sing for the lion and lamb {Dauntrose}

Verslagen liep de zwarte kater door het kamp van Shadowclan heen. Hij moest Dauntrose vertellen wat er gaande was, hij had geen recht om haar niet te vertellen wat er was gebeurd. Hoe erg dat gesprek misschien ook mocht gaan. Zijn zwarte poten droegen hem naar de nursery waar hij zijn kop om de hoek stak. "Daunt... kan je, even meekomen?" hij keek eventjes naar een andere queen. Ze kon zeker hun kittens wel even bij haar leggen voor warmte. "Ik wil je even spreken buiten het kamp." zei hij zachtjes en wachtte toen buiten de ingang op haar.

Dauntroses ogen waren gesloten. De laatste tijd sliep ze heel veel. De moeilijke situatie met Blackpaw putte haar nog meer uit. Waarom moest alles zo ingewikkeld zijn. Haar nieuwe familie, haar half-zus en broer, de kittens, Blackpaw, Lionroar. Alles was vermoeiend, ingewikkeld en vermoeiend. Ze nestelde zich dan ook diep in het mos met de twee vachtjes naast haar. "Daunt... kan je, even meekomen?" Ze opende haar blauwe ogen en keek in die van Ravenheart. Alleen stonden de zijne bezorgd. Ze hees zich overeind als een oud bommatje. "Ik wil je even spreken buiten het kamp." Ze knikte. Haar blik viel op de andere queen. Zonder er woorden aan vuil te maken legde ze haar kittens bij de queen die knikte. Dauntrose trippelde naar de ingang van het camp waar hij stond te wachten. Wat was er zo belangrijk. Ze ging hem voor het camp uit. Haar spieren waren weer een beetje los toen ze uiteindelijk stopte, niet zo ver van het camp. Ze ging zitten en sloeg haar om haar pootjes. "Vertel maar.", miauwde ze met haar warme stem.

Dauntrose kwam achter hem aan en Ravenheart keek achterom toen zij er net was. "Vertel maar." werd er gezegd. Was het maar zo simpel. De woorden bleven vastzitten in zijn keel. Hij had het al wel honderd keer geoefend met zichzelf in het bos. "Euh, nou.." hoe begon je zoiets? "Ik was gisternacht aan het wandelen om gedachtes van me af te zetten en toen.. toen kwam Slenderstep op de proppen. Ik wou haar verjagen van het territorium maar ze had dingen te vertellen.. en eigenlijk, eigenlijk komt het er op neer dat..." hij haalde diep adem. Zijn blauwe ogen keken eventjes weg van Dauntrose en toen weer terug. ".. dat Slenderstep mijn kittens draagt." Hij kneep zijn ogen eventjes dicht voor wat komen ging en opende ze toen weer. Hij wist niet hoe hij dit zachter had kunnen brengen bij Dauntrose. Het was voor hem net zo'n klap geweest..

Hij leek naar woorden te zoeken. Nieuwsgierig keek ze hem aan, maar een voorgevoel prikte in haar vacht. "Euh, nou.." Het voorgevoel werd sterker. Een naam flitste door haar kop. Slender "Ik was gisternacht aan het wandelen om gedachtes van me af te zetten en toen.. toen kwam Slenderstep op de proppen." Haar haren rezen al half overeind. "Ik wou haar verjagen van het territorium maar ze had dingen te vertellen.. en eigenlijk, eigenlijk komt het er op neer dat..." Een moodswing begon op te komen. In de andere richting was hij altijd sterker en zichtbaarder. ".. dat Slenderstep mijn kittens draagt." BAF! Het leek alsof er iemand haar keihard op de grond had gesmeten. De moodswing werd compleet. Van happy naar een woest oud dametje. Ze trilde op haar poten. "Wat!" Ze draaide zich met een ruk om en begon druk heen en weer te ijsberen. Heel haar lichaamstaal sprak woeste woede uit. Ze hijgde diep. "W-wa ggrrrrrm w..." Het klonk niet echt als woorden, gewoon een uiting van woede.

"Wat!" Hij wist dat ze boos zou reageren. Om eerlijk te zijn, wie zou dat niet doen? Ravenheart keek angstig naar Dauntrose. "Wind je nou niet teveel op..." "W-wa ggrrrrrm w..." Oh jee. Dat klonk niet best, ze was echt boos. "Het spijt me.. ik wist het ook niet! Het was allemaal een schok voor mij!" hij keek heen en weer, hij hoopte dat niemand hun hoorde. "Ik weet niet eens waar ze de kittens wilt laten blijven. Ik weet niet eens of ze echt van mij zijn!" Ravenheart wist echt niet wat hij moest met Dauntrose, of Slenderstep. "Dauntrose.. echt.. ik hou van je en ik wist niet dat dit ging gebeuren.."

Ze ijsbeerde nog steeds heen en weer. "Wind je nou niet teveel op...", miauwde hij met een angstige stem. Ze bleef ijsberen met een woeste opgezette calico vacht. "W-wa ggrrrrrm w..." Het klonk niet echt als woorden, gewoon een uiting van woede. "Het spijt me.. ik wist het ook niet! Het was allemaal een schok voor mij!" Ze bleef ijsberen tot ze er zelf duizelig van werd. "Ik weet niet eens waar ze de kittens wilt laten blijven. Ik weet niet eens of ze echt van mij zijn!" Het zou nog even duren voordat ze haar moodswing onder controle kon krijgen. "Dauntrose.. echt.. ik hou van je en ik wist niet dat dit ging gebeuren.." Ze bleef ijsberen maar iets langzamer. "Ze zijn van jouw Ravenheart.", siste ze. Ze schudde haar kop heen en weer terwijl ze zo bleef doorwandelen. Wandelen, terugdraaien, weer wandelen. Heel de tijd opnieuw. "De onze zijn te vroeg geboren... ze zijn van jouw." De woede raasde maar door haar heen en ze kreeg hem niet gecontroleerd. De poes met lieve woordjes was verdwenen. Ze keek een beetje paniekerig naar Ravenheart omdat ze het wel besefte voordat ze weer in de moodswing herviel. "Wat..." Ze stopte bruusk toen ze het besefte. Heel haar lichaam verstijfde.

"Ze zijn van jouw Ravenheart." Dat wist hij zelf ook wel, maar hij wou het niet weten. "De onze zijn te vroeg geboren... ze zijn van jouw." Ja, ze waren ook sowieso van hem. Hij wist zelf ook niet wat hij ermee moest. "Dauntrose.. stop met ijsberen alsjeblieft." vroeg hij zachtjes. Hij wou niet dat andere katten opmerkte dat zij nu problemen hadden met z'n tweeën. "Wat moet ik met de kittens? Moet ik ze in Shadowclan nemen.. moet ik ze.. in Bloodclan laten?" Ravenheart wist wel dat Slenderstep samenspeelde met die ranzige bloeddorstige katten van de Bloodclan. "Ik zou het niet kunnen verdragen als mijn kittens zo opgevoed zouden worden.." zijn stem stierf weg in het niks.

Ravenheart leek de zelfde gedachten te hebben als haar. "Dauntrose.. stop met ijsberen alsjeblieft." Ze stopte met haar rug naar hem toe. Ze was helemaal niet meer zeker, van niets. "Wat moet ik met de kittens? Moet ik ze in Shadowclan nemen.. moet ik ze.. in Bloodclan laten?" Ze keek naar haar witte pootjes. Moest ze wegrennen... of moest ze zoals vroeger gewoon weer praten. De moodswing leek weg te zakken en liet haar uitgeput en verward achter. "Ik zou het niet kunnen verdragen als mijn kittens zo opgevoed zouden worden.." Ze knikte langzaam. "Ik weet het... Ik..." Ze dacht na, maar haar hoofd was bedekt met witte stukken mist. "Ze mogen niet in Bloodclan komen... Het zijn jouw kittens... en ik zou het niet super erg vinden om ze... te adopteren.", miauwde ze zachtjes en twijfelachtig.

"Ik weet het... Ik..." Hij zag dat zij het ook lastig vond. Dat kon hij wel begrijpen. Het was ook niet zomaar iets om te beslissen. "Ze mogen niet in Bloodclan komen... Het zijn jouw kittens... en ik zou het niet super erg vinden om ze... te adopteren." Ravenheart's ogen lichtte een beetje op en hij drukte zijn kop tegen die van Dauntrose aan en likte aan haar oor. "Bedankt, ik zal mijn best doen om de kittens te halen. Als ze er zijn." zei hij tegen haar. Het zou gevaarlijk worden als Slenderstep ze niet zomaar af wou staan. Wie weet wie er nu allemaal achter die poes stond? "Ik ben eigenlijk best bang, voor hoe het halen van kittens gaat verlopen.."

Ze voelde de druk van zijn kopje. Hij moest nog steeds op haar rug zien, maar ze voelde zich te sad om haar om te draaien. "Bedankt, ik zal mijn best doen om de kittens te halen. Als ze er zijn." Ze knikte, niet echt aanwezig bij het gesprek. "Ik ben eigenlijk best bang, voor hoe het halen van kittens gaat verlopen.." Dauntrose knikte weer. "Ik hoop dat het goed gaat.", mompelde ze afwezig. Het was redelijk duidelijk dat het niet echt goed met haar ging. Zeker toen de tranen weer over haar wangen begonnen te rollen. De laatste tijd was ze veel te emotioneel, vond ze zelf.