Love hurts (Voldenmort)

Een geheel witte kater ploeterde door het lange gras. Zijn naam? Voldemort. Hij was een beruchte moordenaar, en hield van Kittypets vermoorden. Ze waren onrein, vond hij. Maar dat ging er nu niet om. Want hij was op zijn eigen territory die hij zelf had gestolen. Met een kleine grijns op zijn lippen liep hij door. Opeens kwam er een geur tegemoet. Een die hij niet kende, en, als Voldemort het goed had geroken, op zijn territory! Iemand die het waagde, die zou een flinke mep kunnen krijgen. Met een vertrokken grimas versnelde de witte kater zijn pas en hij liep er recht op af. Al gauw zag hij in de verte een gedaante. Voldemort stopte abrupt, en snoof minachtend terwijl zijn rode ogen versmalden. Zijn staart zwiepte heen en weer en hij liep rustig op de poes af. Ja, een poes, dat kon hij roken. Toen hij vlak bij haar was, stopte hij weer en ging zitten. Toen trok Voldemort zijn bek open en zei: "Goedendag mevrouw, weet u wel dat u op een anders territroy staat?" begon hij met zijn sissende stem. Hij had wel zin om iemand in te palmen, en misschien kon dit poesje wel heel handig zijn, je wist het maar nooit.

De poes die zijn territory had betreedt draaide zich langzaam om en keek een beetje minachtend naar hem. Oh, a bloodclan Member, damnit. dacht de grote kater. De andere kat keek ongeïnteresseerd naar hem op. Voldemort voelde zich een beetje teneergeslagen. "That explains the smell" siste de oranje poes scherp. Voldemort snoof minachtend en sperde zijn neusvleugels wijd open. "And what is the owners name?" vervolgde ze. Voldemort deed een stap achteruit, niet dat hij and was, maar om indruk te maken. Het was namelijk Newleaf, en ook hij, ja zelfs de slechtste kat ter wereld, al zei hij het zelf, had lentekriebels. "You can call me Lord Voldemort, The Dark Lord, He Who Not Shall Be Named, or just Voldemort" antwoorde hij. "And.. Who are you?" vroeg de witte kater terwijl hij zijn rode ogen tot spleetjes kneep.

Net nadat Voldemort had gesproken, rolde die Bloodclanmember haar ogen, alsof ze het flauwekul vond. Ietwat geïrriteerd zwaaide Voldemort met zijn staart, en ging zitten. Toen de poes sprak, sprak ze zo toonloos dat Voldemort het bijna als een twoleg vond klinken. Nadat ze sprak, liet Voldemort weer een stilte vallen, en begon zijn voorpoot te wassen. Toen hij klaar was, richtte hij weer zijn aandacht op de oranje poes. "Well, hello Brat" Hij sprak zo dat hij een nadruk legte op de naam van de kattin. Daarna vroeg hij haar: "What are you actually doing here?" Hij ging weer staan, en rekte zich even uit. Zijn klauwen kwamen uit zijn vliezen tevoorschijn, en bijna direct trok hij ze weer in.

Voldemort was redelijk kalm, en relaxed, maar toen Brat weer sprak, gingen zijn haren recht overeind staan. Ze zei namelijk: "I came here to take your territory for Bloodclan" "What?! Are you meaning that?!" brulde hij verontwaardigt uit. Hij
boorde zijn klauwen in de aarde, en legde zijn oren plat in zn nek. "Or, are you just kidding." gromde hij dreigend.

Toen Voldemort had gesproken, stapte de poes wat naar voren en zei op een plagerige toon dat er meer Bloodclanners zouden komen. Meteen versmalde Voldemort zijn ogen, en deed ook een stap naar voren, zodat tussen hem en Brat maar een konijnen sprong afstand stond. "You are kidding, right?" gromde hij, terwijl zijn haren weer wat gingen liggen, toch bleef de witte kater alert, als die poes gelijk zou hebben. Wat zou dat een snertstreek zijn, zijn territory afpakken, bah.

"Bloodclanners don't Joke. Wij zijn opzoek naar meer land daarom zijn we in het Rogue gebied." Sprak de poes. Voldemort begon te grijnzen, want van Draco wist hij dat ze een overvloed hadden van land. "How do you dare to lie to me" siste hij met een boosaardige grijns, toch ging hij niet vechten. De witte kater ging zitten, en bekeek zijn nagels. "Dus, wat vind jij van de smaak van Kittypets?" zei hij, alsof het een dagelijkse vraag was.

De poes antwoorde zijn vraag zowat bijna direct. "I Hate them. They should all die and burn." zei Brat op een normale manier. Ietwat geïrriteerd omdat de poes niet helemaal correct zijn vraag had beantwoord, keek hij haar strak aan. "You forget one thing. You must eat Kittypets. They are yummy!" verbeterde hij haar ongeduldig. Bij die gedachte van zo'n lekker kittypetje, kreeg hij de witte kater een dromerige blik in zijn ogen. "Die smaak... Ze zijn zo verrukkelijk..." sprak hij dromerig. Nadat hij dat zei, schudde hij zijn hoofd, en keek de poes weer strak aan. "Heb jij wel ooit een Kittypet gegeten?" siste hij, terwijl hij een hongerige blik in zijn ogen had gekregen. Hij kreeg zin.. Zin in Kittypet.