Zeeuwse Kust

De kleine kitten lag geluidloos in zijn nest. Hij was de enige jongen uit het nest, naast hem lagen zijn twee zussen. Beiden rood zoals hij, maar zijn pels was donker en had al een duidelijk patroon. Zijn staartje was langer dan gemiddelt en lag tussen zijn voorpoten geklemt. Plots hoorde hij een geluid, zijn oortjes spitste zich en zijn nog gesloten ogen keken in de richting. Hij piepte fel als een reactie op de luide stappen en zette zijn zijden vachtje op.

Het lopen werd zachter maar de kitten hielt zijn zichtloze ogen nog altijd op de geluidsbron gericht. De kitten was de grootste van het nest, iets wat meestal kwam met de eerst geborene. Dit betekende nog niet dat hij uberhoud groot was, gewoon iets groter dan zijn gemiddelde leeftijdsgenootjes. Niet dat een twee weken oude kitten zo veel uiterlijk heeft. Zijn kop en pootjes hadden nog altijd die dunne zijde vacht waaronder je een rode huidje zag zitten. Op zijn nek, borst en rug kwamen al echtere haartjes met een zacht rode kleur en een donker patroon. Piep kleine lijntjes op schaal met zijn lichaam die hem begonnen te sieren. Zijn donkere oortjes begonnen ook al op hun normale positie te komen maar de kleine frummel had van uiterlijk niks anders met zich mee. Nu het weer even stil was geweest piepte hij nogmaals, weer een fel geluid, een tikje vragend. Waar was de vijand gebleven? Lafaard, hij liet zichzelf niet eens zien.

De indringer reageerde niet op zijn dreigement. Boos hierom, en het feit dat niemand hem hielp, probeerde hij op te staan. Jammer genoeg wilde zijn wankele pootjes niet meehelpen. Ze gaven het gewoon op omdat ze faalden in te doen wat pootjes moesten doen. Met een doffe klap kwam hij op het mos terecht. Maar onaangedaan kroop hij naar de rand en paste de enige manier toe om uit zijn nest te komen; zich voorover te laten vallen. Duikelend kwam hij naar beneden met als doel die grote kater eens een lesje te leren.

Plots kwam de kitten neer op de kop van de kater. Een vragend piepje kwam uit de rosse kater terwijl hij even stil bleef liggen. Hij was even verbaasd als de kater waarop hij lag. Toen hij van de schrik was genezen pookte hij met zijn fluwele pootje tegen het voorhoofd van Tall. Hij piepte kort en opgewekt om dit nieuwe avontuur. Vrolijk kroop hij wat omhoog en fasineerde zich nu over de oren die de kater had en porde er zacht tegen aan.

Leopardkit begon wat tegen de oren te tikken er met zijn tandloze mondje op te nommen. Dat was tot er ineens een luide nies onder hem klonk. Verrast hierdoor zwiepte hij nog meer met zijn pluizige lange staart terwijl hij zich tegoed deed aan Tall zijn oor. Zijn kleine witte pootjes waren om het bruine ding gekneld.

{ Even een beetje spt omdat ik al mijn huidige topics wil afronden zodat ik nieuwe kan aannemen zodra hij zijn ogen open heeft ;3

Nom nom nom.. Hij begon het wel leuk te vinden, nommend op een andermans oor. Daar kon de kitten wel aan wennen. Met zijn kleine pootjes knede hij het bruine ding terwijl hij erin hapte. Maar die kitten werd onderbroken door een geeuw. NEE. Niet weer. Hij wou niet slapen. Hij wou blijven spelen. Asjeblieft, kom op.. Maar zijn gebeden werden niet gehoord en hij uitte een baby-draken-geluidje toen hij nogmaals geeuwde. Noh..

Leopardkit lag verslagen op de kater zijn kop. Hmfff. Slapen was gewoon een luxe. Hoe kon hij de wereld redden van gemene oren als hij sliep? Niet dus. Klagelijk zwiepte hij met zijn lange staart en gaf een kort piepje. Hij legde zijn kop neer op die van de kater en zuchtte zachtjes uit. Al bijna wegdommeld kreeg hij een por. Wat slapjes drukte hij zijn witte pootje tegen die van de kater aan terwijl de slaap weer de overhand nam.

Met een klagelijk piepje viel de rode kitten in slaap. Hij kon het niet meer volhouden en hij begon langzaam van diens kop af te glijden. Voor hem maakte het niet uit, hij vertrouwde erop dat zijn kussen hem wel op zou vangen. Wie liet er immers zo'n leuke pluizebol als hijzelf vallen op de koude harde grond?