Baby it's cold outside

Al hinkend kwam hij weer tot stilstand, toen zijn poot en lichaam het niet meer aankon om verder te gaan. Zijn wonden hadden hun tol geëist, waardoor hij hijgend en puffend tot stilstand was gekomen. Grote happen lucht werden ingezogen terwijl hij daar bleef staan, zijn adem weer op een normaal tempo proberend te krijgen. Clanverrader. Schoot door zijn hoofd en hij sloot zijn ogen, om de vocht die erin opkwam te weerhouden. Hij wilde niet huilen, het was het allemaal niet waard. Bloed had zijn vacht voor het grootste gedeelte rood gekleurd en hij voelde zich zwak, alsof hij ieder moment neer kon vallen en niet meer op zou staan. Naar Starclan gaan zou een verzachting zijn voor zijn pijn, maar wilde hij dat wel? Wilde hij nu al gaan? Nee, eigenlijk niet. Hij wilde zijn naam zuiveren, zodat ze het wisten. Hij wilde Whitelion wegwerken, zodat hij met zijn vuile klauwen van zijn kinderen afbleef.

Eerste post voor Acefray!

Zijn poten trilden en hij voelde zijn lichaam al bijna inzakken, maar hij beviel zichzelf toch om recht te blijven staan. Hij mocht niet zwak lijken, wie weet kwamen er windclan katten achter hem aan en waren ze gewoon aan het wachten tot de zon onder was, om hem dan aan te vallen en een einde te maken aan die verrader. De kater had namelijk niet door dat hij zich niet meer op de vlaktes bevond, maar in het gebied van Shadowclan. Het gebied van de clan die de grootste vijand was van zijn vorige clan. De clan waar hij juist uit verbannen was. "Lionroar, ga onmiddelijk op de grond liggen." Het klonk als een bevel dat een politieagent hem gaf en zijn ogen schoten op. Een grote fluffbal vol haar stond daar en hij herkende hem als de kater waar hij even ruzie mee had gehad toen het Shadowclan x Windclan gevecht plaats vond. Als hij geen medicine cat was geweest en hij zich niet zo bibberig en zwak voelde, was hij niet gaan liggen. Maar zijn lichaam voelde moe aan en hij vond het eigenlijk wel een opluchting om te gaan liggen. Dus daarom deed hij het ook, al was het meer door zijn benen zakken dan gewoon rustig gaan liggen. "Waarom?" Spuugde hij hem nog toe, maar het zag er tegenstrijdig uit omdat hij al op de grond lag.

Oh, wat fijn! Die ene kitten van Shrewstar kwam er ook nog eens bij, de kater die had gedacht lekker te kunnen flirten met zijn dochters. Hij vernauwde even wantrouwend zijn ogen, misschien moest hij toch maar maken dat hij wegkwam hier, want zo te zien bevond hij zich niet meer in zijn oude territorium, maar in het territorium van zijn vijand. Of moest hij het nu ook ex-vijand noemen? Hij wist het niet meer. Hij was de kluts helemaal kwijt. Het stak hem daarnaast ook enorm dat de kater nu hun discussie had gewonnen door hem te helpen, want hij had eerder gedacht aangevallen te worden dan geholpen te worden door de katten van Shadowclan. "Goed," besloot hij maar te zeggen. Ach, wat maakte het ook uit. Hij had zijn kleine beetje waardigheid toch al verloren. De kater ging met zijn poten langs zijn ribben en hij deed zijn best om niet te tonen dat de wonden pijn deden, want dat was ook alles wat hij voelde. De pijnlijke wonden die brandden, maar dat zou hij deze shadowclan kat niet zo gemakkelijk durven te vertellen. Dat vond hij al moeilijk bij zijn eigen - of euhm, oude - medicine cat.

De kater die met zijn dochters had geflirt keek hem aan alsof hij hem Tall ieder moment zou kunnen aanvallen voor het feit dat hij iets met een van zijn kinderen had gedaan. Even fronste hij, alsof hij weer in de vaderrol schoot en zich afvroeg of hij iets recent had gedaan. Maar wat maakte het ook uit. Hij zou ze nooit meer zien, althans, daar was hij van verzekerd. Ze zouden hem niet meer willen zien, hij had ook hen verraden en dat brak zijn hart. Was dit was die poes gewild had, had ze daarom geen teken vanuit starclan gezonden. De kater legde uiteindelijk wat zaadjes voor hem neer en even keek hij ze bestuderend aan, hij geloofde het namelijk nog niet echt dat de kater hem probeerde te verzorgen en niet probeerde te vergiftigen. Het was tenslotte een shadowclanner en medicine cat of niet, ze waren vijanden. Of misschien niet meer. Niet nu hij geen windclanner was, maar dat wist de tabby niet. Dat zou hij hem ook niet vertellen. Hij knikte en at de dingen op, ze smaakten bitter en het liefst spuugde hij ze meteen uit, maar hij wist wat ze waren. Ze zouden hem beter laten voelen. De kater zei dat hij verder niks kon doen en even knikte hij. Prima, als hij hem maar niet terugliep naar Windclan, want daar was hij toch niet meer welkom. Hij ging de andere kant uit, waarschijnlijk, wie weet waar hij zou belanden. Hij had er eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht en om eerlijk te zijn, wilde hij daar nog helemaal niet over na te denken.

Ze was er zeker van dat ze zijn geur geroken had. En daarom holde ze dan ook op een snel tempo op de Shadowclan grens af. Ze was ondertussen al oud genoeg om zichzelf te verdedigen, dus als één van die kikkervreters het ook maar waagde haar aan te raken dan konden ze er zeker van zijn dat ze zich niet zomaar liet doen. Plus, dit ging om haar vader. En niets in de wereld hield haar tegen. Ze moest en zou hem vinden!
In grote sprongen baande ze zich over de grens, om nadien even stil te staan en de geur op te snuiven. Algauw wist ze zijn geurspoor weer op te vangen en zette ze haar sierlijke lichaam weer in beweging. "Pap!" Miauwde ze luid met grote ogen zodra ze hem neer op de grond zag liggen. Haar dikke vacht zette zich overeind bij het zien van de twee andere katers. De een leek hem te behandelen, al was ze daar nog niet zo zeker van. Hadden zij dit hem aan gedaan? Kwaad van woede herkende ze Tallshadow niet, en al zeker niet de huidige Medicine cat van de vijandige Clan. "Wat hebben jullie met m'n vader gedaan?" Siste ze luid, haar scherpe nagels tonende.

"Ja Tallshadow, wat hebben jullie met Lionroar gedaan?" Ze stapte door de struiken heen en keek met vlammende groene ogen naar het groepje katten dat zich hier had verzameld. Maar nu richtte ze haar blik op haar zoon, die hier de meeste verantwoordelijkheid droeg. "Maar een nog betere vraag is, waarom?" Vroeg ze met een sarcastische glimlach. Haar klauwen gleden uit hun hulsjes, voor als een van deze stinkende windclan katten iets zou doen.

De kater leek al zijn wonden en pijnlijke plekken te vergeten toen hij de geur van zijn dochter rook, de dochter die hij mistte toen hij uit de clan werd verbannen - de dochter die nog niks afwist van de verbanning van zijn vader. Misschien nog wel de enige poes in heel Windclan die hem op het moment nog durfde te vertrouwen. Hij bracht zijn lichaam in beweging en draaide zich naar haar toe, maar voordat hij haar iets kon zeggen of kon uitleggen wat hier gebeurd was, kwam er een andere poes in het schouwspel. Een poes die hij verachtte en niet durfde te vertrouwen, of was dat wat hem geleerd was? Misschien was Everstar niet te vertrouwen en kon hij haar wel vertrouwen, hij was immers geen Windclanner meer. Hij draaide zich naar de poes toe, ze had een sarcastische glimlach op haar gezicht en leek gereed te zijn om hem gewoon aan te kunnen vallen zou hij iets uithalen. "Shrewstar," Begroette hij de poes, maar meer uitleg kwam er niet. Hij keek terug naar Spottedpaw en bracht zich naar haar toe. "Spottedpaw.. het spijt me," Mompelde hij, waarna hij haar een liefkozende lik over haar kop zag. "Ik kom niet meer terug." Zijn lichaam trilde, niet alleen van de spanning en van al het bloed dat hij verloren had, maar ook van de angst. De angst om zijn dochter te verliezen en die angst reflecteerde ook in zijn ogen. Hij wilde haar niet kwijt. Ze was zijn engel. "I-ik.." Hij slikte. "Ik ben verbannen." Het kwam eruit als een windvlaag, stil en voorzichtig en zijn ogen waren op het moment alleen gericht op zijn dochter. Nu richtte hij zich op Shrewstar. "Jouw clangenoten hebben niks met me gedaan, om eerlijk te zijn, hij-" Hij keek even naar de medicine cat apprentice, die hij bijna die fluffball had genoemd omdat hij hem niet bij naam kende. "-heeft me hier gevonden en probeerde zijn taken die hij als Medicine cat moest uitvoeren uit te voeren." Hij hoopte dat Spottedpaw niet te boos op hem werd dat hij zich nu naar de zwart met witte poes richtte en haar niet alleen het hele verhaal vertelde. Hij smeekte Starclan om haar niet van hem af te pakken. Hij wilde zijn verhaal best vertellen, maar hij besloot om even stil te blijven en Shrewstar gespannen aan te kijken.

ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik even gepost had Jamie
het leek wel handig om nu even te posten xD

Haar amberkleurige ogen waren vernauwd van woede, zich niet overgevende al waren zij wel degelijk in het voordeel. Misschien had ze dit doorzettingsvermogen geërfd van Lionroar, maar de felheid waarmee ze de ander aankeek kwam wel degelijk van Icyrose. Zodra hun leider zich bij hen voegde ging ze wat dichter bij haar vader staan, zelfs bereid zijnde om te vechten voor zijn veiligheid. Zodra ze zijn stem hoorde gingen haar oren overeind staan en luisterde ze met verontwaardiging naar wat hij te zeggen had. Uiteindelijk werden haar goudkleurige ogen groot en viel haar mond wat open. "Wát? Wat heeft Everstar gedaan?!" Furieus sloeg ze met haar staart. Hoe.. Lionroar.. Ongeloofwaardig staarde ze naar haar vader, niet goed wetende wat ze erop moest zeggen noch reageren. Ze geloofde het gewoon niet. "Sta op. We gaan terug. Ik laat je niet zomaar verbannen worden uit de Clan. Jij hebt niets gedaan, helemaal niets!" Blies ze, woedend. Hierna bukte ze zich wat om de kater te helpen rechtop te staan. "Sta op!"

De kleine kattin sprong nutteloos rond door het territorium, zoals apprentices - en al helemaal jonge apprentices - dat nou eenmaal doen. Ze ging even op die boom staan, kroop onder dat bosje door en bleef toen stokstijf staan. Haar ogen vlogen wijd open en ze snoof de verse geur opnieuw op. Ja hoor, dat was Windclan! Zouden ze wraak komen nemen? Het rook in ieder geval naar bloed... Trillerig liep ze op de geur af. Ze moest haar clan bijstaan, toch? Maar het tafereel dat ze voor zich zag was iets heel anders dan dat ze had verwacht. Een gestreste Acefray, een boze Shrewstar en een halfdode deputy van Windclan. Ze ving de laatste worden van Tallshadow op, en weer keek ze met grote ogen naar het stelletje katten. Had Windclan hun deputy verbannen? Ze liep naar voren en nam de kater schaamteloos op. Hij had wel veel wonden, zeg. Ze snapte wel dat Acefray zo gestrest was. Het was niet niks om een Medicine Cat te zijn, dat had ze nu al wel door. Ze keek naar wat de grote kater in zijn poten had. Spinrag. Zoals eerder trippelde ze weg en begon rustig meer te zoeken, zodat als hij meer nodig had hij het zou hebben. Ze vond na een tijdje zoeken wat en wond het om haar poot, waarna ze terug hinkelde en naast Acefray ging zitten, terwijl ze haar poot uithield.

Ze had al die tijd naar Tallshadow gekeken, maar opeens begon de Windclan kat zelf te praten. De kater bleek verbannen te zijn en wantrouwend trok de poes een wenkbrauw op. Met dat gejammer kwam hij hier niet zomaar weg. De calico, die blijkbaar zijn dochter was, begon nu ook te blazen dat ze terug moesten naar het Windclan kamp en Shrewstar vond dit om eerlijk te zijn wel een vermakelijk schouwspel. Acefray blijkbaar niet. 'Hij gaat nérgens heen tot ik klaar ben' Wat haar vacht echter omhoog deed rijzen was de blik die de medicine cat waagde op haar te werpen. Ze had helemaal niets gezegd over het verplaatsen van Lionroar en keek Acefray dus met genoeg furie om hem drie vossenlengtes diep de grond in te schoppen, aan.
"Acefray," Gromde ze, nog lang niet klaar met hem. "verzorg dit mormel maar. Tallshadow, zorg ervoor dat Lionroar een mooie excursie krijgt naar het Shadowclan kamp." Er was nog een apprentice bijgekomen, maar veel kon haar dat niet schelen. "En jij, jonge dame," Gromde ze richting de apprentice. "Lionroar is geen deel meer van jullie clan en jij bevindt je op verboden grondgebied. Ga weg of ik zal je er persoonlijk heen slepen." Siste ze.

Zijn dochter leek het niet te begrijpen, of niet te willen begrijpen dat haar vader was verbannen uit de clan. De clan die zij een thuis noemde, dezelfde clan die hij ondertussen al veertig manen als zijn thuis had gezien. En veertig manen waren niet niks. Hij was altijd een loyale windclan kat geweest, maar Everstar had hem dat afgepakt. Een gehaaste beslissing, naar zijn weten en hij had zo'n gevoel dat het voor Windclan nog veel erger ging worden. Ze was zichzelf niet meer, niet nadat ze hem had weggestuurd. Whitelion zou zijn weg naar de hoge rangen werken en dat ging hem nu ook daadwerkelijk lukken, bedacht Lionroar zich. Hij stond de witte kater nu namelijk niet meer in de weg en als er iets was waar de witte kater naar snakte, dan was dat die macht wel van een deputy en clanleader. Dat besef kwam als een donderslag tot hem door en hij knipperde even met zijn ogen om het te verwerken. Als er niet snel iets aan gedaan werd, zou die idioot negen levens ontvangen van Starclan. Zo ver mochten ze het niet brengen. Maar dan was er nog steeds de kans dat Everstar hem niet als haar deputy benoemde, maar hoe dan ook, hij zou alle katten in zijn weg wegwerken, zoals hij nu ook bij hem had gedaan. Voordat hij iets tegen Spotted kon zeggen, schreeuwde Acefray hem en de rest toe dat hij nérgens heen ging totdat hij verzorgd was en geschokt keek hij toe hoe hij weer naar beneden werd geduwd door de pluizige kater, die nu nog pluiziger was geworden. Als hij nog een Windclan kat was geweest, had hij er vast een pijnlijk grapje over gemaakt.

De woorden van Shrewstar lieten hem even schrikken. Wát? Het kamp, waarom het kamp? Hij staarde haar even strak aan en even voelde hij zichzelf onrustig worden. Dit was de clan die hij het meest verachtte, hij was gewond en niet in staat om zichzelf te beschermen. Wat was ze van plan? Hij was een Rogue nu, het zou geen nut hebben om hem als gevangene te houden. Het zou Everstar vrij weinig schelen, om eerlijk te zeggen. Hij keerde zich vervolgens naar Spottedpaw, om haar even met een zwakke glimlach aan te kijken. "Het is oké." Zei hij zacht. Hij wenkte haar naar zich toe, want Ace zou hem niet laten opstaan. Zodra ze dichterbij was zette hij het op een fluisteren. "Een clangenoot, Tawnylight, heeft me aangevallen. Ze was kwaad op me, waarom weet ik niet. Ik moest me bechermen, ze was erop uit om me flink te verwonden of erger.." Het was wel aan zijn lichaam op te merken dat hij redelijk verwond was geraakt in dit proces. "Toen het gevecht over was en ik haar weer had gekalmeerd, kwam Whitelion overwacht aan en duwde hij haar van de Outlook rock af." De zin sprak hij nog zachter uit, hij wilde dat zij het hoorde en de rest niet. "Hij heeft me ervoor op laten draaien en omdat alle bewijzen naar mij wezen, heeft Everstar me verbannen. Na alles wat ik gedaan heb." Hij keek haar strak aan, nu serieuzer dan eerst. "Maar jij blijft in Windclan, het is je thuis en dat zal het ook altijd blijven. Wij hebben elkaar hier niet gezien en je bent niet hier in Shadowclan gebied geweest. Je blijft uit de buurt van die kater, begrepen?" Hij keek haar doordringend aan, ze moest hem het beloven. Hij wilde haar belofte dat ze geen problemen ging schoppen. "Ga nu." en word de beste warrior ooit. Waren de woorden die hij zo graag wilde zeggen, maar niet over zijn lippen kreeg. Niet in het bijzijn van die shadowclankatten. Zijn blik gleed vervolgens naar Acefray. Starclan, wat had hij er een hekel aan dat hij geholpen moest worden.