What is that place? (And Everstar)

Tearkit was zich weer eens super aan het vervelen in de Nursery. Haar oranje kleurige ogen keken rond. De meeste kittens en Queens waren nog diep in slaap waardoor ze besloot zelf maar het kamp te gaan verkennen. Ze schudde haar licht gestreepte vachtje uit zodat het mos van haar nest eraf viel en liep de open plek op. Haar ogen keken rond naar de Apprentices die een klein konijntje op de prooihoop legde en de Warriors die gapend uit hun den kwamen en met een paar andere Apprentices het kamp uitliepen. Waarschijnlijk om te gaan jagen of voor een Patrouille. Ze keek slaperig rond en ging in de buurd van de prooistapel zitten.

Ergens had ze zin om naar de Elders te gaan. Ze konden mooie verhalen vertellen maar Tearkit wist ook wel dat ze waarschijnlijk nog sliepen. Ze stond op en rekte zich uit. Ze pakte een klein konijntje van de prooihoop en besloot die mee naar de Elders te nemen. Misschien kon ze stiekem een grap uithalen of het aan een van hun geven. Ze speelde heel even met het dode konijntje voordat ze verder liep. Haar oranje ogen stonden helder en vrolijk. Ze was alleen vergeten waar de Elders den was omdat ze er nog maar een keer toen ze jonger was, was geweest. Haar ogen scanden het kamp en ze liep toen op een den af. Ze liep toen prongelijk de Leaders den in. Zodra ze door had dat ze in het verkeerde den was beland piepte ze geschrokken en keek de leader met grote oranje ogen aan. Oeps... Dacht ze terwijl ze naar de grond keek. Ze had het magere konijntje laten vallen. ''S-sorry..''Stotterde ze zachtjes.

Everstar zat alleen in haar den. Ze had net gejaagd en ze zou zo meteen nog mee gaan met de zonhoogpatrouille, maar tussendoor rustte ze even uit. Haar maag voelde leeg, zoals gebruikelijk, maar dat negeerde ze, zoals ze het voortdurend negeerde. Waarschijnlijk voelde iedereen zich zo, dus ze mocht niet klagen. Ze keek op toen er opeens een kitten doodleuk haar den binnenwandelde en tegen haar aanbotste. Tearkit, was het niet? De kitten had een mager konijn op de grond laten vallen, maar Everstar had niet het idee dat het Tearkits bedoeling was geweest die hierheen te brengen, gezien haar geschrokken blik. ''S-sorry..'' stotterde de kleine poes. Everstar haalde haar schouders op. "Waar was je naar op weg?" vroeg ze. Het zou haar niet verbazen als het de elders den was, gezien het konijn, dat wat te groot was voor de kitten alleen.

Toen Tearkit een excuus stotterde haalde de leader alleen haar schouders heel eventjes op."Waar was je naar op weg?" vroeg ze.Tearkit ontspande toen Everstar niet boos op haar leek te zijn. Ze pakte het konijntje weer op en duwde die van het mosbed af. Haar oranje ogen stonden helder. ''Ik was al wakker alleen de rest sliep nog dus besloot ik dat ik net zo goed iets nuttigs kon doen.'' Piepte de kit als inleiding. ''Ik wou geen chagrijnige Elders en omdat ze toch prooi nodig had en ik graag naar verhaaltjes luister besloot ik prooi naar hun toe te brengen. Ik ben alleen soort van verdwaald.'' Piepte de kit verder. Ze keek heel onschuldig en zag toen dat de leader best dun was. Niet zo goed gevoed als de Elders of de Queens. De kit boog haar kopje toen en scheurde onhandig een stuk van het konijntje af en legde die voor de leider neer. Ze keek haar met een schuin kopje afwachtend aan. ''Delen?'' Vroeg ze vrolijk.

Everstar glimlachte, maar schudde haar hoofd. "Nee, de elders kunnen het beter gebruiken", miauwde ze. Tearkit keek even verbaasd en een klein beetje verward. Ze moest nog veel leren en bewoog haar oortjes een klein beetje. ''Maar een leider moet toch ook sterk zijn?'' Zei ze zacht. Een clan had een leider nodig. En als de leider erg zwak was hoe moest dat dan? De kitten bewoog haar staartje iets en ging nieuwsgierig voor de kattin zitten. Ze hield haar kopje schuin. Ze wist nog niet veel over withoest en dat soort dingen dus natuurlijk begreep ze de achterliggende reden niet. ''Maar ik denk wel dat jij een goede leider bent.'' Piepte de kitten. Het was toch goed als een kat aan andere katten dacht. De leider dacht duidelijk aan de anderen.

''Maar een leider moet toch ook sterk zijn?'' miauwde Tearkit zachtjes. "Ik ben nog sterk genoeg", antwoordde Everstar een beetje bars. "Een tussendoortje meer of minder maakt niet uit." Goed, het was eerder minstens een hele maaltijd per dag die ze miste dan een tussendoortje, maar dat was maar een detail. ''Maar ik denk wel dat jij een goede leider bent'', klonk het piepstemmetje van de kitten toen. Er speelde een vage hint van een glimlach rond Everstars lippen. "Dankje", antwoordde ze. Ze keek even naar de kitten. "Hoe oud ben je nu?" vroeg ze. Ongeveer drie manen, wist ze al, maar goed, ze moest iets zeggen. Everstar was niet echt een expert op het gebied van small-talk, maar dit zou wel werken. Eigenlijk had ze hier helemaal geen tijd voor. Ze zou die kitten gewoon de elders den moeten wijzen en zelf weer op jacht gaan, zodat andere katten tenminste geen maaltijden over hoefden te slaan. Ze moest toegeven dat ze niet heel veel zin had om weer naar buiten te gaan. Ze werd de kou zat, en zelfs de wind, hoewel ze daar wel aan gewend was. Ze was moe. Maar goed, dat waren geen redenen om maar in het kamp te blijven, wel? De prooistapel was toch wel een tikkeltje belangrijker dan haar rust. En toch bleef ze zitten. Die kitten zou vast snel genoeg zelf weer weg willen.

"Ik ben nog sterk genoeg", antwoordde Everstar een beetje bars."Een tussendoortje meer of minder maakt niet uit.'' Tearkit knikte toen langzaam terwijl ze naar de woorden van de leader luisterde en haar oortjes rustig bewoog onder het nadenken. ''Ik zeg ook niet dat je zwak bent, ik vroeg me het gewoon af. Hoe blijf je sterk als je minder eet?'' Mompelde Tearkit met haar hoge piepstemmetje. Ze had door dat Everstar even heel licht glimlachte toen ze zei dat ze een goede leider was."Dankje", antwoordde ze. Ze keek even naar de kitten. "Hoe oud ben je nu?" vroeg ze. De kitten keek haar aan. ''3 manen. En graag gedaan het is de waarheid.'' Mompelde Tearkit nog een beetje in gedachten verzonken. ''Heb je het nooit koud?'' Vroeg de kitten zich prongelijk hardop af. Zijzelf vond deze afgelopen manen het vaak te koud buiten. Ze wist dan ook dat het binnekort warmer zou worden want dat hadden een paar Queens gezegd. Ze ging naast de leader zitten en keek haar nadenkend aan. Ze gaf haar eigen vachtje een snelle lik en gaf Everstar een opbeurend kopje. Tenminste dat hoopte ze en keek toen rond. ''Is het niet eenzaam alleen in zo'n den?'' Vroeg de kitten zich af. Ze had niet door dat ze best veel vragen aan het stellen was.

''Ik zeg ook niet dat je zwak bent, ik vroeg me het gewoon af. Hoe blijf je sterk als je minder eet?'' mompelde Tearkit. Everstar antwoordde niet. Ze vroeg zich af in hoeverre ze verzwakt was. Ze merkte er nu niet heel veel van, maar hoe was dat in een gevecht? Maar goed, het had weinig zin zich daar druk over te maken. Ze had het idee dat ze zich ook in een gevecht nog wel prima zou weten te redden. Een beetje minder voedsel maakte haar niet meteen zwak. ''3 manen. En graag gedaan het is de waarheid", miauwde de kitten en ze was even stil. ''Heb je het nooit koud?'' vroeg ze toen opeens. Everstar haalde haar schouders op. "Jawel, maar dat is niet erg", antwoordde ze. Wanneer de wind hard waaide in de velden drong de kou moeiteloos door haar dunne vacht heen. Maar ze sprak de waarheid, het was niet erg. Ze was eraan gewend. Zolang ze niet doodvroor kon kou haar niet veel schelen. Everstar keek wat verbaasd omlaag toen ze plotseling een kopje kreeg van Tearkit. ''Is het niet eenzaam alleen in zo'n den?'' vroeg de kitten. Bij Zilverpels, hoe lang ging die kitten nog door met dat soort vragen stellen. "Alleen en eenzaam zijn niet hetzelfde. Ik ben het eerste hier, maar het tweede niet. Ik houd niet van drukte." Nee, ze had het toen ze nog warrior was al niet fijn gevonden in de warriors den. Zo veel katten. Van hen vond ze alleen haar broer fijn gezelschap en alle andere katten waar ze bij zou willen zijn, waren niet bereikbaar, want zij waren in Zilverpels.

Everstar beantwoorde haar eerste vraag niet en leek diep in gedachten te zijn verzonken. De kit besloot haar niet te storen en wachtte geduldig af. Voordat ze de volgende vraag stelde. Toen ze vroeg of de leider het nooit koud had haalde Everstar haar schouders op."Jawel, maar dat is niet erg", antwoordde ze. De kitten begreep het niet helemaal maar dacht er daarom  gewoon over na. Waarschijnlijk was Everstar er gewoon aangewend geraakt. Verbaasd keek de leider omlaag toen de kitten haar een kopje gaf. Tearkit glimlachte onschuldig en keek haar met oranje vrolijke oogjes aan."Alleen en eenzaam zijn niet hetzelfde. Ik ben het eerste hier, maar het tweede niet. Ik houd niet van drukte." Antwoorde de leider. De kit was blij dat ze zo geduldig was en knikte toen langzaam terwijl haar oogjes nadenkend stonden en haar oortjes ontspannen op haar kop stonden. 'Owh, oke..' Piepte de kitten zacht. 'Dus je bent wel alleen en niet eenzaam.' De kit keek vragend want ze wou weten of ze het goed begrepen had. Ze wou de oudere kat graag iets opvrolijken en keek ineens speels en ondeugend. Langzaam keek de kitten naar de staart van de oranje leider en sprong er heel zacht met uitgestrekte pootjes op. Ze deed wel voorzichtig en had haar nageltjes ingetrokken. Ze wou natuurlijk de leider geen pijn doen. Al snel lag ze door haar onhandige sprong op haar rug in de leiders mosbed. Evenwicht bewaren naar een speelse sprong was iets waar ze nog niet zo goed in was en ze stond langzaam op. Ze schudde het mos van zich af en ging weer rustig voor de leider zitten. Dit keer stelde ze verder geen vragen.

Tearkit knikte nadenkend. 'Owh, oke..' piepte ze. 'Dus je bent wel alleen en niet eenzaam.' Everstar knikte. Eenzaam. Misschien was ze wel eenzaam. Niet omdat ze een den voor haar alleen had, nee, dat was alleen maar fijn. Maar zo veel vrienden had ze niet. Meestal vond ze dat niet erg. Vrienden had je niet nodig, zolang katten je vijand maar niet waren. Haar clangenoten zou ze geen vrienden noemen, daarvoor was ze gewoon niet... tja, vriendschappelijk genoeg met ze, maar ze waren over het algemeen niet onvriendelijk tegen haar en dat was genoeg. Er was maar één met wie ze geheimen uitwisselde, aan wie ze alles kon vertellen, en dat was haar broer. En zelfs die sprak ze al niet veel. Eenzaam? Meer vrienden en familie dan Neverland had ze niet. Heel soms voelde ze zich wel eens eenzaam, 's avonds. Soms bij het samentongen, als ze katten met partners zag. Maar meestal niet. Ze was niet het type om zich eenzaam te voelen. Om zich over dat soort dingen druk te maken. Er waren wel belangrijkere zaken, zoals of haar clan voldoende te eten had en of hun vijanden nog stappen zetten.
Tearkit maakte opeens een sprong met uitgestrekte pootjes. In een reflex trok Everstar haar staart weg, voordat die pootjes haar konden raken. Niet dat ze bang was dat Tearkit haar nagels in haar staart zou zetten. Het was puur een reflex. Ze was niet het type om zich eenzaam te voelen, en ze was ook niet het type om kittens expres haar staart te laten vangen.
Tearkits speelse bui leek ook al gauw weer over, want ze schudde het mos van zich af - fijn, nu kon Everstar haar nest weer opnieuw maken - en ging rechtop zitten. De kitten vroeg niets meer en Everstar sprak ook niet. Nu ze naar de leeftijd van Tearkit had gevraagd, was ze al wel weer door haar vragen heen. Wat voor zaken besprak je met een kitten?

Everstar knikte op haar vraag. Ze had het dus goed begrepen. Tearkit keek blij en spinde heel even zachtjes. Zodra ze speels op de staart van Everstar was afgesprongen trok de leider haar staart weg zodat ze hem niet te pakken kreeg. Eigenlijk vond ze dat ook veel leuker dan als een kat expres haar, zijn of haar staart liet pakken. Tearkit keek naar de leider die verder stil was geworden en kroop moe tegen haar aan. Ze had honger gekregen maar had even geen zin om te eten en prikte toen met haar pootje in Everstars zij. Haar oranje ogen keken vermoeid maar vrolijk. ''Ik hoorde een van de Queens iets zeggen over Starclan.. Wat is Starclan eigenlijk?'' Vroeg de kitten zich af. Ze wist wel dat er ook andere clans bestonden maar ze wist niet wat Starclan was. Ze wist wel iets over Riverclan, Thunderclan en Shadowclan. Ze was blij dat ze in deze clan zat. Ze keek op naar de oranje leidster en zwiepte haar staartje tevreden heen en weer. Zou de leidster haar vraag kunnen beantwoorden? Ze was van nature al een nieuwsgierige kitten vandaar dat ze ook veel vragen stelde. Ze was ook erg leergierig. Ze wou graag dingen leren. Leren wat er te leren viel.

Na de uitleg probeerde ze nog een keer achter Everstars staart aan te gaan. Ze wou hem ooit een keer vangen en het was stukken leuker als de kat de staart uit bereik hield. Het was dan een uitdaging. Vrolijk piepte de kitten terwijl ze rustig maar speels naar Everstar keek. Ze was de prooi op dit moment vergeten. Ze merkte wel dat de rest van het kamp langzamerhand steeds wakkerder werd. Ze ging toen weer netjes tegen Everstar aan liggen en zuchtte tevreden. Ze hoopte maar dat ze Everstar niet tot een last was.

Tearkit leek nog niet van plan zijn weg te gaan, zoals Everstar eigenlijk had gehoopt. Integendeel. De kitten kroop dicht tegen haar aan, alsof ze een stuk mos was! Ze had hier geen tijd voor, ze moest jagen, patrouilleren, iets nuttigs doen. Maar ze liet de kitten maar zitten. Ze had geen zin in een boze ouder op haar dak als ze Tearkit weg zou sturen. Bij StarClan, misschien zou de kit dan wel gaan huilen! Kittens waren veel te onvoorspelbaar...  ''Ik hoorde een van de Queens iets zeggen over Starclan.. Wat is Starclan eigenlijk?'' vroeg Tearkit na een tijdje. Everstar keek haar verbaasd aan. "Dat heeft niemand je nog verteld?" vroeg ze. Everstar probeerde zich te herinneren wanneer zij voor het eerst over StarClan gehoord had en wie haar had uitgelegd wat het was. Ze wist het niet. Voor haar gevoel was het iets dat ze altijd al had geweten, al wist ze dat dat niet zo kon zijn. Algemene ontwikkeling, net zoals ze ooit wel geleerd moest hebben wat wind en regen waren, terwijl ze zich niet echt kon voorstellen dat ze dat ooit niet geweten had. "StarClan is een clan die in Zilverpels leeft. Tussen de sterren", legde ze uit, niet zeker wetend of Tearkit wel wist wat Zilverpels was. Ze had de sterren wel eens gezien, toch? Wist ze eigenlijk wel wat sterren waren? Bij Zilverpels, iets uitleggen aan een kitten was misschien nog wel moeilijker dan een kraai vangen. "StarClan is de clan waar alle gestorven katten in leven. Tallstar en Hollystar zijn daar, bijvoorbeeld", ze zweeg abrupt. Eigenlijk wist ze het was haar voorganger niet eens zeker. Ze had de poes niet ontmoet toen ze haar negen levens ontving en haar lichaam was nooit gevonden. Maar goed, ze moest wel dood zijn, niet? Anders had Everstar haar levens toch niet kunnen ontvangen? "Onze voorouders leven in StarClan. De katten van StarClan geven clanleiders hun negen levens en ze sturen soms dromen naar medicine cats. En de grenzen tussen de verschillende clans bestaan niet meer in StarClan. Zowel WindClan katten als katten van andere clans gaan erheen." Dat laatste had ze nooit begrepen. Ze had zelfs levens ontvangen van katten die oorspronkelijk uit andere clans kwamen. Zelfs van Icestorm.
De kitten probeerde nog eens haar staart te vangen, maar Everstar trok gedachteloos haar staart weg, sneller dan Tearkit toe kon slaan. Ze vroeg zich af hoe Firestar zich zou voelen als hij wist dat zijn gestorven partner zijn vijand één van haar negen levens had gegeven.

Everstar leek nogal verbaasd toen Tearkit haar laatste vraag stelde."Dat heeft niemand je nog verteld?" vroeg ze. De kit schudde haar kopje. Als iemand het haar had verteld had ze het niet gevraagd. Ze was geen kitten die alles drie keer moest horen voordat ze het zou begrijpen. Nouja misschien als het heel ingewikkeld was maar ze hoopte dat dit antwoord dat niet zou zijn."StarClan is een clan die in Zilverpels leeft. Tussen de sterren" Wowh, dacht Tearkit. Tussen de sterren. Dat was erg hoog. Ze had altijd al van de Zilverpels gehouden als ze niet kon slapen. Een keer was ze stiekem de Nursery uitgegaan om naar de sterren te kijken voordat ze buiten in slaap viel."StarClan is de clan waar alle gestorven katten in leven. Tallstar en Hollystar zijn daar, bijvoorbeeld", Everstar zweeg abrupt. Tearkit dacht kalm na en liet alle informatie op zich inwerken. Dus behalve de Riverclan, Windclan, Thunderclan en Shadowclan was er de Starclan voor de dode katten. "Onze voorouders leven in StarClan. De katten van StarClan geven clanleiders hun negen levens en ze sturen soms dromen naar medicine cats. En de grenzen tussen de verschillende clans bestaan niet meer in StarClan. Zowel WindClan katten als katten van andere clans gaan erheen." Tearkit keek verbaasd, zover de kleine kit wist was er altijd vijandigheid tussen de vier clans. Misschien hier en daar een periode van vrede maar vaak werd de vrede verstoord door een paar katten die iets slechts in hun gedachten hadden. Ze wist dat er altijd wel ruzie zou zijn. Zeker omdat hun rivalen waren van elkaar. Het was overleven in een clan. Al voelde ze zich er wel erg in thuis. De windclan zal altijd haar thuis blijven. De clan waar ze van hield. Ze zuchtte lichtjes en keek de leider met grote ogen aan.''Maar de clans hebben zo veel ruzie, is de dood echt zo anders?'' Vroeg de kitten verbijsterd. De kitten sloot haar oogjes even voordat ze weer opkeek naar de leider. ''Je kunt mooi vertellen.'' Mompelde de kitten vrolijk en zacht. Haar stemmetje was nog steeds erg hoog. Ze hoopte ooit een goede krijger te worden. Een krijger waar de clan trots op kon zijn. Ze wist alleen dat, dat nog manen kon duren maar nu kon ze nog mooi rondhuppelen in het kamp zonder zich ergens zorgen om te maken. Ze kreeg eten genoeg, kon naar verhaaltjes van de Elders luisteren en had nu zelfs de leider ontmoet! De kitten keek opgewekt. Ze mocht de leider wel maar hoopte maar dat ze die niet op de zenuwen werkte door haar onverwachte bezoekje. Ze vond het veelste leuk hier. Ze sprong speels rond in het hol terwijl ze nieuwsgierig alles bekeek tot aan de zwakke zonnestralen aan toe. Ze vielen op een aparte manier in het hol en ze sprong vrolijk met haar voorpootjes op een van de stralen die ze op de grond zag. Waarna ze naar de leider toe keek. Het was nog steeds niet al te warm maar soms een klein zonnetje was best prettig. De kitten stoof weer naar de leider toe en verstopte zich achter haar terwijl ze naar de schaduw van een van de katten keek die langs liep. Ze volgde die kalmpjes met haar ogen nadat ze zich had hersteld.

Tearkit keek nogal verbaasd toen Everstar haar over StarClan vertelde. ''Maar de clans hebben zo veel ruzie, is de dood echt zo anders?'' vroeg ze. Everstar knikte. "Ja", zei ze. Ze was even stil. "Tenminste, voor zover ik weet. Ik moet zeggen dat ik me toch niet voor kan stellen dat alle conflicten hier daar zomaar over zijn. Ik weet dat ik ShadowClan niet opeens aardig zal gaan vinden als ik dood ben." Ze gromde zacht en dacht aan Sparrowpaw. ShadowClan had dat gedaan. ShadowClan had ervoor gezorgd dat de kater nooit een warrior zou kunnen worden. Gelukkig leek het medicine cat leven goed bij hem te passen. ''Je kunt mooi vertellen.'' Nu was het Everstars beurt om verbaasd te zijn. Mooi vertellen? Tearkit lette al niet meer op haar en sprong vrolijk door Everstars den. "Laat je mijn nest een beetje heel?" vroeg ze aan de kitten. Het kwam er iets norser uit dan de bedoeling was.

Everstar knikte. "Ja", zei ze. Ze was even stil. "Tenminste, voor zover ik weet. Ik moet zeggen dat ik me toch niet voor kan stellen dat alle conflicten hier daar zomaar over zijn. Ik weet dat ik ShadowClan niet opeens aardig zal gaan vinden als ik dood ben." Ze gromde zacht. Tearkit wist wel dat er genoeg redenen waren om de Shadowclan niet aardig te vinden. Ze wist alleen niet voor welke van de redenen Everstar gromde. Ze keek haar half geschrokken half verward aan. Ze had namelijk niet verwacht dat Everstar zo zou reageren. Toen ze had gezegd dat Everstar mooi kon vertellen keek de leidster weer verbaasd. Het was toch zo! De leidster vertelde duidelijk en kalm. Tearkit vond het leuk om er na te luisteren. "Laat je mijn nest een beetje heel?" vroeg Everstar aan de kitten. Toen ze vrolijk en speels door het nest heen sprong. Het klonk een beetje nors. Tearkit stoptte meteen met rondspringen en keek even beduusd. ''Eh ja sorry Everstar.'' Piepte de kitten meteen terwijl ze naar de leidster toe liep en weer rustig ging zitten. Ze besloot dat ze misschien beter buiten druk kon zijn en binnen rustig. ''Waarom gromde je net?'' Vroeg de kitten toen. Ze had Everstar als een redelijk geduldige kat gezien. In iedergeval geduldig genoeg bij een kitten. Ze keek de leidster met grote oranje ogen aan. Al hoefde ze het natuurlijk allemaal te weten ze was wel nieuwsgierig. Want wat zou haar leider zo boos maken dat ze gromde alleen al bij een gedachte! '' Je hoefd het niet te vertellen als het mij niks aan gaat.'' Vervolgde de kitten snel. Ze wou niet onbeleefd zijn.

'Eh ja sorry Everstar'', miauwde Tearkit een beetje beduusd en ze ging weer zitten. ''Waarom gromde je net?'' Ja hoor, daar kwamen de vragen alweer. ''Je hoefd het niet te vertellen als het mij niks aan gaat.'' Everstar snoof. "Ik dacht aan ShadowClan," zei ze. In meer uitleg dan dat had ze geen zin. Ze werd sowieso een beetje moe van al die vragen. Hoe hield haar moeder het de hele dag uit? Wie was Tears moeder eigenlijk? Ze had geen idee. Everstar bezocht de nursery niet zo vaak. Ze had geen zin haar tijd te verspillen aan verhaaltjes vertellen aan drukke kittens. Verhalen kregen ze van de elders ook wel. Ze besefte dat ze misschien een goede indruk moest maken op die kittens, ze waren immers wel de toekomst van de clan, maar ze had er gewoon weinig zin in. Naar haar idee kon ze beter indruk maken door gewoon zo veel mogelijk prooi mee terug naar het kamp te nemen en haar clan te beschermen tegen bedreigingen. "Heb je nog meer vragen?" vroeg ze aan Tearkit. Ze kon de kitten maar beter een beetje gauw tevredenstellen en dan weer haar taken gaan vervullen.

Everstar snoof. "Ik dacht aan ShadowClan," zei ze. De kitten knikte toen langzaam. Waarschijnlijk ging het haar dus of niet aan of de leider wou het niet uitleggen. De kitten legde zich er gewoon bij neer en keek de leider geduldig in stilte aan."Heb je nog meer vragen?" vroeg Everstar aan Tearkit. Tearkit keek de leider aan. Waarschijnlijk had de leider nog taken genoeg. De kitten voelde zich meteen slecht op haar gemak. Ze had de kattin toch niet van haar taken afgehouden. Geschrokken keek de kitten op en piepte even zacht. ''Ik heb u toch niet te lang van de taken afgehouden?'' Vroeg de kitten toen bezorgd. Ze keek de leider met grote ogen aan en stond al op. Eigenlijk had ze nog wel genoeg vragen te stellen. Ze wist alleen niet of het wel mocht. ''Ik heb nog wel wat vragen eigenlijk..'' Zei ze zacht. Tearkit vond namelijk dat je wel eerlijk moest zijn. Met een zacht zuchtje keek ze uit het hol. Het was gaan regenen. Ze liet haar oortjes al hangen bij alleen de gedachte aan het nattige spul. ''Het regent..'' Zei ze hardop denkend. Haar oogjes stonden sip. Nu kon ze niet meer buiten spelen.

''Ik heb u toch niet te lang van de taken afgehouden?'' vroeg Tearkit een beetje geschrokken. ''Ik heb nog wel wat vragen eigenlijk..'' Everstar keek haar aan, niet geërgerd, niet glimlachend, gewoon neutraal. "Goed dan", miauwde ze. Ze kon Tearkit maar beter even haar gang laten gaan. Hoe eerder ze haar vragen kon beantwoorden, hoe eerder ze klaar zou zijn. ''Het regent..'' miauwde Tearkit een beetje afwezig. Everstar hoorde het getik van de druppels op de rotsen. Een blik naar buiten en ze zag de regen vallen. Ze hoopte dat het slechte weer over zou waaien voor ze op jacht ging, maar ze zou zich er niet door tegen laten houden als dat niet zo was. Een beetje regen kon ook niet zo veel kwaad. Ze keek Tearkit aan. Nou, kom maar op met die vragen.

Everstar keek haar aan, niet geërgerd, niet glimlachend, gewoon neutraal. "Goed dan", miauwde ze. De kitten keek haar aan terwijl ze de ware gevoelens van de leider probeerde te doorgronden. Uiteindelijk gaf ze daar maar mee op en glimlachtte iets. "Weet u misschien wie de clanregels heeft bedacht of bestaan ze gewoon altijd al?" Vroeg de kitten zich af. Echt veel vragen had ze niet. Ze was gewoon benieuwd of het regen zou stoppen en wat Everstar hierna ging doen. "Wat ga je zo doen? Ga je jagen?" Vroeg de kitten nieuwsgierig. Haar oranje ogen stonden helder en opgewekt. Ze was benieuwd hoe het ooit zal zijn om te jagen. Ze was alsnog tevreden met welke rang ze had. Als ze zes manen was zou ze er vanzelf wel achter komen.

"Weet u misschien wie de clanregels heeft bedacht of bestaan ze gewoon altijd al?" vroeg Tearkit als eerst. "Daar bestaat twijfel over", antwoordde Everstar en ze dacht aan wat zij geleerd had. "Sommigen zeggen dat de allereerste clankatten, de stichters van onze clans: Wind, River, Thunder en Shadow, de warrior code opgesteld hebben. Anderen beweren dat de warrior code langzaam ontstaan is en er steeds regels bijkwamen of verworpen werden voordat hij ten slotte werd zoals hij nu is." Ze keek de kitten aan en het duurde niet lang voor de volgende vraag naar buiten kwam. "Wat ga je zo doen? Ga je jagen?" Everstar knikte. "Over drie manen ga jij dat ook leren", miauwde ze. Ze hoopte dat Tearkit goed haar best zou doen bij haar training. En ze hoopte ook dat Tearkits mentor goed zijn of haar best zou doen. Everstar moest veel te vaak apprentices een nieuwe mentor toewijzen omdat hun vorige ze niet goed, of zelfs helemaal niet, trainde. Everstar had een hekel aan ze, katten die de training van hun apprentice niet serieus namen. Ze hadden een taak en die moesten ze gewoon opvolgen, anders zaten ze straks met apprentices van Everstars leeftijd die nog steeds niets geleerd hadden.