Trouble [Spt&Lurkingpaw]

Onderwerp: Trouble [Spt&Lurkingpaw] za 7 maa 2015 - 12:22

Met een regelmatige tred verplaatste ik mezelf door het bos. Een klein stukje terug had ik een klein muisje begraven, maar ik wist dat dat niet eens genoeg was om mijn lege maag te vullen, laat staan die van de clan, dus was ik verder opzoek naar meer. Een onaangenaam bekende geur drong plotseling mijn neus binnen, en ik stopte abrupt. Lurking. Op mijn hoede keek ik om me heen. Wat was die duivel nu weer van plan?

- Lurkingpaw&spt

Met een rustige tred liep hij verder. Hij had de grens over gestoken tijdens de jacht, maar dit had zijn vruchten afgeworpen. Een redelijk konijn.. Haas... Ding zat in zijn bek. Het was een die was afgedwaald van Windclan terrein en droeg nog steeds die zuivere geur mee, maar toen het beest een stap over de grens had gedaan, was ie erachter geschoten. Natuurlijk moest hij dan even op dat terrein van de hazenvreters komen, maar niet voor lang. Toen hij opeens zijn... *kuch* 'Broertje zag, verduisterde zijn neutrale blik wat, hield hij halt, en liet hij de prooi vallen.

Ik hoorde een zachte "plof", en keek snel achterom. Daar stond mijn "o zo geliefde" broer, met een soort konijn aan zijn poten. Ik voelde de woede al opborrelen, maar besloot er geen aandacht aan te besteden. Hij was mijn aandacht niet waard. Met mijn kop een tijkeltje hooghartig geheven draafde ik verder, en keerde ik mijn rug naar hem toe. Eens kijken hoe hij hier op zou reageren.

Hij dacht beter te zijn, alsof hij dat ooit kon zijn op de vlakken waar hij uitstraalden. Zo dacht hij niet over zichzelf, als een hoog iemand. Hij dacht ook niet dat ie sterk was, nee, hij was iets anders. Hij keek even naar Ember, die zich omdraaide en wegliep. Misschien was dat wel beter, voor hem. Hij zuchtte zachtjes en murmelde. "Weglopen, zoals altijd," Waarna hij ging zitten en zijn poten begon te wassen. Wat een lafaard, wat een laag iemand.

Toen Lurking zachtjes murmelde dat ik zoals altijd wegliep, raakte hij een veel gevoeligere snaar dan hij waarschijnlijk had gedacht. Natuurlijk deed dit me meteen aan Black denken. Ik was weggelopen van Black.. Ik hield weet abrupt halt, en liep langzaam terug. 'Weet je, ik heb me wel eens afgevraagd of jij überhaupt wel iets voelt.' Mauwde ik een tikkeltje venijnig. 'Ik denk het eerlijk gezegd niet.'

Het leek hem te raken, natuurlijk, het was Ember, wat had ie anders verwacht? Hij keek langzaam een beetje op, maar deed verder niks. 'Weet je, ik heb me wel eens afgevraagd of jij überhaupt wel iets voelt.' zei hij. Oh ging hij ook al over dat deel zagen. 'Ik denk het eerlijk gezegd niet.' Hij liet zijn poot langzaam zakken en keek de kater aan met een ijskoude, neutrale blik, dat brandde in de blauwe ogen van zijn broer. "En wat dan nog?" zei hij op een ijzige toon, zijn blik ietsje vernauwend. "Alsof ik dat zelf niet weet," vervolgde hij rustig. "Ik heb genoeg reden om niks te voelen,"

Toen Lurkingpaw onverschillig als altijd reageerde, voelde ik me daar niet zo zeker over. "Ik heb genoeg reden om niks te voelen," Een beetje wantrouwig keek ik naar mijn gevlekte broertje. Redenen? Kennelijk had iets of iemand zijn hoofd op hol gebracht, vermoedde ik. Ik wist maar al te goed hoe het voelde. Maar Lurking? Iets voelen? Dat was als een eekhoorn die probeerde te zwemmen! 'Redenen?' Vroeg ik tenslotte ietwat argwanend. Hij had mijn nieuwsgierigheid gewekt, en nu wilde ik het weten ook.

Onderwerp: Re: Trouble [Spt&Lurkingpaw]