Target number 1

Ze had rond gehoord waar precies het hele gebeuren zich had afgespeeld, en de meesten hadden haar naar de outlook rock door gewezen. Haar amberkleurige ogen vernauwden zich zodra ze haar poten in het gebied had gezet. Haar oren legden zich neer in haar nek toen ze terugdacht aan de woorden van haar vader. Whitelion is de dader..! Ze geloofde hem, en wat de anderen ook zeiden, ze zou hem blijven geloven. En de poes zou er dan ook alles aan doen om de waarheid te achterhalen. Haar lichaam zag er al uit als dat van een krijger, ze begon zich dan ook al zo te gedragen. Ze nam meer verantwoordelijkheden op zich en liet haar eigen fouten niet meer door de beugel gaan. Alles waar ze eerst niet op lette probeerde ze te perfectioneren: haar vechttechnieken, jagen en zelfs rennen. Alles om die Whitelion een lesje te leren. And speaking of the devil.. De calico draaide zich in een ruk om toen ze geluid achter zich hoorde en haar ogen werden groot bij het zien van een wit gestalte. Instinctief legde ze haar oortjes plat. En alhoewel haar lichaam stond te popelen om weg te rennen, het haatgevoel dat ze jegens de kater voelde zorgde ervoor dat ze juist geen poot verzette.

{Whitelion 1ste post!}

Je weet dat je te sentimenteel begint te worden als plaatsen betekenis begonnen te krijgen. Simpele dingen, een eenzame boom in het uitgestrekte territorium van de Windclan, begonnen gevoelens uit te drukken als eenzaamheid, verdriet, angst, teleurstelling. Was het Starclan die hem die tekenen liet zien? Als straf voor alle vreselijke dingen die hij ooit gedaan had? of was hij ouder aan het worden, was zijn levenswijsheid hem te vele aan het worden? Alhoewel de kater zich in de fleur van zijn leven bevond, voelde hij zich soms honderden manen oud. Hij voelde zich soms als Atlas, die het gewicht van de wereld op zijn schouders moest dragen.

Maar waarom werd hij dan toch steeds aangetrokken tot deze plaatsen? Plaatsen vol herinneringen en emoties. Waarom was het zo dat, telkens als hij zich gewoon liet gaan, hij weer naar deze plaats terugkwam? De hoge rots die uitkeek over hun territorium, en waar zo veel belangrijke hoofdstukken in zijn leven beëindigt zijn, en daarmee ook weer begonnen? Want je kunt nooit met iets beginnen, niet écht, als het vorige nog bezig is. Waarom zat hij dan steeds weer op de rand van de rots, een trieste blik in zijn ogen, als hij terugdacht aan wat was. Hij zou moeten denken aan wat is, en niet wat aan gewéést is. Dat was voorbij, dat kon nooit meer verandert worden. Het was, in een woord, onaantastbaar. Vaststaand.

Om tot nog toe onbekende redenen rende hij voor de zoveelste keer weer naar deze rots, de Outloock rock. Whitelion keek om zich heen, snoof de lucht op met gesloten ogen maar opende deze weer toen hij een geur rook. Een geur die vaagjes weg had van Lionroar, de verrader die geen verrader was. Hij was de enige die echt de waarheid wist, de enige die het zonder te twijfelen kon weten. En ergens was er een klein stemmetje in zijn hoofd dat hem daar constant mee lastig viel. Hij had alweer een onschuldig leven verpest. Soms wou hij dat hij het stemmetje kon uitschakelen, en soms liet hij zich gewoon meevoeren. Het had gelijk, hoe dan ook. Hij zou beter moeten weten, nadat zoveel katten zoals hém, zichzelf, zijn eigen leven een hel konden maken. Hij liep de laatste paar stappen op de rots naar boven, en zag daar een poes staan. Ze zag eruit als een jonge krijger, redelijk sterk wel, maar geen partij voor hem. Hij had jaren ervaring, en was sowieso door zijn gestalte vele malen sterker dan welke poes dan ook. Dus hij knikte haar gewoon toe, een neutrale uitdrukking op zijn gezicht - al was er iets van walging te bespeuren in zijn ogen. Het was één van de mormels van Lionroar, en dat kon hij niet vergeten. Het was een teken dat Icyrose misschien niet écht van hem gehouden had, of tenminste niet voor altijd.. Al gelde dat ook niet voor hemzelf.

Ze wist dat er velen waren die verkeerd dachten: Je bent klein, en dus niets waard. Of, je bent groot en dus sterker dan wie dan ook. Maar zij wist beter. Haar slanke lichaam gaf aan dat ze woeste aanvallen in één oogopslag kon ontwijken. Haar magere lange poten waren het teken van snelle, maar efficiënte aanvallen. En alhoewel ze de magerheid van iedere kat droeg in het koudste seizoen van het jaar: jonge spieren waren te zien onder haar pels. Net zoals de zekere gloed van haat weerkaatste in haar warme amberkleurige ogen, die voor de eerste keer in haar leven ijskoud naar een bepaalde kat keken. Nu mocht ze nog te jong en te zwak zijn, maar dat betekende niet dat ze dat later nog zou zijn. Ze was nog steeds de dochter van de felle Icyrose en de vurige Lionroar. Welke betere combinatie kon je hebben als dna? Het bloed dat door haar aderen stroomde was van pure wilde afkomst: een ijzersterke afkomst. Spottedpaw wist dit dan ook. Whitelion mocht nu misschien nog wel met haar lachen, maar een stemmetje in haar zei dat hij dat over enkele manen niet meer zou doen. Ze had zichzelf gedwongen om harder, vaker en langer te trainen deze laatste maan van haar apprenticeschap. En dit alles kwam voort uit één gevoel: wraak. Een goede wraak, aangezien ze de onterechte verbanning van haar vader goed wou zetten. En dat kon ze maar op één manier doen.

Met snelle en geluidloze stappen baande de half langharige calico zich een weg naar de rots toe. Met enkele lenige sprongen bevond ze zich erop, tegenoverstaande van Whitelion. Een nietszeggende uitdrukking sierde haar toch redelijk knappe gelaat terwijl ze de witte kater aankeek. Vreemd genoeg had ze niet veel weg van haar moeder Icyrose, maar eerder van de gerespecteerde maar overleden krijger Spottedleaf. Sommigen kenden haar nog, nee, velen zeg maar eerder. "Wat doe je hier?" Klonk ze, toonloos. Nu ze hier zo tegenover hem stond voelde ze vreemd genoeg geen angst noch argwaan. Nee, ze had eerder medelijden met de manier waarop de kater zijn leven vergooide, en dat van anderen. "Je weet toch dat het gevaarlijk is om op deze rots te staan?" Straks duwt iemand je er nog van af. De poes wist dat hij haar niets kon doen. Er hing sowieso al een gerucht rond in het kamp. Het gerucht dat het verhaal van Lionroar wél klopte. Wat zouden ze denken als ze wisten dat Spottedpaw, de dochter van de verrader, op dezelfde manier vermoord was? Van de Outlook Rock gevallen? Of nee, zeg maar eerder geduwd. En deze gedachte gaf haar dan ook moed, ze wist dat hij haar niets kon doen.