Silly {&Draco}

De wind schraapte over het zwarte niets, het lange dode gras deinde op en neer en boog dan naar links dan naar rechts. Het geschreeuw van die enkele bange vogel galmde na in zijn zwarte oren terwijl de grond onder zijn witte poten hard donderde. Een seconde, en hij sprong soepel opzij, het ijzeren tuig schoot voorbij.

Juist getimed

De zwarte wolken kolkten kwaad boven zijn hoofd, de wind trok aan zijn vacht, deed zijn oren galmen en kloppen tot hij niets meer horen behalven een piep die dan opstak en dan weer ging slapen. Zijn poten verdwenen van de grond en landden op het dode gras

Juist getimed

Weer de zwarte leegde, het wit van zijn verder zwarte vacht stak hard af en viel best op in de zwarte nacht. Even leek de zwarte baan los te komen van de grond, vlak na een witte flits die op zijn netvlies nabrande. De regen die ondertussen was begonnen had zijn dikke vacht doorweekt, maar Cyber had het niet koud of nat. Zijn poten planten zich één voor één op de grond en leiden hem naar het niets, een zwarte leegte in de nacht aan het einde van de straat die nooit leek te komen. Hij liep nog niet lang, enkel die paar minuten misschien? Of was het al een uur? Een dag? Het was licht toen hij op pad vertrok, dacht hij, toen kon hij nog zien. Cyber zag katten, bossen, huizen, vanalles tegelijk. Maar nu zag hij niets meer, behalve zwarte leegte, soms die witte flits gevolgd door een hard geluid alsof de lucht naar beneden viel, zijn eigen witte vacht die meer donker grijs nu leek en de witte lichtbundels die om de halve minuut voorbij schoten zonder hem te raken.

Maar die rust was nu voorbij.

"Goeden avond beste" Gromde hij monotoom zonder enige toon in zijn stem te leggen. De witte jonge kater zal het wel niet zien, maar zijn kilgroene ogen zager er niet uit alsof ze liefgezind waren.

Haastig rende hij door de verlaten straten. Zijn ogen gericht op de donkere weg voor zijn poten. De jonge kater had geen idee wat er om hem heen gebeurde. De regen schakelde al zijn zintuigen uit. Zijn neus was allang niet meer bruikbaar door de overweldigende geur van regen. Geluiden werden overstemd door het geklets van druppels op de al natte straat en de regen zorgde ervoor dat hij nauwelijks iets kon zien. Alleen dankzij zijn poten wist hij dat hij nog op het juiste pad was. Een fel licht verblinde hem een paar seconden. De plotselinge verandering van donker naar licht was teveel voor zijn ogen. Verward bleef hij staan, proberend te beseffen wat er was gebeurd. Al zijn doorweekte haren stonden overeind en instinctief had hij zijn nagels uitgeklapt. Het leek niet nodig te zijn. Snel ging hij weer door, hopend dat hij het Bloodclankamp nog kon bereiken voor het nog erger werd. Al leek dat aardig onmogelijk. Hijgend hield hij stil en keek weer om zich heen. Dit was absoluut niet goed. Draco besefte dat hij allang niet meer bij de twolegs was. Waar dan wel? Een snelle inspectie bracht een vage Thunderclangeur. De jonge kater had geen idee aan welke kant van de grens hij stond. Een stem trok zijn aandacht. Meteen was hij weer helemaal gespannen. 'Wie ben jij?' De paniek in zijn stem was duidelijk hoorbaar. In het donker zag hij zwart en wit. 'Ga hier weg' siste hij proberend zelfverzekerd over te komen. Met samengeknepen ogen keek hij naar de onbekende. Had hij nou zojuist iets groens gezien?

Wat een lafaard, "wat doet het witte muisje zo laat nog op de baan? Moet je niet al lang bij je mammie zijn kit?" zei hij, oké Draco was al lang geen 6 moons meer maar in zijn ogen had hij het domme brein van een pasgeboren kittypet. A flash of lightening deed de pels van de kleine bloodclanner oplichten, ja zekerweten die witte Draco. "je kon niet harder opvallen zeker? Sebiet jaag je alle prooi én katten nog weg tussen hier en vierboom met die lelijke kop van je mister draco?" Bedreigend deed Cyber een stapje naar voor, de regen die kortgeleden was begonnen te vallen had zijn zwart-witte pels ondertussen al helemaal tegen zijn huid geduwd, jak wat plakte dat echt. Maar het gedonder vond hij nog geweldig. Zijn witte poten voelde de verandering van trilling, die je amper merkte doordat de grond nog natrilde van de oorverdovende donder. Cybers poten verlieten de harde zwarte grond..

Juist getimed

en kwamen succesvol op het gras terecht, nog geen seconde later was de kater weer op het pad gesprongen. Cyber kon het zich niet voorstellen om nu in deze duisternis het pad kwijt te raken. Wacht waar was dat witte ratmormel heen?

Zenuwachtig keek hij naar de vage schim. Draco was absoluut geen muis. Hij besloot zijn commentaar echter voor zich te houden. Het was duidelijk dsat deze Rogue niet op zijn ontkenning wachtte. In plaats daarvan antwoordde hij gewoon de vraag. 'Ik ben hier voor een wandeling en mijn moeder is dood.' Het kwam er brutaler uit dan zijn bedoeling was maar hij deed er niks aan om het te veranderen. Deze kater mocht weten dat hij njet zo snel opgaf. Bij de tweede vraag van de Rogue gaf gewoon geen antwoord. Simpelweg omdat er geen greintje waarheid in zat. Draco was best stil en hij was een van de knapste katten van de Bloodclan. 'Hoe weet jij mijn naam?' De young-one vernauwde zijn ogen tot spleetjes. De regen verslechterde zijn zicht waardoor het even duurde voor hij besefte dat de Rogue weg was. Zodra zijn brein het nieuwe gegeven had verwerkt dook hij weg. Gelukkig werden zijn pootstappen bijna onhoorbaar door de regen. Vanaf zijn positie vanachter de zwart witte kater keek hij toe. Deze leek ietwat verbaasd over zijn verdwijning. Grijnzend klapte hij zijn klauwen uit. Met een kleine sprong vloog hij op de Rogue af. Meteen begon hij als een gek te krabben. Dit wezen was dan sterker, hij had het voordeel van de verrassingsaanval. Met een grom drukte hij zijn nagels in iets. Dat zou de kater leren!

Wat een domme kat.. De kleine kitten bleek te besluiten om Cyber aan te vallen en in het wilde weg te krabben. Oké de sterke kater had het niet zien aankomen, dat was een slimme zet, maar welke halvegare kikker ging nu een veel sterkere volwassen kater aanvallen tijdens een storm en bovenal nog op een drukke baan? Van dat laatste maakte Cyber handig gebruik, expres ging hij liggen met Draco op zijn buik die nog steeds de helft van de tijd zonder doel te raken in het rond krapte. "Nou, mij ken je wel kleintje. Of je leert me nog wel kennen." siste hij zachtjes in het oor van de witte kat "Dom" was het enige wat hij zij toen Cyber de kitten een seconde later ophoog katapulteerde, maar niet zomaar omhoog. Nee, op dat moment kwam er een auto aan. Cyber lag veilig aan de kant van de baan, maar hij had Draco recht naar de auto gekatapulteerd. Zekerweten had Draco de auto geraakt, de harde bonk en de toeter van de auto bewijsden dat wel. Waar draco de auto had geraakt en of de kat nog leefde? Dat zal hij nu eens gaan uitzoeken.

"Poesie poesie poesie miauw..
I'll send a storm
to capture your heart
and bring you home.
Ooh carry on the breeze
you'll never find me, gone.
Oh faster than the post train
burning like a slow flame on,
I'll send a storm
to capture your heart
and bring you home."
Zong Cyber op sadistische, onheilspellende toon terwijl hij grijnzend en lichtjes met zijn kop heen en weer wiegend naar het midden van de baan stapte, recht op een wit katje af.

OCC; ik ken het liedje niet echt, maar vond de tekst passend. Je moet het jewat 'Haning tree'-achtig voorstellen

Zijn eerste reactie was antwoorden dat het logisch was dat hij de Rogue niet kende, maar hij was slim. Draco hield wijselijk zijn mond. Opnieuw haalde hij uit met zijn klauw. Voor hij echter iets nuttigs kon doen vloog hij omhoog. In de paar seconden dat hij vloog besefte hij wat er aan het gebeuren was. De felle koplampen verblinde hem toen hij neerkwam. Een luide toeter klonk en toen was alles wazig. De young-one hoorde nog net hoe de auto piepend remde. Even was daar de angst dat de twoleg ging stoppen, maar de auto ging door. Kreunend lande hij in het gras. Een kreet van pijn verleit zijn mond. Door de klap functioneerde zijn hersenen niet goed meer. Hij wist niet hoe erg zijn wonden waren. Wel was daar dat liedje. Het bleef maar door zijn kop gaan. Alsof iets hem nog even wou pesten in zijn laatste moment op aarde. Het rare was dat net niet vervaagde. De pijn vervaagde niet zoals bnormaal is als je sterft. Nee, er kwam zelfs nog een geluid van voetstappen bij. Langzaam opende hij zijn ogen en knipperde een aantal keer om een duidelijk beeld te krijgen. Een zwart-witte schim naderde hem. Dat was de Rogue die hem voor de auto had gegooid. Angstig krabbelde hij naar achter. De pijn negeerde hij al kon hij zachte jammerkreten niet tegenhouden. 'Ga weg' miauwde hij zwak. Meer lettergrepen vertrouwde hij zichzelf niet toe. 'Of ik roep Stone!' Het had moeten klinken als den dreigement, maar zo klonk het niet. Bovendien was zijn beste vriend ook niet echt een dreiging. Maar de enige waarvan hij wist dat 'ie misschien in de buurt was. Zijn ogen richtte op de straat. Deze Rogue hoefde zijn wanhoop niet te zijn. Al was het waarschijnlijk allang duidelijk.

"Stone? Pahaha!" Snauwde Cyber hard al lachend naar de gewonde Kitten die de Rogue ruw bij zijn nekvel nam en snel meesleepte, terug naar de rand van het zwarte pad. Dat mormel zou liever niet nog eens overreden worden, niet? Cyber ontblootte zijn wit stel tanden die oplichten bij een lichtflits van de bliksem. "Ga je je enige maatje, Henrie de steen erbij halen?" Cyber lachte vermaakt terwijl hij een stap achteruit zette en tegenlijk een enkele sterke klauw in de flank van de kleine kat pindde en deze dreigend naar hem toe rok. "Een steen kan niet op tegen een wolf kleintje" Mauwde Cyber op bloedserieuze toon, met zowel dreigende als vermaakte twinkeling in zijn kilgroen paar ogen.

Hij had kunnen verwachten dat het dreigement niet veel uithaalde. Stone klonk ook niet echt... gevaarlijk. Meer een slap excuus of zo. Bovendien was de echte Stonepaw ook niet echt iets wat je gevaar noemt. Al had de kater zijn Bloodclan positie aardig in gevaar gebracht. Als ze wisten dat hij vrienden was met een Shadowclanner. Al zouden ze het waarschijnlijk niet heel erg vinden. Ruw werd hij het pad overgetrokken. Zijn ogen half gesloten en zonder echt iets mee te krijgen. 'Stone, niet Henrie' mompelde hij. De klauw van de rogue voelde hij nauwelijks. Het deed pijn, maar was alleen maar extra bij de pijn die hij had. Het was geen geheel nieuwe pijn zoals bij de auto zelf. Een vlaag van misselijkheid overspoelde hem toen hij zijn kop ophief. 'Wolf?' Dit zwart witte beest was toch duidelijk een kat. Al had hij misschien een soort stoornis waardoor hij dacht iets anders te zijn. De rogue was sowieso al gestoord dus het zou niks verbazend zijn. 'Eerder een puppy.' Draco besefte echt wel het gevaar dat in de woorden lag, maar het boeide hem niet echt. Het was dood of halfdood. Bovendien verwachtte hij dat de rogue hem in leven zou laten om te leiden. Dan kwam hij vanzelf bij Stone en zou alles prima zijn. Jep, hij overleefde dit wel.

Cyber keek boos naar de kitten "Pff Draco, leef jij maar in je droomwereldje. Hoe is het nu met je liefje Sunset?" smaalde hij grijnzend terwijl hij zich omhoog hief en met al zijn gewicht en kracht op de witte kat liet neerkomen met uitgeslagen nagels. Het gedonder en gebliksem hield gestaag voort terwijl de regen zijn dikke pels naar de grond trok.

Hoe wist deze Rogue over Sunset, vele gedachtes schoten door zijn hoofd. Daarbij ook een herinnering. Hij had deze kater eerder ontmoet, op het zelfde moment dat hij Sunset ook voor het eerst had ontmoet. Wat was de naam? Cy..cyb.. Cyber? Ja, dat moest het zijn. Daardoor wist deze kater ook over zijn tijdelijke crush op Sunset. Het werd meteen veel logischer. Helaas voor de zwart-witte Rogue was het allang voorbij tussen hem en Sunset. Tegenwoordig ging hij blijkbaar voor hetzelfde geslacht. Al ging hij dat nooit toegeven. 'Goed, met jouw liefde, cyber?' Natuurlijk verwachtte hij niet echt een antwoord. Maar het was leuk om iets te weten over deze kater. Hij dacht aan alle katten die hij kende en besloot daar een paar poezen uit te kiezen. 'Wat was de naam? Sid, wacht das een kater, Buzzard? Dot? Lync? Hermoine?' Het waren maar een paar gokken en hij verwachtte niet dat er een juist was. Toch was het leuk om nu in ieder geval iets van de Rogue te weten en zo de macht te hebben. Ook al plette Cybernetica hem half.

Cyber trok verontwaardigd zijn neus op en keek de kit onozel aan. wat een humor van dat mormel, ha. Op het niveau van een vlo dan wel. Cyber pinde zijn nagel gevaarlijk tegen de nek van de jonge kat. "Geen van die kikkerbreinen interreseert mij nog maar!" Snauwde hij met een in een grijns getrokken bloot gebit. "Jij kunt maar beter terug naar je steen rennen en samen naar twolegvoedsel opzoek gaan en je ronkend in zo'n mandje bij hen gaan lichen" Cyber wiebelde met zijn wenkbrauwen "Met je steen en dode mammie"

Draco had grote risico's genomen, dat was duidelijk. Een nagel kwam gevaarlijk dicht bij zijn keel. Wow, wat was hij weer goed bezig. 'Steen is geen steen.' Waren de eerste woorden die verontwaardigd zijn bek verlieten. 'Stone is een kater die in staat is je te vermoorden.' Goed, niet helemaal de waarheid maar toch. Hij en de grijze apprentice hadden samen een rogue vermoord. 'En mijn 'dode mammie' is beter dan jij ooit zal zijn.' Draco gaf niks meer om zijn dode ouders. Misschien als hij ouder en wijzer was zou hij weer terugdenken aan zijn gelukkige kittentijd maar nu deden zijn Young-one problemen er toe. Want die had hij nogal. Allemaal zijn eigen schuld. Nu had hij ook nog het probleem genaamd Cyber. Hij was absoluut goed bezig.

Cyber gromde diep, in een flits van een bliksemschicht kon de kitten zijn gevaarlijk ontblote tanden en felgroene ogen zien, als hij dan ogen had tenminste. "Natuurlijk ben ik beter dan je dode mammie..ik leef nog!" zei hij laag en 'humoristisch', Draco had namenlijk gezegd dat zijn 'dode mammie' beter was.. niet zijn 'mammie'.. dom dom dom vlooienbrein. Cyber pakte de jonge kater terug aan zijn nekval op, wat moeilijk was omdat deze vetbal best zwaar was en ook geen kitten van 2 maand meer was. Maar Cyb was een sterke en bovenal grote kater, dus het lukte hem wel dit mormel mee te sleuren tot het midden van de baan. "Wil je een herhaling stenenvreter?" Gromde hij tussen het nekvel van de kat door, de zwart-witte kater had bruut zijn tanden recht in de huid van Draco geboord. Auwtch. In de verte kon hij al een naderende ijzeren kooi horen naderen, nog even en hij was hier.

In het licht van een bliksemflits zag hij de zwart witte kater weer. Het had angstaanjagend moeten zijn waarschijnlijk. Draco was echter al gewend aan angst en al dat soort gevoelens, hij vergat ze simpelweg op dit moment. Met een reden. Als hij zijn echte gevoelens toeliet zou hij gestoord worden binnen nu en tien seconden. Stone, Dot, Amare, Sunset, hij zou gek worden van alles. Maar nu kon hij zijn gedachten op een rijtje zetten zonder plotselinge aanvallen van gekte. 'Dat zeg jij.' Zelfs een mislukte muis was nog beter dan deze kater. Hij verwachtte al half wat er ging gebeuren en bleek gelijk te hebben. Hij hing in de lucht, opnieuw. De witte kater kon het niet laten om te zuchten. Hij was al een keer voor een monster gegooid, een tweede keer zou niet veel veranderen. Of misschien zou hij sterven. Dat zou niet handig zijn. 'Nee bedankt, ik vind het prima zo.' Zijn wonden en de tanden van Cyber deden genoeg pijn.

Cyber bromde "Good boy" En flitste op nog geen haar na net op tijd voor het monster weg, al kon hij -héél perongeluk- niet voorkomen dat de poten van de witte kat tegen de ijzeren kooi stootten. "Ow oeps..sowry mijn klein sterretje. Dat had ik niet gezien" zei hij smalend waarna hij aan de kant van de weg ging zitten en de kat op de stenen losliet, maar niet zonder zijn klauwen in diens staart te zetten zodat hij, zoals een muisje, niet weg kon lopen zonder een stuk van zijn staart te verliezen. Het gedonder en gebliksem bleef ondertussen voortduren, ondertussen vergezelschapt door een harde plensbui die de twee katten niet bepaald goede looks bezorgde. Ze leken net twee aangereden schilpadden die hadden besloten tikkertje in een mesthoop te spelen.

Hij gromde toen Cyber hem 'good boy' noemde. Alsof hij zo 'good' was. Over het algemeen deed hij nooit wat katten van hem wouden. Zelfs in levensbedreigende situaties. Nu was hij ook ondanks het gevaar nog steeds sarcastisch. Bijna verveeld zelfs. Hij kon de kreun niet onderdrukken toen het monster langs zijn poten schraapte. Fijn, lopen zou nu een stuk makkelijker worden. Hij werd op stenen neergezet en viel met een plof naar beneden. Meteen voelde hij klauwen in zijn staart. Draco had nu dezelfde positie als een muis en dat vond hij niet bepaald prettig op dit moment. Het onweer en de regen maakte het niet veel behaaglijker. Hij draaide zich om voor zover dat mogelijk was zodat hij recht in de groene ogen van Cyber kon kijken. 'Goed, je hebt me onder een monster gegooid, je klauwen in me gezet, me beledigd en het over mijn 'dode mammie' gehad, nog meer dingen of mag ik gaan?' Uitdagend keek hij naar de grote kater die werd verlicht door de bliksemflits. Op deze manier zag hij er niet angstaanjagend uit, eerder pathetisch. Kletsnat door de regen en vechtend tegen katten van een aantal jaar jonger.

Cyber gromde als antwoord op de jonge kater, die zo bleek te dom was om te snappen hoe ernstig hij in de godvergeten muizendrolletjes zat. Maar Cyber nam hem tusen zijn tanden vast en begon de kat nu wild te krabben, zo reageren verdiende straf. Dat die kat onder hem geboren was was al een straf waard! Maar hij stopte echter al na enkele bliksemschichten en donderslagen om de kat zwijgend aan te kijken. Wat zou hij gaan doen? Kitnappen? Oh nee hij had een beter ideetje.. wel twee om precies te zijn.. maar welke zou hij nou kiezen? Cyber greens onheilspellend naar de kat die hij nog steeds in de staart had vastgepind en wiebelde wat met zijn oor toen er een dikke druppel op viel.

Een grom was alles wat hij kreeg als reactie. Moest hij nu onder de indruk zijn? Er was wel eens eerder naar hem gegromd. En hij gromde altijd terug. Nu ook gromde hij, al kwam dat half door de pijn. De nagels van deze kater waren scherp en ze bleven maar komen. Zo voelde het tenminste terwijl hij daar wachtte tot het voorbij was. In werkelijkheid was het al snel over. Er lag wat verbazing in zijn blik toen Cyber hem bleef aankijken maar verder niks deed, behalve grijnzen. Een rilling ging door hem heen. Voor een monster worden geworpen, oké, maar nu had hij geen idee wat er ging gebeuren. Het was niet de grijns van dood. Meer 'je gaat het niet leuk vinden'. Erger dan dood dus, beschaming? Hij zei niks terwijl hij wachtte op wat de zwart witte rogue ook ging doen.

Cyber keek neer op de jonge kat "We gaan een spelletje spelen!" mauwde hij luguber, zijn klauw schraapte hij nadenkend over de witte wang van het katertje en Cyber keek ondertussen naar de huisjes hier niet ver vandaan. De storm was iets minder heftig geworden, je kon ondertussen al wat verder zien doorheen de zware regen. Cyber zette zijn tanden in het nekvel van de 'kitten' en trok zo hard de kat omhoog dat deze wel recht moest gaan staan. "We gaan een eindje lopen, dan begint het spelletje 'ontsnap van de rechtlopers'."

Goed, spelletje, klonk fantastisch. Voor zover hij wist dacht deze rogue bij een spelletje niet aan een onschuldige gevechtje. More like een jongere kat voor een monster gooien om vervolgens die kat nog een extra te verwonden. Natuurlijk had Draco het over zichzelf, met andere katten had hij geen medelijden, waarom zou hij ook? Het was al moeilijk genoeg om voor zichzelf te zorgen. Als hij dan ook nog zich zorgen moest maken over van die clansukkels, nope. Hij werd overeind getrokken en kreunde inwendig. Het was niet alsof al zijn wonden nu magisch genezen waren. Hij rolde met zijn ogen en knikte. 'Leuk lopen, twolegs geweldig." Hij gromde en ging stevig staan. 'Heb ik wel eens verteld dat ontsnappen geen probleem is.' Vol zelfvetrouwen wachtte hij tot Cyber het teken om te lopen gaf. Alsof een stomme rogue hem bij de Twolegs kon krijgen.