Purple butterfly {+Cloud}

Deze morgen had ze het lot aan haar dwalende poten overgelaten. Compleet op gevoel struinde ze het territrorium, gebied na gebied, geur na geur. Haar eigen rogue geur was als goed als weg; Het enige wat overgebleven was was de geur van bloodclan. Maar ergens kon je nog een vleugje ruiken van haar oude zelf. Haar maag knorde, dus besloot Yu dat het tijd was voor een pauze. De kattin stond stil, en liet een heerlijke geur van konijn met zich mee voeren. Binnen enkele momenten had ze het beestje gevangen, levenloos bungelend in haar bek. Na haar maaltijd was ze van plan om weer op te staan en verder te lopen, tot ze werd afgeleid. Bij elk gebied had ze de geur iet herkent, maar nu, nu ze hier langer was... De kattin verstijfde. Dit was moons gebied. Zwaar ademend stond ze op. Ze was in paniek, tegelijkertijd glashelder en alert. Ze was zo gespannen. Geritsel. Vliegensvlug draaide ze haar kop. Yu sloop naar een struik waar het geluid vandaan kwam, en zakte door haar poten. Wat hier achter ook zou liggen, ze zou het doden. Oke, springen op drie. Een, twee... Drie! Met een machtige sprong landde ze op de rug van een kat, pluizig en zacht. Ze wachtte geen seconde, maar boorde haar nagels in de rug. Alles ging vanzelf. Ze smakte haar tegenstander tegen de grond, en pinde hem onder haar.

De zon scheen fel en het was warm in Moons gebied, waar Cloud rondstruinde, op zoek naar niks. Hij was alert van de gevaren die er konden zijn, maar dit was wel zijn territorium. Althans, zijn moeder territorium, maar als zoon mocht hij heus wel zeggen dat het ook deels van hem was. Hij voelde zich heer en meester over de grond, maar hij was erg op zijn hoede. Stel dat Cobra opeens ergens zou opduiken of zo. Die kans was wel heel klein, Cloud had hem in geen dagen gezien en het zou hem niet eens verbazen als hij gedood zou zijn door een BloodClanner. Cloud pufte. Zijn vacht was wit maar wel erg dik, en het werd hem best warm, nu hij al zo lang rondliep. Hij besloot om even te gaan liggen, hij was al een hele tijd op pad voor eigenlijk helemaal niks. Hij wou dat hij iemand tegen kwam, die hij kende en hem aandacht en liefde gaf. Maar er waren zo weinig van die katten, waarschijnlijk maar twee: zijn vader en moeder. Hij had het vertrouwen in het vinden van zijn jongere zus verloren, ze hadden elkaar al een eeuwigheid niet meer gezien, laat staan gesproken. Zuchtend ging hij onder een struik liggen, dat genoeg bescherming gaf tegen de zon. Het lukte hem niet om beter te voelen, hij zat al dagen vast in een soort wolk van ellende en verdriet. Wat moet ik nou, dacht hij. Cloud legde zijn kop op zijn poten. Opeens voelde hij een helse pijn. Twee sterke klauwen boorden zich in zijn warme rug. 'Mraaaauuuw!!!' gilde Cloud. Hij kon niks doen, deze kat leek sterker dan hij, al zag hij niet wie op hem was gesprongen. Alles ging heel snel, en binnen de kortste keren lag hij op zijn rug, boven hem een warm lijf van een kat, ongeveer even groot als hij. Daarna lag hij stil, maar hij voelde het bloed uit zijn rug sijpelen. 'Wie ben jij? wat doe je me aan? Wat heb ik ooit gedaan?' riep hij paniekerig in het rond. Hij kon niet helder denken, de pijn leek hem te verlammen. Nog nooit was hij zo aangevallen. Hij snoof om wat van de geur op te vangen. BloodClan. Shit. Maar... er leek ook iets vertrouwds te zijn aan de kat. Hij keek recht in de groene ogen van zijn aanvaller. Opeens wist hij het. Blijdschap overspoelde hem, maar hij voelde zich ook bang en kwaad. Het was Yinyang, zijn zusje! Eindelijk had hij haar gevonden. Maar niet op de beste manier, zeker niet. 'Yinyang? Ben jij dat? Waarom doe je dit?'

OOC - ik ben ontzettend slecht in kort posten, excusez-moi xD

Zwak, zwak, zwak. Dat was het enige wat door haar kop galmde toen ze de witte rogue onder controle had. 'Wie ben jij? wat doe je me aan? Wat heb ik ooit gedaan?' Zwak, Zwak. Het was zielig, hoe iemand zo kon gillen. Zulke zwakte moest ze uit de wereld haalde, voor het lot het voor haar deed. Ze deed iedereen een plezier. Yu keek met toegeknepen naar de rogue onder haar. Hij kon niks doen. Hij was niet sterk. 'Yinyang? Ben jij dat? Waarom doe je dit?' De stem en die oude, verschrikkelijke naam schudde haar wakker uit haar mist van woede. Ze keek opnieuw naar haar slachtoffer, en zag, warempel, het was haar broer. Ze strompelde achteruit. "Cloud..." De sneeuwwitte vacht van haar sibling was roodgekleurd door zijn bloed, net als haar poten. Oh, nee oh nee. Ze stormde op hem af, maar deze keer niet als aanval. Ze duwde haar neus in zijn vacht. Haar zwakke broertje, haar lieve, zwakken broertje. Ze had best wat uit te leggen. "Yu, ik heet Yu." Verbeterde ze hem daarna. Een snelle blik over het gelaat van Cloud vertelde dat hij niet extreem gewond was.

Nadat hij dat had gezegd, scheen er een lichtje te branden bij de poes die op hem lag. Zij strompelde achteruit en keek naar hem. 'Cloud...' Ja, het was echt Yinyang. Hij kende weinig katten, hij herkende haar stem, het moest haar wel zijn! Wie anders? Cloud kwam onhandig overeind. Zijn gezicht vertrok van de pijn in zijn rug. Hij keek eens goed naar de kattin. Ja, het was haar echt. Zwart-witte vacht, die er nog best goed verzorgd uitzag, beter dan de zijne. Groene ogen die iets ondeugends hadden. Zo stonden ze daar, een moment dat bevroren leek te zijn, alsof de tijd leek stil te staan. Maar zijn zusje verbrak dat moment en rende op hem af. Cloud spande zijn spieren, maar het was zwaar en hij was net te laat, Yinyang kwam al op hem afgestormd. Tot zijn verrassing duwde zij haar neus in zijn gehavende vacht. Hij tuimelde op de grond maar het maakte hem niet uit, eindelijk was er iemand die hem kende en het scheen heel goed te gaan. 'Yu, ik heet Yu' miauwde de poes. Yu? Zo kende hij haar niet. Maar... hoe kon dat dan? Waar was Yinyang? Deze kat leek zo op Yinyang dat het haar wel moest zijn. Toen bleek het kwartje te vallen, Yin had haar naam vast veranderd. Yu... het paste goed bij haar. Cloud strompelde overeind en duwde op zijn beurt zijn eigen neus in haar vacht. 'Sorry, Yu.' Het voelde vertrouwd, maar toch weer anders. Cloud ging zitten. 'Weet jij dat ik je ontzettend heb gemist? Al die tijd ben ik bezorgd geweest en op zoek naar je geweest. Ik was bang dat er iets gebeurd was, Yu...' Zijn stem was helemaal niet streng, eerder nerveus, maar hij voelde zich toch op zijn gemak. Ook al gingen hij en zijn zus niet heel goed met elkaar overweg, hij wist dat zij hem niet meer pijn zou doen, dat had ze immers al gedaan.

Nu drukte Cloud zijn neus in haar vacht. 'Sorry, Yu.' Het verontruste haar dat haar broer zoveel minder sterk was. 'Weet jij dat ik je ontzettend heb gemist? Al die tijd ben ik bezorgd geweest en op zoek naar je geweest. Ik was bang dat er iets gebeurd was, Yu...' Het deed haar pijn om dit te horen, een nieuw soort pijn. Ze had de bloodclan gejoined in de overtuiging dat iedereen haar thuis haatte. Dat Cloud nog zo veel om haar gaf. Het verbaasde de jonge poes, en verontrustte haar ook. Als je om katten ging geven, zeker om katten zoals zij, vroeg je gewoon om problemen. "E-er is niks gebeurt, ik.." Ze zuchtte. Nu moest ze alles vertellen, hm? "Ik ging trainen bij een rogue, Sushi. Door een deal." Yu slikte een brok weg. Het leek lang geleden. "Ik kwam pap tegen, een paar moons terug. Hij was zichzelf niet meer, Cloud." Bij de herinnering sprongen er tranen in haar ogen. "Moon had hem verbannen."Ze spuugde de naam uit, bitter en vol walging. "Pas geleden kwam ik hem weer tegen. Hij was sterker, maar kil. Hij verbad me om nog te trainen met Sushi." De rest kon haar broertje ook wel raden. Oh, wat moest hij wel niet van haar denken. "Ik had nergens om naar terug te gaan want iedereen haatte me, dus ik ging mee naar de bloodclan..." Ze staarde naar haar zwart-witte poten. "Hij is leader, Cloud. Leader. Hij bracht me naar de bloodclan, en nu ben ik een young-one. Hij houdt van me, en wil me niet veranderen." Een glimlach kwam op haar snuit. Het voelde goed om haar hart te luchten. "Maar die rat die het durft om zich moeder te noemen kan dood neervallen." Haar kille kant kwam naar boven, en haar woorden rolde ijzig over de tong. HEt ergste was nog: Ze meende elke letter.

Cloud luisterde aandachtig naar haar verhaal. Ze leek het er moeilijk mee te hebben. 'Ik ging trainen bij een rogue, Sushi' miauwde ze terwijl ze een brok wegslikte. Cloud knikte, dat was geen oud nieuws. Zijn vader had het hem verteld toen hij zo naar hem zocht, en hem gelukkig vond. Toen hij zijn hart luchtte en zich ellendiger dan ooit had gevoeld. Toen was zijn vader sterk en trots, maar ook zacht. Er waren tijden veranderd, ja. 'Ik kwam pap tegen. Hij was zichzelf niet meer, Cloud. Moon had hem verbannen'. Cloud probeerde normaal te blijven, maar het lukte hem niet. Hij wist dat zijn ouders ruzie hadden gehad, maar niet dat het zo erg was! Dat was dus de reden waarom hij Claw nauwelijks zag. 'Oh nee...' begon hij. 'Nee, dat wist ik helemaal niet..' Hij dacht na. Yu en Moonwhite zijn nooit goed met elkaar om gegaan. Hij hield, na alles wat er was gebeurd, nog steeds van haar. Zij had hém niet in de steek gelaten, al wilde Cloud vaker alleen zijn en ronddwalen. Maar met Yu was dat een ander verhaal. 'Pas geleden kwam ik hem weer tegen. Hij was sterker, maar kil. Hij verbood me om nog te trainen met Sushi.' Cloud knikte, de ongeloof nog in zijn ogen. Ook dat kwam bekend voor, hij had zijn vader kort daarvoor ontmoet en toen leek hij inderdaad er goed aan toe te zijn. 'Ik had nergens om naar terug te gaan want iedereen haatte me, dus ik ging mee naar de BloodClan...' Cloud sprong op. Even duizelde alles. Nee, was het een hele grote fout? Viel wel mee. Maar ze hoefde niet te denken dat niemand meer van haar hield. 'Maar Yiny... ehh, Yu, waarom.. Het zou je van binnen kunnen breken... En papa dan?' Hij leek te bezorgd, maar hij hield van zijn zusje. Hij zou niet willen dat haar iets ergs overkwam, of dat zij hem ooit de rug zou toe keren uit wrok. 'En Yu, ik hou van je, dat weet je toch...' Hij werkte de brok in zijn keel weg. 'Hij is leader, Cloud. Leader. Hij bracht me naar de BloodClan, en nu ben ik een young-one. Hij houdt van me, en wil me niet veranderen'. Yu glimlachte. Cloud zuchtte even kort, niet van verveling of van verdriet, meer van opluchting. Hij was blij voor haar dat het haar immers gelukt was, dat de wrede katten daar haar accepteerden. Tenminste, dat mocht hij aannemen. En zij had Claw, hun sterke vader, en al rook hij nog zo naar bloed, hij wist dat hij haar zou beschermen. 'Okay Yu. Ik snap het wel. Het is gewoon... tja, het is best moeilijk. Ik ben je niet kwijt, maar je bent ook niet terug, zullen we maar zeggen. Maar wat de Elite betreft..' Er verscheen een waterige glimlach op zijn snuit. 'Ik ben blij en trots dat je al zover bent gekomen en het daar goed hebt, en getraind wordt. Kijk maar naar mij'. Zijn glimlach verdween weer. Hij staarde naar zijn poten. Tja, wat was er nu van hem gekomen? Hij probeerde zijn vacht bij te houden, maar hij vergat het vaak waardoor het er verwaarloosd uitzag, nu helemaal door de bloedvlekken. Zijn ogen waren wat doffer met de tijd, maar hij was zo moe dat hij het vaak niet kon helpen. En wat zijn vechtskills betreft... none. Het lukte hem om te jagen, dat had hij al gauw onder de knie, maar verder was hij niks meer dan een bange muis, dacht hij. Hij keek Yu weer aan. 'Maar die rat die het durft om zich moeder te noemen kan dood neervallen'. Dit schudde Cloud wakker. Hij wilde niet boos worden op zijn zus, en hij wist wat die twee kattinnen mee hadden gemaakt. 'Maar Yu, misschien telt dat niet voor jou, maar voor mij is ze nog echt een moeder. Ik weet het niet, maar toen ik jou nog niet had gevonden, waren zij en Claw de enigen bij wie ik nog terecht kon, al was Claw vaak weg. Ik kon nergens anders heen.' Hij slikte even. 'Moon is doffer en afweziger geweest met de tijd, eigenlijk sinds ik jou niet meer kon vinden en Claw het territorium niet meer inging. Ik wist dat ze een 'meningsverschil' hadden, maar ik wist niet dat Claw verbannen is, daar hebben zij mij allebei nog nooit over verteld'. Even voelde hij zich ontzettend boos, op beide katten, dat zij het verzwegen hadden en dat zijn zusje het hem moest vertellen. Maar hij kon dat niet maken. Hij was hier en hij praatte met Yu. Daar had hij hen aan te danken. Toch was er een soort lichte wrok. 'Moon heeft mij dat nooit verteld..' Hij zuchtte en ging weer zitten, alles werd weer een beetje te veel. Het enige wat hij nu wilde was met Yu blijven praten, met zijn zusje.

- OOC: ik schrijf te lange stukken whoops xD

De bezorgde worden van haar broer waren zowel hartverwarmend als miselijkmakend. Nadat ze uitgesproken was zuchtte Cloud. 'Okay Yu. Ik snap het wel. Het is gewoon... tja, het is best moeilijk. Ik ben je niet kwijt, maar je bent ook niet terug, zullen we maar zeggen. Maar wat de Elite betreft..' Haar broer glimlachte, een van de mooiste lachjes die ze ooit had gezien, al was hij wat droef. 'Ik ben blij en trots dat je al zover bent gekomen en het daar goed hebt, en getraind wordt. Kijk maar naar mij'. "Cloud..." Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze hield van haar broer, maar er waren zo veel dingen waar hij simpelweg te zwak voor was. Ze wou hem beschermen, maar ze wou ook vooruitgang maken zonder iemand om te geven. De harde woorden Over Moonwhite van de kattin leken hem wakker te maken. 'Maar Yu, misschien telt dat niet voor jou, maar voor mij is ze nog echt een moeder. Ik weet het niet, maar toen ik jou nog niet had gevonden, waren zij en Claw de enigen bij wie ik nog terecht kon, al was Claw vaak weg. Ik kon nergens anders heen.' Yu's boze blik werd iets zachter. Misschien had hij daar een punt. Hij was een lievelingetje, after all. 'Moon is doffer en afweziger geweest met de tijd, eigenlijk sinds ik jou niet meer kon vinden en Claw het territorium niet meer inging. Ik wist dat ze een 'meningsverschil' hadden, maar ik wist niet dat Claw verbannen is, daar hebben zij mij allebei nog nooit over verteld'. En gelijk was ze weer in een bozebui. Moon had niks verteld? Helemaal niets?! Laaiend keek ze de kater aan. 'Moon heeft mij dat nooit verteld..' Dat was toch van de ratten besnuffeld! Eigelijk was haar plan om zich in een boze speech over Moon te storten, maar een blik op de snoet van Cloud weerhield haar daarvan. Ze kon het niet maken om hem nog slechter te laten voelen. Yu trippelde naar haar broertje en ging zitten. Ze begon zijn lange witte vacht te verzorgen, zorgen dat hij schoon en wit werd. "Het spijt me Cloud..." Mompelde ze. "Ik zou je uitnodigen voor de elite, maar een blik op jou verteld al dat dat je plaats niet is." Ze wist bijna zeker dat Clouddust heel ongelukkig zou worden in de bloodclan. Die arme kat zou zich niet kunnen verdedigen tegen de eikels daar.

De blik van de zwart-witte poes werd fel, kwaad keek ze hem aan. Cloud deinsde voorzichtig een eindje achteruit, had hij iets verkeerds gezegd? Die zus van hem, soms zo onvoorspelbaar. Maar zijn plotselinge angst bleek niet terecht, gelukkig. Waarschijnlijk dacht ze terug aan hun moeder, de kat waarmee ze zoveel ruzie mee had gehad. Cloud had geprobeerd zich niet zoveel ermee te bemoeien, met als resultaat dat hij geen idee had waar het nou eigenlijk over ging, maar wel dat Yu was weggelopen en dat hij haar toen lange tijd niet meer gezien had. Zijn zusje trippelde naar hem toe en ging zitten. Cloud bereidde zich voor op een gesprek, maar dat kwam niet. Ze begon zijn verwaarloosde, witte vacht te verzorgen. Cloud voelde meteen weer in sterke band, als een soort eenheid, een schild die over hun heen stond. Niks zou hem nu pijn kunnen doen. Zijn sterke zusje was hier, en zij maakte zijn vacht weer schoon, zoals vroeger, toen de wereld nog vol zonlicht was. 'Het spijt me Cloud... Ik zou je uitnodigen voor de Elite, maar een blik op jou vertelt al dat dat je plaats niet is.' mompelde Yu. Cloud knikte zacht, ze had gelijk. Hij zag er niet sterk uit, zijn vacht was niet meer zo sneeuwwit als vroeger, zijn ogen stonden dof en hij zou vast ook wel wat ondervoed zijn, gezien hij magerder was dan vroeger, als chubby kitten. Hij had gewoon niet meer aan zichzelf gedacht, al zijn gedachten over zijn familie en de wereld waren te overheersend geweest. Meteen nam de witte kater zich voor dat hij meer op zichzelf zou letten. Dat moest. 'Je hebt gelijk, Yu' miauwde Cloud met een zachte zucht, terwijl hij zich naar achteren boog en een lik over haar oor gaf. 'Ik ben niet sterk genoeg. Ik zie er niet goed uit, en ik heb me de laatste tijd ellendig gevoeld.' Hij keek haar even aan. Zijn ijsblauwe kijkers stonden even dof, maar werden plotseling feller, vastberaden. Hij keek op. 'Ik zal proberen om beter voor mezelf te zorgen. Anders wordt het niks met mij, nu niet en later ook niet.' De kater knikte ter bevestiging. Vanaf morgen, zonsondergang, zou hij het echt proberen.

- sorry voor late post cx

-Niet erg ;D

Ze voelde haar broer knikken. 'Je hebt gelijk, Yu' zuchtte haar broer. 'Ik ben niet sterk genoeg. Ik zie er niet goed uit, en ik heb me de laatste tijd ellendig gevoeld.' Even maakte ze oogcontact met hem. Bezorgd keek ze hem aan, zijn ogen waren dof. Vroeger hadden ze een twinkelen, die ze zo irritant vond. Die ze zo lief vond. Wat miste ze die twinkeling. Maar terwijl ze hem aankeek, zag ze hoe zijn ogen veranderde. Vastberadenheid. 'Ik zal proberen om beter voor mezelf te zorgen. Anders wordt het niks met mij, nu niet en later ook niet.' Om zijn woorden kracht bij te zetten knikte hij. "Oh Cloud.. Als je maar niet vergeet wie je bent." Mompelde ze. De zwart-witte poes keek hem even aan, met een serieuze blik in haar ogen. "Oke?" Ze wou niet zien hoe haar lieve, zachte broer in een moordmachine veranderde. Dat was haar taak. Zij zou dat op zich nemen, anders Cobra wel. "Ik zal vaker langskomen," Vervolgde ze, om haar gedachte even weg t houden van dat soort ideeën. "Zeker als member. Dan slaap ik vaak in het rogue territorium." Ze was klaar met het verzorgen van zijn vacht, en tevreden met het resultaat zetten ze een stap naar achter. Hij zag er beter uit. "Oke fluffy?" Grijnsde ze. Ze ging naast hem zitten, en blikte even op zijn wond. Snel gaf ze er een lik overheen. Ze was niet heel goed met wonden verzorgen. "Maar je ziet er slecht uit, mager. Zorgt.." Ze slikte even. "Zorgt Moon niet voor je?"