Guardian of the lost

Met rustige passen liep hij verder terwijl hij even keek naar Maze. Maar al snel kwam het kamp in zicht. Toen ze echter in het kamp waren, keek hij terug naar de kater en zuchtte hij zachtjes. "Ik denk dat het beter is als je even wacht, ik ga haar halen," zei hij met een knikje waarna hij zich omdraaide en de apprentice den inliep. Even liet hij zijn ogen over de den gaan, zoekend naar zijn zusje. "Ivy?" zei hij dan maar, zodat ze een teken kon geve dat ze er was.

{Ivypaw & Mazepaw}

Zoals gewoonlijk lag de witte kattin helemaal opgerold tot een klein balletje in haar schone mosnest. Haar kopje ging verscholen in haar grote hoeveelheid witte vacht die vastzat aan haar slanke en kleine gestalte. Toen ze plots hoorde hoe iemand haar naam uitsprak keek ze voorzichtig op. Vlak bij haar nest zag ze haar broer, Lurkingpaw, staan. Haar oortjes gingen voorzichtig omhoog en ze keek hem aan. "Ja..?" mauwde ze op haar gebruikelijk wat zachtere stem, ijsblauwe ogen vragend op de kater gericht.

Al snel zag hij haar fijne kopje en hij keek haar kort aan, geen emotie zichtbaar op zijn vlak gezicht. "Ja..?" zei ze op een zachte toon. "Heb je even tijd?" zei hij, kort op de bal spelend. Hij ging zitten en keek haar aan. Zijn ogen zagen er echter gewoon zo koud uit als altijd, dus echt helpend zou het niet echt zijn... Zijn lichaam straalde dat gewoon uit.

Zoals altijd lag er een koude blik in de ogen van haar broer, maar toch knikte de witte kattin toen hij vroeg of ze tijd had. Eigenlijk voelde ze zich niet helemaal lekker, maar voor familie deed ze alles. "Ja," mompelde ze toen voorzichtig en kwam overeind, schudde haar lange pels uit zodat er wat mos door de lucht heen vloog en keek toen lichtjes verontschuldigend naar de kater. "Waarvoor?" vroeg ze toen, nog altijd op een zachte toon.

"Ja," zei ze waarna ze overeind kwam en zich kort uitschudde. Even keek hij kort naar de ingang van de den. Wat wind sloeg rond hem heen en even keek hij kort naar de pluizige poes die zijn zus was. "Waarvoor?" zei ze toen. "Iemand wilt me je praten," zei hij met een knikje. "Maar ik weet dat je het niet leuk zult vinden, daarom ga ik bij je blijven, vind je dat oké?" zei hij vervolgens. Hopelijk wel, want ze wist immers dat hij haar nooit kwaad zou willen doen.

Haar oortjes gingen vrijwel meteen een beetje naar achteren toen de kater vertelde dat er buiten iemand was die met haar wilde praten, maar dat hij niet zeker wist of ze het wel zo leuk zou vinden en dat hij daarom bij haar bleef. Lichtjes wantrouwend keek ze hem aan, was het misschien haar mentor? Shrewstar? Ze hoopte absoluut niet die laatste, misschien was er wel iemand die gezien had dat.. Nee, vast niet. "Oké.." mompelde ze en stapte toen twijfelend uit haar nest, de kater kort aankijkend.

Het duurde even en ergens wilde hij dit niet doen... Maar goed, het moest. Hij zuchtte zachtjes. "Oké.." En dat was het startsein. Even legde hij beschermend zijn staart op haar schouder als teken van bescherming waarna hij rustig naar buiten wandelde en daar ging zitten. Een blik legend op Maze... Hoe zou ze reageren?

De witte kattin glimlachte kort naar haar broer toen hij zijn staart kort op haar rug legde. Met kleine pasjes volgde ze hem de den uit, waarna ze eventjes met haar ogen knipperde om te wennen aan het licht. Haar ogen gingen naar de plek waar degene moest zitten die met haar wilde praten, maar toen ze die ene kater zag zitten verstrakte haar blik een beetje..

"Hey, Ivy", miauwde de gestreepte kater wanneer hij de langharige poes de apprentice den zag verlaten. "Ik, euhm, ik wil zeggen dat het me spijt van wat er gebeurd is", begon Mazepaw. "Hopelijk ben je niet al te boos op Smoke, normaal gezien is ze heel anders, maar ze heeft last van heftige woede-uitbarstingen", legde Maze uit. Hier was hij heel erg slecht in.

Even keek hij kort van de witte apprentice naar Maze, maar hij bleef stil. "Hey, Ivy", zei deze. "Ik, euhm, ik wil zeggen dat het me spijt van wat er gebeurd is", Even keek hij kort naar Ivy, wachtend op een reactie, die er blijkbaar nog niet was. "Hopelijk ben je niet al te boos op Smoke, normaal gezien is ze heel anders, maar ze heeft last van heftige woede-uitbarstingen", Hij keek even kort naar zijn zusje en wachtte eigenlijk gewoon af wat ze zou doen, hij bleef gewoon stil.

Ze luisterde naar zijn woorden, maar haar oortjes waren een beetje naar achteren gaan liggen. Het was wel duidelijk dat de kater niet bepaald doorhad hoe het gesprek haar had geraakt. Haar ademhaling werd wat onrustig omdat ze voelde hoe haar longen ineen krompen door de spanning. De kater legde uit dat Smoke last had van woedde uitbarstingen. "Dat heb ik gehoord," mauwde de kattin toen zacht, "en ik geloof het niet dat ze zich er niks meer van herinnerd. Ze leek namelijk erg goed te weten wat ze wilde weten van me." Hierna keek ze kort naar Lurking, nog altijd een beetje in dezelfde onzekere houding. Nee, de witte kattin was zwaar gekwetst geweest en trok zich altijd extra van dat soort dingen aan. Het was al heel wat dat ze nu echt haar mening durfde te uiten.

"en ik geloof het niet dat ze zich er niks meer van herinnerd. Ze leek namelijk erg goed te weten wat ze wilde weten van me.", dat was toch geen bewijs? Hij had er zelf ook twijfels over, maar het feit dat de 'slechte' Smoke goed wist wat ze wilde, was niet echt iets waar je een theorie op kon bouwen. "Geloof het dan niet", miauwde hij schouderophalend. "Maar als jij wilt, kunnen we elk moment weer vrienden zijn",

Bij de woorden die de kater vervolgens uitsprak kon ze het niet laten om haar ogen een beetje te vernauwen. Interesseerde hij haar kant van het verhaal niet? Blijkbaar. De witte kattin was er opeens helemaal klaar mee. Kort keek ze naar Lurking, haar oortjes waren een beetje naar achteren gaan liggen. "I-ik moet gaan.." mompelde ze toen, Mazepaw geen antwoord meer gevend op zijn andere vraag. De kattin slikte een keertje en zette haar pootjes toen in beweging, steeds sneller en sneller. Uiteindelijk schoot ze als een witte flits het kamp uit, ook al was het al best laat, het zag er niet naar uit dat Ivy de komende paar uur terug zou komen.

Ivy topic uit~

"Dat heb ik gehoord," zei ze als antwoord op zijn woorden en even keek hij naar Ivy. "en ik geloof het niet dat ze zich er niks meer van herinnerd. Ze leek namelijk erg goed te weten wat ze wilde weten van me." Hij ontmoette haar hemelblauwe oogjes en knipperde even naar haar, maar zweeg. "Geloof het dan niet", zei Maze daarop. "Maar als jij wilt, kunnen we elk moment weer vrienden zijn", vervolgde hij. Dat vond hij wel goed, Maze was een oké gast, zou goed zijn voor Ivy. Maar goed, ze moest zich ook goed voelen bij die kat. Opnieuw keek de kattin naar hem en hij zuchtte zachtjes. "I-ik moet gaan.." zei ze, daarna zag hij haar wegschieten en even keek hij zijn zus na. Na enkele tellen kwam hij overeind. Hij schudde zijn kop kortstondig en keek naar Maze. "Ze voelt zich... Gekwetst omdat je dat zei," zei hij kort, duidend dat hij wist wat haar deels had weggejaagd. Ze waren dan ook siblings en hij kende haar, vanbinnen en vanbuiten.