Will there never be an end?

Zwijgzaam was hij achter Everstar aangekomen, zijn helderblauwe ogen voor zich uitgericht, terwijl ze hun weg richting het kamp maakten. Hij voelde zich miserabel, maar veel anders dan zwijgen en meelopen kon hij niet. Zijn clan was zijn alles, wat als hij dat ook nog kwijt zou raken vandaag? Wat als hij straks niks meer had? Zou Starclan hem überhaupt nog toelaten om naar hen toe te komen als hij moest leven als een rogue? Zou hij zijn moeder en zusje, Spottedleaf en Icyrose ooit nog tegenkomen? Zoveel vragen, die hij wederom niet kon beantwoorden. Al snel kwam het kamp weer in zicht en hij nam alles goed in zich op, alsof het de laatste keer was dat hij naar binnen kwam. Het liefst had hij zich op dit punt omgedraaid en was hij weggegaan, om de hatelijke blikken die gingen komen niet meer te ondergaan. Als een lafaard, als een Windclan kat die wegrent voor een gevecht. Hij haalde even diep adem en stapte vervolgens achter Everstar aan het kamp in.

Eerste post voor Everstar, daarna is de clan vrij om te posten!

In stilte had de grote kater gewacht. Zijn klauwen af en toe in de grond gedrukt en zijn staart heen en weer zwiepend. Hij wachtte op de terugkeer van Everstar, Lionroar en Whitelion. Hij vertrouwde het niet helemaal alles was vaag en vreemd geweest op het moment dat Lionroar in hte kamp gedumpt werd en hoe graag de warrior mee was gegaan met de katten wist hij dat hij hier had moeten blijven, had moeten wachten.

Zodra hij poten hoorde schoot zijn brede kop omhoog en staarde hij naar de kleine rode leader en zijn staart zwaaide langzaam heen en weer. Whitelion was er niet.. vreemd maar Lionroar keek alsof hij ziek aan het worden was en geintereseerd stapte Wolverinebite meer naar voren. De woorden van Everstar lieten zijn ogen groter worden voor hij ze vernauwde en nar Lionroar keek. Haar oordeel was absoluut en zacht blies de grote kater richting Lionroar. Hij kwam omhoog en maakte zijn gehele lichaam groot langzaam Lionroars richting opstappend klaar om hem aan te vallen mocht de ex deputy een uithaal maken richting Everstar. Toch hielt hij een oor gericht op zijn leader terwijl hij zijn ogen strak op Lionroar hielt. "Traitor." Siste hij zacht zijn mond openend. Nee Wolf was geen schatje maar loyaal aan zijn clan en hij zou alle bedreigingen voor zijn clan vernietigen, precies zoals Whitelion hem had geleerd.

Zwijgend liepen de drie katten terug naar het camp. Het leek dat Everstar haar oordeel geveld had, en aan haar koele blik als ze naar Lionroar keek kon hij zien dat dat oordeel niet erg gunstig was voor hem. De witte kater had de vermoorde poes op zijn rug. De poes die hij zelf vermoord had, ook al wist niemand dat en zou niemand dat ooit weten. Ze was maar klein, een tamelijk zwijgzaam poesje. Hij had haar nooit eerder echt opgemerkt, hoogstens eens goeiendag geknikt als hij zich een tijdje koest moest houden om het vertrouwen van Everstar niet helemaal te verliezen. Ze stonden nu in het midden van het camp, en voorzichtig liet Whitelion het lichaam van de poes op de grond zakken. De blikken van de katten om hen heen waren er verschillende; nieuwsgierigheid, achterdocht, angst, verdriet, verveling,.. Everstar sprong op de hogesteen. De grote kater ging een beetje aan de kant staan, zodat de deputy er alleen voor stond toen hij het oordeel te horen kreeg. En dat oordeel was streng. Verbannen, de ergste straf die een clankat kon krijgen. Dan was al zijn eer, alles wat hij nog over had, weg. Completely gone. Sommige katten werden doodstil, anderen begonnen hem uit te jouwen voor verrader, misbaksel, mormel en alles wat daar tussenin zat. En ergens tussen de andere katten stond Whitelion, een zelfvoldane glinstering in zijn verschillend gekleurde ogen.

Het was alsof hij een alien was die onverwacht het kamp binnen was gekomen, want iedereen bleef uit zijn buurt, terwijl Everstar op de rots sprong en haar ijzige blik op hem richtte en op hem alleen. Het brak hem in duizenden stukjes en iets in zijn ogen weerkaatste die pijn ook. De kater staarde haar recht aan, want wegkijken was hij op het moment niet van plan. Ze was zijn vriendin geweest, maar dat was ze nu duidelijk niet meer. Haar vertrouwen voor hem was in duizenden stukjes gevallen toen Whitelion zijn verhaal deed en hij zijn ware, echt gebeurde verhaal had uitgesproken. Ze had de woorden van Whitelion over die van hem gekozen en dat deed pijn. Heel veel pijn. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!" Waren haar woorden die ze over het kamp heen riep. Vanuit alle hoeken en gaten kwamen katten omhoog, uit hun dens en zelfs een paar arriveerden door het kamp binnen te lopen. Ze keken allemaal van hem naar Everstar en weer terug naar hem en de poes die achter hem lag. De poes die Whitelion van de rots had afgegooid en niet hij, maar de witte kater liep er mee weg. Hij zou er de volledige schuld van krijgen. "Tawnylight is vermoord." Zijn blik gleed naar de poes, die nu vast in Starclan op hen neer keek. Of niet. Hij wist het ook niet. De poes die hem zoveel haatte dat ze geen teken aan haar clanleader wilde geven, die hem blijkbaar gewoon weg wilde hebben uit de clan waar zij ooit geleefd had. Zou hij ooit erachter komen waarom ze hem had aangevallen? Zou hij ooit terug mogen naar Starclan. "En dit is de dader" De woorden echoden door zijn hoofd, alsof er stemmen in zaten die hem het duidelijk wilde maken. Dat hij de moordenaar was, dat hij aangewezen werd als de moordenaar van deze poes. Een kat die geliefd werd in hun clan. Hij hoorde het gesis van de katten om hem heen, de pijnlijke, snijdende woorden van de katten die hij ooit als hun clangenoten achtte. "Lionroar, jij hebt een onschuldige clangenoot vermoord en geprobeerd een loyale warrior de schuld te geven, ervan uitgaand dat ik jouw woord, als dat van een deputy, boven dat van een warrior zou plaatsen. Je hebt de warrior code gebroken en je clan verraden en daar is maar één gepaste straf voor." Dit was het dan. De poes die hij zo lang had gediend, die hij had zien opgroeien toen hij nog maar net een warrior was geworden, de poes die hij achtte zijn laatste vriendin te zijn – ze noemde hem een clanverrader. "Lionroar, je bent verbannen uit WindClan. Je hebt tot zonsondergang om uit het territorium te vertrekken. Als je na dat moment op ons gebied aangetroffen zult worden, zul je behandeld worden als een indringer. Verdwijn nu." Verbannen. Het woord klonk zo hard, zo pijnlijk, zo verschrikkelijk. Hij wilde het woord nooit meer horen, maar hij wist dat het hem zou teisteren tot aan zijn dood en misschien zelfs wel langer dan dat. En het maakte het allemaal nog erger dat de rode poes het ooit had gezegd.

De poes waarmee hij in de tijd dat ze beiden nog warriors waren had gejaagd, de poes die hij nader had leren kennen toen hij Spottedleaf had verloren, de poes die hem zoveel vertrouwde dat ze hem tot deputy maakte. Zij was de enige die hem bijstond na de verandering die hij ondergaan was, ze vertrouwde hem. En nu niet meer. Hij keek haar een tijd zwijgend aan, zonder aandacht te richten aan de katten die dreigend dichterbij kwamen, de katten die hem pijnlijke woorden toespraken. Nee, hij was geen moordenaar. Ze had het verkeerd. Hij hield haar blik vast voor misschien wel langer dan een minuut, zwijgend en haar in zich opnemend. Er was niks meer van emotie in haar blik te zien, niks van verdriet of pijn, woede of frustratie. Ze was een standbeeld. Op dat moment scheurde hij zijn blik van die van haar af, waarna hij zijn ogen over het publiek liet gaan en zijn blik even fixeerde op een paar katten die hij nog dicht bij zijn hart achtte. Zijn kinderen Spottedpaw, Tinderpaw, Lizardpaw en Carrotpaw. Ze waren zo groot geworden, zo mooi. Ze zouden goede warriors worden, daar was hij zeker van. En daarna Crowpaw, de apprentice die hij zou achterlaten. Ze zou een andere mentor moeten zoeken, een nieuwe waar ze weer aan moest wennen. Zacht schudde hij met zijn hoofd toen hij hen allen en voor een aankeek. ”Ik heb het niet gedaan,” Het was zo stil als een windvlaag en alleen bedoeld voor hen die het wilden horen, die het probeerden te horen. De kater wierp zijn blik vervolgens weer op Everstar, waarna hij rustig en voorzichtig omhoog kwam. De katten die dichterbij kwamen negeerde hij, ze deden hem weinig. Hij was zelf een van de grootsten in de clan en als hij niet gewond was, zou hij ze kunnen verslaan met zijn ervaring. ”May starclan light your path, Everstar.” Waren de bittere woorden die hij haar uitsprak. Het was een zin die je sprak tegen de doden, maar het had een achterliggende gedachte. Ze was omringd door vijanden en desondanks dat ze hem als een van hen zag, was hij nooit een vijand van haar geweest. Ze was blind door de duisternis waarmee ze omringd was. ”Want de echte clanverrader staat nog steeds op zijn vier witte poten.” Hij keek haar nog een keer aan, waarna hij zijn blik nog een laatste keer langs het kamp liet gaan en even liet rusten op de poes. Zijn lichaam bracht hij uiteindelijk tot een looppas, wat redelijk moeilijk ging door zijn verwonde poot, maar hij probeerde het kleine beetje waardigheid dat hij nog had vol te houden. ”En vergeet mijn woorden niet,” Zei hij, voordat hij nog een laatste, bittere en ijskoude blik op de rode poes wierp. ”Ik was een vriend, maar dat zal hij nooit zijn.” Doei Windclan. Hij was liever anders weggegaan, gestorven in een gevecht, in ieder geval als een loyaal lid van de clan. Niet als een verbannen kat, niet als een clanverrader. Maar het ging niet anders, Everstar had haar woorden al uitgesproken en dit was het. Dit was zijn einde in Windclan. Hij trok zijn blik van de poes af en liep het kamp uit, waarna hij zijn lichaam tot actie bracht en begon te rennen. Gewoon te rennen, zoals hij dat geleerd had als klein jochie dat over de velden van zijn clan rende. Alles in zich opnemend, want na vandaag was dit niet meer zijn thuis. Na vandaag was hij hier een vijand en niet meer welkom. Nooit meer. Zijn wonden begonnen daardoor misschien nog heviger te bloeden, maar het maakte hem niets meer uit. Hij had niks meer over.

Barkpaw was direct alert toen de geur van Everstar zich verspreidde in het kamp. Ze was dus eindelijk terug met Lionroar en Whitelion. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!" Haar oproep was voor hem al helemaal niet meer nodig, aangezien hij al direct klaar stond op de voorste rij. Zijn mentor had hij nog niet gezien. Waar was Whitelion? "Tawnylight is vermoord." Bark's oortjes gingen automatisch naar voren toen Everstar verder ging. "En dit is de dader" Wel, dit was interessant. "Lionroar, jij hebt een onschuldige clangenoot vermoord en geprobeerd een loyale warrior de schuld te geven, ervan uitgaand dat ik jouw woord, als dat van een deputy, boven dat van een warrior zou plaatsen. Je hebt de warrior code gebroken en je clan verraden en daar is maar één gepaste straf voor." In zijn ooghoek ving hij nu ook de witte kater op, die het lijk van Tawnylight zachtjes op de grond legde. "Lionroar, je bent verbannen uit WindClan. Je hebt tot zonsondergang om uit het territorium te vertrekken. Als je na dat moment op ons gebied aangetroffen zult worden, zul je behandeld worden als een indringer. Verdwijn nu." Bark's oortjes werden iets groter bij de uitspraak van de Leader. Had ze nu net haar eigen deputy verbannen? Een klein grijnsje verscheen op zijn snoetje. Hun leader was dus niet zo zwak zoals hij de laatste tijd dacht. Maar als Lionroar er niet meer was, wie zou ze dan aanstellen als Deputy? ”Want de echte clanverrader staat nog steeds op zijn vier witte poten.” De oudere apprentice richtte zijn blik even op Whitelion. Dat hij hierachter zou zitten, zou hem nog niet verbazen. Hij kende zijn mentor maar al te goed, beter dan de meeste warriors hier. Hij haalde even zijn lip op bij Lion's woorden en legde zijn oren in zijn nek. ”Ik was een vriend, maar dat zal hij nooit zijn.” Hij was nu een vijand van Windclan. "Een schande voor Windclan," siste de kater naar de Deputy en zwiepte even dreigend met zijn staart. "He is not one of us," gromde hij tussen zijn tanden door en richtte zich wat op.

Lizardkit

Lizard trippelde direct naar de ingang van de nursery toe toen Everstar's stem over de open plek klonk. Ze moest toegeven dat ze nog niet oud genoeg was om haar eigen prooi te vangen, maar dat maakte voor haar niets uit. Ze had haar eigen wil. Er was geen Queen meer die haar nog wilde tegenspreken, aangezien ze toch altijd een excuus klaar had liggen. Haar aandacht was even weg, dus probeerde ze zich terug op de leader te focussen. Ze fronste kort haar snoetje toen ze hoorde dat de deputy gezien werd als een clan verrader. Wat had hij gedaan? Lizard had dus een belangrijk stukje gemist. Ze draaide zich met een ruk om en wenkte kort naar de iets jongere kater. "Raadiant!" mauwde de kitten luid en draaide zich terug om naar het tafereel. "De deputy heeft ons verraden." piepte ze om hem even bij de les te houden. Haar leiding nemende houding was iets wat iedereen wel opviel. Ze zeiden er voorlopig toch nog niets van, duus het zat allemaal goed in haar ogen.

Tag: Radiantkit

Doveblithe was gaan jagen. Vandaag was haar vriendin niet komen opdagen. Ze zat met haar hoofd ergens bij de deputy waar ze gisteren zo kwaad over was. Nu wandelde ze door het camp van plan om haar te gaan zoeken. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!" riep ze. Ze draaide zich verrast om naar de katten. Haar groene ogen werden groot. "Tawnylight is vermoord." Ze kon er niets aan doen. "Nee!", gilde ze. Ze rende naar haar vriendin toe. Tranen gleden over haar wangen. "En dit is de dader", ging Everstar verder. Ze keek naar de deputy. Waarom? "Lionroar, jij hebt een onschuldige clangenoot vermoord en geprobeerd een loyale warrior de schuld te geven, ervan uitgaand dat ik jouw woord, als dat van een deputy, boven dat van een warrior zou plaatsen. Je hebt de warrior code gebroken en je clan verraden en daar is maar één gepaste straf voor." Ze luisterde niet meer, maar liep naar haar vriendin. "Tawnylight?" Ze drukte haar lichaam tegen de poes. Ze voelde helemaal koud aan. "Nee, nee... kom terug alsjeblieft.", snikte ze. "He is not one of us," hoorde ze nog. Haar groene ogen zochten naar een teken van leven. Niets...

-Even wat drama erin gooien xD

De jonge kater danste nerveus op zijn poten toen hij het drietal het kamp binnen zag lopen, met een poes op de rug van Whitelion. Dit had hij nog nooit meegemaakt en hij hoopte ook hard dat hij het nooit meer mee hoefde te maken! Everstar sprong op de hoge rots en begon de clan toe te spreken. Zijn blik gleed naar Tawnylight. Ze had hem aardig geleken, en trillerig keek hij naar haar levenloze lichaam. Wat had ze ooit misdaan? Nee, Lionroar moest weg. Lionroar had hen verraden en een onschuldige kattin vermoord. Iedereen wist dat hij zich had misdragen en Ravenbreeze had het zelf ook gemerkt. Zelf was hij ook te vaak afgesnauwd en hij had genoeg van de deputy. Toen Everstar vertelde dat ze de kater zou verbannen, miauwde hij instemmend en hij gromde naar de witte kater die naar de uitgang van het kamp liep. "Verrader!" Riep hij hem nog na, waarna hij woedend, en ook een beetje bang, zijn tanden ontblootte.

Windcall had zich vooral op de achtergrond gehouden toen de twee het kamp binnen kwamen. De spanning liet al meteen zien dat er iets mis was en het slappe lichaam op de rug van de Deputy bewees dat alleen maar. Een brok vormde zich in zijn keel toen hun leider alle katten bij een roepen. Hij wist wat er zou komen, Lionroar zou verbannen worden. Een trieste gebeurtenis. Windcall schoof ongemakkelijk heen en weer toen haar woorden uitgesproken werden. Sommige katten zeiden zoiets al 'traitor', maar hij besloot onpartijdig te zijn en knikte de kater slechts alleen toe. Het deed hem pijn om te zien hoe katten om Tawnylight rouwde, ook hij, ook al had hij haar nooit echt gesproken. Het was zo een kat geweest waar je altijd terecht kon, een waar gemis uit de clan. Windcall keek naar Doveblithe die overstuur was door de dood van de poes. Hij zuchtte en ging naast de witte poes zitten om haar zijn steun te bieden. Iedereen zou die nu nodig hebben, de Deputy had hun verraden, al was dat nog niet helemaal zeker, en er was een geliefd clanlid dood. De rode kater keek naar Dove en alleen zijn blik zei al dat hij met haar meeleefde. Woorden waren niet nodig voor zoiets als dit.

Tag: Doveblithe