Starting safely [.Forestpaw]

Haar tengere lichaam kroop door de bosjes. Na deze bosjes was het thunderpath, waar ze laatst nog een poes hadden gevonden - ze had haar been daar verloren. Fijne herinneringen had ze dus niet aan deze plek, maar toch kwam ze hier. Ze had hier een andere apprentice ontmoet, Hawkpaw, en ze wist niet wat ze van hem vond: ze wist alleen dat ze misschien hoopte dat hij er weer was.
Toen ze bij het laatste bosje aankwam, bleef ze daar staan. Zo kon ze alles zien, maar niemand kon haar zien. Ze tuurde om zich heen, maar zag geen Riverclanner dit keer. Misschien was dat maar goed ook, nadat Innerghost haar daarvoor gestraft had. Maar opeens zag ze een kleine beweging in haar ooghoek, en haar blik gleed naar het Thunderclangebied. Ze zag een tabby apprentice, die eigenlijk een bruine versie was van haar en iets ouder. Ze stapte het bosje uit en kwam tevoorschijn. "Hallo," miauwde ze neutraal naar de overkant.

+1e post voor Forestpaw.

De kleine kater was vroeg in de ochtend vertrokken van het kamp. De zon was nog niet op en het was best donker. Het donker vond Forest meestal niks. Je kon niet zien wat er zich verscholen hield en dat maakt je zwak. Toch was hij vandaag vroeg wakker geworden om een kijkje te nemen op een plek waar hij veel over gehoord had. The Thunderpath was een gevaarlijk plek waar veel monsters over de weg reden. Natuurlijk was dat de reden dat hij hierheen wou gaan. Op een rustig tempo trippelde hij het kamp uit.
Na lang in het bos gelopen te hebben zag hij een zwart iets op de grond liggen. Het was wel een eind verder. Zonder aarzelen begon hij te rennen en toen hij door de laatste bosjes ging bleef hij staan. Hij keek naar het pad en keek eens goed om zich heen. Geen monsters, maar hij was niet van plan om over te steken. Zijn helder groene oogjes gingen over het territorium van de Shadowclan. Geen Shadowclanners wat hij erg jammer vond. Een meter van het pad ging hij zitten."Hallo,", klonk ineens. Een rood poesje iets jonger dan hij kwam de bosjes uit. Zijn hoofd draaide hij naar rechts, omdat hij het raar vond dat hij haar niet gezien had. De zon was al een eindje boven de grond en de poes leek nog roder dan eerst."Hallo.", zei hij netjes terug tegen haar. Met zijn hoofd gaf hij een knikje als een soort kleine buiging."Dus ik ben niet de enige die zo vroeg op pad gaat?", besloot hij nog te zeggen.

Hawk kreeg de rossige kattin maar niet uit zijn hoofd. Hij hoopte dat ze vandaag weer bij het Thunderpath was, de grijze kater wou de kattin leren kennen. Vrienden maken kon nooit kwaad, omdat de vorige keer de deputy van de Shadowclan, Innerghost, hen had gestoord bleef hij nu aan de kant van de Thunderclan. Zijn grote lichaam was niet gebouwd om onopvallend door het bladerdek te rennen, maar nu hij toch niet aan het jagen was gaf hij daar niet veel om. De vroege ochtendzon verwarmde zijn vacht, hij hoopte dat Leafbare binnenkort over was. De prooischaarste had nu al lang genoeg geduurd, veel kittens waren ziek omdat ze te weinig prooi hadden. Hij had er gelukkig niet zoveel last van, zijn spieren waren nog altijd stevig en al was hij een beetje gewicht verloren, het was er niet aan te zien. Soepel rolde zijn spieren onder zijn grijze vacht, zijn oren waren gespitst om elk klein geluidje op te vangen. Toen hij langs de randen van het Thunderpath rende zag hij wat verderop twee katten zitten, de vuur rode pels herkende hij, maar de tabby niet. Hij proefde van de lucht, Thunderclan. Vastberaden liep hij op het tweetal af. "Hallo, mooie ochtend, niet?" Miauwde hij neutraal van achter hun rug.

"Hallo." Antwoordde de kater, en hij knikte met zijn kop. Als reactie gaf de rode poes een zwiep met haar staart. "Dus ik ben niet de enige die zo vroeg op pad gaat?" Miauwde hij naar haar toe, en Foxpaw schudde haar hoofd. "Nope," antwoordde ze, terwijl ze ging zitten en haar pootje begon te wassen. "Wat doe je hier bij de grens?" Miauwde ze nieuwsgierig, en ze knipperde met haar grote, gouden ogen. Ze vond deze kater wel leuk, hij zag er goed uit en hij was interessant. Opeens stroomde er een bekende geur haar neus in en verrast keek ze op, recht naar Hawkpaw. "Hallo, mooie ochtend, niet?" Miauwde hij, en Foxpaw glimlachte naar hem. "Hoi Hawkpaw!" Zei ze. Ze had niet verwacht dat hij hier nog durfde te komen.

"Hoi Hawkpaw." Kreeg hij te horen van Foxpaw. "Ja, ik riskeer mijn leven maar weer om lekker gezellig te zijn." Miauwde hij zelfverzekerd. Hij ging bij de twee katten zitten en keek naar de andere kater, hopelijk was die een beetje goedgezind en zou die hem niet wegjagen. "Jullie zijn ook vroeg op, niet?" Zei hij wiebelend met een oortje. Relaxt likte hij aan zijn borstkas, zijn lange haren bleven nooit op zijn plaats zitten en dat gaf hem nogal een verwilderd uitzicht. De zon scheen lekker fel en het beloofde een mooie dag te worden. Genietend draaide hij zijn hoofdje naar de zon, spinnend wachtte hij op het antwoord van de katten.

~Hoe krijgen jullie dat zo in het midden? :3

"Nope," antwoordde ze, terwijl ze ging zitten en haar pootje begon te wassen."Wat doe je hier bij de grens?" Een glimlach ging haar richting uit."Nou ik ben opzoek naar katten van andere clans, zoals uzelf.", Forest had besloten net te blijven. Hij kon haar niet aankijken terwijl hij antwoord gaf wat hij eigenlijk altijd deed dus hij keek naar de poten van de poes voor hem. De poes was net zoals veel Shadowclan poezen zeker niet lelijk, maar Forest was nooit de kater die daar erg op ging letten.
Een grijze kater kwam op de twee af gelopen."Hallo, mooie ochtend, niet?" Forest keek de kater naast hem aan. Een egaal grijze kater met lange haren kwam aangelopen. De kater zat op de kant van de Thunderclan wat hem nerveus maakte."Hoi Hawkpaw!", riep de rode kattin vanaf de overkant. Hijzelf had besloten geen reactie te geven en keek naar de andere kater. Zijn geur kwam zijn neus binnen en het was overduidelijk een riverclan. Een zucht kwam zijn mond uit, hij wist niet zeker wat hij moest doen. Als een andere Thunderclanner zou komen zou hij de andere kater het Thunderpath op moeten jagen. Wat hij niet wou doen aangezien het gevaarlijk was om op het Thunderpath te staan."Ja, ik riskeer mijn leven maar weer om lekker gezellig te zijn." Miauwde hij zelfverzekerd. Hawkpaw keek hem aan en Forest gaf een neutrale blik terug."Jullie zijn ook vroeg op, niet?" Forest moest toegeven dat hij het niet leuk vond dat de kater er was, maar dat liet hij natuurlijk niet merken. De kater begon zijn lange haren schoon te maken die er heel wild uit zagen. De korte haren van Forest zaten eigenlijk altijd op zijn plek."Ik kan je hetzelfde vragen.", zei hij op een aardige toon.
Spoiler:

"Ja, ik riskeer mijn leven maar weer om lekker gezellig te zijn." Miauwde Hawkpaw naar haar en ze glimlachte naar hem. Eigenlijk was dat best wel wat hij aan het doen was, het was roekeloos maar gezellig. "Jullie zijn ook vroeg op, niet?" Miauwde de Riverclanapprentice daarna, en Fox knikte alleen. "Ik kan je hetzelfde vragen." Antwoordde de Thunderclanner, maar niet op een onaardige manier. "Dus, hoe heet jij?" Vroeg ze aan de tabby, en ze keek hem nieuwsgierig aan. Dit was de eerste Thunderclankat die ze ooit ontmoet had, dus een beetje nieuwsgierigheid was wel op zijn plek.

- Waar staat Hawkpaw op het moment precies eigenlijk? Staat hij bij Forest of bij Fox aan de kant?

"Dus, hoe heet jij?" Zijn blik ging weer naar de poes aan de overkant van de weg. En zijn aardige gezicht kwam daarmee ook terug."Mijn naam is Forestpaw. Aangenaam." Opnieuw gaf hij een klein knikje met zijn hoofd naar rode poes. En even keek hij naar de kater Hawkpaw."Nou jouw naam ken ik al Hawkpaw.", zei hij terwijl hij met een aardige blik naar de grijze kater keek. Toen draaide hij zijn hoofd naar de poes."Maar wat is uw naam? Als ik dat mag vragen natuurlijk." Forestpaw was goed in het onthouden van gezichten aangezien hij veel mensen kenden in zijn clan, maar hij het besloten dat uit te breiden naar de andere clans.

-kort >.<-
Spoiler:

In het begin was de Thunderclanner, die blijkbaar Forestpaw noemt, niet blij met zijn aanwezigheid. Hij hoopte dat Foxpaw dat wel was. Terwijl zei twee gezellig aan het babbelen waren rook hij een geur, maar het was geen prooi. Er waren gerucht dat er dassen aan het rondzwerven waren, de grijze kater hoopte dat ze die niet tegen zouden komen. "Gewoon even voor de duidelijkheid, ben ik de enige die een dassengeur ruikt?" Miauwde hij naar de katten, Forest leek hem ook wel een toffe kerel en hij hoopte dat hij weer wat extra vrienden had gemaakt. Zijn oortjes draaide alle kanten op, zodat hij geen enkel geluidje zou missen en hij de levens van zijn nieuwe vrienden zou veiligstellen. De geur kwam van de Shadowclan kant, maar geluk stond de wind ook van ginder. Wij zouden de dassen eerder ruiken, dan zij ons, dat hoopte hij toch.

~Thanks en idd thunderclankant

"Mijn naam is Forestpaw. Aangenaam." Miauwde de Thunderclanner toe, en Foxpaw zwiepte met haar staart als teken dat ze het had gehoord. Ze kon niet goed verstaan wat hij tegen Hawkpaw zei, maar dat maakte haar ook niet erg veel uit. "Maar wat is uw naam? Als ik dat mag vragen natuurlijk." De rode poes glimlachte, en antwoordde dat ze Foxpaw heette. "Gewoon even voor de duidelijkheid, ben ik de enige die een dassengeur ruikt?" De apprentice haalde haar rode neusje op en schudde toen haar kop. Nee hoor, ze rook alleen maar de vage geur van monsters. Over monsters gesproken, waar waren ze eigenlijk? "He, weten jullie waarom er zo weinig monsters rijden?" Vroeg de poes verbaasd naar de overkant en ze keek nog is van links naar rechts. Misschien waren de tweebenen ook wel bang voor de dassen! Want ja, Foxpaw rook ze nu wel niet, maar er gingen wel geruchten rond.

De poes gaf antwoord. Foxpaw? Dat past goed bij haar uiterlijk."Gewoon even voor de duidelijkheid, ben ik de enige die een dassengeur ruikt?" , zei Hawkpaw. Een paar keer snoof Forest in de lucht, maar alleen de geur van de monsters vulde zijn neus. Hawkpaw zou heel goed moeten kunnen ruiken om daaroverheen te komen. Wat hem blijkbaar was gelukt. Kort schudde hij met zijn hoofd."He, weten jullie waarom er zo weinig monsters rijden?", kort dacht de kater na over die vraag. Nou er waren verschillende redenen dat het zo kon zijn. Ten eerste was het vroeg in de ochtend en tweebenen waren heel lui. Ten tweede waren de dassen er, maar die beesten waren veel te bang en te klein om een tweebeen aan te vallen. Ten derde was het koud en glad. De weg was heel glad en zo'n monster zou zo van de weg glijden. Even keek hij naar de weg en dacht nog één keer na over zijn redenen, daarna begon hij hardop."Ik denk dat tweebenen enorm lui zijn en het veel te vroeg vinden, of ze zijn bang voor de dassen, maar ik denk dat het eerder andersom is, of de weg is te glad voor monsters." Een knik ging naar beide katten en hij bleef kijken voor een reactie.

Hawkpaw had geen idee waarom er zo weinig monsters reden. Misschien hadden de twee benen het te druk? "Ik denk dat tweebenen enorm lui zijn en het veel te vroeg vinden, of ze zijn bang voor de dassen, maar ik denk dat het eerder andersom is, of de weg is te glad voor monsters." Forestpaw knikte naar allebei. Hawkpaw keek bedachtzaam rond, hij kon de geur van dassen niet uit zijn hoofd krijgen. Hij proefde nog eens van de lucht, de geur van monsters overheerste fel. Toch was er een ondertoon van dassengeur. Ze moesten opletten en zeker nu er meerdere dassen waren gezien. Zag hij nu in de verte een wit zwarte vacht wegschieten? Of nam zijn verbeelding een loopje met hem? "Zijn jullie zeker dat jullie geen dassen ruiken?" De grote kater kreeg het toch een beetje benauwd.

Forestpaw beantwoordde haar vraag vrijwel meteen. "Ik denk dat tweebenen enorm lui zijn en het veel te vroeg vinden, of ze zijn bang voor de dassen, maar ik denk dat het eerder andersom is, of de weg is te glad voor monsters." Foxpaw knikte instemmend en voelde met haar poot op de weg. Ja, die was zeker glad! "Ja, ik denk dat het dat laatste is," miauwde ze naar de overkant. "Zijn jullie zeker dat jullie geen dassen ruiken?" Vroeg Hawkpaw nu zenuwachtig en de ogen van Fox schoten naar links. Zag ze daar iets bewegen? Ze stak haar neus in de lucht, en haar ogen werden groot van schrik. Ze rook er eentje, dat zeker! En ze hoorde hem ook. Haar oren draaiden naar achteren en langzaam keek ze om. Er stond een das nog geen vossenlengte van haar af en ze kroop langzaam achteruit, richting het Thunderpath. Ze trilde van top tot teen, ze wist helemaal niks van vechten! Langzaam ging ze verder en verder naar achteren, tot ze het gladde wegdek van het Thunderpath voelde onder haar poten.

+ Laat laat :c

Even dacht de grijze kater dat hij het gedroomd had en dat er helemaal geen dassen in de buurt waren. Maar nu zag hij duidelijk een wit met zwart beest aan de kant van Foxpaw staan en zij had hem duidelijk ook gezien. Angstig liep zij het Thunderpath op en de apprentice wist dat, als er nu een monster aankwam, de rode apprentice er geweest was. Hij zette zijn twijfels opzij en rende het Thunderpath op. "Rennen, Fox, rennen!" Hij wist dat de das hen al had gezien toen die zijn kraaloogjes op hem voelde gericht. Het had geen zin om stil te zijn en te hopen dat het goed zou komen. Hij duwde tegen de rode kattin duidelijk verlamd was van schrik. "Rennen, zei ik!" Miauwde hij hard in haar oor.

~No problem

Onderwerp: Re: Starting safely [.Forestpaw]