The moment of truth

Ze kwamen aan bij de outloock rock, waar het verminkte lijf van de poes nog steeds lag. Everstar onderzocht haar even, maar natuurlijk kon ze niet echt iets vinden dat een van de twee verhalen afdeed als onzin. De rosse poes vroeg hen beiden om hun poten te laten zien, en zonder mopperen tilde de witte kater eerst zijn ene poot op en dan de andere. Zo liet hij zien dat er geen enkel haartje van de poes onder zijn nagels was, wat logisch was. Hij had haar een duw gegeven met zijn schouder, daar waren geen sporen van te vinden; en het beetje bloed dat achtergebleven was op zijn vacht kon net zo goed van Lionroar gekomen zijn toen hij hem terug sleepte naar het camp.

Hij had Everstar gevolgd, maar naarmate ze dichterbij de rots kwamen, voelde hij steeds meer spanning. Op de weg naar de rots toe had hij gezwegen, zo af en toe een blik op de rode poes werpende. Toen ze bij de poes aankwamen bleef hij stil staan, hij liet zijn ogen op haar lichaam neervallen. De wonden die ze had waren door hem aangericht, al zag hij er niet veel beter uit. Hij had daar moeten liggen. Waarom had White hem er niet vanaf gesmeten? Hij keek op naar de kater. Nee, hij wilde iets veel ergers dan de dood. Iets Clankat onwaardig. "Laat jullie poten zien" Waren de woorden die Everstar uitsprak en hij stak zijn poten een voor een naar haar uit. Hij wist dat hij gevochten had met de poes. Hij wist dat haar vacht onder zijn nagels zat en dat hij schuldig was voor het aanbrengen van de wonden. Maar hij had haar niet vermoord, noch had hij haar aangevallen. Zij had hem aangevallen voor wat voor reden dan ook, katten hadden de laatste tijd genoeg redenen om boos om hem te zijn. Het was vast een boze actie geweest van haar, maar dat zou hij waarschijnlijk nooit te weten komen. Niet nu in ieder geval.

De kater zette zijn poot weer op de grond toen Everstar ernaar had gekeken. En weer werden haar groene ogen zwijgend op hem geworpen, weer staarde ze hem even een tijd aan. Toch kon hij ergens in haar blik aflezen dat ze probeerde vast te houden aan de Lionroar die ze als haar deputy had toegewezen, de Lionroar die ze leek te vertrouwen. Hij was ook te vertrouwen, maar waarom twijfelde ze dan? Haar woorden waren streng en hard en hij besloot dat haar vertrouwen in hem er niet meer moest zijn. Ze was net zoals de rest. "Ze viel me aan." Zijn blik gleed naar de poes die levenloos op de grond lag. De poes die nu misschien op hen neer keek in Starclan. Ging haar haat dan zo ver? Zo ver dat ze niet eens een teken wilde geven om haar clangenoot te helpen? Wat had hij haar aangedaan? "Ik weet niet waarom, maar ze viel me aan." Hij fixeerde zijn blik weer op de rode tabby. Wat had het nog voor zin? Zijn verhaal klonk ongeloofwaardig en hij wist niet hoe hij het moest veranderen, het was de waarheid, maar soms kon zelfs de waarheid niet waar klinken.

Hij keek van de leider naar de deputy toen de rosse poes zich tot de andere kater keerde. Haar stem klonk streng en Whitelion kon gewoon voelen dat hij dit aan het winnen was. Met wat moeite wist hij de zelfvoldane glimlach van zijn gezicht te houden, al kon hij de vrolijke twinkeling in zijn ogen niet tegenhouden. Het maakte niet uit, ze had haar volledige aandacht toch op de andere kater.

De wind trok aan zijn vacht, gleed als een mes door zijn wonden heen en op een gegeven moment kreeg hij het koud. Hij voelde zich zwak en hopeloos, als een kitten in een kolkende rivier. De enige kat op deze planeet die hij achtte te kunnen vertrouwen, leek hem niet te meer te geloven. Zijn verhaal sloeg dan misschien nergens op, maar het was waar, en waarom zou hij de waarheid niet aan haar vertellen? Waarom zou hij liegen tegen haar? Ze was zijn vriendin, dat moest ze toch weten? Hij sloot zijn ogen en hoorde haar woorden aan, maar liet ze even goed tot hem doordringen. "Ik heb mijn taken als deputy gedaan en haar de les voorgelezen, dat is alles. Ze heeft er nooit een woord op gezegd. Ze was woest, maar ze heeft me geen reden daarvoor kunnen zeggen." Hij opende zijn ogen weer en keek hard naar Whitelion. "Want voordat ze weer bij zinnen was gooide híj haar van de rots af." Spuugde hij naar de kater. Zijn spieren spanden zich aan en hij voelde hoe pure woede door zijn lichaam gierde. Als hij niet zo verzwakt was, had hij de kater ter plekke aangevallen.

Hij keek de kater aan, de blik in zijn ogen onschuldig. Natuurlijk was dat niet helemaal zo, maar niet iedereen wist dat Whitelion zo goed kon toneelspelen. Oefening baart kunst, zeiden ze altijd. "Waarom zou ik haar van de rots duwen. Dat is niet logisch, dan zou ik jullie beter er allebei vanaf geduwd hebben. Dan zouden er geen getuigen zijn en het zou perfect logisch lijken. Niemand zou mij verdenken. Dus waarom zou ik dan jou laten leven als je gezien zou hebben dat ik haar vermoordde? Je uitvlucht slaat nergens op", antwoordde hij doodkalm.

Hij had zijn nagels al uitgetrokken, hij had zichzelf er al toe kunnen zetten om zich op de kat te werpen, het kleine beetje waardigheid dat hij nog had te verliezen, maar wel nog een einde te kunnen maken aan hem. Die witte kater die zijn leven was binnen komen lopen als een olifant. Wat had hij hem ooit aangedaan? Naast het feit dat hij de ex-partner van Icyrose was, hadden ze niks met elkaar gemeen. Ze hadden nooit iets samen gedaan, maar toch. Toch voelde hij de haat die de witte kater voor hem voelde en hij kon het niet ontkennen dat hij diezelfde haat ook voelde voor hem. Everstar sprak door, haar woorden staken hem diep in zijn hart, braken het laatste beetje vertrouwen dat hij nog had in haar en zijn verwarde blik nam plaats voor een ijzige blik. "Ik reageerde zoals iedere kat dat zou doen als hij werd aangevallen. Ze wilde niet stoppen toen hij het haar vroeg, ze had me daar afgemaakt als het aan haar lag. Ik heb tegen haar gevochten, maar het was nooit mijn bedoeling haar te vermoorden. Ik ben geen moordenaar." Zijn laatste zin was zachter, alsof hij het eerder tegen zichzelf zei dan tegen de poes.

Hij rolde met zijn ogen toen Lionroar bleef proberen zijn onschuld te bewijzen. Snapte hij dan niet dat hij het alleen maar erger maakte? Hij zou beter zijn mond houden, misschien kon hij dan nog een beetje van zijn waardigheid behouden. Nu leek het gewoon of hij de hele tijd nieuwe uitvluchten aan het verzinnen was voor wat ever dacht dat hij gedaan had. Zielig mormel.

"Kun je ons even alleen laten?" Het voelde net alsof hij een vijand was. Een shadowclan kat die zonder pardon hun territorium was binnen komen lopen en even iemand van de rots af had geduwd. Een kat die niet bij Windclan hoorde, een echte vijand. Ze hoorde hem uit alsof ze hem niet vertrouwde, alsof hij geen vriend van haar was geweest alle maanden dat hij haar als deputy had gediend. "Niet de bedoeling. Misschien niet, Lionroar, maar we weten beide dat je jezelf niet altijd in de hand hebt." Hij vernauwde zijn ogen een beetje en staarde haar bijna ijzig aan. Op dat moment knapte er iets in hem. Net zoals dat gebeurde hij Skymask, maar dan anders. Dit keer was het pure teleurstelling dat door zijn lichaam schoot en hem tot die actie wist te zetten. Zijn nagels waren van frustratie al uit hun klauwen en onverwachts en al zeker razendsnel had hij de afstand met zijn poot tussen de twee overbrugt en zijn klauwen krachtig over haar borst laten gaan. Of het diep was en of het pijn deed was een ander iets, maar het was een furieuze actie geweest en zo keek hij haar ook aan. "Ik heb haar niet vermoord, maar als je dat niet wilt geloven wat heeft dit dan voor zin?" Waren zijn woorden, die hij naar haar toe spuugde alsof ze een of andere Shadowclan kat was geweest.

Everstar keerde zich naar hem en vroeg -nu ja, beval hem eerder- om eventjes buiten gehoorsafstand te gaan, en dat was dan ook wat hij deed. De grote kater wandelde een eindje bij hen vandaan, zo dat hij ze nog wel kon zien maar niet meer horen. Er leek iets te knappen bij de deputy, maar hij kon niet echt zeggen of het echt woede was. Op een bepaald moment haalde de lichtgekleurde kater zijn klauw over de borstkas van hun leader. Whitelion sprong recht, maar kwam niet dichterbij. Ze zou hem wel aankunnen, en ze had hem bevolen om hen even alleen te laten.

Even werd hij verontwaardigd aangestaard door de rode tabby, waarna ze opsprong en haar oren plat in haar nek legde. Haar ogen priemden in die van hem en hij staarde haar net zo hard en vurig terug. Zelf ging hij ook op vier poten staan, zijn vachtharen stonden omhoog en er was niets minder dan pure vijandigheid in zijn blik te zien. Ze was niet zoals hen. Nee, ze was zoals haar vader. Die had hem in de steek gelaten, alles wat zijn hartje begeerde van hem afgepakt en zijn vertrouwen geschonden. Zijn moeder, zijn zusje, Angelpaw en Spottedleaf, ze hadden hem stuk voor stuk achtergelaten omdat Starclan hen in haar armen nam. Nee, Everstar was veel erger dan dat. Ze was geen vriendin, ze was een vijand geworden. Wat had hij haar ooit aangedaan om haar vertrouwen te schaden, buiten de klap die hij haar net tegen haar borst had gegeven dan. Haar woorden verscheurden zijn laatste beetje waardigheid die hij nog voor zichzelf had en braken zijn hart in duizenden stukjes, maar het ergste was nog de woede die hij voelde. De haat. "Je bent blind!" Hij verhief zijn stem en staarde haar woedend aan. "Ik heb het niet gedaan, het was Whitelion! Je vertrouwt hem boven mij en ik ben niet alleen je deputy, maar ik was ook een vriend!" Hij legde de nadruk op 'was', want dat was hij duidelijk niet meer.  "Icyrose verkoos mij niet boven hem, ze koos mij. Het was een truc. Ze wilde mij jaloers maken, waar denk je anders dat ze die kras over haar gezicht van heeft gekregen!" Spuugde hij naar haar toe. De harde waarheid, hij had alles gehoord wat ze toen tegen Whitelion had gezegd en de witte kater had uitgehaald naar haar gezicht. Een lelijke kras achterlatend op de toen nog levende Icyrose. Dezelfde poes die hij enkele weken terug dood had aangetroffen, bij hem.

Het zag er steeds slechter uit voor de deputy, en misschien kon deze ingeving nog beter zijn dan wanneer hij het bedacht. Het was gewoon de bedoeling dat hij niet meer het beste vriendje van Everstar zou zijn, en om hem te straffen omdat hij Icyrose liet gaan. Oké, en omdat hij hem gewoon haatte. Maar dit zou tot veel ergere straffen voor Lionroar kunnen leiden, misschien zou hij zelfs uit de clan gegooid worden! Dan zou hij helemaal van de tuig vanaf zijn, stel je voor.

Hoe kon hij haar nog tot zinnen brengen, dat dit de verkeerde keuze was die ze aan het maken was? Dat hij wél haar vriend was geweest, totdat ze aan hem had getoond dat ze hem helemaal niet meer vertrouwde. Zijn hart was gebroken en had zich wederom voor haar gesloten, zoasl hij gedaan had bij alle andere katten die hij niet loyaal genoeg achtte. De kater's helderblauwe ogen priemden in haar groene ogen. "Dan ben ik blijkbaar bevriend geraakt met de verkeerde persoon" Als hij niet gewond was, zo woedend was, of al helemaal niet in deze situatie was, was hij opgestaan en had hij zich van haar weggedraaid, om vervolgens als een echte Windclan kat van zijn problemen weg te rennen. Maar dat ging nu niet. Zijn clanleven stond hier op het spel en hij wist dat hij het verspeeld had, maar toch, probeerde hij zich er nog steeds aan vast te klampen. Als een Queen die haar kittens verloor, als een warrior die te oud was om zijn taken nog te vervullen. "Je woorden zeggen niets, Lionroar, niets! Je klauwen hebben laten zien wat voor kat je bent geworden" Hij was niets veranderd, maar dat zag de poes niet. Het enige wat zij zag was de gebroken kater, de kater die haar zojuist een veeg over haar borst had gegeven. Ze was echt blind geworden. "We gaan terug naar het kamp" Haar woorden klonken niet woedend, maar kil. Ze gaven hem een rilling over zijn rug heen en eerlijk waar had hij haar liever kwaad gehoord dan op deze manier.