[Badgers!] Not good

Naar voren, springen, wegduiken, omhoog, slaan. Naar voren, springen, wegduiken, omhoog, slaan. Naar voren, springen, omhoog.. Nee wacht, dat was fout. Hij moest op dat punt wegduiken voor hij überhaupt omhoog kon gaan! Met een zucht nam de kater de begin positie weer in, en herhaalde de routine opnieuw. Dit waren van die dingen die vaker geoefend moesten worden, in zijn ogen dan. Apprentices moesten de gehele routine leren, en mentoren dus automatisch ook want hoe moest de leerling ooit te weten komen hoe het moest? Tall being de perfectionist die hij was, was dus hard aan het trainen om dit de volgende dag aan de jongelingen te kunnen voordoen. Het ging steeds een beetje beter, en telkens ook wat vloeiender. Toch hield de kater niet van falen, en daarom stond hij wat dichter bij de grens met Windclan, die gemeden werd door veel katten gezien de afgelopen aanvallen. Hij was er niet bang voor, knappe kat die hem zomaar iets aan wist te doen, zeker als hij dan toch al bezig was met gevechtstraining.
Een grom weerklonk, en de geur raakte zijn neus op haast hetzelfde moment. Geen goede boel, dit was geen kat, en dus hoefde dit beest niet zo knap te zijn om hem even serieus naar Starclan te sturen. Zelfs voor hem was een complete badger in z'n eentje aanvallen, wel ietwat heel erg dom. Afleiden however, zou hem niet zoveel moeite kosten. Zijn oren hadden namelijk al wat katten geluiden opgevangen, en aangezien de wind de goede kant op stond, zou het niet lang duren voor hij back-up kreeg. Het grote zwart-witte beest liep namelijk regelrecht in de richting van het kamp, en dat moesten ze niet hebben!

(Open

De kater grijnsde naar Daunt toen die naast hem kwam om te helpen, gevechten maakten hem om de een of andere reden altijd wat roekelozer en meer kittenachtig dan normaal. Ook zat er een 'schuldbewuste' blik in zijn ogen, want de warrior had maar al te goed door dat zijn super sexy battle training ontdekt was, en dat hij dus voor eeuwig daarmee geklierd zou kunnen worden mocht het nu geen vruchten afwerpen. Vandaar dus dat hij de routine herhaalde, naar voren de das zijn poot verzwakken, springen om diens ogen te kunnen raken, wegduiken voor de klap die volgde, rollen want dat paste er nu wel mooi bij, zo rolde hij onder de das door, en sloeg tijdens de rol uit met zijn poten naar de buik van het beest. Het slaan zat daar dus ook al in verwerkt, tevreden mocht hij zijn. Al kon dat niet lang duren, want plots was er ook een windclanner, moesten ze nu twee vijanden tegelijkertijd vechten?! Maar nee, de poes vroeg of hij hulp nodig had. Trots als de kater was wilde hij al nee schudden, maar werd afgeleid toen de das weer aan wilde vallen. Niet echt tijd om te antwoorden nu, de poes zou haar eigen keuzes moeten maken.

Steeds meer katten kwamen erbij, ook Windclanners. Dat verbaasde de kater redelijk, gezien de interessante verhoudingen, plus, Shadowclan hoefde de hulp van die hazenvreters niet! Maar slim genoeg om daar nu niet over te beginnen was hij wel, en dus richtte de kater zich verder weer op de das. Hij sprong snel voor Blackpaw toen er een poot aan kwam suisen, en keek de poes snel even aan met ogen die glommen van opwinding. "Nu is wel de tijd om je getrainde Badger Defense in de praktijk te brengen," Mauwde hij met een brede grijns, waarna hij wegdook en omrolde om weer een slag te ontwijken.

De poes leek er ook wel zin in te hebben, en grijnzend zorgde de kater ervoor dat ze veilig bleef terwijl de leerling de das aanviel. Zijn hersenen begonnen te kraken toen hem gevraagd werd wat het plan was. Beiden waren goede opties, maar uiteindelijk wist de warrior wat hen te doen stond. "We verdrijven hem voor nu," Meldde hij de poes, waarna een paar poten weer ontweken moesten worden. "Dan kunnen we Inner en Shrew-" Hij dook weer weg en sloeg zijn nagels naar de ogen van het beest, "Melden wat we gezien en gedaan hebben," De warrior sprong over de das heen, en door middel van een professionele badger defense sloeg hij diens poten tot bloedens toe. "Plus," Begon hij weer, terwijl een ninja rol uitgevoerd moest worden, "We kunnen hem niet hier doden," Even streek hij met zijn poot over zijn verwarde haren, "Het zou de prooi niet goed doen dood vlees te eten, en het kan het water dichtbij vergiftigen,"

De anderen vochten goed mee, en Tall being the only kater en hopeloos traditioneel in het hele 'kater moet poes verdedigen' spul, was toch maar blij dat ze hem ook wat konden helpen. Natuurlijk zorgde de warrior er wel voor dat de das steeds afgeleid werd als hij zag dat die zich op Black richtte, want de apprentice veilig houden was nogal belangrijk. Iets zei hem dat Daunt maar beter niet beschermt moest worden, dat zou hem waarschijnlijk niet in dank afgenomen worden. Integendeel, het zou de kat niets verbazen als hij stiekem in zijn slaap vermoord zou worden. Niet echt een prettige gedachte, dan tackelde hij liever dassen, veel leuker.

De apprentice sprak een paar ware woorden, en even wilde de kater haar ietwat trots aankijken. Uiteindelijk dacht hij daar maar het betere van, aangezien haar mentor dat al deed, en met poezen wist je het maar nooit. Hij wilde natuurlijk niet dat Daunt dacht dat hij haar apprentice aan het overnemen was, en aangezien het sowieso een raadsel voor hem was wat er omging in het hoofd van een poes besloot de warrior het risico maar niet te nemen. In plaats daarvan sloeg hij nog een laatste keer langs de rug van de Das, en sprong er toen met een achterwaartse salto af. Die waanzinnig.. Mislukte. Great. Zijn acherpoten gleden weg in het natte gras, en de kater landde plat op zijn buik. Een luide "Oef" Weerklonk, waarna hij zijn ogen een klein beetje opendeed. Er lag een beschaamde grijns op zijn gezicht, soms was het zo lastig om hem te zijn. "Right," Mauwde hij dus awkward, zijn ogen nog steeds half open naar de anderen kijkende, en zijn staart heen en weer schuivende in awkwardness. "Ehm.." Oh lord. Handig weer.

Hij keek omhoog naar de twee, en fronste toen hij een poot op zijn snuit keek. Of hij geholpen moest worden? Zijn ogen keken veelzeggend omhoog, met een ietwat droge uitdrukking op zijn gezicht. "Je hebt een poot in mijn face," Meldde hij de poes, helaas klonk het een beetje vreemd en vervormd vanwege, je raad het al, de poot in zijn face. Nu kon hij dus niet normaal opstaan, of Daunt moest omgegooid worden. No way dat hij zich daaraan zou wagen. Deze poes was nogal creepy, dus bleef hij maar even liggen. Als een soort zeester uitgespreid op de grond. Comfy.