Baby it's cold outside

Nee, Shrewstar was hier niet blij mee. "Acefray," Gromde de kattin. "verzorg dit mormel maar. Tallshadow, zorg ervoor dat Lionroar een mooie excursie krijgt naar het Shadowclan kamp. En jij, jonge dame," Vervolgde ze, en Foxpaw keek op, al bijna bang dat het tegen haar was, maar haar leidster keek naar de Windclanner. "Lionroar is geen deel meer van jullie clan en jij bevindt je op verboden grondgebied. Ga weg of ik zal je er persoonlijk heen slepen." Foxpaw relaxte weer en ze sloot haarzelf af van alles wat er gezegd werd door de deputy tegen zijn dochter. Het maakte haar niet veel uit wat hij allemaal te zeggen had, als het toch niet tegen haar bedoeld was. Ze keek op toen Acefray de spinrag overnam en zachtjes fluisterde ze "Moet ik nog nieuwe halen?" Ze keek even neer naar Lionroar, en ze zag zelf niks meer bloeden, maar dat moest Acefray weten, zij niet. Ze moest alleen maar even zijn antwoord afwachten en verder niks doen, aangezien ze wel zag dat de Medicine Cat hevig aan het trillen was nu ze zo dicht bij hem zat en ze wilde ook geen ruzie met Shrewstar.

Ze wist niet wat haar allemaal overkwam - of nog beter - wat Lionroar allemaal overkwam. Vanbinnen was het een groot strijdveld van emoties, maar de enige uitdrukking die op haar gelaat te lezen viel was verdriet. Ze begreep het allemaal niet.. Waarom haar vader? Waarom hem zonodig? Voor zover zij het wist was hij de beste krijger die Windclan ooit had gehad! Everstar moest wel op haar kop zijn gevallen! Maar zodra de oud deputy haar toesprak luisterde ze slechts met platliggende oren toe. Wat?! Was dit allemaal Whitelions schuld? Ongeloof vulde haar goudkleurige ogen, en bij ieder woord dat haar vader sprak voelde ze een zekere wrok van haat oploeien in haar lichaam. Ze keek dan ook met hangende oren naar de grond, ieder woord dat haar nu nog voorbij ging negerende. Ook toen haar vader zei dat ze zich uit de problemen moest houden. Ze knikte dan ook instemmend. Voor nu dan. Ze zou er alles, maar dan ook alles aan doen om te voorkomen dat die Whitelion ook maar iets van respect kreeg! Ooit, als ze sterker was en meer macht had, zou ze wraak nemen. Om eerlijk te zijn schrok ze van dit gevoel, afgezien het feit dat ze zich nog nooit eerder zo gedragen had. Misschien was het dan ook vreemd voor Windclanners om wraaklustig te zijn, maar voor nu kon de poes nergens anders meer aan denken. "Beloof me dat je je goed houdt," Mauwde ze met betraande ogen. "Ik zal ervoor zorgen dat de waarheid achterhaalt word, al is dat het laatste wat ik doe." Maar nu eerst sterker worden. Ze wierp nog een laatste blik op de andere Shadowclanners met een nietveel zeggende blik. Slechts een korte knik kwam er nog vanaf, waarna ze Lionroar terug aankeek. Toen haar blik met die van haar vader kruiste, leken de seconden trager voorbij te gaan. Nog steeds zweefde de vraag waarom door haar hoofd heen, maar ze wist dat ze nu niets meer kon doen hier. Maar ze zou ervoor zorgen dat zijn eer hersteld werd in de Clan.. Een klein glimlachje werd zijn kant nog opgestuurd, waarna ze zich omdraaide en nog even over haar schouder keek. "Dag pap, maar onthoud dat dit geen vaarwel is." Klonk ze vastberaden, waarna ze zich in beweging zette en zo snel als ze kon terug - wat dus heel snel was - naar Windclan gebied rende. Ze voelde een vloed van nieuwe energie en kracht door haar aderen vloeien. Nee, dit verhaal was nog lang niet op zijn einde!

- Ik wou zo graag posten dat ik het via m'n iPhone gedaan heb, iets wat ik helemaal niet graag doe. Dus vergeef me de evt. typfouten! (À)