Breaking free from these memories

Een diepe zucht rolde over haar lippen terwijl ze haar ogen voor een kort moment sloot. Enkele uren geleden was de zon onder gegaan, maar de zwart met witte kattin had nog geen aanstalten gemaakt om weer terug te gaan naar het camp. Simpelweg omdat ze er juist even tussenuit wilde zijn, weg uit die drukte. Er werd veel van haar verwacht, maar het leek wel alsof alles tegenzat de laatste tijd. Geen enkel lichtpuntje in haar leven, dat was haar probleem. Er was er wel eentje geweest, maar die was ondertussen gedoofd. Je kon wel zeggen dat ze zich enorm teruggetrokken had de laatste tijd, alle vriendschappen waren zwaar verwaarloosd en zelfs met haar overgebleven familie sprak ze nooit meer. Haar leven bestond enkel nog maar uit jagen, patrouilleren, eten, drinken en slapen. Voor de tweede keer zuchtte ze een keertje kort, terwijl ze haar ijsblauwe ogen opende en naar de heldere sterrenhemel keek.

{Eerste post voor Tallshadow}

De kater zou eigenlijk op een moonhigh patrol gaan, maar een paar van wat oudere warriors hadden hem met een glimlach aangekeken, en maar op avontuur uitgestuurd toen ze zagen hoe saai hij het vond om voor de zoveelste keer die grens te lopen. Daarom rende hij deze kant uit, want iets wat een heel stuk minder saai was, was de geur die Arcane had achtergelaten op haar tocht, die hij op het moment aan het volgen was. Een vrolijke twinkeling lag in zijn ogen toen ze in het duister de poes gespot hadden, dat was niet heel lastig geweest.

De maan verlichtte de witte plekken op haar lichaam extra goed en liet zo een spookachtige gloed om haar heen hangen. Dat terwijl de zwarte vlekken juist opgingen in de nacht, en haar ijsblauwe ogen als twee lichtgevende sterren in de nacht waren. Het geroffel van poten klonk vlak achter haar, en toen ze over haar schouder keek met een wat elegante beweging zag ze de grote gestalte van haar goede vriend Tallshadow, ook al had ze hem al een tijdje niet meer gesproken. Een kleine glimlach hing rond haar snuit en ze bleef zo zitten, wachtend tot de kater bij haar aan zou komen. Tall, die ze al kende vanaf haar kittentijd als ze er zo eens bij nadacht. Hij was er voor haar geweest op de dag van haar moeder’s dood, en sinds dien was hij er altijd voor haar geweest. Altijd. “Hey, Tall,” mauwde ze vervolgens met dezelfde voorzichtige glimlach terwijl ze haar ijsblauwe ogen op de gestreepte kater gericht hield.

Hij grijnsde toen de poes hem opmerkte, en liep op een drafje naar haar toe. Een lichte spin was te horen, want het was wel even geleden dat ze zo rustig konden praten. "Arcane," Sprak hij, beleefd en met een knik van zijn hoofd, gewoon omdat hij ook zo formeel begroet werd. Daarna ging hij naast de poes zitten, en likte even wat van de opstaande haren op zijn borst plat. "Hoe gaat het met je?" Hij keek weer opzij, in haar blauwe ogen, en glimlachte nog steeds, er was de laatste tijd niets ergs met haar gebeurt toch?

Ze glimlachte toen ze een zachte spin hoorde en kon het niet laten om zelf ook een keertje kort te snorren. "Arcane," zei de kater op een formele toon en knikte een keertje naar haar. De zwart met witte kattin grinnikte eventjes kort en schudde haar kopje een keer. Vervolgens ging de grote kater naast haar zitten, waarbij hij natuurlijk een aardig stuk boven haar uittorende. De kattin hees haar lichaam een beetje overeind en gaf een vriendschappelijke lik over de pluk haar op zijn kop die altijd wat wild zat, en liet zich vervolgens weer naast hem neerzakken. "Hoe gaat het met je?" vroeg de kater terwijl hij opzij keek naar haar. "Goed, moet ik zeggen," zei de kattin met een vrolijke glimlach rond haar lippen en snorde een keertje kort. "Met jou dan?" vroeg ze en keek hem aan met haar helderblauwe ogen.

Het ging goed met haar, wat natuurlijk fijn was om te horen. Daarna kreeg hij de wedervraag die standaard erbij hoorde, en glimlachte eens terwijl hij zijn linkerpoot even uitschudde. Er lagen hier overal naalden, en ook al had hij dikke pads, som prikte het nog steeds. "Ook wel goed," Antwoordde hij daarna, en keek eens naar het bos, "Het is natuurlijk vreselijk wat er met Fallentear gebeurt is, en de oorlog met Windclan heeft heel wat warriors afgezwakt, dus in vergelijking met hen," Hij glimlachte weemoedig, "Gaat het goed,"

De kattin had een kleine glimlach rond haar lippen en haalde haar tong kort langs haar schouderblad, om de veel grotere kater vervolgens weer aan te kijken. "Ook wel goed," beantwoordde de kater haar teruggekaatste vraag en ze knipperde een keertje met haar ogen. "Het is natuurlijk vreselijk wat er met Fallentear gebeurt is, en de oorlog met Windclan heeft heel wat warriors afgezwakt, dus in vergelijking met hen," de kater glimlachte eventjes terwijl hij stil was. "Gaat het goed," zei hij. De zwart met witte kattin had haar blik afgewend en keek naar haar pootjes. "Ik vindt het zo vreselijk van Fallentear.. voor haar kittens.." Haar stem stierf eventjes af en ze beet op haar lip. "Het doet me denken aan de dag dat wij elkaar voor het eerst ontmoette, toen mijn moeder stierf." De kattin sloot haar ogen eventjes kort, want ze was bang dat de kater anders de vage tranen die kwamen opwellen zou zien. Ze wilde niet huilen in zijn gezelschap, hij had genoeg andere dingen om zich zorgen over te maken. "Maar ze hebben Innerghost natuurlijk.." mompelde ze toen ze haar ogen weer opende. Zelf had ze niemand gehad, behalve haar siblings en Tall.

De kater had er niet over nagedacht, en voelde zich nu stom dat hij zo simpel dit onderwerp had aangesneden. Verslagen en met schuldgevoel keek hij naar de grond, het was altijd lastig om te bedenken wat je dan op zo'n moment moest doen, en toch sloeg hij maar gewoon zijn staart om haar heen en glimlachte lichtjes. "Jij hebt vrienden," Meldde de kater haar, zichzelf natuurlijk meetellende. Inner had hem ook, als een van de weinige vrienden in de grote groep haters.

Het deed pijn, dat zeker ja. Verwerkt had ze het ook nog niet en het voelde als een wond op haar hart die ze de hele tijd zelf weer open haalde. Het was stil tussen het tweetal en de kattin had haar ogen gesloten, niet goed meer wetend wat ze moest doen. Vervolgens voelde ze de pluizige staart van de kater troostend om haar heen slaan. "Jij hebt vrienden," zei de kater vervolgens. Een minuscule, waterige glimlach verscheen op haar kleine snuitje en ze leunde met haar kopje tegen zijn massieve lichaam aan. "Bedankt, Tall.." mompelde ze met haar ogen gesloten omdat ze bang was om te huilen. Want toen ze haar ogen opende drupte er een traantje uit haar ooghoek. Wat was ze toch weer zwak, een misbaksel dat niks waard was. Arcanewish wendde haar blik af en keek naar de grond. Zwakkeling die ze was..

Hij werd bedankt en toen ging ze huilen, hoezo tegenstrijdig? Hij glimlachte slecht waterig, en streek met zijn staart over haar rug in een hopeloze poging haar te kalmeren en te troosten. Hij was hier niet altijd even goed in. "Hoe staat het verder met je relaties in de clan?" Daar praatten poezen toch altijd over? Geen verstand van, hoefde hij ook niet, maar misschien was het goed haar af te leiden van slechte onderwerpen.

Een waterig glimlachje kwam rond haar lippen te liggen toen ze de staart van de kater op haar rug voelde terwijl ze haar ogen sloot en er nog wat tranen naar beneden drupte. "Hoe staat het verder met je relaties in de clan?" vroeg de kater vervolgens om haar wat af te leidden. "Ach.." mompelde de kattin en ze schudde haar kopje kort, waardoor ze stopte met huilen. "Ik heb niet echt veel relaties.. Jij?" vroeg ze en keek maar de gestreepte kater.

Hij knikte eens toen ze reageerde, jammer, relaties waren leuk. Niet die relaties waar anderen altijd aan dachten als je relaties zijn maar gewoon sociale relaties. Met die andere had hij niet echt ervaring. "Nou, ik heb natuurlijk altijd m'n vrienden," Die met de dag meer leken te worden.. Altijd leuk! "En kennissen van werkelijk overal vandaan, dus snel alleen voel ik me niet," Hij grinnikte.

"Nou, ik heb natuurlijk altijd m'n vrienden," zei de kater en een glimlachje keerde terug op haar snuit. Tallshadow was een van de enige katten die haar redelijk snel op kon beuren wat dat betrof. "En kennissen van werkelijk overal vandaan, dus snel alleen voel ik me niet," grinnikte hij. Een kleine glimlach kwam rond de lippen van Arcane terwijl ze de kater aankeek. "Ook nog geen succes in het andere gedeelte van relaties?" zei ze met een glimlach terwijl ze hem zacht aanstootte met haar schouderblad.

De kater begon te lachen toen ze natuurlijk begon over de andere soorten 'relatie', zie je wel dat poezen hierover praatten? Maar schudde toen zijn hoofd. "Niet dat ik weet," Grinnikte hij, en gaf de befaamde schouderduw terug. "En jij dan? Geen hotte katers jouw pad opgekomen nog?" Ze was aardig, getalenteerd en knap om te zien, tuurlijk wel toch?

De kater begon te lachen en de zwart met wit gevlekte kattin grinnikte eventjes. Toen hij echter zijn hoofd schudde was ze wel een beetje verbaasd, van zo'n kater als Tall zou je denken dat die binnen een van de kortste keren een hele poezen-fanclub om zich heen had hangen. Hij was immers aardig, knap en vooral ook trouw aan zijn vrienden. "Niet dat ik weet," grinnikte de kater en ze grijnsde kort toen hij haar een duwtje terug gaf. Ze had hem zo gemist nu ze er zo over nadacht, was ze maar net zo goed in het onderhouden van vriendschappen als Tall. "En jij dan? Geen hotte katers jouw pad opgekomen nog?" Dit keer was het haar beurt om kort te grinniken. "Nope, niet op mijn pad," zei ze met een korte grinnik terwijl ze de kater vrolijk aankeek. Nee, er was nog nooit iemand geweest die op die manier interesse in haar had getoond.

Geen?! Hij deed zijn best niet al te verbaasd te kijken en keek dus in plaats daarvan maar ietwat ongeloofwaardig. "Helemaal geen," Herhaalde hij, slechts de lichtste hint van een vraag erin verborgen. Daarna haalde hij zijn schouders op, "Dan zijn ze dom," Stelde de kater simpelweg, en keek toen omhoog naar de sterrenhemel. De maan was haast niet te zien, zo flinterdun was hij die nacht, maar dat betekende niet dat hij geen licht gaf.

De kater keek haar een beetje ongeloofwaardig aan, wat haar lichtjes deed grinniken. "Helemaal geen," herhaalde hij toen en de kattin knikte een keertje, maar ergens kon ze de lichte hint in zijn stem wel horen, die haar lichtjes deed grijnzen en ze haar kopje een keer schudde. "Dan zijn ze dom," stelde de kater toen. Arcanewish knikte kort. "Net zoals de poezen die jou niet zien staan," zei ze verzekerd en keek toen ook weer naar de prachtige sterrenhemel. Het flinterdunne streepje maanlicht gaf genoeg licht om hun ogen te laten werken in deze toch wel duistere nacht.

Hij moest lachen om de opmerking die teruggekaatst werd en stak zijn tong naar de poes uit. Zo speciaal was hij nou ook weer niet, plus, het was mogelijk dat hij een lichte soort van bindingsangst had. "Heb je een apprentice op het moment?" Begon hij plots, na een korte stilte en nogal wat nadenken. Zo vreemd watvoor vragen er dan in je hoofd konden komen.

"Heb je een apprentice op het moment?" vroeg de kater haar vervolgens na een kleine stilte. Arcanewish schudde haar kopje een keertje, en keek omhoog naar de grotere kater. "Nee.. Jij wel, toch?" vroeg ze vervolgens. Ze had de kater wel eens zien lopen met een apprentice, maar Tall was een allemansvriend en het zou zo maar kunnen dat het niet zijn eigen leerling geweest was toen.

Hij luisterde naar wat ze zei, en knikte bij haar vraag. Ja hij had een apprentice, op het moment ook wat half-apprentices en om eerlijk te zijn trainde hij haast elke apprentice die zijn pad kruiste -arme katten-. Daarom knikte hij dan ook. "Inderdaad ja," En een glimlach verspreidde zich, "'t is leuk om ze te trainen," Mauwde hij, ietwat in gedachten verzonken voor een gaap hem weer bij de les maakte. "Natuurlijk was het ook leuk getraind te worden, al mocht jouw broer mij nooit," Hij grinnikte, maar het bereikte zeldzaam genoeg zijn ogen deze keer niet. Het was echt zo geweest, en nooit had de kater begrepen waarom.

Onderwerp: Re: Breaking free from these memories