The moment of truth

Even werd hij verontwaardigd aangestaard door de rode tabby, waarna ze opsprong en haar oren plat in haar nek legde. Haar ogen priemden in die van hem en hij staarde haar net zo hard en vurig terug. Zelf ging hij ook op vier poten staan, zijn vachtharen stonden omhoog en er was niets minder dan pure vijandigheid in zijn blik te zien. Ze was niet zoals hen. Nee, ze was zoals haar vader. Die had hem in de steek gelaten, alles wat zijn hartje begeerde van hem afgepakt en zijn vertrouwen geschonden. Zijn moeder, zijn zusje, Angelpaw en Spottedleaf, ze hadden hem stuk voor stuk achtergelaten omdat Starclan hen in haar armen nam. Nee, Everstar was veel erger dan dat. Ze was geen vriendin, ze was een vijand geworden. Wat had hij haar ooit aangedaan om haar vertrouwen te schaden, buiten de klap die hij haar net tegen haar borst had gegeven dan. Haar woorden verscheurden zijn laatste beetje waardigheid die hij nog voor zichzelf had en braken zijn hart in duizenden stukjes, maar het ergste was nog de woede die hij voelde. De haat. "Je bent blind!" Hij verhief zijn stem en staarde haar woedend aan. "Ik heb het niet gedaan, het was Whitelion! Je vertrouwt hem boven mij en ik ben niet alleen je deputy, maar ik was ook een vriend!" Hij legde de nadruk op 'was', want dat was hij duidelijk niet meer.  "Icyrose verkoos mij niet boven hem, ze koos mij. Het was een truc. Ze wilde mij jaloers maken, waar denk je anders dat ze die kras over haar gezicht van heeft gekregen!" Spuugde hij naar haar toe. De harde waarheid, hij had alles gehoord wat ze toen tegen Whitelion had gezegd en de witte kater had uitgehaald naar haar gezicht. Een lelijke kras achterlatend op de toen nog levende Icyrose. Dezelfde poes die hij enkele weken terug dood had aangetroffen, bij hem.

Het zag er steeds slechter uit voor de deputy, en misschien kon deze ingeving nog beter zijn dan wanneer hij het bedacht. Het was gewoon de bedoeling dat hij niet meer het beste vriendje van Everstar zou zijn, en om hem te straffen omdat hij Icyrose liet gaan. Oké, en omdat hij hem gewoon haatte. Maar dit zou tot veel ergere straffen voor Lionroar kunnen leiden, misschien zou hij zelfs uit de clan gegooid worden! Dan zou hij helemaal van de tuig vanaf zijn, stel je voor.

Hoe kon hij haar nog tot zinnen brengen, dat dit de verkeerde keuze was die ze aan het maken was? Dat hij wél haar vriend was geweest, totdat ze aan hem had getoond dat ze hem helemaal niet meer vertrouwde. Zijn hart was gebroken en had zich wederom voor haar gesloten, zoasl hij gedaan had bij alle andere katten die hij niet loyaal genoeg achtte. De kater's helderblauwe ogen priemden in haar groene ogen. "Dan ben ik blijkbaar bevriend geraakt met de verkeerde persoon" Als hij niet gewond was, zo woedend was, of al helemaal niet in deze situatie was, was hij opgestaan en had hij zich van haar weggedraaid, om vervolgens als een echte Windclan kat van zijn problemen weg te rennen. Maar dat ging nu niet. Zijn clanleven stond hier op het spel en hij wist dat hij het verspeeld had, maar toch, probeerde hij zich er nog steeds aan vast te klampen. Als een Queen die haar kittens verloor, als een warrior die te oud was om zijn taken nog te vervullen. "Je woorden zeggen niets, Lionroar, niets! Je klauwen hebben laten zien wat voor kat je bent geworden" Hij was niets veranderd, maar dat zag de poes niet. Het enige wat zij zag was de gebroken kater, de kater die haar zojuist een veeg over haar borst had gegeven. Ze was echt blind geworden. "We gaan terug naar het kamp" Haar woorden klonken niet woedend, maar kil. Ze gaven hem een rilling over zijn rug heen en eerlijk waar had hij haar liever kwaad gehoord dan op deze manier.