Family 4 Life

Met een grote grijns op haar gezicht liep de tabby de den in. Het was vroeg in de ochtend, dus haar siblings zouden hier waarschijnlijk nog zijn. Ze was vannacht op avondwandeling geweest, maar ze was niet moe. Ze stuiterde eerder van de energie die door haar stroomde. Ze liep naar de eerste de beste van haar siblings die ze zag en porde hem in zijn zij. "Familievergadering!"

~Open voor de kits van Snowy & Thrush, en eventueel andere appjes (eerste post voor een sibling van wind)

Hij had al zijn nest verschoond die ochtend, want dat deed ie iedere dag. Het was misschien zoiets stoms, maar hij deed het. Ondertussen was hij bezig met alles netjes te leggen, alles terug mooi op zijn plaats te leggen. Soms kreeg hij wel een rare blik van een apprentice, maar toen deze oogcontact kreeg met de kille blik van Lurk, keek deze meteen weg. "Familievergadering!" "Wind! Ga niet daar staan, ik heb dat net opgeruimd," zei hij met een zuchtje terwijl hij toekeek hoe ze wat van het vuile mos, die hij klaar had gelegd om weg te voeren, had verpreid door binnen te vallen.

Ze glimlachte onschuldig en lachte haarzelf stilletjes uit. "Oeps", zei ze als antwoord tegen de chagrijnige lurkie, wiens mos ze net door de war gestopt had. Ze schopte het een beetje weg en ging voorzichtig een paar stappen opzij, zodat ze niet meer tussen het mos stond. De tabby draaide zich vrelijk om toen ze nog een bekende stem hoorde. "Hoi Ivy", begroette ze haar vrolijk. "Iemand Dawn, Ember en Wood gezien?", vroeg Windpaw daarna aan niemand in het bijzonder. "We moeten nog eens nieuwtjes uitwisselen,d at iedereen weer up to date is!"

Ze keek blij om zich heen toen nog twee van haar siblings zich bij hen voegden. dan misten ze dus nog 1 iemand. "Niemand wet waar Wood is?", vroeg ze, ondertussen elk van hen aankijkend. Maar na een korte stilte haalde ze haar schouders op. De tabby ging zitten en sloeg haar gestreepte staart over haar poten, ondertussen de groep rondkijkend. "Wie begint?" Er zat een grote grijns over haar gezicht, wat er altijd ene beetje vreemd uitzag sinds ze het litteken had dat dwars over haar gezicht liep. Dat zorgde ervoor dat haar mond een beetje scheef trok, en eigenlijk haar prachtige glimlach verpeste. Maar Wind was nooit zo'n meisje-meisje geweest en maakte zich eigenlijk niet zo veel zorgen om haar uiterlijk. Misschien was het zelfs wel stoer?

Hij zuchtte even luid en begon met het opruimen van het mos. Hij luisterde helemaal niet van wat ze zei en hoorde enkel wat ze van plan was. Hij keek even schuin naar haar en zuchtte even luid toen hij die twee katers zag, maar vervolgde zijn opruimen. Hij pakte het mos voorzichtig op en plaatste het vuile op de goede hoop en de verse op zijn plaats. Hij probeerde alles mooi te orderen en nam er ook zijn tijd voor, voordat hij overeind kwam en nog de woorden van Wind kon horen over dat Wood er niet was. Hij keek even kort naar zijn broertjes, maar liet verder, dan een emotieloze blik, niks zien. "Wie begint?" Hij zuchtte, luid en duidelijk. "Ik begin wel, er is niks gebeurd, leven is saai enzovoort en zo verder," zei hij, waarna hij zich terug omdraaide en verder ging met de nesten goed te leggen.