten, en zijn blik viel op een uitgemergelde zwart-witte kater. Raven's bruine ogen werden groot, en nerveus zwiepte hij met zijn staart. Was dat Silhouetteheart? Na al die tijd! Misschien was hij wel een moon weggeweest, en daar zat hij, rustig wat te eten. Langzaam liep Ravenbreeze op de andere kater af. "Wat doe j-je hier?" Miauwde hij, zichzelf groot proberend te maken. Het klopte niet dat deze kater nog bij hun clan hoorde, of wel? "Weet Everstar al dat je hier bent?" Vroeg hij dus nu iets minder zeker en keek even van links naar rechts, voor hulp van andere katten.

De geur van rogue drong zijn neusgaten binnen, vermengd met een andere, bekende geur.. De grote kater kon er alleen zo zijn poot niet opleggen wat die bekendere geur was. Hij rende snel het camp binnen, alleen om verbaasd te stoppen. "Silhouetteheart?", zei hij, niet gelovend dat hij hier was. De zwart-witte kater was enkele weken weggeweest, waarom kwam hij nu opnieuw terug? En wat was er gebeurd? Behoedzaam liep Whitelion dichterbij.

Silhouetteheart gehoopt dat hij behandelt zou worden zoals ze altijd deden en dat hij in alle rust kon eten. Toch kwam er al een zwarte kat op hem af. Silhouette was zijn naam vergeten, maar hij leek hem wel te herkennen. Of in elk geval te weten dat hij hier lang niet geweest was. "Dit is mijn Camp, ik mag hier zijn"beantwoordde hij kortaf en at verder. "Waarom zou ik?". Waarom zou hij zich moeten melden bij Everstar, die kon het waarschijnlijk toch geen muis schelen dat hij terug was. Een bekendere stem die zijn naam zei, liet hem weer opkijken. Whitelion keek hem met vol ongeloof aan, een blik die hij niet gewend was van de kater. Behoedzaam kwam Whitelion naar hem toe en Silhouetteheart liet een spottend lachje horen. "Whitelion, waarom zo voorzichtig?". Voor een kat die graag problemen veroorzaakte en hem gemakkelijk aan kon, zeker nu. "Denk je dat ik uit Dark Forest kom?"vroeg hij half lachend en nam een andere hap.

Hij ontspande wat toen hij gewoon een grapje begon te maken, alsof er niets gebeurd was. Het was waar dat Whitelion hem niet helemaal vertrouwde, maar dat was al van voor dat hij verdween en een eeuwigheid niets van zich liet horen. Hij haalde zijn wenkbrauwen op en keek de zwart-witte kater aan. "Dat zou wel een wonder zijn, nee?", antwoordde hij, al leek de geamuseerde toon in de stem van de witte kater geforceerd. Hij wist sowieso niet goed hoe hun relatie nu was, of die vriendschappelijk was of vijandig, het was allemaal maar wat onduidelijk. Dus hij besloot af te wachten hoe de ander zou reageren. "Waar kom je vandaan en wat is er gebeurd?" Right to the point, zoals altijd.

Onderwerp: Re: So long. (Comeback Silhouetteheart )