Hi {Roughpaw}

Met een snelle pas wandelde de gevlekte kater door het territorium. Nu het legaal was om alleen hier rond te lopen kon hij dingen ontdekken. Dan werd hij niet meegesleurd om de haverklap omdat hij niet mocht en hij zogezegd te zwak was. Like, serieus, dat kon hem echt niks schelen. Hell, hij was zelfs sterker dan sommige katten die zich nu warrior durfde te noemen en dat zei hij niet uit arrogantie want dat was gewoon een pure feit. Hij zuchtte even en toen hij opeens iets nieuws zag, kwamen zijn oortjes even overeind, maar ze hingen weer snel liggen waarna hij rustig naar de boomstronk wandelde en ervoor hing zitten, zijn blik gericht op de boom voor hem, maar veel interesse lag er niet echt in zijn blik. Het was wel normaal... Voor hem... Om zo op iets te reageren.

Roughpaw was er weer op uit gestuurd om haar jacht technieken te verbeteren. Haar trainingen liepen goed, ze leerde snel. Enkel ging het ook wel eens chaotisch, vooral als het om jagen ging. Nu had ze, ondanks de prooi schaarste, en haar over gevoelige zintuigen, een muis weten te vangen. Met haar muis in haar bek liep ze door, tot ze een nieuwe geur op merkte. Ze keek om zich heen, haar ogen inspannend. Een zwart-wit beeld kwam in haar zicht veld, en toen haar ogen weer helder konden kijken zag ze Lurkingpaw. Ze begroef haar muisje stilletjes, en nam een dennenappel in haar bek. Die gooide ze tegen het kopje van Lurkingpaw aan.

Hij keek even naar links, knipperde met zijn ogen en zuchtte toen zachtjes, alsof hij opgelucht was of iets in die aard. Hij knipperde even langzaam en wilde net overeind komen toen er opeens een voorwerp tegen zijn achterhoofd vloog. Hij viel wat naar voren, maar schoot direct overeind en keek meteen achterom. Zijn neutrale blik glinsterde even toen hij zag wie de oorsprong was. Oh geweldig, haar... Als hij kon, had hij gezucht. Maar goed, respect he? Hij kneep zijn ogen wat tot spleetjes, liet zijn poot over de grond glijden tot hij iets vond dat licht genoeg was en gooide dit toen in de lucht. Toen het bleek dat het enkel een blaadje of drie was, keek hij even met een lichte ongeamuseerde blik naar de vallende, gekleurde dingen. Wel... dat was een giga fail...

Goal! Tien punten voor Roughpaw. Het dennenappeltje die ze tegen de kop van Lurkingpaw had gegooid was raak geweest. Roughpaw barstte in een luide lachbui uit, en veegde met haar voorpoot over haar kopje, als of ze lachtranen weg veegde. Lurkingpaw keek haar even aan, en veegde vervolgens met zijn poot over de grond. Waarschijnlijk om iets terug te gooien. Helaas. Drie bladeren vlogen door de lucht, en dwarrelden weer naar beneden. "Mooie actie, Lurkingpaw," grijnsde ze terwijl ze naar hem toe liep en hem een duwtje gaf. "Kom! Wie het eerste bij die grote boom dáár is!" Klonk haar stem enthousiast terwijl ze door haar poten zakten. Er waren namelijk genoeg bomen om de Burnt Sycamore heen, maar ze wees de boom aan, en het ging natuurlijk van de Thunderpath af.

"Mooie actie, Lurkingpaw," Grijnsde de tabby kattin. Hij keek even naar haar en knipperde droogjes met zijn ogen. Toen kwam ze op hem af en gaf hem een duwtje. Hij keek even naar haar. Opnieuw was ze groter en ergens voelde hij... Een soort jaloezie. Hij schudde even kort zijn kopje. Nee... Nee. Hij zuchtte even zachtjes en keek haar met een neutrale blik aan. "Kom! Wie het eerste bij die grote boom dáár is!" Hij volgde haar blik en keek even naar de boom die ze had aangewezen. Hij knikte en zakte door zijn poten waarna hij met een geconcentreerde blik voor zich uitkeek en wachtte op het startsein.

"Kom! Wie het eerste bij die grote boom dáár is!" Klonk haar stem enthousiast nadat ze de zwart-witte kater een duwtje had gegeven. Het liefst was Roughpaw er al vandoor gerend, maar dat was niet eerlijk. Ook zij zakte door haar poten, net als Lurkingpaw. Ergens vermoedde ze dat hij sneller zou zijn. "Één," begon ze. "Twee," ging ze verder, terwijl ze met haar pootjes begon te kneedden in het modder. "En drie!" Riep ze, waarbij ze waarschijnlijk tegelijk met Lurkingpaw afzette.

OOC: Ik weet niet hoe klein Lurkingpaw is, maar Rough is vrij klein, en er zit minder dan een halve moon verschil tussen de twee x')

"Één," Hij vernauwde zijn blik, keek even snel naar de tabby kattin en toen terug naar de boom. "Twee," Hij knipperde even vlug en begon even zenuwachtig met zijn flankje te schudden. "En drie!" Met een grote sprong zette hij zich af. Hij spande zijn spieren op en schoot naar voren. Zo snel hadden zijn pootjes nu nog nooit bewogen. Hij lette niet op wat Rough deed en rende gewoon zo snel als hij kon naar de boom die ze had aangewezen. Met de wind in zijn haren en zijn ogen vernauwd, voelde hij zich echt vrij. En bij dat besef verscheen er iets dat er nog nooit bij hem was verschenen... Een miniscuul klein... lachje. Zo klein, zo onzichtbaar, maar zo misplaatst op zijn gezicht, dat het zo goed te zien was. Toen hij bij de boom was, tikte hij de stam aan en draaide hij even rond de boom waarna hij al glijdend tot stilstand kwam, de lach die er had gelegen was verdwenen. Hij keek even naar Rough en knipperde even met zijn ogen. Hij wist niet of ze eerder was geweest, kon goed zijn...

Om de 250 posts even te vieren, een 'speciaal' postje xD

Na drie zette Roughpaw af met haar achterpoten en maakte een sprong. Enkel was deze slordig en had ze een halve seconde nodig om zich te herstellen om vervolgens door te kunnen rennen. Lurkingpaw was snel, ze dacht bijna dat hij een half-clan kat was, dus Shadowclan deels Windclan. Natuurlijk was dit niet serieus, maar Starclan nog aan toe, hij was snel. Roughpaw probeerde zo snel als ze kon te rennen, en dit ging haar goed af. Echter bleef Lurkingpaw toch voorop lopen. Starclan, wat maakte toch dat hij zo snel bleef. Was Roughpaw zelf niet langzaam, zeker niet. Ze bleef alsmaar op de hielen van Lurkingpaw rennen. Ze had een slanke lichaam, dus dat maakte dat ze wel een snel tempo aan kon blijven houden. Uiteindelijk kwam eerst Lurkingpaw bij de boom aan, en vervolgens Roughpaw. Ze gleed nog langs Lurkingpaw heen door de gladde ondergrond en kwam hijgend tot stilstand. "Wat ben jij? Een haas?" vroeg ze hijgend met een vriendelijke, plagende grijns.

Hij knipperde even met zijn gifgroene ogen en keek nog toe hoe ze verder gleed en toen tot stilstand kwam. Hij keek haar even aan, zijn blik leeg, maar niet echt vijandelijk. Het feit dat ze vroeger nog hadden gevochten en haar vader ze uit elkaar moesten hadden leek al zo lang geleden. Eigenlijk was het Ashdrizzle geweest die hem had gestopt. Hij vroeg zich af wat er gebeurd zou zijn als hij dat niet had gedaan. "Wat ben jij? Een haas?" Hij keek haar even kort aan. "Tuurlijk, kijk maar naar mijn lange oren," zei hij terwijl hij even droog naar zijn oren wees. "Stiekem hebben ze me gewoon uit een hazennest gehaald, maar shht, tegen niemand zeggen," zei hij vervolgens droogjes tegen zijn... Vriendin, ja vriendin.

"Tuurlijk, kijk maar naar mijn lange oren," Roughpaw deed het ook. Ze liet haar ogen over zijn oren glijden en knikte. Door het geren was haar beeld wat waziger, en keek ze waarschijnlijk ook wat wazig uit haar ogen. Echter maakte haar lach op haar gelaat het weer helemaal goed. "Oh, ja! Ik zie het. Je bent zeker een haas," grapte ze. "Stiekem hebben ze me gewoon uit een hazennest gehaald, maar shht, tegen niemand zeggen," vervolgde Lurkingpaw op zijn gebruikelijke droge toon. Geweldig, het maakte haar altijd aan het lachen, net als nu. "Óh! Ja, ik zou mijn mond houden, belooft!" Reageerde ze, met haar poot een rits-dicht beweging makend, wat er zeker belachelijk uit zien moest. "Maar, eh... mis jij je hazen ouders dan niet?" Vroeg ze geacteerd voorzichtig. "Sorry als de vraag een gevoelige snaar raakte," vervolgde Roughpaw.

Ze lachte even en hij keek haar droog aan. "Oh, ja! Ik zie het. Je bent zeker een haas," Hij knikte even naar haar en toen hij zijn volgende zin had gezegd maakte ze een soort ritsgebaar, als teken dat ze zou zwijgen. "Óh! Ja, ik zou mijn mond houden, belooft!" Zei ze ondertussen. Hij knikte naar haar als teken dat hij goed vond, zijn achterdochtige blik maakte het compleet. "Maar, eh... mis jij je hazen ouders dan niet?" Hij keek even naar haar en ontmoette haar blauwe ogen. "Sorry als de vraag een gevoelige snaar raakte," Hij knikte even met zijn ogen toe. "Ja zo erg," murmelde hij. "En ja," zei hij vervolgens. "Weet je wel niet hoe erg het is om iedere keer een haas te zien op de prooistapel?!" zei hij vervolgens waarna hij zijn ogen opende. "Wie weet zijn het wel mijn ouders!"

Roughpaw kneedde met haar voorpoten in de aarde en luisterde naar Lurkingpaw. Dus hij mistte zijn hazen ouders heel erg. "Ja, dat begrijp ik..." reageerde ze begripvol, proberend niet te lachen. Bij het volgende beet ze op haar lip om te voorkomen dat ze ging lachen. "Weet je wel niet hoe erg het is om iedere keer een haas te zien op de prooistapel?!" Zei hij, zijn ogen openend. "Wie weet zijn het wel mijn ouders!" Vervolgde hij. Roughpaw maakte een geschokt geluidje en knikte hevig. "Gelukkig voor jou dan dat Shadowclanners nauwelijks op hazen jagen, en hazen zelf niet zo gek zijn op moerassig gebied," miauwde ze bedenkelijk. "Maar om het makkelijk voor jou te maken..." miauwde ze terwijl ze naar hem toe liep en als een soort steun haar staart op zijn rug legde, "Kunnen we Shrewstar altijd nog vragen om er rekening mee te houden, en het verboden te maken om op hazen te jagen," zei ze met een grijns.

"Ja, dat begrijp ik..." Zei ze als antwoord op zijn geknik. Toen hij echter terug begon te praten, gaf ze ook antwoord. Een geschokt geluid kwam eerst, gevolgd door haar woorden. "Gelukkig voor jou dan dat Shadowclanners nauwelijks op hazen jagen, en hazen zelf niet zo gek zijn op moerassig gebied," Hij knikte even en trok even een pruillipje, heel kort maar. "Maar om het makkelijk voor jou te maken..." Toen liep de kattin op hem af en legde ze haar staart op zijn schouder. "Kunnen we Shrewstar altijd nog vragen om er rekening mee te houden, en het verboden te maken om op hazen te jagen," vervolgde ze. Hij knikte. "Ja, misschien is dat wel beter," zei hij. Daarna werden zijn ogen groot en hapte hij naar adem. Hij keek geschokt naar Rough. "Ik heb gisteren een haas gevangen!"

Roughpaw glimlachte lief en knikte hem bemoedigend toe. Dit was echt Mousebrain, maar wel geniaal. "Ja, misschien is dat wel beter," miauwde Lurkingpaw. Plots werden zijn ogen groot, en hapte hij naar adem. Wauw, dit was een reactie uit emotie! Great Starclan! Hij toonde emotie! Al was dit allemaal zo nep als wat. "Ik heb gisteren een haas gevangen!" Was wat hij zei. Roughpaw's adem schokte. Ze schudde ongelovig met haar kop en haalde haar staart van zijn schouder. Ze zuchtte en keek hem met een bedroefde blik aan. "Ik heb hem opgegeten... samen met nog wat anderen... ik denk... de oren, ze lijken zoveel op die van jou... het was je vader."

Haar adem stokte en zijn mond werd weer een rechte streep, zijn oogleden gleden terug wat over zijn gifgroene ogen. Haar staart gleed van zijn rug af. "Ik heb hem opgegeten... samen met nog wat anderen... ik denk... de oren, ze lijken zoveel op die van jou... het was je vader." Wel meteen knipperde hij een paar keer met zijn ogen waarna hij ging zitten en even naar de grond keek. Alsof hij er echt pijn bij had... Yeah sure. Hij sloot zijn ogen en schudde zijn kop. Daarna keek hij op. "Hoe kon je!" zei hij op een gespeelde boze toon.

Roughpaw wiebelde nerveus met haar oren, en kneedde de grond nog heftiger, terwijl haar staart heen en weer zwaaide. Ze deed als of ze zich echt schuldig voelde, als of ze kapot ging van medelijden. Dit was allemaal gespeeld. Écht waar ging dit over. "Hoe kon je!" Klonk de gespeelde boze toon van Lurkingpaw. Hij ging goed op in zijn rol. Roughpaw kromp in één en staarde naar haar poten. "H-het spijt me Lurkingpaw..." klonk haar stem. "Vergeef het me... alsjeblieft?" Ze keek hem aan met grote verdrietige blauwe ogen.

De gestreepte kattin kromp ineen. Ze deed het goed, hij vroeg zich af hoe hij het deed. Hij had nog nooit zoiets gedaan, misschien omdat het hem niks kon schelen? "H-het spijt me Lurkingpaw..." Zei ze. Hij keek haar droogjes aan. "Vergeef het me... alsjeblieft?" Hij keek even naar de lucht en ging zitten waarna hij even met zijn pootje tegen zijn kin tikte. Na enkele tellen, plaatste hij zijn witte poot naast de ander. "Uhm... Ok," zuchtte hij zachtjes. "Maar," Hij keek haar even aan. "Dan moet je het wel met me goedmaken," zei hij even terwijl hij even zijn kopje schuin hield. Nu moest ze iets voor hem doen... Oe... hehehe.

Starclan zij dank! Hij had haar vergeven. "Maar... Dan moet je het wel met me goedmaken," klonk de stem van Lurkingpaw. Het kwam onheilspellend bij Lurkingpaw over. Oh nee, volgens mij moest ze iets doen wat haar voor schut ging zetten. Of iets heel anders. Echter had ze dit niet van Lurkingpaw verwacht, maar oh! Wat vond ze dit geweldig. "Oh... oké, oké! Vertel maar wat ik doen moet," gaf ze uiteindelijk toe. "Zolang ik maar niet je kont kussen moet," vervolgde ze.

Het was even stil en hij trok even droog een wenkbrauw op waarna hij zijn kopje wat schuin hield. Durfde ze niet? Wie zou er wel durven om eerlijk te zijn. "Oh... oké, oké! Vertel maar wat ik doen moet," Hij knikte even naar haar en kwam overeind waarna hij met trage passen op haar afkwam. "Zolang ik maar niet je kont kussen moet," Hij vernauwde zijn ogen wat. "Ook niet eentje?" plaagde hij even kort waarna hij nog een stap naar voren deed. Daarna schudde hij zijn kop. Nu was hij redelijk dicht bij haar. "Rough, ik wil je iets vragen," zei hij zodra ze weer serieus was. Hij keek haar recht in haar blauwe ogen. Zijn ogen waren leeg, maar ze waren prachtig grasgroen gekleurd, dus zo leeg waren ze nu ook weer niet...

"Nee, nee, helemaal niks," reageerde Roughpaw op het geplaag van Lurkingpaw. Ze ging echt niet zijn kont kussen. Getverdemme, wie wist hoe veel kleuren daar uit waren gekomen. Lurkingpaw kwam dichterbij, en leek in eens een heel stuk serieuzer te worden. Roughpaw voelde zich licht ongemakkelijk, maar liet dit niet blijven, vooral niet toen zijn diep groene ogen zich in die van haar boorden. Starclan nog aan toe, zo leeg waren ze niet. "Rough, ik wil je iets vragen," klonk zijn stem toen. Best serieus. Roughpaw wiebelde met haar oortjes, vooral omdat hij enkel haar voorvoegsel uitsprak. Roughpaw was dan brutaal en kon soms gek overkomen. Ze was wel slim. "Kom maar op," miauwde ze, met een lachje, maar niet achteruitstappend.