Perfect is boring |+Airkit|

De sneeuwwitte vacht van haar moeder was zo zacht, de kleine rode poes wou er wel voor eeuwig tegen aanliggen. Ze geeuwde fel en haar kleine scherpe tandjes waren duidelijk zichtbaar. Zo te zien waren al haar sibs al aan het spelen, niet moeilijk als je bedacht dat het al bijna Sunhigh was. Ze zag dat haar zus, Airkit, nog in de buurt zat en trippelde er naar toe. Een beetje onhandig kwam ze tot stil stand. De sierlijkheid die haar zusjes hadden miste ze en soms kon ze nogal eens vallen door haar lange poten. "Heey, alles goed?" Miauwde ze luchtig tegen haar zus. Soms dacht ze dat de wind haar gewoon kon wegblazen, zo fijn gebouwd was ze. Maar waarschijnlijk kwam daar de naam, Airkit, ook vandaan.

+Airkit

Haar gedachtes zaten ongeveer aan de andere kant van de wereld terwijl het leven om haar lichaam heen verder ging. Toen haar zusje dan ook wild op haar afstormde had ze dat helemaal niet door. Dit totdat haar rode zusje wat onbeholpen voor haar tot stilstand kwam. De lichte tabby schrok zich kapot en sprong bijna een gat in de lucht. Een blos verscheen echter op haar wangen toen ze door kreeg dat het gewoon haar zusje was, Cinderkit. "Heey, alles goed?"Werd haar gevraagd, Airkit hoopte dat Cinderkit het gewoon niet had gezien, een domme hoop. "Oh ja hoor!"Zei ze met iets van een glimlach op haar snuitje. "En met jou?"op antwoord wachtte ze echter niet. "Kan jij ook niet wachten op apprentice te worden?"

Er was iets met haar zusje, maar ze kon nogal moeilijk haar vinger erop leggen. "Oh ja hoor! en met jou? Kan jij ook niet wachten op apprentice worden?" Miauwde haar zusje, een normale katten zou haar leugentje hebben geloofd, maar zij was haar zus en zoiets geloofd ze niet. " Inderdaad, maar wat is er echt? Ik ben je zusje, mij kan je niet om de tuin leiden." Nieuwsgierig keek ze haar zus aan. De grote kattin doet er alles aan om haar familie gelukkig te maken, deze keer zou ze geen uitzondering maken.

" Inderdaad, maar wat is er echt? Ik ben je zusje, mij kan je niet om de tuin leiden." Was het antwoord van haar zus. Airkit wendde haar gele ogen af. Natuurlijk lag er wat achter haar glimlach, en het was dom van haar om te liegen tegen haar zusje. Ze zou haar toch door hebben, en dat bleek nu wel weer. De wit-grijze kitten zuchtte en keek haar rode zusje aan. "De andere kittens laten me vaak niet meespelen."miauwde ze somber. "Mam zegt dat het door Papa komt"

"De andere kittens laten me vaak niet meespelen. Mam zegt dat het door Papa komt" Beantwoorde haar zusje haar vraag. Eventjes stonden haar amberkleurige oogjes triest, maar dat maakte al snel plaats voor vastberadenheid. "Laat ze maar denken wat ze willen, mama zei tegen mij dat wij sterker zijn. Want papa had een hard leven, dus zijn wij ook sterk!" Miauwde ze trots en vol zelfvertrouwen. "We zullen die andere kittens eens laten zien wat leuk is. Ze zullen smeken om mee te doen!" Grinnikte de calico poes.

De oogjes van haar zus stonden ook triest, maar die emotie veranderde snel in vastberadenheid. Iets wat Airkit verbaasde. "Laat ze maar denken wat ze willen, mama zei tegen mij dat wij sterker zijn. Want papa had een hard leven, dus zijn wij ook sterk!" De stem van haar rossige zusje was vol zelfvertrouwen, ontroerde de lichte tabby. Het was zo fijn om haar en haar familie te hebben. Ze gaven om haar, en zij om hen. "We zullen die andere kittens eens laten zien wat leuk is. Ze zullen smeken om mee te doen!"grinnikte de rode kitten. Airkit glimlachte breed en dankbaar. "Dankje Cinderkit"miauwde ze al een stuk vrolijker. Ze gaf haar zus een lik. "Jou kan ik altijd vertrouwen"

De oogjes van haar zus gingen vrolijk staan en blij glimlachte ze. Soms kon ze er moeilijk tegen als iemand van haar familie droevig was. "Dankje Cinderkit. Jou kan ik altijd vertrouwen." De zandkleurige kitten gaf haar een likje en spinnend nam ze deze in ontvangst. Zonder waarschuwing sprong ze op haar zusje af, nu het probleem van haar zus eindelijk van de baan was, wou ze spelen. "Kijk maar uit voor de machtige Cinderkit!" Grauwde ze speels. Ze maakte zich extra groot en stond op haar achterpoten. Helaas kon ze dit niet lang volhouden en mee viel ze weer op de grond.

Gespin rees op uit haar zusters keel. Airkit trilde blij met haar snorharen, ze had echter niet verwacht dat ze opeens aan gevallen zou worden door dezelfde kitten. Een luide piep verliet haar mond en ze klauwde even uit schrik om zich heen. Maar bedaarde toen ze zich herinnerde dat het haar zus was. Airkit grinnikte. "Kijk maar uit voor de machtige Cinderkit!"grauwde ze speels. Ze ging op haar achterpoten staan, maar viel. Airkit lachte hard. "De machtige Cinderkit die niet eens kan blijven staan!" Giechelend tikte ze de kop van haar zusje aan.

Haar zusje moest lachen om haar val en opgelucht haalde de rode tabby adem, ze kon nog lachen. "De machtige Cinderkit die niet eens kan blijven staan!" Giechelde de tabby terwijl ze haar een tik gaf. "Kun jij het beter dan?" Miauwde ze uitdagend. Glimlachend keek ze haar zus aan, wedde dat ze het zelf niet kon?

"Kun jij het beter dan?"werd uitdagend gemiauwd. Airkit keek haar zusje trots aan, natuurlijk kon ze dat wel, alleen met een beetje hulp...
De grijze kitten ging wankelend op haar achterpoten staan en greep een takjes van de struiken van de nursery vast die boven haar hing. Waardoor ze haar evenwicht kon bewaren en blijven staan. "Zie je!" miauwde ze tussen haar kaken door. Het was haar gelukt! Niet zonder vals te spelen, maar hey... Dat was maar een klein detail.

De tabby kitten pakte enkele takjes van de nursery boven haar hoofd vast. Kwaad keek ze haar zusje aan, dat is vals spelen! "Zie je!" Miauwde ze kitten enthousiast. "Maar dat is vals spelen!" Miauwde ze kwaad, maar als snel verdween de kwaadheid in haar blik voor sluwheid. Zachtjes sloop ze richting de tabby, ze zou haar eens een lesje leren. Met haar grote gestalte zou dat wel moeten lukken. Zonder waarschuwing vloog ze op haar zusje af en duwde haar op de grond. Terwijl ze hevig tegenstribbelde, hield Cinderkit haar op de grond met haar massieve poten. Voor een kitten was ze behoorlijk groot en al zeker voor een kattin. Meestal maakte dat haar onzeker, maar soms was het wel handig.

"Maar dat is vals spelen!"miauwde haar rode zusje boos."Nee, dat is slim spelen."Miauwde ze zo goed en kwaad als het ging met de tak in haar bek. Airkit haar ogen keken vrolijk neer op Cinderkit, ze zou lachen, maar dan zou ze het takje los moeten laten. En dan zou haar victorie maar van korte duur zijn.
Plots sprong de poes op haar af. Uit schrik liet ze het takje meteen los en plofte ze hard op de grond. De grote poten van haar zus drukte hard op haar schouders en hoewel ze flink tegen stribbelde, kon ze er niet onderuit komen. Airkit maakte geen schei van kans; zij was licht en zeer rank gebouwd, terwijl haar zusje juist veel groter en sterker was. Woest keek Airkit op haar haar zusje. "Laat me los!"Miauwde ze boos terwijl ze nog steeds weg probeerde te komen. Als het nog niet duidelijk was, ze kon slecht tegen haar verlies.

"Laat me los." Miauwde de kitten kwaad. De rossige kitten lachte, "Enkel als je toegeeft dat je vals speelde!" Een twinkeling in haar ogen zorgde ervoor dat haar bevel niet zo hard aankwam. Al zorgde haar stem daar wel voor, ze kon niet fluisteren en gewoon praten klonk in sommige katten hun oren als een hels kabaal.

"Enkel als je toegeeft dat je vals speelde!" commandeerde haar zus, de twinkeling in haar ogen verzachtte echter het harde effect. Haar zus had nu eenmaal een harde stem, dat was niet iets waar Airkit zich aan stoorde. Het feit dat ze nu echter onderop lag en werd gecommandeerd door haar zus, wel. Airkit keek Cinderkit woedend aan. Valt het op dat ze niet tegen haar verlies kan? "Niet vals, gewoon slim!" kaatste ze terug, niet willend om volledig te doen wat haar zus zei. "Laat me nu los!"miauwde ze kwaad terwijl ze nogmaals weg probeerde te komen

"Niet vals, gewoon slim. Laat me nu los!" Haar zus werd blijkbaar kwaad en vlug sprong ze van haar af. Het was enkel om te spelen geweest en nu keek ze schuldbewust naar de grond, misschien was ze wat te hard geweest. Vaak verloor ze haar zelf in een spelletje en werd ze wat te wild. "Sorry, heb ik je pijn gedaan?" Miauwde ze voorzichtig. Haar grote lijf was zwaar en slungelig, het was niet haar fout dat ze zo geboren was. Maar ze zou er wel mee moeten leren leven, waarschijnlijk.

Haar zusje stapte haastig van haar af en Airkit sprong op en likte ietwat beledigd, maar vooral beschaamd haar vacht plat. Toen ze echter door kreeg dat Cinderkit beschaamd naar de grond keek."Sorry, heb ik je pijn gedaan?" miauwde ze voorzichtig. Airkit keek verrast en vooral schuldbewust naar haar zus. Nee! Dat was niet haar bedoeling! "Nee!"piepte ze terwijl ze naar haar zusje toe kwam. "Nee dat deed je niet hoor... Ik, ehh" Nu kwam het moeilijke deel, toegeven dat ze fout zat. "Ik kan gewoon niet tegen mijn verlies"murmelde ze haast onverstaanbaar. Het was hele wat voor haar om toe te geven dat ze fout zat. Maar ze had liever een gebroken eer dan een verdrietig zusje.

"Nee!" Piepte haar zusje geschrokken. "Nee dat deed je niet hoor... Ik, ehh. Ik kan gewoon niet tegen mijn verlies" Miauwde de tabby. De rode kattin lachte, "Dan zit het in de familie!" Ze wist ook wel dat ze niet de beste verliezer was, maar ze had liever dat ze eerlijk verloor. Ze keek dromerig naar de uitgang, als ze apprentice was konden ze eindelijk naar buiten. Toch ging ze niet, zoals haar andere zusje Dappledkit, zonder toestemming het kamp uit. Nee, daar was ze te verlegen voor. Tegenover haar familie en vrienden was ze ontzettend open en floepte ze er alles uit. Maar als ze eenmaal in de buurt kwam van vreemde katten werd het een probleem. "Ik kan niet wachten tot we apprentice zijn." Miauwde ze dromerig en ze wist dat haar zusje er net zo overdacht.

"Dan zit het in de familie!"Airkit grijnsde haar breed toe, blij dat haar zuster dit ook zonder schaamte durfde te zeggen. Zij had wat meer moeite met haar minpunten te laten zien, laat staan er iets over te zeggen.
De rode poes liet haar lik afglijden naar de ingang van het kamp. Airkit wist wel waar ze aan dacht. De grijze kitten dacht aan precies het zelfde. "Ik kan niet wachten tot we apprentice zijn."Miauwde ze dromerig. Airkit schudde wild haar kop. "Ik ook niet!"piepte ze opgewonden. "Shrewstar en Innerghost zullen trots op mij, ehh, ons worden!"Miauwde ze met haar borst fier naar voren gestoken. Echter lag achter dat masker onzekerheid, wat als ze niet goed genoeg was?

laat sorry ;_;

"Shrewstar en Innerghost zullen trots op mij, ehh, ons worden!" Ze zag de onzekerheid bij haar zusje en deelde dit met haar. "Ze zullen zeker trots worden op jou!" Miauwde ze met een blik van trots, haar tabby zusje zou een sterke warrior worden. Haar andere, calico zusje, waarschijnlijk ook. Maar het probleem was dat de rode kattin niet helemaal zeker was of diens loyaliteit wel bij de Shadowclan lag. "Maar of ik zo'n goede warrior zal worden." Miauwde ze er zachtjes achter aan. Haar blik gleed af naar haar poten en bestudeerde ze. Wat als ze niet goed genoeg zou zijn? Als ze niet nuttig zou kunnen zijn voor de clan?

"Ze zullen zeker trots worden op jou!" de lovende woorden van haar zus verraste de grijze kitten. Dacht haar zusje echt zo over haar? Want dat deed ze zelf namelijk niet. Ze was als de dood dat ze nog geen apprentice mocht worden, omdat ze niet goed genoeg was. Airkit keek haar dan ook wat ongelovig aan. "Maar of ik zo'n goede warrior zal worden."voegde de poes er fluisterens aan toe. Airkit haar hart brak toen ze haar zus zo zag, ze liep dan ook op haar af en gaf haar een troostende lik. "Dat mag je echt niet zeggen!"miauwde ze fel terug. Haar gele ogen op die van haar zus gevestigd. "Jij kreeg mij net ook op de grond, en geloof me, ik kon er niet onderuit komen. Als ik een goede apprentice word, dan word jij samen met Dappledkit de besten."ze meende haar woorden en keek warm naar Cinderkit.

Onderwerp: Re: Perfect is boring |+Airkit|