Subtleties

De bekende geur van een kater drong haar neusgaten in. het was een nootachtige geur, wat eigenlijk wel bij zijn naam paste. "Hazelpaw!", riep ze de tabby kater toe, die een klein eindje voor haar tussen de dennenbomen liep. Windpaw trok een sprintje en wreef haar kopje tegen de zijne ter begroeting.

Een eekhoorn bengelde uit Hazel's mond. Hij was deze morgen al vroeg gaan jagen, aangezien één van de krijgers hem dat bevolen had. Met zijn poten groef hij een ondiep gat in de bosgrond, zodat hij zijn prooi erin op kon bergen, verstoppen voor andere roofdieren. Hij was het gat net aan het bedekken met bladeren toen hij zijn naam hoorde. Zijn oortjes richtte zich direct op toen hij Wind's stem herkende. "Hi Windpaw." mauwde hij als begroeting en gaf haar een kopje terug. "Kom je mee jagen?"

Ze spinde eventjes toen hij haar een kopje teruggaf en knikte als antwoord op zijn vraag. "Okay!", antwoordde ze vrolijk, haar staart enthousiast heen en weer zwaaiend. Ze had nog niet zoveel jachttraining gehad, dus heel goed zou ze misschien niet kunnen jagen, maar ze kon het altijd proberen toch?

De vorige keer dat ze samen wilden jagen, was het uitgelopen tot een wandeling over het ijs, met als gevolg dat ze bijna in het water belandde. "Okay!" mauwde ze enthousiast. Hij werd zelf ook altijd blij bij het zien van haar enthousiasme. Hij draaide zich zijdelings om toen hij wat geritsel hoorde en richtte zijn blik even op Windpaw. Op deze plek had hij wel vaker geluk met prooi. Hij wenkte kort met z'n oortje, als teken dat Windpaw deze prooi voor zich mocht nemen.

De tabby hoorde geritsel en keek even naar Hazelpaw, maar die wenkte met zijn oortje ten teken dat zei de prooi mocht nemen. Ze zette zichzelf in jachthouding, wat haar op de één of andere manier perfect lukte. Ze sloop dichterbij de prooi, dat een soort kikkerachtig iets leek te zijn. Het kon niet lekker zijn, en het rook ook niet bepaald lekker. Ze vertrok haar gezicht eventjes, maar haar groene oogjes bleven gefixeerd op het beest. Ze zette nog een stap naar voren, maar toen draaide de wind. De kikker was meteen alert en hupste weg. De grote poes sprong achter het springbeest, maar kon hem niet meer te pakken krijgen. Hij was te snel. Met haar oortjes naar achter gevouwen van.. Tsja, schaamte, keerde ze terug naar Hazelpaw. Wat een nutteloze poes was ze toch, nog geen prooi te pakken kunnen krijgen! Hazelpaw moest vast niets van haar hebben. "Sorry", zei ze zachtjes.

De kater zakte wat door z'n pootjes toen Windpaw dat deed, maar bleef in tegenstelling tot haar gewoon zitten waar hij zat. Hij hield haar goed in de gaten, volgde elke beweging van haar op. Misschien keek hij wel net iets te veel naar haar op dit moment. Op het moment dat ze op het beest afsprong, wendde hij snel even zijn blik af. Niet veel later verscheen ze terug voor hem met haar oren in haar nek. Een geamuseerde glimlach stond op zijn snoetje. "Sorry" "Er komen genoeg kansen." mauwde hij geruststellend en raakte haar kort aan met zij staart. "Ik zal je straks laten zien hoe je het beste kan sluipen." zei hij opgewekt.

Je kunt je niet voorstellen hoe blij Windpaw was toen Hazel niet boos ofzo leek te zijn op haar. ze spinde zachtjes en wreef zachtjes haar kopje tegen die van heem. "Dankjewel", antwoordde ze zachtjes. "Je bent lief, weet je dat?" En nu hopen dat dit niet de iets té rechtstreekse aanpak was, maar ze wist niet hoe ze het anders moest aanpakken.

"Dankjewel" Hazel draaide zijn kopje naar haar om toen ze haar kopje zachtjes tegen die van hem wreef. Hoe koud het ook was, de kater gloeide bijna bij haar aanraking. "Je bent lief, weet je dat?" Haar woorden overvielen hem dan ook. Misschien gaf hij er wel gewoon een verkeerde betekenis aan. Jha, dat was het. "Nu ben ik wel lief, vroeger niet echt hé." mauwde hij plagerig.

Ze glimlachte bij zijn plagerige woorden. Maar ze schudde ook haar hoofdje. Hij begreep het ietwat verkeerd. "Niet.. Op die manier lief", antwoordde ze zachtjes, haar blik naar de grond gericht. Normaal gezien had ze nooit last van verlegenheid, maar in deze situatie kon ze niet anders. Het was onbekend terrein, en er kon zo veel misgaan als hij het verkeerd oppakte of gewoonweg niet hetzelfde voelde..

Hij hield even z'n kopje schuin toen ze haar kopje schudde. "Niet.. Op die manier lief" Zijn oortjes richtte zich verrast naar voren en zijn ogen werden iets groter. Niet op die manier lief? Bedoelde ze dan.. De, normaal, stoere kater begon lichtjes te blozen, al was dat niet bepaald te zien door zijn donkere vacht. Hij schudde het geestelijk van zich af en liet een glimlachje op zijn gezicht verschijnen. "Jij bent ook lief." mauwde hij als antwoord op haar eerdere vraag.

"Jij bent ook lief" De tabby bloosde en keek op naar de glimlachende kater. Op welke manier zou hij het bedoelen? Lief-lief, of gewoonweg lief als in een goede vriend? Voorzichtig zette ze een stapje dichter naar hem toe, en ietwat aarzelend gaf ze hem een likje over zijn oortje. Zou ze het rechtstreekser durven zeggen? Ze keek hem recht in zijn blauw-groene ogen en haalde diep adem, maar ze wist niet of ze het zou durven.

Zijn ogen bleven op haar gericht toen ze een stapje naar hem toe zette en vervolgens een kort likje over zijn oortje liet gaan. Hij drukte zijn neusje zachtjes tegen die van haar, zoals een mentor met zijn apprentice deed. "Ik vind je niet lief," mompelde hij en zocht oogcontact met haar. "Jij bent meer als lief." mauwde hij er nog achter. Hun neusjes raakten elkaar nog steeds aan.

Ze glimlachte bij zijn woorden, er kwam zelfs een klein traantje van geluk in haar oogje. Dat maakte het makkelijk om de volgende stap te zetten. "Ik vind je leuk, Hazelpaw", antwoordde ze, haar stem zacht maar niet meer verlegen. "Als in, leuk-leuk." Hun neusjes raakten elkaar, en om eerlijk te zijn wou Windpaw nooit weg uit deze staat van geluk.

"Ik vind je leuk, Hazelpaw" De apprenttice richtte zijn oortjes naar voren bij wat ze zei. Een grijnsje verscheen op zijn snoetje toen ze het nog een bevestigde. Hazel haalde zijn neusje zachtje van die van haar. "Ik moet m'n eekhoorn nog gaan ophalen." mauwde hij met een glimlachje. Wat hij nu zeker niet wilde, was dat ze constant aan elkaar bleven plakken, laat staan dat de andere dit wisten.

De tabby kater glimlachte alleen maar als antwoord en trok zich terug. Windpaw kon het niet helpen om zich een beetje gekwetst te voelen en keek ietwat verlegen naar haar poten. Wat vond hij nou van haar? Wou hij gewoon vrienden blijven en reageerde hij daarom niet? "Ik moet m'n eekhoorn nog gaan ophalen." Haar oortjes bewogen even bij het horen van zijn stem geluid, maar verder gaf ze geen reactie dat ze hem gehoord had. Haar tabby pootje kraste wat ongemakkelijk in de aarde en haar staart zwaaide ietwat gekwetst heen en weer.

De apprentice had zich al om gedraaid om zijn eekhoorn te pakken. Bij de lange stilte draaide de kater zijn oortjes even naar achteren. Windpaw had altijd wel iets te zeggen en was niet snel zo stil. Hij draaide zich met een ruk om naar de jonge poes. "Wind?" hij hield even z'n kopje vragend schuin bij het zien van haar houding. 'I've been searching my whole life to find my own place. And maybe it's the party talking or the chocolate fondue." grijnsde de kater en likte even speels over haar wang, waarna hij speels door z'n pootjes zakte.

De tabby keek op bij zijn woorden en zette een stap dichter naar hem toe. Haar groene oogjes waren ietwat onzeker. Meende hij het echt, of zei hij maar wat? Maar toen hij speels door zijn pootjes zakte kon ze het niet helpen om mee te doen. Haar blik werd ietwat speels, een grijnsje speelde om haar lippen. "But with you", zei ze vrolijk.

Even dacht hij dat ze zich zou omdraaien en weg gewoon weg zou lopen, maar zijn zorgen werden al snel aan de kant geduwd. "But with you," "But with you, I found my place," mauwde de kater blij. De apprentice zwiepte uitdagend met zijn staartje. De enige die hem ooit zo blij en enthousiast gezien had, was Wind zelf omdat zij hem daarin aanstak. De glimlach die eerder om zijn gezicht was verschenen, stond nog steeds te stralen op zijn snoetje.

De stralende glimlach op zijn gezicht deed haar zelf stralen. Haar groene oogjes keken opgewonden, haar staart zwaaide enthousiast heen en weer. "I see your face" Haar stem was hoog, zoals gewoonlijk, en even vrolijk zoals altijd, maar het was anders. Dieper. "And it's nothing like I've ever known before.."

De kater draaide zich zijdelings om en sprong op een omgevallen boomstam, waar vervolgens over liep. "And it's nothing like I've ever known before.." Hij richtte zijn blik op Wind toen ze sprak en richtte zijn blik vervolgens even terug op de boom onder hem. "Love is an open door," Hij sprong met een enkele sprong van de boom af, zodat hij vlak voor haar stond. "Love is an open door." herhaalde hij met een glimlachje en knikte even aanmoedigend naar de apprentice.