{Open} Wish I could have said Goodbye

Clouds are covering the sun
The wind has gone still
The singing birds are gone
And everything turns grey.

My tears fall to the ground
Like a awful rainy day
The awareness has come
Of you being gone.

I wish I had a change
To tell you how I felt
I wish I had a change
To tell you how much I missed you.

Now am I too late
And are you walking among the stars
Your smile will only be a memory
A memory I'll never forget.

Just know how much I loved you, my sister
That there was never room for hate
That I was only being blind
I wish I was there to help you through.

My sister forgive me
Like I forgive you
You were my friend
My support to help me through.

I'm sorry and I'll miss you.

Deze wandeling terug naar het kamp voelde als seizoenen lang. Het gewicht van het lichaam op haar rug voelde als een oude eik die haar tegen de grond aan wou duwen. Ik moet sterk blijven, sprak ze tegen zichzelf terwijl ze haar weg terug naar het kamp baande. Nooit had ze verwacht dat dit zou gebeuren. Het verdriet dat ze voelde probeerde haar te verlammen. Het liefst dook ze ook in haar nest tegen haar tweelingzus aan, een gevoel dat ze al manen niet meer had gevoeld, maar nu als een pijl naar binnenschoot. Het besef was nog niet helemaal daar waardoor haar gevoel leeg was als een sterrenloze nacht.

Het kamp was nog zo ver weg, echter werd haar clangeur langzaam sterker om haar heen. Haar poten begonnen wat te wankelen en dan had ze tot haar spijt niet eens deelgenomen aan het gevecht. Naarmate ze dichterbij liep, kwam het kamp langzaam toch in zicht. Iets wat gevoelsmatig moons had geduurd.
Ze drong het kamp naar binnen waarbij ze de blikken meteen op haar gericht voelde. Verschillende kreten verlieten de bekken van haar clangenoten. Sommigen zagen het nog niet meteen en vroegen waar ze zolang was geweest. Echter stierven hun stemmen weg toen ze haar zagen, haar verloren tweelingzus. "Fallentear is vermoord!" klonk haar stem, tot haar verbazing net zo sterk als altijd, alleen nu was er verdriet in te vinden.

OOC: Dit topic is open.
Klik hier voor wat voorafging

Haar kittens groeiden goed en werden elke dag sterker. Ze lag met een glimlach in de Nursery maar ze kreeg zo langzamerhand een naar gevoel in haar onderbuik. Er was iets mis wist ze. Maar wat het was wist ze niet. Ze schoof haar kittens zicht tegen elkaar aan en verliet de Nursery. Buiten beet de kou in haar neus en bij de ingang zag ze een verslagen gestalte staan. Innerghost. Innerghost had haar zuster meegenomen van ergens buiten in het kamp. Ze gromde verontwaardigd, geen enkele Warrior verdiende het om zomaar aan zijn of haar einde te komen en aan de blik in de ogen van Innerghost te zien... was dit geen gewone dood geweest. ''...vermoord was het laatste woord dat ze hoorde. Ze liep snel naar Innerghost toe en drukte haar neus tegen die van Innerghost. "Oh, Innerghost" zei ze zacht "She will walk with StarClan now. But we will get the murderer. Of that I'm sure" miauwde ze zelfverzekerd. Ze had Fallentear niet goed gekend maar ze zou er zijn voor haar zus om haar te steunen en te helpen. Treurig wierp ze een blik op Fallentear. Dit had ze niet verdiend.

De zon had geschenen en de het leek een mooie dag te worden dus was Icepaw gaan jagen. Ze had een mooie dikke muis en een kleine vogel gevangen, met haar prooi in haar mond rende ze terug richting het kamp. Het eerste wat ze zag was hun zwarte deputy met een kat op haar rug. "Fallentear is vermoord! Een rilling liep over haar rug, ze kende de kattin niet goed, maar ze wist dat het de tweelingzus van hun geliefde deputy was. Zo snel als haar poten konden rende ze naar de prooi stapel om haar prooien weg te leggen en liep ze terug. De calico poes die al bij Innerghost stond drukte haar neus tegen de hare. Vermoord, het drong nu pas dat haar door. Een shadowclan kat was vermoord. Zachtjes drukte ze haar neusje tegen de flank van de zwarte kattin. "We zullen niet rusten voor ze gewroken is." Miauwde ze medelevend. Ze zouden die moordenaar opsporen en Fallentear wreken. Ze had zo'n dood niet verdiend, niemand verdient zo'n dood.

De jonge zwarte kater keek neer op zijn broertjes en zusje. Hij probeerde ze uit alle macht bij elkaar te houden tot zijn moeder terug was. Hij was de oudste en ze had hem de taak gegeven om op ze te letten dus dat zou hij doen ook. Hij sprintte achter zijn zusje aan toen die weg probeerde te sluipen en daarna weer om naar zijn broertjes. Het duurde nu wel best lang, konden ze niet gewoon weer gaan slapen ofzo. Maar voor hij het kon voorstellen trok iets anders zijn aandacht. De clan reageerde ergens op, in diepe shock, net zoals toen Crimsoncry binnengedragen was. Wat was er gebeurt. Hij vergat te letten op zijn siblings en dribbelde naar buiten. Hij luisterde naar de woorden van zijn tante, maar het enige war hij hoorde was het woordje vermoord. Was er iemand vermoord. Wou hij het zien? nee. Maar hij keek naar Inner's houding, verdrietig en verslagen. Het trok hem dichterbij. Hij wurmde zijn kleine lichaam tussen de katten door die er aan zaten en druk zaten te praten. Waarom keken ze hem aan alsof ze hem zielig vonden. Toen hij bij het einde van de katten was kreeg hij het antwoord, en hij wou liever dat hij hem niet gehad had want dit deed pijn. Hij had het gevoel dat zijn lichaam in duizend stukjes werd gesneden en nam onbewust een paar stappen terug, hij wou het niet geloven. De poes die daar lag, was zijn moeder. Zijn moeder was degene die vermoord was. Het duurde even voor hij eropaf rende en zich diep in de vacht van zijn moeder verstopte. Hij duwde zijn neus in haar koude pels en probeerde haar op te warmen door tegen haar aan te kruipen. "Mama, mama word wakker alsjeblieft" zei hij zacht gesmord door haar vacht. Ze hadden geen vader, niemand waar ze op konden vertrouwen behalve haar, en nu was zij ook weg. "Alsjeblieft mama, we hebben je nodig" Hij snikte maar kon niet huilen, de shock was nog te vers.

Vermoeid en vervuld van verdriet strompelde Innerghost naar het midden van het kamp, waar ze het lichaam van Fallentear neer legde. Ze staarde verstijfd naar het dode lichaam van haar tweelingzus. Ze is dood... ze is gewoon dood, klonken haar kwade, bedroefde gedachten in haar kop. Ze was zo gefocust op haar overleden tweelingzus dat ze niet door had dat Otterflight haar benaderde. "Oh, Innerghost," zei ze zacht, waarbij Innerghost opschrok van haar stem. "She will walk with StarClan now. But we will get the murderer. Of that I'm sure," vervolgde Otterflight. Innerghost keek haar vriendin bedroefd aan. Echter veranderde die blik in pure woede en wraakzucht toen ze haar bek opentrok. "Wolverinebite van Windclan," gromde ze. Vervolgens kwam Icepaw naar haar toe, "We zullen niet rusten voor ze gewroken is." Innerghost knikte naar Icepaw waarna haar hart brak toen Innerkit tevoren kwam. Hij smeekte om zijn moeder om wakker te worden. "Innerkit, ze zal niet meer wakker worden. Ik zal er nu voor je zijn, dat beloof ik," murmelde de gebroken deputy. Vervolgens richtte ze haar blik op de Leaders den. Shrewstar, kom, alsjeblieft.

De onheilspellende geur van bloed was iets wat haar aandacht trok en gealarmeerd kwam ze haar den uit. Op het eerste gezicht leek het kamp normaal, maar toen merkten haar groene ogen een groepje katten op. Hm. Met snelle pootstappen kwam de clanleader naar beneden en merkte de blauwe blik van Innerghost op. Deze was .. anders. Treurig, triest. Dat was genoeg om haar zorgen volledig te wekken en Shrewstar liep op haar deputy af. Een paar stappen voor de deputy zag ze echter al het levenloze lichaam van Fallentear. De lucht leek wel uit haar longen te sijpelen en op dat moment rook ze de lucht van windclan. Haar vacht kon niet snelle omhoog springen. Hoe durfden die hazenvreters?!
De woede slikte ze weg en ze stapte weer op Innerghost af en legde troostend haar staart op de schouder van de zwarte poes en drukte haar snuit kort tegen haar wang. Ja, ze wist waar de poes doorheen ging, want ook zij was haar zus verloren. "We zullen ze wel terugpakken." Fluisterde ze. "Maar voor nu wil ik dat je je rouwtijd neemt, je hebt een paar dagen vrij van je deputy taken en ik wil dat je je rust neemt, oké?" Ze was hier een beetje streng in, maar ze wilde niet dat de deputy zich kapot zou werken. "Als je moeilijkheden hebt kom je naar mij toe en als je je rust niet krijgt moet je naar Acefray voor papaverzaadjes." Besloot ze te zeggen.
"Vannacht houden we een wake over Fallentear's lichaam en morgen zullen de elders haar begraven," Ze richtte zich tot de clan.

De zwarte kater zijn ogen werden groot toen hij zag dat Innerghost een lijk naar binnen tilde. Het duurde ook niet lang voordat hij doorhad dat het zijn tante was. Was ze.. dood? Maar haar kits dan! Haar kittens waren nu helemaal alleen. Het duurde ook niet lang voordat ze allemaal bij haar stonden. Ravenheart begaf zich ook langzaam naar het lichaam en keek. Hij had zijn tante niet heel goed gekend, maar geen kitten mocht zo zijn moeder verliezen. Hij keek ook vol medeleven toen hij zag dat Innerghost en Innerkit het zo zwaar hadden. "Hey.. Innerkit.. ze wordt niet wakker. Starclan had haar nodig en is haar komen halen." legde hij rustig uit, terwijl hij naast de kitten door zijn poten zakte, om op ooghoogte te komen. "Maar ik weet heel zeker dat ze nu naar je kijkt." probeerde hij hem nog een beetje 'op te vrolijken'.

Hij was wezen jagen, en gek genoeg voelde dat op momenten als deze nooit belangrijk genoeg, alsof hij het beter had moeten doen, alsof hij Fallentear had kunnen redden als hij dat niet gedaan had en alsof Innerghost er niet zo uit zou zien als hij wél die eekhoorn had gevangen die hem tot zijn grote frustratie ontlopen was. Het beviel de kater maar niets dat hij weggeweest was, een keek dan ook kwaad naar de grond bij de prooistapel. Waarom nam Starclan überhaupt levens? Wat gebeurde er als die plekken overbevolkt waren? Vreselijk. Net zo vreselijk als het feit dat je nooit wat van ze merkte, maar ja, dat moest hij maar niet wagen hardop te zeggen. Sowieso had hij niet het recht nu boos te zijn, dat was aan Innerghost en de kittens van de overleden poes. Hij mocht slechts steun bieden en de kat vermoorden die het gedaan had. Dat moest hij nu dus maar doen.
De kater draaide zich om, en keek naar de zwarte katten die er stonden. Zijn poten droegen hem erheen, en nadat hij om Ravenheart heen gedraaid was streek hij neer naast Innerkit. De altijd vrolijke kitten die geen reden meer had vrolijk te zijn. Zijn staart legde hij om de kit, en deze stille actie was voor nu zijn steun. Als hij zou praten zouden er toch geen goede invloeden uitkomen. Haat aan windclan was niet wat de kitten moest horen, en ook niet volledig eerlijk. Zijn ogen, die opkeken naar Innerghost, spraken echter boekdelen. 'We krijgen ze wel'

Het was een bizar aanzicht. De hele dag hadden alle katten in het kamp rustig hun eigen ding gedaan en hadden weinig aandacht aan elkaar besteed. Maar zodra Innerghost het kamp binnen kwam lopen, keken alle katten op. Ook Blackpaw. De geur van zweet, bloed en dood drong haar neus binnen, en meteen had ze door dat het flink fout was. Ze sprintte op het schouwspel af, en zag hoe Innerghost het lichaam van een zwarte poes droeg. Haar hart stopte. Was dat...? Ze had de poes nooit gekend, maar als member van de clan wist ze wie het was. "Fallentear is vermoord!" riep ze door het stilgelegde kamp. Eerst reageerde niemand, en bleef de stilte aanhouden. Maar toen kwamen de eerste reacties. Otterflight sprak, en Icepaw. En uiteindelijk de hartverscheurende woorden van Innerkit, die zojuist haar moeder verloren had. Blackpaw slikte. Ze zag hoe Tallshadow op de katten afliep en er bij ging zitten. Ook Ravenheart, haar vader, reageerde, als zoon van de deputy. Zijzelf bleef op een veilig afstandje, al zat ze op de eerste rang en kon precies zien wat er gebeurde. Dit was niet iets waar zij zich mee moest bemoeien, daar kende ze de katten niet goed genoeg voor.

~ Ik bedenk me ineens dat Innerghost dan dus eigenlijk Black's oma is xD

♥ "Wicked is good" they say.

Dauntroses buik gromde vervelend. Het was een paar dagen na de aanval en ze trippelde dus de Medicine cat den uit. Haar wonden waren verzorgd en het camp lag er rustig bij. Ze had vanochtend niets gegeten dus trippelde ze naar de prooihoop. Voordat ze daar aankwam stopte ze door een afschuwelijke geur. Windclan, bloed, zweet, tranen... Ze zwiepte met haar staart om de katten alert te maken. Toen kwam Innerghost.

"Maar voor nu wil ik dat je je rouwtijd neemt, je hebt een paar dagen vrij van je deputy taken en ik wil dat je je rust neemt, oké?" Dauntrose knipperde. Ze zat voor het lijk van Fallentear met haar kop laag. Haar staart lag er dof bij. Ze kende haar niet goed, maar vriendelijke 'hallootjes' gingen er wel vanaf. "Als je moeilijkheden hebt kom je naar mij toe en als je je rust niet krijgt moet je naar Acefray voor papaverzaadjes." Miauwde Shrewstar. Ze kreeg een krop in haar keel bij het zien van Innerkit. "Vannacht houden we een wake over Fallentear's lichaam en morgen zullen de elders haar begraven." In haar ooghoeken zag ze haar partner naar Inner lopen. Ze kon hem niet verstaan, behalve een paar woordjes: ".....wakker. ....haar......halen.... ....weet......kijkt."
Ze keek op naar Innerghost. "WindClan is nog niet af van ons.", gromde ze. Dauntroses blik viel op Blackpaw. Ze zat er nogal afgezonderd bij. Ze stond op en in het voorbijgaan drukte ze haar neusje in de nek van Ravenheart. Daarna ging ze bij Blackpaw zitten. Met haar ogen op de Medicine cat den gericht krulde ze haar lichaam rond Black en legde ze haar gevlekte kop op die van haar dochter.

Zijn kittenoogjes volgden het gestalte van Otterflight die haar kittens had achtergelaten. Het was een vreemd idee. Otterflight zou haar kittens niet zo plots alleen laten tenzij er een goede reden voor was. Snel trippelde Rudekit achter Otterflight zwiepende staart aan. Toch was hij niet klaar voor wat hij zag toen hij de nursery uitkwam. Het levenloze lichaam van Fallentear. Zijn amberkleurige oogjes verwijdde geschokt. De kleine kater was zo van slag dat hij stil bleef staan, niks meer wist te doen. Overal om hem heen was het een poosje ijzig stil. Het leek niet te vatten. De zwart-witte kater herkende het stemgeluid van een heleboel katten en het hartverscheurende woorden van Innerkit, maar hij kon geen woorden en zinnen uit de klanken opmaken. Rudekit kende de poes niet zo goed en durfde ook niet dichter te komen. Daarom bleef hij maar gewoon staan, kijkend naar het levenloze lichaam. Een droevige zucht verlaatte zijn bek. Iedere kat zou rouwen en haar aanwezigheid missen in de Shadowclan.

De kleine zwarte kitten probeerde zich zo diep mogelijk in zijn moeders koud wordende vacht te verstoppen. Hij zocht de warmte die ze altijd droeg maar het was er niet meer. Zijn moeder was er niet meer. Hij wist niet wie er om hem heen was en het boeide hem niet, het boeide hem niet wie hem zo zou zien. Hij worstelde zijn kopje nog dieper in haar vacht waardoor hij onder haar bloed kwam te zitten. Zijn oortjes draaide toen hij zijn naar hoorde. Zijn grote blauwe ogen keken op naar de kater die tegen hem sprak. Hij leek op hem en zijn tante, hij moest wel familie zijn. Hij schudde zijn kopje hard. "Starclan mag haar niet hebben... niet nu, we hebben haar nodig...We hebben niets aan haar toekijkend" mompelde hij gesmoord door zijn moeders vacht. Daarna keek hij om naar Innerghost. "Ik wil niet dat jij voor ons zorgt. Ik wil mama" gromde hij tegen zijn tante en draaide zijn oortjes naar achter. Maar zijn blik werd verstoord toen er een lichaam tussen kwam liggen. Vrijwel automatisch begroef hij zijn kopje weer in zijn moeders vacht, ze rook naar dood en dat trok hem helemaal open, alsof er een kat elke milimeter van zijn kleine lichaam open trok. En hoewel zijn kopje verstopt zat en de doodse geur opsnoof rook hij nog was. Tallshadow, iemand die vanaf het begin al zijn vriend was geweest, een van de enige. Hij keek niet op maar nestelde zich een beetje tegen hem aan. Het duurde even voor hij opkeek naar de kater. Zijn gezicht was verdrietig, koud en kil. Zonder enig spoor van de vreugde die er altijd in gelegen had. Zijn oogjes keken verwachtingsvol naar Tall, hij zou het beter maken toch, hij zou het oplossen toch? Zijn moeder kon toch niet voor altijd bij ze weg gaan.

Hij had zich om de ander genesteld, en bleef naar hem kijken. Nog steeds, al was er een poes overleden, lag er een twinkeling in zijn ogen. In alles was nog hoop te vinden, ooit zou Inner zijn moeder weer zien, nu niet en hier niet. Maar ooit. "Hey kiddo," Zei hij dan ook zacht toen de ander hem aankeek, en glimlachte lichtjes. Katten gingen altijd zacht praten als er iets serieus bezig was, hij was geen uitzondering en toch vond de kater het een beetje vreemd. Alsof er van alles geheims besproken werd tijdens serieuze tijden. Misschien wel waar trouwens.

Fronsend keek de tabby naar het schouwspel in het camp toen ze binnenkwam. Ze was pas op jacht geweest, maar werd afgeleid toen ze de deputy met een lichaam op haar rug het camp binnenliep. Ze trippelde naar Blackpaw, die ook stond te kijken. "Wat is er gebeurd?", vroeg ze fluisterend aan haar. Ze zag een zwarte kitten in de vacht van waarschijnlijk zijn moeder gedrukt, en enkele katten die hem probeerden te troosten. Ook de deputy zag er aardig aangeslagen uit.

Het enige waar Innerkit nu nog naar kijken was de twinkeling in Tallshadow's ogen. Het irriteerde hem enorm. Zijn moeder was overleden, het enige wat hij en zijn siblings nog hadden, de enige die ze echt tegen de hatelijke blikken hielp. En hij had nogsteeds die twinkeling, die vreugde. Een grom ontsnapte uit zijn bekje waarna hij zijn snuit weer diep in zijn moeders vacht worstelde. Nog een nacht waak houden, hij zou vannacht niet naar de Nursery gaan. Hij trok zijn lichaam naar zich toe en likte zijn moeders vacht zacht, in de hoop haar op te warmen en haar schoon te maken zodat ze weer gewoon op zou staan. Die andere logen allemaal, zijn moeder kon niet weg zijn.

De kater zuchtte zacht toen de kitten niet al te blij leek met het feit dat de tranen niet over de wangen van Tall liepen. Het was iets wat hem wel vaker kwalijk genomen leek te worden als ze een wake hielden. Al die sippe gezichten, en dan had je hem, die stoïcijns voor zich uitkeek en niet aangeroerd leek. Eerder omdat hij niet tegen zwakte tonen kon, anderen konden het zich veroorloven, hij niet. Hij moest sterk zijn voor zijn clan, voor zijn vrienden en familie, als zij huilden mochten ze bij hem komen, en dan moest er niet zo'n boze of verdrietige uitdrukking op zijn gezicht liggen dat het ze wegjoeg. Daar had Inner nu ook niets aan, en aan troostende woorden ook niet, dus bleef de grote kater maar gewoon bij zijn kleine vriend liggen, en was er voor als hij nodig was.