Good boy - part II

Hij versnelde steeds meer en meer en zijn spieren deden even pijn waarna hij snel bij de grens kwam, erover sprong en toen even een toertje liep waarna hij terug op Shadowclan gebied sprong en even voldaan naar de kattin keek. Daarna zuchtte hij even en keek hij even naar de grens. "Dus Windclan, heb je daar ervaring mee?" vroeg hij kort.

{Cinderpaw}

Met samen geknepen ogen keek ze hem aan, waarom waren haar poten niet net nog iets sneller gegaan? Nu leek ze zwak. "Dus Windclan, heb je daar ervaring mee?" Eerlijk schudde ze haar hoofd. Zelfverzekerd liep ze langs de kater heen en ging ze op het gebied van de andere clan staan. "Kom je nog?" Ze wenkte hem met haar staart en ging een beetje dieper het territorium in.

Ze schudde haar kop en Lurk volgde haar bewegingen kort, hoe ze de grens over liep. Even zuchtte hij. "Ik heb zelf eens een apprentice terug moeten drijven toen ik een kit was voor mijn ceremonie," zei hij mompelend. Hij was er stiekem wel trots op, maar dan ook weer niet. "Kom je nog?" Hij zuchtte en stapte de grens over waarna hij wat dichter bij de kattin kwam. "Dus, wat gaan we doen?" zei hij vervolgens.

"Ik heb zelf eens een apprentice terug moeten drijven toen ik een kit was voor mijn ceremonie," Ze rolde met haar ogen, opschepper. "Dus, wat gaan we doen?" Ze haalde haar schouders op. "Jij was toch de Windclan-expert?"

Hij keek haar even aan. "Jij was toch de Windclan-expert?" Even duwde hij zachtjes tegen haar als teken van speelsheid. Die zin was nooit bedoeld om op te scheppen. Toen tikte hij even met zijn staart tegen de grond. "We kunnen de gebieden gaan bekijken, misschien vinden we wel iets om Shrewstar in de volgende aanval te helpen... Wat denk je ervan?" stelde hij voor.

Hij duwde haar speels aan, de kater was precies aan het ontspannen. "We kunnen de gebieden gaan bekijken, misschien vinden we wel iets om Shrewstar in de volgende aanval te helpen... Wat denk je ervan?" "Helemaal goed voor mij. Spion Cinder, tot uw dienst!" Miauwde ze een tikje vrolijker.

"Helemaal goed voor mij. Spion Cinder, tot uw dienst!" zei ze. Hij knikte naar haar. "Goed dan, dan ben jij nu agent 007, je codenaam is vonkje, okay?" zei hij terwijl hij even rustig verder stapte. Als ze wilde, kon ze meespelen in dit domme spel. Maar daarvoor waren ze nog jong en vrij en dat kon hun niks schelen, toch?

"Goed dan, dan ben jij nu agent 007, je codenaam is vonkje, okay?" Ze grijnsde. "Ayay," Miauwde ze terwijl ze zich groot maakte. "Wie is de baas van de missie?" Ze hield wel van een spelletje, nu waren ze nog jong en konden ze doen en laten wat ze wouden. Alleen wist ze geen codenaam voor de kater, die kwam misschien nog wel.

De kattin grijnsde even kort naar hem. "Ayay," zei ze. "Wie is de baas van de missie?" Hij keek even kort naar de lucht. "We delen de verantwoordelijkheden, hoe klinkt dat?" zei hij terwijl hij even naar Vonkje keek. Ergens vond hij dit wel leuk.

Ze pijnigde haar hersenen om een bijnaam te bedenken, maar hij moest origineel zijn. Net toen ze het wou opgeven sprong er haar iets te binnen, Augurk. Ja, dat was hem! "We delen de verantwoordelijkheden, hoe klinkt dat?" "Klinkt super!Augurk." Grijnsde ze naar hem. Eens zien hoe hij op zijn codenaam zou reageren. Vol goede moed sloop ze het sluipgewas in, maar dankzij haar felle vacht was ze nog redelijk goed te zien. De kattin hield van spelletjes, ze wist dat ze er altijd van zou blijven houden.

"Klinkt super! Augurk." Even fronste hij en keek hij haar een beetje verward aan. Augurk? Oké dan, dan was het dat. Als ze dat wilde. Even schudde hij kort het hoofd, alsof hij wilde lachen, maar dat deed hij niet, zijn gezicht nog steeds vlak. "Augurk? Serieus?" zei hij kort. "Waar komt dat opeens vandaan?"

Even leek het alsof de kater eindelijk wilde lachen, maar dat deed hij niet. "Augurk? Serieus? Waar komt dat opeens vandaan?" Ze draaide zich om vanuit de struik en rolde met haar ogen. "Hallo, als jij een codenaam voor mij mag verzinnen, mag ik dat ook voor jou." Miauwde ze kort, haar oren hadden een geluid opgevangen. Met haar grasgroene ogen keek ze tussen de struiken door en jawel, iets verderop liep een Windclanwarrior. Haar staart zwaaide wild op en neer ten teken dat de kater zijn snavel moest houden.

"Hallo, als jij een codenaam voor mij mag verzinnen, mag ik dat ook voor jou." Hij zuchtte even zachtjes en trippelde verder. Goed dan. Codenaam Augurk was het dan. Vonkje wipte echter even kort met zijn staart en even keek de gevlekte kater haar aan, waarna hij door zijn poten zakte en even toekeek naar een windclanwarrior die een eindje verderop stond. Hij kwam wat dichter bij haar, tot hun pelzen elkaar raakten. Hij knikte even naar een paar struiken die op het open veld stonden, die een mooi rijtje vonden. "Als we die route nemen kunnen we hem mijden en verder gaan," fluisterde hij zo zacht mogelijk.

In haar hoofd begon al een plan te vormen over hoe ze de warrior konden uithoren met de nieuwste weetjes van de clan te weten te komen, maar Augurk had duidelijk andere plannen. De struiken op het veld waren voor haar een mogelijkheid geweest om dichterbij de warrior te komen, maar volgens de kater konden ze daarlangs ontsnappen. "Als we die route nemen kunnen we hem mijden en verder gaan," Kort dacht ze na, misschien was haar plan niet zo waterdicht als het zijne. En twee apprentices tegen een warrior zou never nooit lukken. In sluip houding volgde ze de weg die haar partner in crime had getoond. "Let's go." Fluisterde ze.

Even duurde het, maar uiteindelijk vertrok de jonge kattin. "Let's go." zei ze nog zachtjes en al snel volgde Lurkie haar actie. Met trage passen slopen ze verder in de struiken. De warrior had blijkbaar net een prooi gevangen, want hij kon de scherpe geur van bloed ruiken, tenzij het natuurlijk een andere kat was, maar dat zou het vast niet zijn. Met trage passen kwamen ze dichter, maar hij zou hen niet kunnen zien. Toen ze het stuk dat het dichtst bij hem was waren gepasseerd keek hij kort naar Vonkje en knikte hij als teken dat hij nog steeds niks doorhad.

De geur van prooi liet haar maag rommelen en verschrikt keek ze achterom. Maar augurk deed het teken dat alles veilig was. Opgelucht sloop ze door, haar rode vacht hing vol takjes van de struiken. Waardoor deze minder opviel. Toen ze eindelijk de warrior voorbij waren glimlachte ze opgelucht. Ze liep nog een beetje verder tot ze weer bij een grotere struik was. Ze keek naar de warrior, maar deze was buiten gehoorsafstand. "Dat. Was. Geweldig." Miauwde ze met de nadruk op elk woord. Ze hield ervan om spion te zijn.

Na nog wat stappen, kwam hij overeind, de struiken verborgen hun silhouetten en in de schaduwen van het struikgewas waren ze veilig. Geuren zouden minder goed... Zijn? Ja, zoiets zeker. Even keek hij kort naar de warrior, maar die was ook al wat verder van hen gegaan en leek meer bezig te zijn met zijn prooi dan met zijn omgeving. "Dat. Was. Geweldig." zei ze opgewonden en hij keek haar kort aan, ergens had hij zachtheid willen tonen, maar dat lukte gewoon niet. "Ja he? Dat was tenminste iets spannend," Gaf hij maar toe terwijl hij zijn blik even van haar af haalde. Had hij ooit verwacht dat er nog een kat zou zijn zoals Rough... Nee... Helemaal niet...

Kort keek de kater haar aan, maar zijn gezicht bleef neutraal. "Ja he? Dat was tenminste iets spannend," Ze grijnsde, dat was zeker spannend. Ze knikte en tijgerde verder. Ze had de tijd niet om alle bladeren uit haar pels te halen, nu leek het meer op een camouflage pak. Grappig.

Even knikte ze, ze leek zo blij. Even zuchtte hij zachtjes en hij volgde haar kort. "Weet je wat we ook kunnen doen," zei hij kort terwijl hij kort naast haar verscheen en zijn pels tegen de hare kwam. "Naar highstones gaan, het is daar echt cool," zei hij vervolgens met een knikje. "Er is daar ook wel wat prooi," vervolgde hij. "Maar daarvoor moeten we heel Windclan gebied doorkruisen, vind je dat erg?" zei hij vervolgens terwijl hij even naar Vonkje keek.

"Weet je wat we ook kunnen doen, naar highstones gaan, het is daar echt cool," Ze knikte, dat klonk cool. Daar was ze nog nooit geweest. Zijn vacht raakte kort de hare, maar dat probeerde ze te negeren. "Er is daar ook wel wat prooi, maar daarvoor moeten we heel Windclan gebied doorkruisen, vind je dat erg? "Zolang er avontuur is en prooi vind ik alles best!" Miauwde ze. "Alleen hoop ik wel dat jij de weg kent." Haar maag grommelde, maar ze mocht nog niks eten. Eerst de Elders en de Queens met hun kittens, soms vervloekte ze die regel.