[Kiba] Why do we meet again? [SPT]

Loci liep het kamp van de Bloodclan uit. Hij strekte zijn poten en begon te rennen. Even weg van die idiote katten en tweebenen die je overal tegenkwam. De lucht was donker ook al was het nog maar een paar uur na zonhoog. Het zou waarschijnlijk gaan regenen, maar hij had geen zin om zich iets van het weer aan te trekken. Hij dacht aan zijn ‘broer’ die altijd zo’n beetje danste als het regende. Hij keek boos om zich heen. Kwaad dat hij terug aan hem moest denken. Waarom kon hij aan niets anders dan hem denken. Hij wou wraak. Op zijn ‘broer’ en op zijn zogenaamde vader. Hij liet een grom uit zijn keel ontsnappen. Loci liep nu al een tijdje buiten en rook nu dat hij in de buurt van een andere kat was. Hij keek verbaast op. Hij herkende de geur, maar hij wist niet precies van wie die was. Hij volgde de geur, nieuwsgierig naar de persoon waartoe hij behoorde. Hij stond stil toen hij de spierwitte kater voor zich zag. Kiba! Dacht hij verbaast. Hij keek de kater die hem nog niet opgemerkt had even onderzoekend aan. ’Dag witte struik’ Hij lachte. Deze grap had hij de eerste keer dat hij Kiba ontmoet had gebruikt. Hij vroeg zich af of Kiba dat nog wist.

- Eerste post voor Kiba

Kiba liep een beetje rond. Eigenlijk zou hij nu moeten jagen maar hij had niet echt zin. De witte kater zou niet doodgaan als hij niet eens at voor een dag. De kater stopte plots omdat hij de geur van een kat rook. "Whatever, dit deel is toch van geen enkele kat, dus hij kan me al niet aanvallen omdat dit zogezegd "zijn territorium" is."dacht Kiba. Hij ging zitten en rook of er ergens prooi in de buurt was. "Dag witte struik." hoorde hij plots achter zich. Geschrokken draaide de witte kater zich om. Hij stond net op het punt om weg te gaan omdat hij ging zin had om een gevecht te beginnen, toen hij de kater herkende. "Hahaha, heel grappig, Loci." zei hij. "Je had me bijna gedood door een hartaanval." vervolgde Kiba half lachend. "Wat doe je hier eigenlijk?" vroeg de spierwitte kater na een tijdje.

"Hahaha, heel grappig, Loci." Klonk het antwoord van kiba. "Je had me bijna gedood door een hartaanval." Vervolgde de witte kater half lachend. Loci keek hem met een lach op zijn gezicht aan. Zijn ogen lachten niet mee, maar dat deden ze nooit. "Wat doe je hier eigenlijk?" Vroeg de kater. Loci keek hem onderzoekend aan en haalde zijn schouders op. ’Gewoon, wandelen.’ Klonk zijn antwoord rustig. De zwarte kater keek de witte kater aan. ’En wat doe jij hier’ vroeg hij aan de kat. Zijn stem klonk nieuwsgierig en dat was dan ook de bedoeling. Loci zou nooit zijn gevoelens verraden, nooit. Terwijl hij de kater bekeek moest hij even in zichzelf lachen. Als iemand hen nu zag staan zou die een grappig beeld tegenkomen. Kiba en hij waren uiterlijk gezien compleet tegenovergesteld.

Loci keek Kiba onderzoekend aan en haalde daarna zijn schouders op. "Gewoon wandelen." antwoordde de zwarte kater rustig. Loci keek de witte kater aan. "En wat doe jij hier?" vroeg hij aan Kiba. "Gewoon, kijken voor prooi." antwoordde de witte kater op een kalme toon. Kiba ging naast Loci zitten en keek ongeïnteresseerd voor zich uit.

"Gewoon, kijken voor prooi." Loci lachte in stilte. Hij zei Kiba na en de kater paste zijn zin aan. Kiba kwam naast hem staan en ging zitten. Loci keek naar de kater en liep wat verder om tegenover de kater te gaan zitten. De zwarte kater keek de witte recht in zijn ogen. ’Nog steeds geen vaste plaats om te verblijven?’ vroeg hij de kater. Loci was nu al een tijdje bij de bloedclan. En, zo bedacht hij zich, hij had nog steeds geen echt wraakplan om uit te kunnen voeren. Hij spitste zijn oren voor als er een prooi langs zou komen, maar lette ook op Kiba’s antwoord.

Loci ging recht tegenover Kiba zitten. Hij keek de witte kater in de ogen. "Nog steeds geen vaste plaats om te verblijven?" vroeg Loci aan hem. De kater haalde zijn schouders op. "Ik had een tijdje een vaste plaats maar ik ben uiteindelijk weer vertrokken." antwoordde de spierwitte kater. Hij moest denken aan Nirwana, zijn zus die hij daar had achtergelaten. Hij was gewoon bang dat er door hem iets ergs zou gebeuren met haar. Dat was de reden dat hij na een tijdje weer was vertrokken.

De witte kater haalde zijn schouders op. "Ik had een tijdje een vaste plaats maar ik ben uiteindelijk weer vertrokken." Luidde zijn antwoord. Loci knikte. Zelf was hij nu ook lid van de Bloedclan, maar hij was vaak weg. Hij hield er niet van om steeds in de twoleg place te moeten blijven. Het had iets drukkends. Je kon er niet vrij bewegen. Loci stond op en zette een paar stappen om zich weer om te draaien en een paar stappen in de andere richting te doen om dit hierna te herhalen. ’En wat ga je nu doen?’ Het was handig dat Kiba altijd antwoord gaf zonder dat hij er om leek te denken dat hij misschien niet alles moest zeggen. Er waren katten waarbij hij veel meer moeite moest doen voor een antwoord.

Loci stond op en begon heen en weer te stappen. "En wat ga je nu doen?" vroeg de zwarte kater. Kiba haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet, ik zie wel waar ik terecht kom." antwoordde de witte kater. "En wat doe jij zoal?" vroeg Kiba na een tijdje.

"Ik weet het niet, ik zie wel waar ik terecht kom." Was Kiba’s antwoord nadat hij zijn schouders opgehaald had. "En wat doe jij zoal?" Formuleerde de kater een nieuwe vraag. Loci lachte kort en deed even alsof hij wat tijd nodig had om na te denken. ’Op dit moment: met jou praten’ Hij haalde even adem. ’En anders loop ik gewoon wat rond of praat ik wat met andere katten. De Bloedclan is nog steeds hetzelfde zooitje moordlustige katten al zijn er wel een aantal nieuwe bijgekomen. Het was een nogal lang antwoord. Maar ja, wat kon hem dat schelen.

Loci lachte kort. "Op dit moment: met jou praten." zei de kater. "En anders loop ik gewoon wat rond of praat ik wat met andere katten. De Bloedclan is nog steeds hetzelfde zooitje moordlustige katten al zijn er wel een aantal nieuwe bijgekomen." vervolgde de zwarte kater. "Oke." antwoordde Kiba. "En... wat zullen we doen?" vroeg de witte kater na een tijdje.

"Oke." Antwoorde de witte kater. "En... wat zullen we doen?" Vroeg de kater hem na een tijdje. Loci keek even om zich heen en haalde zijn schouders op. Veel interessants was hier niet te doen. ’Als je toch voor prooi aan het kijken bent kunnen we misschien gaan jagen’ Stelde de zwarte kater voor. Er zouden hier vast wel wat muizen of konijnen zitten en als die er niet waren konden ze ergens anders naartoe gaan. Hij was toch al redelijk ver van het kamp af. Nog een beetje verder zou niet veel uitmaken zolang hij het kamp maar terug kon vinden.

Loci keek even om zich heen en haalde zijn schouders op. "Als je toch voor prooi aan het kijken bent, kunnen we misschien gaan jagen." stelde de zwarte kater voor. "Oke." antwoordde Kiba. Hij rook of er ergens prooi in de buurt was. De witte kater rook geen prooi in de buurt.

"Oke." Antwoorde de witte kater waarna deze zijn neus in de lucht stak. Loci deed hetzelfde maar rook geen prooi. Oké, dan moesten ze dus ergens anders naartoe. ’Kom mee’ Zei hij tegen Kiba waarna hij zo snel hij kon wegrende op zoek naar ergens waar wel prooi was. Newleaf begon erdoor te komen en de meeste prooi kwamen uit hun holen. Gedurende de kleine tocht had hij zijn neus in de lucht gehouden. Hij lette niet echt op Kiba en hoopte dat de kater volgde. Hij had zijn neus nodig om prooi te vinden niet om op een sneeuwbal te letten. ’Kom ik ruik iets. Deze kant o.’ Hij zakte een paar versnellingen en begon rond te sluipen.

"Kom mee." zei Loci tegen Kiba, waarna hij snel wegrende op zoek naar prooi. Kiba rende snel achter de zwarte kater aan. "Kom ik ruik iets, deze kant op." Loci begon te vertragen en startte met sluipen. Kiba stopte met rennen en begon ook te sluipen. De twee slopen tot ze bij een struik kwamen waar ze zich achter verborgen. Op een paar staart-lengtes was er een merel op zoek naar eten. "Ga je hem vangen of ik?" vroeg de witte kater op een fluisterende toon.

Loci keek even achterom en zag dat Kiba ook vertraagd was. De zwarte kater richtte zijn blik weer voor zich en zag een merel zitten. Hij hield meteen halt. "Ga je hem vangen of ik?" Vroeg de witte kater hem fluisterend. Loci dacht even na. Hij wilde wel eens zien wat de kater kon. ’Doe jij maar’ Is zien of de kater zijn aandacht waard was. Hij hoopte van wel want iets beters dan met de witte kat te praten had hij toch niet te doen en dan hadden ze ook nog iets te eten. Al kon de witte kater het beter gebruiken dan hij.

Loci dacht even na. "Doe jij maar." antwoordde de zwarte kater. Kiba knikte kort en sluipte daarna naar de merel. De kater zorgde ervoor dat de merel zijn spierwitte vacht niet zag, en hem niet rook. Kiba sprong en landde met zijn voorpoten op de merel, snel gaf hij de merel een beet in de nek. "En, was het een goede vangst?" vroeg de witte kater al mompelend door de merel in zijn bek. Hij ging naast Loci zitten en nam een hap van de merel.

De witte kater knikte kort en sloop naar de merel. Eigenlijk was het een wonder dat de witte kater met die vacht ook maar iets kon vangen. Zoiets viel toch direct op? De kat sprong op de vogel en beet het beestje snel in de nek. "En, was het een goede vangst?" Vroeg de witte kat maar half verstaanbaar met de vogel in zijn bek. ’Natuurlijk’ Antwoorde Loci hem terwijl de kater naast hem ging zitten en een hap uit de vogel nam. Loci nam zelf een hap en liet Kiba de rest opeten. Hij had vandaag al wat gegeten.

"Natuurlijk." antwoordde Loci. De zwarte kater nam een hap uit de merel en liet Kiba de rest opeten. Met gulzige happen at hij de rest van de vogel op. "Dus,... wat gaan we nu doen?" vroeg de witte kater na hij de vogel had opgegeten.

Onderwerp: Re: [Kiba] Why do we meet again? [SPT]