Hate will be more that somthing, it will be nothing.

Bonepaw lag in zijn den, het was nacht. Het was koud, zelf wist hij niet meer wat hij moest doen. Zijn ogen waren nog open, hij kon niet slapen. Hij had al zoveel tegen de Warrior Code gedaan dat hij niet meer wist of dat hij het hier zou horen, hij zuchtte diep en keek door de Apprentices den heen. Veel apprentices waren aan het slapen, sommige bewogen en sommige praten. Sommige leken echt dood te zijn maar ze sliepen, zijn ogen richte zich aan de bovekant van het hol. Hij had al roddels gehoord over een das, hij schudden zijn kop. Hij moest zich er niet mee bezig houden, hij stond op. Zijn poten wilde niet meewerken en leken in te krimpen, toch sloop hij naar buiten. Buiten de den maar een geest over het kamp, gelukkig was hij nog niet bij zijn voor ouders gevoegd daar boven maar toch zou het anders voelen. Hij glimlachtte kort, hij wilde niet dat katten om hem ongerust werden. Hopelijk gebeurde dat niet, toch werd zijn nep glimlach een serieuze blik. Hij wist dat hij misschien zou eindige als een verrader of juist als een krijger die eindigde als een Badass, hij wilde niet opgeven. Zijn lichaam deed pijn van alle twijfels, hij schudden kort zijn kop. Hij moest niet vergeten dat hij een mentor had die hem zou trainen, alleen had hij weinig trainingen gehad. Het leek of dat Snowstorm ineens verdwenen was van de wereld, hij keek naar de lucht.
~Eerste post voor Rowanflight

Rowanflight

"Our hero claims a warrior's heart
I tell you the Dragonborn Comes"

Hoe was hij er nog.. Hoe liep hij hier nog.. Hoe.. Hij was niet gevlucht toen hij het het liefste had gewild. Hij had nog altijd zijn gevoelens onderdrukt tot hij te gek werd en had willen rennen. Maar hij had het zijn zusters niet aan kunnen doen. Hij had het zijn beste vriendin niet aan kunnen doen. En boven alles.. hij had het Arrow niet aan kunnen doen.. Het maakte niet uit hoeveel ruzie ze hadden. Hij zou Arrow nooit kunnen laten gaan. Hij kon niet anders dan om Arrow geven hem gelukkig willen maken.. En vreemd genoeg betekende dat dat hij wel moest blijven in Thunderclan hoewel zijn hart hem heel anders vertelde.

Maar toch was hij gebleven en nu liep hij hier.. Rowanflight.. Silverstar had scheinbaar kracht gezien in zijn gevecht met zichzelf om hem zo'n naam te schenken. Het voelde wel goed maar tegelijk zo zo slecht.. Hij verdiende geen warrior naam.. Hij verdiende niets.. Zijn amberen ogen wierp hij op de nacht en zachtje szuchtte hij. Langzaam draaide de grote zwarte kater zich om en keek naar de apprentice. Hij herkende het lichaam van Bonepaw en zuchtte zacht maar sprak niet. Er was geen nood om te spreken.

Bonepaw staarde naar buiten, hij zat voor het apprentices den. Hij was verward toch merkte hij in zijn oog hoe een donkere gekleurde kater op, fel gele ogen die hem even aanstarden. Bone liep naar de krijger toe, hij kende de naam niet van deze kater. Zijn ogen staarde in de gele ogen van de massieve kater, hij zag dat de kater zuchten. Dat betekende best wel iets, het klonk gemeen. Ach ja, niemand kende hem toch of immer weinig katten. De meeste wilde hem niet eens kennen, "Hey, waarom ben jij zo laat nog wakker." Glimlachtte hij alleen was het wel een nep glimlach. Zelf wist hij geen mening erover te geven, zelf staarde hij de sterren en besloot maar te liegen. "Ik ben zo laat op omdat de sterren mij de den uitjoegen." Grapte hij en gaf de kater een speelse duw, zijn ogen staarde vriendelijk naar de kater. Het leek geen kick te geven om alles, fijn had hij dat weer. Een kater zoals Battlesong, hij rolde even met zijn ogen en zwiepte vrolijk met zijn staart. De grond voelde zacht en nat, het had gesneeuwt maar langzaamer zeker ging het naar lente. De warmte zou terug komen, het zou weer een fijne week worden. Hij zou graag een keer mee willen naar een gathering en niet willen wachten, toch hij moest luisteren naar Skinny Love en zij zou ook vast willen dat hij daar ging afluisteren. Zijn staart zwiepte nog al maar, hij was nieuwschierig naar de kater en gaf de kater weer een duw. "Kom dan, we kunnen heus wel een potje stoeien niemand is toch wakker." Zei hij vrolijk en gaf de kater weer een duwtje, van zijn verdrietige staat zou hij wel vrolijk worden als hij tegen een krijger kon stoeien. Hij zou dan even zijn gedachten weg denken tot zijn vecht tegnieken, zijn mentor was er bijna nooit.