Loci liep een paar huizen voorbij. Hij bevond zich nog steeds in het bloodclan territorium, maar was wel aan de rand. Hij was klaar om iedereen die de grens over zou steken neer te slaan. Veel had hij nog niet met zijn nieuwe mentor gedaan. Hij zuchtte. Niet dat hij training nodig had, maar hij moest zich nog bewijzen en dat ging niet als er niemand was om te kijken. Hij liep nu al een paar uur over en weer over het territorium en begon zich te vervelen. Blijkbaar waren er geen kittypets die zin in een pak slaag hadden. Hij sloeg zijn klauwen uit en gromde. Eerst een paar kittypets verslaan en daarna zijn broer. Dan zouden ze wel zien dat hij altijd al beter geweest was. Hij lachte toen hij zich het beeld van zijn doodsbange broer voorstelde. Hij keek op toen hij iemand aan hoorde komen en richtte zijn blik op de bron van het geluid.