Laughing out, I smile and shout, look to you, we grin about~.

Geconcentreerd richtte ze haar cyaan blauwe oogjes op de sneeuwbal die haar deze hele ochtend al bezig hield. Hoe ver ze hem ook van zich weg rolde, hij werd alsmaar groter! De sneeuwbal had nu zelfs het punt bereikt waar hij groter was dan zij zelf! Maar nee hoor, ze zou zich niet gewonnen geven. Deze strijd was een strijd die snel beëindigd zou worden, met natuurlijk Fawnkit als winnares.
Na een tijdje naar de sneeuwbal gestaard te hebben nam de kleine kitten een sprong. Ze spreidde haar voorpoten en klapte haar kleine nageltjes uit, klaar om zich vast te zetten in de sneeuwbal tijdens de landing. Met een zachte plof kwam ze neer op de sneeuwbal. Huh, wat gek, ze had toch echt gedacht dat hij in zou storten! Verslagen liet ze zich in een zit houding zakken. De grote sneeuwbal onder haar pootjes had nog zeker niet gewonnen, maar een kleine pauze kon geen kwaad.

[Eerste post voor Bonepaw!]

Bonepaw staarde naar het kamp, hij zat eregens in een hoekje. Hij moest denken, denken over zijn vrienden. Denken over vanalles, hij was minder vrolijk als vroeger. Helemaal toen Dawn het over hun ouders had, hij betekende weinig. Zijn ogen keken normaal zijn gevoelens zijden anders, hij wist dat hij de puberteit in ging. Hij merkte een kitten op met een sneeuwbal, ze probeerde deze bal te breken maar het lukte niet. Hij sloot kort zijn ogen en stond daarna op van zijn warme plekje die nu gesmolten was, hij liep naar de kitten als een volwassen krijger die hij altijd wilde worden. Het zou lang duren tot hij een krijger werd, hij keek naar de kitten. "Zou ik je ergens mee kunnen helpen?" Begon hij met een glimlach en schoof wat sneeuw naar haar, alleen zijn ogen gingen uitdagender staan. Hij had een vrolijke glimlach en zwiepte speels met zijn staart, "Ik zou graag een gevecht met je aan gaan. Je ziet er sterk uit, een vriendschappelijk gevecht is toch wel goed?" Vroeg hij aan de kitten met een glimlach, alleen had hij weinig gevechten gevoerd dus zou slechter zijn dan de kitten of juist beter. Hij zou de kitten kunnen trainen, misschien als deze kitten apprentices werd zou hij mentor kunnen worden van haar. Hij kreeg nou al een trots gevoel, een gevoel dat hem trots opwekten. Hij zou bij dit gevecht zijn nagels en tanden niet gebruiken, alleen haar trainen. Hopelijk liep dit niet uit de hand, hij staarde naar haar.

Zittend op de sneeuwbal tuurde kleine Fawn het kamp rond. Kijken hoe krijgers in en uit het kamp trippelde was iets vermakelijks om naar te kijken. Ze was benieuwd op wat voor avonturen alle katten waren geweest en wat voor spannende dingen ze hadden meegemaakt. Over een paar manen zou zij ook avonturen gaan beleven! Ze kon haast niet wachten.
Plots kwam er een leerling naar haar toegetrippeld. Het katertje zag er vriendelijk uit. "Zou ik je ergens mee kunnen helpen?" Bood hij aan. Fawn opende haar mond om hem om hulp te vragen de sneeuwbal te 'verslaan', maar net toen ze iets wilde zeggen stortte de sneeuwbal waar ze op zat in. Met een geschrokken, maar vooral trotse blik schudde ze de sneeuw uit haar vachtje. "Nu niet meer hoor!" Grijnsde ze. Ik zou graag een gevecht met je aan gaan. Je ziet er sterk uit, een vriendschappelijk gevecht is toch wel goed?" Fawn twijfelde even. Vechten was totaal niet haar ding, maar een potje stoeien kon toch geen kwaad? Tevens zag deze kater er niet gemeen uit. Hij zou haar vast geen pijn doen. "Oké!" Piepte ze vrolijk. Zonder enige waarschuwing of startsein te geven wierp ze zich op de rug van de leerling. "Klaar om verslagen te worden door Fawnstar?" Die zin had serieus moeten klinken, maar kwam er giechelend uit. Wie weet stond ze op het punt een nieuwe vriend te maken!

/ /sorry voor de laatheid! School was een beetje druk :'( //

Bonepaw staarde naar de kitten, deze zat op een sneeuwbal. Hij keek naar het beestje, het was vrolijk en blij. Zijn ambere ogen keken naar de kijkers van de kitten, deze waren prachtig groen. Hij schudden zijn hoofd, elke kitten was snoezig. Hij keek naar het lichaampje, deze was mooi gestreept. Er waren geen enkle littekens op deze kitten, hij zelf had een grote door Scarkit die straks Scarpaw ging heten. Zijn grote vriendin, zij was ook gelittekend. Ze zat onder de littekens, alleen deze kitten voor hem had geen littekens en was gestreept net zoals Scarkit. Dawnpaw was zijn vriendin, ze was prachtig als de wind blies in haar zwart witte vacht. Hij merkte dat de sneeuwbal door brak, vlug probeerde hij haar op te vangen zodat ze niet viel. Zijn ogen gloeide op van de vrolijke reactie, "Nu niet meer hoor!" Sprak de kitten uitdagend op zijn eerste vraag. Het ging kennerlijk over de sneeuwbal. Hij glimlachten naar deze kitten, zij leek op hem. Zij was net zo druk als hem en net zo vrolijk, alleen nu had hij zijn eigen problemen. Zijn hart, zijn haat en zijn trots. Hij hoorde bij de Clan en zou een echte krijger worden, hij wilde nergens mee te maken hebben alleen met zijn Clan. Deze was alles voor hem, daarvoor wilde hij met vriendelijkheid met iedereen omgaan. "Oké!" Piepte de kitten voor hem vrolijk. Bonepaw voelde hoe de kitten op hem sprong, hij voelde de kleine klauwtjes in zijn rug. Alleen was Bone best wel groot voor zijn leeftijd. "Klaar om verslagen te worden door Fawnstar?" Gaf de kitten al aan, dus haar naam was dus Fawn. Nu wist hij dat ook dus, hij lachtte op haar reactie en sprong op. "Klaar om door Bonescrap verslagen te worden." Grapte hij, hij verzon namelijk even een achtervoegsel. Hij zou een trotse warrior worden en misschien later deze kitten te volgen als deze leider was, hij probeerde de kitten eraf te schudden. Hij probeerde haar eraf te krijgen en daarna als ze op de grond lag, met zijn staart over haar heen te wrijven.

OCC: Sorry voor de late post

Fawn probeerde zich goed vast te houden toen de leerling, genaamd Bonepaw haar van zich af probeerde te schudden. Na een tijdje vol te hebben gehouden vloog de kleine Fawn een stukje door de lucht en plofte neer in een hoopje sneeuw. Voordat ze een nieuwe 'aanval' kon inzetten voelde ze het gekriebel van Bonepaw's staart over haar buik. Ze probeerde er een intimiderende grauw uit te krijgen, maar het enige wat ze over haar lippen kreeg was een luid gegiechel. ''D-dat kietelt!'' Lachte ze. Met haar voorpoten probeerde ze staart van de tabby kater te pakken te krijgen, maar dit was moeilijker dan ze dacht.
Na enkele mislukte pogingen wist ze de staart tussen haar voorpootjes te krijgen en zo de aanval van Bonepaw tijdelijk stop te zetten. Snel rolde ze buiten bereik van haar nieuwe maatje. ''Je bent sterker dan ik verwachtte, Bonescrap!'' Hijgde ze met een brede glimlach. Dit was de eerste keer dat een leerling met haar wilde spelen, en met leerlingen stoeien was veel leuker dan met kittens!

Bonepaw keek naar de kitten, zij leek zo blij. Zo vrolijk, zo had Scarkit ook moeten zijn. Hij voelde een vreemd gevoel op komen, hij dacht te veel aan zijn vrienden. Ook Forest speelde er een rol in, hij zag dat zijn staart aanval werkte. Hij zag een grote glimlach op het gezichtje, het was een vrolijke kitten. Bone zag hoe ze speels wilde reageren, alleen leek het alleen maar tot lachen te wekken. Hij had een uitdagende glimlach, hij kon het wel altijd goed vinden met andere dat maakte hem blij. Het gevoel van vrijheid en het helpen van anderen, ''D-dat kietelt!'' proeste de kitten uit. Haar naam was Fawnkit alleen hier heten ze Fawnstar, zijn denkbeeldige leider. Hij voelde de kleine klauwtjes langs zijn staart gaan maar zijn staart werd niet gegrepen, Fawnkit was slim en rolde weg van zijn aanval. Het leek of ze al een leerling was, ze had een uitdagende glimlach. Deze glimlach stond groot afgebeeld, hij zag dat ze opstond en hijgde. ''Je bent sterker dan ik verwachtte, Bonescrap!'' Riep Fawnkit. Hij knikte op haar conclusie, "Heb ik allemaal van mijn leider geleerd, Fanwstar of ben je het vergeten." Grapte hij. Als of ze even oud waren, hij begon naar haar toe te rennen en probeerde zonder klauwen zachte klappen in de zij te geven van de kitten. Het waren meer porren dan echte aanvallen, alleen hoopte hij dat deze ook zal werken.

Oké, het was officieel. Leerlingen waren veel leuker dan kittens! Nou, misschien niet alle leerlingen, maar Bonepaw was een geweldig speel maatje. Hij speelde haar kleine rollenspelletje zo leuk mee. "Heb ik allemaal van mijn leider geleerd, Fanwstar of ben je het vergeten." Grapte de tabby. De glimlach op Fawn's gezichtje werd groter. ''Oh, dat was ik bijna vergeten! Je hebt helemaal gelijk.'' Antwoordde ze enthousiast.
Door een plotse tegenaanval van de kater viel de kitten weer neer in de sneeuw. Liggend op haar rug probeerde ze de kater terug te porren. Ze keek immers uit voor het litteken dat over de snoet van de kater liep. Ze wist niet hoe oud het was en of het nog pijn zou doen. Het laatste wat ze wilde was haar nieuwe maatje pijn doen!

Bonepaw sloeg een paar keer met zijn staart heen en weer, hij hield er wel van. Spelen zonder pijn, vechten met pijn deed namelijk nog al veel pijn. Hij zag dat hij weer de kitten al vrolijk in het sneeuw had gekregen, zijn ogen draaide even maar focusten weer op de kitten. Fawnkit was snoezig, ze leek op een kleine hem of juist een andere speelse kitten. ''Oh, dat was ik bijna vergeten! Je hebt helemaal gelijk.'' Sprak de kitten die gelijk weer op 100% vrolijk stond. Hij merkte dat de kitten weer hem begon te poken toen deze weer recht op stond, deze keer in zijn rug. Vlug ging hij in voor een tegen aanval, hij ging met zijn staart om de kitten heen krullen. Zijn voorkant van zijn staart probeerde daarna de kitten te poken, hij probeerde zijn best om met kietelen te winnen. Een spel was alleen maar leuk als je deze ook kon winnen of gelijk spelen, hij wilde vlug Fawnstar van zijn rug afkrijgen. Hij keek met een uitdagende glimlach naar de kitten, deze zou vlug apprentices worden.

OCC: Sorry voor de late post

Het was duidelijk, Bonescrap was nog veel te sterk voor de kleine Fawnstar. ''Oké oké, jij wint!'' Giechelde ze vrolijk. ''Omdat je zo sterk bent mag jij mijn deputy worden, Bonescrap!'' Samen zouden ze natuurlijk onverslaanbaar zijn en de perfecte leiders worden van de beste Clan in het woud. ''Alle andere Clans zouden natuurlijk super bang worden van ons, toch?'' Ze zag het al helemaal voor zich. Op de gatherings waar ze de elders altijd over hoorde praten zou iedereen het natuurlijk over de ThunderClan hebben. Tenminste, als ze dat nu al niet deden.

Sorry voor de late (en korte) post ;n; Fawn is nu al leerling, maar zullen we dit topic nog afmaken?

Bonepaw keek naar de kleine kitten, zijn ogen fonkelden van vreugde. Deze jonkie was snoezig, klein en onmisbaar. Hij keek naar de pluizebal, deze was enorm vrolijk. ''Oké oké, jij wint!'' Giechelde Fawnkit vrolijk. ''Omdat je zo sterk bent mag jij mijn deputy worden, Bonescrap!'' zei ze. Bone stopte met zijn kietel aan val en staarde haar aan, hij boog eervol voor zijn leider. Vlak daarna ging hij zitten en hielp de kitten omhoog. "Bedankt mijn leider." Sprak hij daarna en gaf een knikje. Als hij Deputy zou worden, wat zou hij dan gaan doen en hoe zou het werken. Hij zou het nooit worden, hij had zijn oren gespitst. Starclan was zijn vraag, wat zou Starclan zeggen. Zijn ogen tuurde kort in de lucht en staarde weer naar de kitten. ''Alle andere Clans zouden natuurlijk super bang worden van ons, toch?'' Vroeg Fawnstar die eigenlijk Fawnkit was. Hij staarde haar aan en wreef over haar kopje heen, "We moeten eervolle leiders zijn en geen gevreezden want we zijn geen Bloodclan katten." Glimlachtte hij en zwiepte kort met zijn staart. Hij staarde haar aan en glimlachte kort, hij stond op. "Ik moet weer is jagen, tot weer is ziens Fawnstar." Sprak hij en draaide zich om, om uit de uitgang te stappen van de clan. Hij moest jammer genoeg gaan jagen, dat was vast gezet. Hij rook kort aan de lucht en stapte weer vrolijk de Clan uit, klaar voor het volgende avontuur.

OCC: We kunnen nog een nieuwe beginnen als je het leuk vind.

XAfgeslotenX